Στην εκπνοή του χρόνου

Σας καλησπερίζω με το τελευταίο άρθρο του 2015. Πω πω, έξι μήνες πέρασαν από τότε ου δημιούργησα αυτό το μπλογκ. Πότε ήρθαν και πότε έφυγαν! Για αυτό θέλω να πω σε εσάς που με διαβάζετε ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς. Είναι πολύ σημαντικό για μένα και για αυτό νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για τον καθένα σας ξεχωριστά. 

Ας πάμε λοιπόν στο σημερινό μας θέμα, που δεν είναι άλλο από τον απολογισμό του καθενός μας για αυτό το έτος. Δεν θα είναι κανονικό άρθρο ούτε κάτι μεγάλο, όμως θέλω να σας γράψω κάτι και να μοιραστώ μαζί σας τις απόψεις αλλά και τις ευχές μου για το νέο έτος.

Για όλους μας το 2015 ήταν σίγουρα γεμάτο με εμπειρίες, καλές ή κακές, που μας άφησαν ανάλογες αναμνήσεις. Σίγουρα μια μικρή μελαγχολία υπάρχει στο ότι ένας χρόνος που μας πλούτισε τη ζωή φεύγει οριστικά. Αλλά έτσι είναι η ζωή, σωστά. Το ξέρω πως ακούγεται αηδιαστικά κλισέ αλλά είναι και αληθινό και καταβάθως όλοι το ξέρουμε.

Κάθε άνθρωπος θα περάσει διαφορετικά το νέο χρόνο. Κάποιοι έχουν τη χαρά να είναι με αγαπημένα πρόσωπα ενώ άλλοι ίσως και να είναι μόνοι τους. Κάποιοι νιώθουν πως αυτό το έτος δεν θέλουν να φύγει, κάποιοι άλλοι όχι. Όμως πάντα υπάρχουν ναι μεν χειρότερα αλλά και καλύτερα για να ζήσουμε. Κι αυτό είναι η ζωή... Ένα νόμισμα με καλές και κακές όψεις. 

Επίσης σίγουρα πολλοί κάνετε σχέδια. Θα αρχίσω γυμναστήριο, θα μάθω μια καινούρια γλώσσα... Τίποτα όμως δεν είναι σημαντικότερο από το να βάλετε ως στόχο να απολαύσετε το 2016 που έρχεται στο έπακρο, να σκέφτεστε θετικά και να δείχνετε την αγάπη σας στα αγαπημένα σας πρόσωπα. Να είστε δυνατοί στις καταιγίδες της ζωής και να χορέψετε στη βροχή ώστε να απολαύσετε μετά τη λιακάδα.

Μελό και κλισέ όλο αυτό το κατεβατό; Μπορεί. Αληθινό; Επίσης. Κάθε χρόνος που έρχεται και φεύγει δεν ξαναγυρίζει. Απολαύστε τον!

Εύχομαι μέσα απ' την ψυχή μου το 2016 να είναι ένας αξέχαστος χρόνος για όλους μας!

Katie :*:*

Μας τα πρήξατε εσείς που σνομπάρετε τα Χριστούγεννα

Γεια χαρά σε όλους σας! Αποφάσισα να γράψω το άρθρο μου σήμερα που είναι Παραμονή Χριστουγέννων και όχι την προηγούμενη ημέρα, ακριβώς επειδή αφορά άμεσα τα Χριστούγεννα. Πάμε λοιπόν.

ΚΑΘΕ χρόνο τέτοια εποχή βγαίνει κόσμος στο ίντερνετ και πουλάει cultίλα και υπεράνω φάση λέγοντας ότι δε γιορτάζει τα Χριστούγεννα επειδή ο κόσμος μας έχει γίνει σκατά. Πραγματικά, όταν βλέπω ανθρώπους να το παίζουν φιλοσοφημένοι και να προσπαθούν να δείξουν πως είναι διαφορετικοί μου έρχεται να ξεράσω. Πρώτον, κάποιος που πραγματικά θέλει να ενστερνιστεί κάτι διαφορετικό ΔΕΝ θα κάτσει να το διαφημίσει για να γίνει πιο δημοφιλής ή δεν ξέρω και εγώ τι. Και δεύτερον, συνήθως πίσω από υπερβολικό κομπασμό και επίδειξη δεν κρύβεται κάτι αληθινό.

Εν μέρει συμφωνώ. Τα Χριστούγεννα έχουν εμπορευματοποιηθεί και για πολλούς ανθρώπους έχουν γίνει μια ευκαιρία να φάνε σαν βίσονες και μετά να πάνε στο κλαμπ και να γίνουν ντίρλα. Οι περισσότεροι που πάνε στην εκκλησία πάνε από υποχρέωση χωρίς να το νιώθουν στα αλήθεια και συνήθως θάβουν όλον τον κόσμο και τα ρούχα που θα φορέσει. Κάποιες φορές είμαστε εγκλωβισμένοι σε χριστουγεννιάτικες παρέες που δεν θέλουμε απλά και μόνο επειδή είναι συγγενικές και η παράδοση προστάζει να περνάς αυτές τις μέρες με το σόι. 

Οκέι, ούτε εμένα μ' αρέσουν αυτά. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να πας στο άλλο άκρο και να αρχίσεις να γκρινιάζεις. Επίσης, πολλοί λένε πως δε γιορτάζουν τα Χριστούγεννα γιατί δεν υπάρχει Θεός αφού επιτρέπει τόσα δεινά στον κόσμο και για εμάς που θέλουμε να προσφέρουμε σε κάποια οργάνωση ή κάτι παρόμοιο, μας παίρνουν με τα μούτρα γιατί λένε πως πρέπει να θυμόμαστε να το κάνουμε όλο το χρόνο και όχι μόνο τις γιορτινές μέρες. Ε λοιπόν μαλάκα υποτιθέμενε σκεπτικιστή, σου έχω έκπληξη. Πού ξέρεις εσύ αν εγώ δεν προσφέρω κάτι και άλλες μέρες του χρόνου; Και επίσης προσωπικά δεν έχω δει κανέναν από αυτούς τους επαναστάτες του καναπέ να προσφέρει κάτι ποτέ του. Απλά όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται. 

Ακόμα όμως και να αφυπνίζονται τα φιλανθρωπικά μας αισθήματα εκείνη την περίοδο, είναι κακό αυτό; Τα Χριστούγεννα, πέρα από τα γουρουνόπουλα, τα μελομακάρονα και τις γκομενίτσες με την μίνι κόκκινη φούστα που έχει άσπρο τελείωμα, είναι πρωτίστως γιορτή της αγάπης. Το ότι όλα σήμερα κινούνται με βάση το χρήμα δε σημαίνει πως αυτό θα ενστερνιστώ και εγώ. Ποιος με εμποδίζει την ημέρα των Χριστουγέννων να επιλέξω κάτι χωρίς πολλά νταβαντούρια και να έχω κοντά μου τους ανθρώπους που αγαπώ; Συμφωνώ πως πρέπει όλο το χρόνο να θυμόμαστε την αγάπη σε αυτό τον κόσμο, αλλά κάποιες συγκεκριμένες μέρες ίσως αυτό τονίζεται λίγο περισσότερο. Πού είναι το κακό;

Αγαπητέ λοιπόν "διαφορετικέ", μην τιμωρείς τον εαυτό σου για τη βλακεία άλλων. Γιατί να κάτσεις να σκάσεις με την εμπορευματοποίηση που γίνεται; Σήμερα οι νόμοι των πωλήσεων αυτό επιβάλλουν. Τα πάντα σήμερα εμπορευματοποιούνται. Ο τρόπος για να το αλλάξεις δεν είναι να κρατάς μούτρα και να εξαπολύεις λογύδρια στο ίντερνετ που δεν πείθουν κανέναν. Είναι να ζήσεις τη ζωή σου σύμφωνα με τα πρότυπά σου και να τα εφαρμόσεις στις μέρες σου, όχι στα profile που διατηρείς στα social media. 

Κάντε δώρα μόνο εφόσον το επιθυμείτε και όχι πράγματα που δεν τα αντέχει η τσέπη σας. Κάτι μικρό και συμβολικό αρκεί. Είναι και αυτό μια πράξη αγάπης και μη διαμαρτύρεστε με φράσεις τύπου "περιμένεις τα Χριστούγεννα για να το δείξεις"; Αν είναι έτσι, δεν θα κάναμε δώρα ούτε στα γενέθλια. Περάστε τις μέρες αυτές με άτομα που αγαπάτε και πηγαίνετε στην εκκλησία μόνο εάν νιώθετε πως θέλετε να πάτε. Μαζευτείτε για ένα δείπνο αλλά δε χρειάζεται να είναι υπερπαραγωγή. Αρχίστε να προσφέρετε σε ανθρώπους που δεν είναι τόσο τυχεροί. 

Χαλαρώστε και σταματήστε να γκρινιάζετε. Χαμογελάστε και νιώστε το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων, που δεν είναι άλλο από την αγάπη!

Καλές γιορτές...!!!

Katie :*:*

Γιατί τελικά ο χειμώνας είναι η πιο ερωτική εποχή

Καλώς σας βρήκα ύστερα από μια παραπάνω εβδομάδα απουσίας! Ακόμα και εδώ στην Κύπρο, η οποία, πιστέψτε με, είναι χώρα που η ζέστη έχει την τιμητική της, έχουν πλακώσει τα κρύα (επιτέλους) οπότε πάμε στο επίκαιρο, θα έλεγα, θεματάκι μας για σήμερα! Πολλοί λένε πως το καλοκαίρι είναι η πιο ερωτική εποχή - ήλιος, θάλασσα, παγωτά, διακοπές... Άλλοι λένε πως είναι η άνοιξη, που η φύση οργιάζει. Για μένα όμως, και για πολλούς άλλους πιστεύω, η πιο ερωτική εποχή του χρόνου είναι ο χειμώνας. Και κρίμα που έχω να δω πολύ κρύο και χιόνι για καιρό. Να σας πω πάντως γιατί.

Κατ' αρχήν σκεφτείτε πως υπάρχει "δικαιολογία" για περισσότερες αγκαλίτσες επειδή κάνει κκκρρρρύυυυοοοο! Τι καλύτερο; Το κρύο μας θέλει να επιδιώκουμε την ανθρώπινη φυσική επαφή για να ζεσταθούμε. Για αυτό οι Εσκιμώοι του Βόρειου Πόλου ως χαιρετισμό έτριβαν τις μύτες τους. Η μύτη είναι το πρώτο πράγμα που θα παγώσει... Εμάς όμως αυτό το συγκεκριμένο δε μας ενδιαφέρει, απλά έχουμε την καλύτερη ευκαιρία να καταφύγουμε σε μια ζεστή αγκαλιά από τον άνθρωπο που αγαπάμε. Και όπως όλοι ξέρουμε, μια αγκαλιά φανερώνει μεγαλύτερη αγάπη και οικειότητα από οτιδήποτε άλλο.

Πέρα όμως από το κλασικό της αγκαλιάς, σκεφτείτε αυτές τις μικρές αλλά πολύ σημαντικές χαρές που έρχονται μόνο με το χειμώνα. Το σπίτι, με τα χαλιά και ίσως, αν είμαστε τυχεροί, το τζάκι, είναι πολύ πιο φιλικό και ζεστό. Extra point εδώ, αν είσαι σπιτόγατος! Σκεφτείτε να μοιράζεστε ένα ζεστό τσάι ή μια ζεστή σοκολάτα. Εδώ κολλάει κάτι που διάβασα στο βιβλίο "Το παραμύθι της Βροχής" από την Τέσυ Μπάιλα. Σύμφωνα με αυτό, η ζέστη που αναδύεται από το ρόφημα και ο χρόνος που χρειάζεται ώστε να το πιεις χωρίς να καείς, "ανοίγει" και μαλακώνει τις καρδιές δύο ατόμων και έρχονται κοντά πριν το πιουν ακόμη. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά θα συμφωνήσω με το ότι αυτή η πράξη αποπνέει μια ξεχωριστή συντροφικότητα.

Όταν βρέχει με το τουλούμι, χαίρεστε τη βροχή είτε είστε μέσα στο σπίτι είτε έξω. Όταν είστε έξω θα μοιράζεστε την ομπρέλα σας - καταλήγοντας να έχετε από ένα βρεγμένο ώμο ο καθένας, αλλά δε σας νοιάζει. Μικρό αντίτιμο για δυο καρδιές που βρίσκουν καταφύγιο κάτω από μια στέγη, έστω κι αν είναι μια τόσο "πεζή" όπως μια ομπρέλα. Ή, αν είστε πιο τρελοί, θα χορεύετε γελώντας στη βροχή και θα ανταλλάζετε φιλιά με τα μαλλιά να στάζουν. Όταν, πάλι, είστε μέσα στο σπίτι, μοιράζεστε τη γλυκιά μελαγχολία που αφήνουν οι σταγόνες της βροχής πάνω στο τζάμι. Όταν θα προσπαθήσετε μαζί να μάθετε σκι ή πατινάζ, θα γελάτε ο ένας με την ασχετοσύνη του άλλου και θα φροντίζετε τις μελανιές σας. Όταν ο ένας θα κρυώσει, ο άλλος θα τον φροντίζει και μπορεί να υπάρχει γκρίνια αλλά καταβάθως θα σας αρέσει και θα είστε σε φάση γούτσου γούτσου, να φτιάχνετε σούπες και χαμομήλια.

Και φυσικά... Χριστούγεννα! Τι να πρωτοπείς για την πιο γαμάτη γιορτή του χρόνου, που κάνει από μόνη της την ατμόσφαιρα μαγική και παραμυθένια. Βάλε και τη μαγεία του έρωτα και έχουμε το απόλυτο κοκτέιλ. Σαν παιδιά θα ψωνίζετε τα χριστουγεννιάτικα δώρα και στολίδια στην πόλη με φόντο τα φώτα και μουσική υπόκρουση τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, θα μασαμπουκιάζετε τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, αλλά κυρίως θα καταλάβετε το πραγματικό νόημα των γιορτινών ημερών όταν θα δωρίσετε στον δήμο σας ρούχα που δεν φοράτε και καταλάβετε πόσο αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Θα ξεκινήσετε το χρόνο μαζί και θα εύχεστε με όλη σας την ψυχή να είναι αλήθεια αυτό που λένε, πως όταν οι ερωτευμένοι ξεκινούν μαζί το έτος, θα είναι όλο το χρόνο μαζί.

Δεν παλεύεται το κρύο χωρίς αγάπη. Γιατί όταν η καρδιά σου είναι ζεστή, δε σε νοιάζει και πολικό ψύχος να έχει έξω. Είναι μεγάλος θησαυρός να έχεις μια αγκαλιά το χειμώνα για να ζεσταθείτε μαζί. Γιατί οι καρδιές μας θέλουν περισσότερο να ενώνονται όταν η θερμοκρασία πέφτει. 

Ειδικά όταν βρίσκουμε την κατάλληλη καρδιά και μαζί πάμε κόντρα στον πάγο.

Καλό και... αγαπησιάρικο χειμώνα να έχουμε όλοι!

Katie :*:*

Να ανοίγετε τους ορίζοντές σας

Καλησπέρα και καλό μήνα να έχουμε όλοι μας! Έφτασε πάλι η Τετάρτη πακέτο με το καινούριο άρθρο! Το θέμα μας σήμερα είναι η διεύρυνση των οριζόντων μας, τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό και τα πλεονεκτήματα που θα αποκομίσουμε. 

Με τη διεύρυνση οριζόντων εννοώ να μαθαίνουμε συνεχώς καινούρια πράγματα και να ξεφεύγουμε από τη ρουτίνα μας ενώ θα γνωρίσουμε παράλληλα και καινούρια πράγματα. Δυστυχώς, σε πολλούς από εμάς οι αλλαγές δεν αρέσουν καθόλου. Αφού βολευόμαστε έτσι όπως είμαστε, λέμε, γιατί να το αλλάξουμε; Όχι αγαπητοί μου. Αυτή είναι η νοοτροπία του μέτριου ανθρώπου και όπως ξέρετε, είναι πολύ καλό να είσαι μέτριος... αρκεί να είσαι καφές. Και επειδή δεν είμαστε καφέδες, ας μην παραμείνουμε μέτριοι. Τα καλά νέα είναι ότι ο καθένας μας εάν το αποφασίσει και έχει θέληση, μπορεί να σταματήσει να είναι μέτριος. Μπορεί να φύγει από την ζώνη άνεσης την οποία έχει να τον περιφρουρεί για μήνες ή και χρόνια.

Θα σας φέρω παράδειγμα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν ήμουν πολύ της αλλαγής και στην αρχή δεν ήθελα καν να πάω σε άλλη χώρα να σπουδάσω. Ακόμα και σε άλλη πόλη να πας θα αλλάξεις παραστάσεις, φαντάσου σε άλλη χώρα... Τελικά μου βγήκε σε καλό και έφτασα να λέω ευτυχώς που την ήπια στις Πανελλήνιες. Καταρχήν βγήκα από το τριπάκι που τα είχα όλα έτοιμα στο σπίτι λόγω μάνας, άρα έμαθα να κρατάω ολόκληρο σπίτι και να μαγειρεύω αρκετά καλά μπορώ να πω. Παρ' όλο που στην αρχή το θεωρούσα αγγαρεία, έφτασα να το διασκεδάζω και να ψάχνω καινούρια φαγητά και καινούριους τρόπους για να τα φτιάξω. 

Και δεύτερον, στο πανεπιστήμιό μου γνώρισα άτομα από όλο τον κόσμο, πράγμα που μου επέτρεψε να γνωρίσω διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες - και αυτό είναι το ισχυρότερο φάρμακο κατά του ρατσισμού, που δυστυχώς ειδικά οι Έλληνες διαθέτουν, σε γενικές γραμμές, σε υπερβολικό βαθμό! Μέσα από τη γνωριμία με όλον τον κόσμο ουσιαστικά, εκτίμησα περισσότερο τη χώρα μου αλλά εκτίμησα και τις υπόλοιπες. Εκτός αυτού, θέλω πολύ να πάω να σπουδάσω για ένα εξάμηνο σε άλλη χώρα - aka Erasmus! Η αλλαγή τρόπου ζωής σε διάφορα στάδια -σπουδές, δουλειά κ.λπ.- και τα ταξίδια είναι σίγουρα κάτι που θα μας γεμίσει με υπέροχες εμπειρίες και θα θυμόμαστε όλη μας τη ζωή!

Πολλοί λένε "ναι, αλλά για αυτό χρειάζονται λεφτά". Δε διαφωνώ. Ούτε εγώ είμαι καμιά βαθύπλουτη. Μακάρι να μπορούσαμε εμείς οι κοινοί θνητοί με μέσο εισόδημα και συχνά κάτω του μετρίου. Ας πάμε στα απλά λοιπόν... Όμως ακόμα υπάρχουν πράγματα να κάνεις. Ποιος θέλει να βουλιάζει στη ρουτίνα, να φτάσει στο τέλος της ζωής του και να πει "τι έζησα άραγε..."; Εντάξει, κάποιοι άνθρωποι είναι λιγότερο της αλλαγής από άλλους, αλλά ακόμα και εκείνοι μπορούν να κάνουν κάτι που θα κάνει την ημέρα ενδιαφέρουσα. Σκεφτείτε πόσες μέρες πέρασαν που δεν θυμάστε καν τι κάνατε, απλά και μόνο επειδή ήταν μια απλή μέρα ρουτίνας που σας έκανε να βαρεθείτε τη ζωή σας. 

Δώστε ό,τι δε χρειάζεστε στην εκκλησία ή στο δήμο σας για να πάνε σε άπορους ανθρώπους και νιώστε τη χαρά της προσφοράς. Βοηθήστε κάποιον να φτάσει στον προορισμό του. Για να γυρίσετε σπίτι ή να πάτε σε σχολείο/πανεπιστήμιο/δουλειά, πάρτε έναν άλλο δρόμο από τον συνηθισμένο. Βρείτε στην πόλη που μένετε ένα καινούριο, ίσως καλύτερο σουπερμάρκετ, ρουχάδικο, παπουτσίδικο, εμπορικό κέντρο ή οποιοδήποτε άλλο μαγαζί που θα χρησιμοποιήσετε για τις καθημερινές σας ανάγκες. Πηγαίνετε σε άλλη καφετέρια για τον καθιερωμένο καφέ. Αλλάξτε θέση στα έπιπλα και στα μπιχλιμπίδια του σπιτιού σας.  Επισκεφτείτε ένα καινούριο σάιτ στο ίντερνετ και ξεφύγετε από το σύνηθες facebook και youtube. Ξεκινήστε ένα νέο χόμπι, και μάλιστα το πιο φθηνό: ξεκινήστε να κρατάτε ημερολόγιο και να γράφετε ότι θέλετε. Διαβάστε πολλά, μα πάρα πολλά, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ βιβλία - τα πιο οικονομικά αλλά εξίσου συναρπαστικά ταξίδια σε άλλες εποχές, πολιτισμούς και συνθήκες. Αγοράστε ή αν δεν υπάρχουν χρήματα βρείτε μια κοντινή βιβλιοθήκη και γίνετε μέλος - συνήθως αυτό είναι δωρεάν. Αν υπάρχουν λίγα χρήματα παραπάνω, ξεκινήστε να μαθαίνετε μια νέα γλώσσα, ένα μουσικό όργανο... 

"Ναι, αλλά δεν έχω χρόνο/λεφτά για τέτοια πράγματα". Ούτε εγώ, για όλα αυτά που ανέφερα, αν και κάποια εντάσσονται ούτως ή άλλως στο καθημερινό πρόγραμμα. Σκεφτείτε λίγο το δικό σας πρόγραμμα... Ξυπνάτε το πρωί και φοράτε τα ρούχα για να πάτε όπου χρειάζεται: φορέστε καινούριους συνδυασμούς. Ενώ πηγαίνετε, ακούτε μουσική: ακούστε άλλο είδος και ανανεώστε την αιώνια playlist στο κινητό. Μαγειρεύετε: φτιάξτε ένα καινούριο φαγητό. Όλη η μέρα είναι γεμάτη πράγματα που μπορούμε να κάνουμε με έναν διαφορετικό και ίσως και καλύτερο τρόπο! Μπορούμε να βιώσουμε καινούριες εμπειρίες κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες αρκεί να το θέλουμε!

Γιατί, αν κάτσουμε να το σκεφτούμε, πολλοί από εμάς είμαστε αναβλητικοί και δεν έχουμε καν ένα αποδοτικό πρόγραμμα. Τρώμε την ώρα μας σκεπτόμενοι πως δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και τελικά διαμαρτυρόμαστε πως δεν προλαβαίνουμε. Μια σωστή επαναδιάρθρωση της καθημερινότητάς μας σίγουρα θα μας αφήσει έστω και λίγο χρόνο να κάνουμε κάτι καινούριο, κάτι που αγαπάμε ή θα αγαπήσουμε αν προσπαθήσουμε. Όχι απαραίτητα κοσμοϊστορικό, αρκεί να το διασκεδάσουμε - και όταν λέω διασκέδαση δεν εννοώ να πάμε στα μπουζούκια. Π.χ. εγώ κάθε Τετάρτη που κάθομαι και γράφω το άρθρο για το υποφαινόμενο blog, το διασκεδάζω πολύ, αλλιώς δεν θα το έκανα και καθόλου. 

Βάλτε σκοπό να έχετε κάτι καινούριο και συναρπαστικό σε κάθε σας μέρα, ή και να εξελίξετε ένα αγαπημένο χόμπι μαθαίνοντας περισσότερα για αυτό. Κάντε ακόμα και τα πιο μικρά δώρα σε ανθρώπους που αγαπάτε και κάντε καινούρια πράγματα μαζί τους. Πάντα απολαμβάνουμε περισσότερο κάτι, όταν έχουμε πολύτιμη παρέα. Και τώρα μη μου πείτε "δεν έχω χρόνο" για αυτούς! Σε τι καλύτερο μπορείς να επενδύσεις το χρόνο σου, αν δεν θες να μείνεις μόνος; Όσο ζήσεις φρόντισε να το χαρείς. Γίνε ένας παππούς/γιαγιά που θα έχει να πει έστω και ένα ενδιαφέρον πράγμα στα εγγόνια του. Μην αφήνεις τα χρόνια να περνάνε χωρίς να τα τραβήξεις από τα μαλλιά. 

Κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα. Εμείς τις κάνουμε ολόιδιες με τη ρουτίνα.
Ας γίνουμε περήφανοι για τις μέρες της ζωής μας!

Katie :*:*

Ισότητα μεταξύ των δύο φύλων: Οικογένεια-Διαπαιδαγώγηση

Πολλές και όμορφες καλησπέρες, και ευχαριστώ από καρδιάς όσους μου ευχήθηκαν για τη γιορτή μου. Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα την άποψή μου περί ισότητας μεταξύ των δύο φύλων. Σήμερα θα μιλήσω πάνω-κάτω για το ίδιο πράγμα, απλά θα πάρουμε τον προβολέα αυτού του ζητήματος και θα απαντήσουμε στην εξής ερώτηση: Τι ρόλο βαράει η οικογένεια στο τι άποψη θα έχει το μέλος της, όσον αφορά την ισότητα των δύο φύλων; Φυσικά δεν προέρχονται όλα τα ερεθίσματα από εκεί, ο βαθμός επιρροής ποικίλλει ανάλογα τον τύπο της οικογένειας αλλά και της κοινωνίας, όπως και ανάλογα την προσωπικότητα του ίδιου του ανθρώπου... Δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε πως από την οικογένεια αποκομίζεται σημαντικό μέρος της μελλοντικής νοοτροπίας! Και ας προχωρήσουμε λοιπόν σε παραδείγματα, από τη ματιά μιας γυναίκας...

Από μικρή θυμάμαι ρωτούσα τη μητέρα μου γιατί υπάρχουν λιγότερες γυναίκες πρόεδροι, ραλίστες, αστροναύτες, πιλότοι... Και εκείνοι μου απαντούσε πως αυτά που περιόριζαν τις γυναίκες ήταν τα γενικά στερεότυπα και όχι οι φυσικές τους ικανότητες. Ε, τελικά, δεν μου έφυγε αυτή η μανία και εξακολουθώ να έχω αυτή την ερώτηση. Δηλαδή για να οδηγήσω μια Ferrari πρέπει να έχω τρία κρεμαστά ανάμεσα στα πόδια μου αλλιώς θα με κοιτάνε περίεργα; Αυτό φυσικά το λέω χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν άντρα μιας και αν ξέρεις πώς λειτουργούν είναι μια χαρά αξιαγάπητοι! Αλλά γιατί ο καθένας να μην μπορεί να γίνει ό,τι θέλει; Μπορεί ένας άντρας να θέλει να γίνει στυλίστας, κομμωτής ή να κατασκευάζει κοσμήματα, και ουσιαστικά αν το κάνει τα στερεότυπα θα τον βγάλουν γυναικωτό και θα πουν ότι "το τρίβει το πιπέρι"! Δεν είναι άδικο; Και δυστυχώς αυτά τα στερεότυπα ξεκινούν πρώτα μέσα από την οικογένεια: "Αυτό είναι αντρικό/γυναικείο επάγγελμα - βρες κάτι 'σωστό' να κάνεις, 'δεν είναι για σένα αυτά' παιδί μου"!

Μια άλλη παραμύθα είναι αυτή του τύπου "τα κορίτσια έχουν καλούς τρόπους". Δηλαδή είναι ανεπίτρεπτο να έχει άποψη, να αντισταθεί αν κάτι δεν της αρέσει, επειδή "είναι γυναίκα" και συνεπώς, μπιμπελό! "Είσαι γυναίκα, πρέπει στην οικογένεια να κρατάς τις ισορροπίες! Μη μαλώνεις - να μη χαλάς την τάξη!" Όχι αγαπητοί μου. Δηλαδή ένα αρσενικό επιτρέπεται να έχει άποψη, να προσυλητίσει τη γυναίκα σε αυτή, να βρίζει, να φωνάζει και να φέρεται σαν άγριος; Εντάξει, εγώ δεν γύρισα να μιλήσω στους γονείς μου με πλήρη ασέβεια, όμως ΟΧΙ επειδή είμαι κορίτσι. Και εγώ και οι δύο αδελφοί μου διδαχθήκαμε να έχουμε άποψη και το θάρρος αυτής, αλλά και τρόπους. Όσο μίζερη ζωή περιμένει μια γυναίκα που σκύβει το κεφάλι, άλλο τόσο μίζερη θα είναι και για έναν άντρα που φέρεται σαν απολίτιστος. 

Επίσης κάτι που κάνουν οι γονείς, εσκεμμένα ή άθελά τους, είναι η αγορά συγκεκριμένων παιχνιδιών στα παιδιά τους. Ας πούμε σε ένα αγοράκι θα αγοράσουν αυτοκινητάκια ενώ στο κοριτσάκι κούκλες με ροζ φορεματάκια. Έτσι ουσιαστικά γίνεται πλύση εγκεφάλου στο παιδί πως προτιμά αυτά τα παιχνίδια, μιας και δεν έχει μάθει κάτι άλλο! Όχι πως έχουν κάτι κακό οι Barbie που μου αγόραζαν όταν ήμουν μικρή, αλλά αν παίζεις μόνο με αυτά τα παιχνίδια δεν θα μάθεις και κάτι! Ένα κοριτσάκι δεν αξίζει να μάθει μόνο πώς ντύνουν και χτενίζουν μια κούκλα γιατί θα εξελιχθεί σε μια γυναίκα που θα την ενδιαφέρει μόνο η εμφάνισή της και τίποτα άλλο. Υπάρχουν πάμπολλα παιχνίδια σήμερα και για τα δύο φύλα που μπορούν να διδάξουν πώς να φτιάχνεις κατασκευές, να εξερευνάς, να μαθαίνεις μουσική κ.τλ. Καλό είναι ένα παιδί να εκτεθεί σε πολλές επιλογές και να επιλέξει κάτι που έχει σχέση με τα ταλέντα του. Ο μικρός μου αδερφός που είναι τώρα 10 χρονών, δεν εκτέθηκε ποτέ μόνο σε στρατιωτάκια. Είναι άφθαστος στο να λύνει παζλ και φυσικά αυτό είναι κάτι που του εξασκεί το νου ενώ εκείνος απλά ασχολείται με το αγαπημένο του παιχνίδι. Όχι, δεν είναι μεμπτό αν ένα αγοράκι θελήσει έναν λούτρινο αρκούδο για αγκαλιές ή ένα κοριτσάκι θέλει να παίξει με αμαξάκια.


Και επίσης, οι καθημερινές δουλειές στο σπίτι καλό είναι να μοιράζονται με ένα διαφορετικό μοντέλο από αυτό του παραδοσιακού. Τι θα πει "οι βαριές δουλειές είναι για τον μπαμπά/αδερφό σου"; Και ομολογώ ότι αυτό το είχαμε και στη δική μου οικογένεια και μου έσπαγε τα νεύρα. Δε γινόταν με κακή πρόθεση, αλλά όταν το παιδί δεν είναι αρκετά ώριμο, μοιραία θα πάρει το μήνυμα πως μια γυναίκα δεν είναι ικανή για όσα ένας άντρας. Αν ένας άντρας γουστάρει να μάθει να μαγειρεύει, όπως ο μεγάλος μου αδερφός, να το κάνει! Ποιος το καθορίζει σαν αποκλειστικά γυναικεία ασχολία; Ότι μπορεί να κάνει ένας άντρας (εκτός από τη γέννηση και τον θηλασμό) μπορεί να το κάνει και μια γυναίκα. Εντάξει, δε λέω να δώσεις στο παιδάκι να κουβαλήσει κάνα σακί, αλλά αν ένα κορίτσι μπορεί να σταματήσει το τρίξιμο της πόρτας, με γεια της με χαρά. Τυπικά τουλάχιστον, γιατί αν μεταδοθεί το μήνυμα στο παιδί πως δεν μπορεί να κάνει κάτι, η απόδοσή του θα χειροτερέψει. Και αργότερα ως ενήλικας θα υιοθετήσει αυτή τη νοοτροπία. Και προσωπικά αν υπάρχει κάτι που σιχαίνομαι, είναι η νοοτροπία του άντρα "εγώ δεν πλένω πιάτα/βάζω σκούπα, αυτά τα κάνει η γυναίκα". Άντε από κει.

Άλλη παρωδία πάλι, το ότι ένα κοριτσάκι πρέπει να είναι η "όμορφη" "πριγκίπισσα". Πάλι τα ίδια. Πρώτον, δεν έχει μόνο η ομορφιά σημασία σε αυτό τον κόσμο και το κορίτσι δεν πρέπει να οδηγηθεί σε αναζήτηση μόνο αυτής. Αργά ή γρήγορα θα πέσει πάνω στα πρότυπα ομορφιάς που πλασάρουν τα media και ίσως απογοητευτεί. Θα μάθει πως για να είναι επιτυχημένη μια γυναίκα πρέπει να συμβαδίσει με αυτά τα πρότυπα. Τέτοιες νοοτροπίες είναι ιδανική αρχή για καταστάσεις όπως π.χ. η νευρική ανορεξία αν συμβάλλουν με κακή διαπαιδαγώγηση και ψυχολογική πίεση - και δεν είναι αστείο, έχει πεθάνει κόσμος από τέτοια πράγματα. Η άσκηση και η σωστή διατροφή χωρίς υπερβολές αρκούν, ανεξαρτήτως φύλου. Σκοπός είναι η υγεία και η αυτοπεποίθηση και όχι η αποδοχή των άλλων.

Ή ο ορισμός "πριγκίπισσα" που στα κλασσικά παραμύθια περιμένει τον άντρα, τον πρίγκιπα για να τη σώσει και να δώσει ένα happy end στην ιστορία της. Η οικογένεια θα μεταδώσει το πρότυπο αυτό είτε από υπερβολική "έκθεση" σε κλασικές ταινίες ή αγορά πολλών παιχνιδιών με στρας, στέμματα και τέτοια. Αυτό με σύγχυζε περισσότερο απ' όλα. Δεν κατάλαβα, τι δηλαδή; Δεν έχω αξία από μόνη μου σαν πλάσμα μόνο πρέπει να περιμένω τον άντρα; Προς Θεού, είναι καταστροφικό να παίρνει τέτοια μηνύματα ένα κοριτσάκι και να περιμένει τον "ιδανικό άντρα" όταν μεγαλώσει! Κάθε κοριτσάκι πρέπει να παρακολουθήσει τις ταινίες Mulan, Frozen, Brave και γενικά ταινίες όπου η γυναίκα είχε τα ταλέντα και την ανεξαρτησία της. Άστο καλό, που θα καθόμαστε σαν κακόμοιρες να περιμένουμε τον άντρα να μας σώσει! Μόνες δεν μπορούμε; Κουλές είμαστε; Δε λέω πως δε χρειάζεται ο σύντροφος μελλοντικά, αλλά η δουλειά κάθε συντρόφου είναι να σου κρατά το χέρι και όχι να σε κουβαλάει.

Θα μπορούσα να φέρω πάμπολλα ακόμη παραδείγματα, αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι ένα: για μια υγιή ζωή, θα πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερος παραμερισμός των φυλετικών στερεοτύπων. Το ίδιο γυναίκα είναι π.χ. η νηπιαγωγός και η πιλότος. Το ίδιο άντρας είναι ο πυροσβέστης και ο δημιουργός κοσμημάτων. Ο ανδρισμός ενός άντρα δεν θα πληγεί αν στρώσει κάνα κρεβάτι ή αλλάξει πάνα στο μωρό. Κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου πρέπει να έχει την δυνατότητα να καλλιεργήσει τις ικανότητές του και να κάνει αυτό που θα του δώσει ευτυχία στη ζωή. Και οι γονείς οφείλει να ενημερωθεί, για να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους. Μπορεί οι δικοί τους οι γονείς να τους μεγάλωσαν με στερεότυπα, όμως σήμερα ζούμε στην εποχή της αλλαγής και της ενημέρωσης. 

Τι φταίει η επόμενη γενιά να μεγαλώσει με ανόητα κλισέ που ίσως της στερήσουν την αληθινή ευτυχία; Οπότε το παιδί πρέπει να πάρει σωστά παραδείγματα διότι με αυτό που θα μεγαλώσει θα πορευθεί, σε γενικές γραμμές. Όπως είναι και το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο: "...έτσι είναι - αν έτσι νομίζετε!"

Katie :*:*

Ισότητα μεταξύ των δύο φύλων;

Βλέπετε το ερωτηματικό, έτσι; Ε, και εγώ το βλέπω. Καλή σας μέρα, σπέρα, ή ό,τι θέλετε και... πάμε! Θέμα σήμερα οι άντρες και οι γυναίκες, καθώς και η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, που είναι ένα θέμα πολύ πιο περίπλοκο απ' όσο νομίζουμε. Αφορμή μια συζήτηση που έγινε Δευτέρα πρωί στο μάθημα της κοινωνικής ψυχολογίας, που σαν να μου έβγαλε λίγο την τσίμπλα απ' το μάτι και την νύστα από το νου... τέλος πάντων, ας μη σας κουράζω με λεπτομέρειες, όλοι ξέρετε πως είναι το πρωί της Δευτέρας.

Ο ρατσισμός κυκλοφορεί ανάμεσά μας σε πολλές μορφές, όμως γενικά συμπυκνώνεται στο ότι υφίσταται πάντα εναντίον του διαφορετικού. Είτε αυτό το διαφορετικό είναι η εθνικότητα, είτε το χρώμα, είτε η θρησκεία, είτε οι πεποιθήσεις, είτε τα ενδιαφέροντα. Εδώ στο δημοτικό με κάνανε εμένα ξεπαρεού επειδή ήμουν η μόνη που δεν της άρεσε να παίζει με Μπάρμπι και να ανταλλάζει ροζ αυτοκόλλητα, τι λέμε τώρα; Θα αφήσουμε απ' έξω το παιδάκι που ήρθε από άλλη χώρα ή πιστεύει σε άλλο Θεό; Εδώ στο γυμνάσιο ήμουν η μόνη που δεν βαφόταν και δεν είχε φιληθεί ποτέ με αγόρι και με κοιτούσαν λες κι είχα έρθει απ' τον Κρόνο. Θα αφήναμε απ' έξω την κοπέλα που θα τολμούσε να έρθει στο σχολείο με μαντίλα στο κεφάλι; Τι λες ρε!

Anyway, για να μη βγαίνω από το θέμα, μιλάμε για τα δύο φύλα. Σε αντίθεση με τον ρατσισμό άλλων ειδών που εκδηλώνεται πολλές φορές έμπρακτα, συνήθως τούτος εδώ είναι πιο έμμεσος, τουλάχιστον στις χώρες που -τυπικά, έστω- η γυναίκα έχει τα ίδια δικαιώματα στην καθημερινή ζωή όπως και ο άνδρας. Μην το γελάτε, σε ορισμένες χώρες οι γυναίκες δεν μπορούν να ΨΗΦΙΣΟΥΝ και να ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ. Καλά, για τη συζυγική ζωή δεν το συζητώ, η γυναίκα είναι ένα αντικείμενο που δεν αντιμιλάει στον άντρα και όσον αφορά το σεξ υπάρχει η αντίληψη πως είναι μόνο για την ικανοποίηση του άντρα. Αυτά με κάνουν και συγχύζομαι, αλλά εκεί είναι το σημείο κλειδί.

Πιστεύω πως, για ορισμένες γυναίκες, οι φεμινιστικές επαναστάσεις ήταν αυτό που έκαναν όταν έσκασαν και θύμωσαν τόσο πολύ από την καταπίεση ΑΙΩΝΩΝ ουσιαστικά, που τις έκαναν να θέλουν να πάνε στο άλλο άκρο: πώς οι γυναίκες είναι πιο πάνω απ' τους άντρες. Κάτι σαν μία σου και μία μου, φαντάζομαι! Αυτό λοιπόν με οδηγεί στο απέναντι άκρο του... debate. Ανάποδος ρατσισμός! Αν μια γυναίκα χαστουκίσει έναν άντρα είναι ίσως και κωμικό, αν ένας άντρας χαστουκίσει μια γυναίκα ίσως και να τον συλλάβουν. Ή το ότι μια γυναίκα μπορεί να χρησιμοποιήσει την εμφάνισή της για να χειραγωγήσει έναν άντρα... Μπορώ να χρησιμοποιήσω πολλά παραδείγματα, αλλά ξέρετε τι εννοώ. Με αυτά και με αυτά, καταλαβαίνεις πως τα σχετικά με την ισότητα των δύο φύλων έχουν γίνει λίιιγο σαλατούλα!

Όπως και με τον φεμινισμό. Δυστυχώς πολλοί άντρες πιστεύουν πως ο φεμινισμός θέλεις να βάλει τις γυναίκες πάνω από τους άντρες, και λογικό είναι να αμυνθούν κι αυτοί! Αφού ορισμένες γυναίκες που υπερβάλλουν χαλάνε την εικόνα. Ο φεμινισμός άρχισε με κινήματα των γυναικών που ζητούσαν τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. Όπως π.χ. το πολύ "απλό" ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ. Ποιος είπε πως οι γυναίκες δεν ξέρουν να σκεφτούν; Και μη μου απαντήσετε βλακείες τύπου οι πιο πολλοί επιστήμονες είναι άντρες και τέτοια. Οι τότε συνθήκες επέτρεπαν αρκετά παραπάνω την ανάπτυξη και την προβολή των ικανοτήτων ενός άνδρα και επίσης ξεχνάτε την Υπατία; Τη Μαρί Κιουρί; Αν κάνετε τον κόπο θα δείτε μια εντυπωσιακή λίστα σπουδαίων γυναικών στην ιστορία. Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Οι ικανότητές εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από το τι είδους άνθρωπος είσαι και όχι αν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Άρα ναι, ο φεμινισμός είναι να μπορεί και η γυναίκα να έχει την ελευθερία έκφρασης, μια εξίσου καλοπληρωμένη δουλειά, το δικαίωμα να ψηφίσει, να οδηγήσει αυτοκίνητο, και να κάνει αυτό που της αρέσει. 

Να ξέρατε μόνο πόσοι άντρες λένε πως "το χρέος τους είναι να δουλεύουν άρα η γυναίκα πρέπει να φροντίσει το σπίτι και τα παιδιά". Α και γαμηθείτε, φαλλοκράτες! Αν είναι να παντρευόμουν τέτοιον, χίλιες φορές γεροντοκόρη. Πρώτον, η δουλειά του άντρα είναι τυπικά ένα οκτάωρο. Βγάλε τις ώρες του ύπνου, να δεις πως του μένουν άλλες περίπου οκτώ ελεύθερες ώρες για να τις κάνει ό,τι θέλει. Το σπίτι και ειδικά τα παιδιά όμως θέλουν την προσοχή σου όλο το εικοσιτετράωρο. Και εντάξει, αν το ζευγάρι αγαπιέται και έχουν συμφωνήσει να τα κάνουν έτσι τα πράγματα, πάω πάσο. Όμως ο άντρας δεν έχει κανένα δικαίωμα να εμποδίσει τη γυναίκα να βγει έξω και να δουλέψει αν αυτό είναι το μεράκι της και αν το επιθυμεί. Αντίθετα, θα πρέπει να κάνουν ένα πρόγραμμα ώστε να συμβάλλουν και οι δύο στις δουλειές του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών, γιατί τα παιδιά χρειάζονται το πρότυπο και των δύο γονέων.

Από την άλλη, δεν λέω η γυναίκα να πάει στο άλλο άκρο και να κάνει μόνο το lifestyle της αφήνοντας τον άντρα να κρατά εξολοκλήρου στο σπίτι - γιατί έχω δει και τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί δεν μπορούν να τα μοιράσουν τα πράγματα; Όταν ένα ζευγάρι αγαπιέται και θέλουν να περάσουν τη ζωή τους μαζί, θα πρέπει να βάλουν στο τραπέζι τις επιθυμίες και των δύο. Είναι και οι δύο άνθρωποι με επιθυμίες, αισθήματα και στόχους. Κανείς δεν είναι καλύτερος ή χειρότερος και η συμβίωση δεν θα είναι ρόδινη... απλώς είναι διαφορετικοί!

Ο άντρας και η γυναίκα είναι διαφορετικοί, τουλάχιστον στον τρόπο σκέψης και τον βιολογικό τους σχηματισμό. Ο καθένας τους έχει άλλα πλεονεκτήματα και άλλα μειονεκτήματα. Για αυτό με καλή διάθεση, σωστό χειρισμό και... μαγκιά, αλληλοσυμπληρώνονται. Γιατί να μαλώνουμε για το ποιος είναι καλύτερος, αφού δε ζούμε χώρια; Φανταστείτε έναν κόσμο μόνο με άντρες ή μόνο με γυναίκες. Δε θα έρθει βέβαια ποτέ η μέρα που θα καταλάβουμε πλήρως το αντίθετο φύλο, αλλά θα πρέπει να γίνονται προσπάθειες κατανόησης. Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που διάβασα πολλά σχετικά βιβλία έχω στη ζωή μου πολλά αρσενικά ως μελέτη. Πατέρας, αδέρφια, κολλητός, αγόρι... Καθένας τους και διαφορετικός αλλά όλοι αξιαγάπητοι! Όπως υπάρχουν άντρες με σωστή και λανθασμένη συμπεριφορά (πάντα υποκειμενικά, βέβαια) έτσι υπάρχουν και γυναίκες. Είναι θέμα ανθρώπου, όχι φύλου. 

Βιολογικά είμαστε διαφορετικοί και πρέπει να είμαστε κιόλας, πρωτίστως για αναπαραγωγή - αν και σήμερα δε μας ενδιαφέρει μόνο αυτό. Στον τρόπο σκέψης μας είμαστε διαφορετικοί, γιατί ο κόσμος θα ήταν απίστευτα βαρετός αν όλοι φερόμασταν το ίδιο. Στα ανθρώπινα δικαιώματα όμως είμαστε ίσοι, ή τουλάχιστον πρέπει να είμαστε.

Άλλοι ίδιοι κι άλλο ίσοι, για αυτό ας κουλάρουμε.

Katie :*:*

Φιλόζωος: to be or not to be?

Λύστε μου μια απορία: τα μεσημέρια λέμε καλημέρα ή καλησπέρα; Δεν ξέρω, οπότε απλώς ΓΕΙΑ ΣΑΣ, μια ακόμα Τετάρτη έφτασε και συνεπώς ακόμα ένα άρθρο! Σήμερα θα μιλήσουμε για τη φιλοζωία, τους φιλόζωους και γενικά για αυτό το θέμα. Εσείς; Έχετε κατοικίδια; Αγαπάτε τα ζώα; Οκέι, τέρμα με τις εισαγωγικές ερωτήσεις, στο θέμα μας.

Οτιδήποτε (σχεδόν) είναι καλό όταν δεν είναι ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ. Να εξηγηθώ, προτού με κάψετε στην πυρά εσείς οι φανατικοί ζωόφιλοι. Είχα κι εγώ για πολλά χρόνια ένα σκυλάκι που το αγαπούσα πολύ. Δεν το είχα στο σπίτι, το είχα στο χωριό μου όμως ήξερα πέντε πράγματα για τη φροντίδα του, του είχα δώσει εγώ το όνομά του (Μάγκας, εμπνευσμένη από το ομώνυμο βιβλίο της Π. Δέλτα) και όταν έβλεπε εμένα και την οικογένειά μου ερχόταν σαν βολίδα πάνω μας λες και ήρθαν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι του κόσμου να το δουν. Και ναι, για τον δικό του κόσμο εμείς ήμαστε οι άνθρωποι που το αγαπούσαμε περισσότερο άρα μας αγαπούσε και εκείνο. Βασικά, τι σκυλάκι - ένας σκύλαρος ΝΑ που αν ερχόταν κάποιος ξένος με άγνωστες προθέσεις χαλούσε τον κόσμο για να μας προστατέψει, και όταν το χάσαμε φυσιολογικά από γεράματα, στενοχωρήθηκα πολύ.

Πολλές φορές λέω πως αν εμείς οι άνθρωποι είχαμε ΚΑΙ δείχναμε, όπως τα σκυλιά, τόση αγάπη -έστω για μόνο έναν ακόμη άνθρωπο εκτός από τον εαυτούλη μας- ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος. Δεν εννοώ να περπατήσουμε στα τέσσερα και να φέρουμε παντόφλες, αλλά για σκεφτείτε το. Έχετε ένα κατοικίδιο που το φροντίζετε και το αγαπάτε, ας πούμε σκύλο που είναι το πιο γνωστό. Πέρασε ποτέ μέρα που να μην γαβγίσει σε έναν άγνωστο ή όταν μπαίνετε στο σπίτι να μην πετάγεται πάνω σας σαν σούστα; Ή όταν είστε στενοχωρημένοι, να μην σας κοιτάει με αυτό το βλέμμα που διαβάζει τη σκέψη, όταν όλοι σχεδόν αδιαφορούν;  Όπως βλέπετε, μιλάω για σκυλιά γιατί έχω εμπειρία μόνο από αυτά. Όμως έχω φίλους που παρέα με οποιοδήποτε κατοικίδιό τους ξεπέρασαν τα προβλήματά τους και επίσης θεωρώ πως υπάρχουν φορές που τα ζώα καταλαβαίνουν καλύτερα πολύ περισσότερα πράγματα απ' ότι οι άνθρωποι. 

Όμως υπάρχει και ένα μεγάλο ΑΛΛΑ στην όλη ιστορία. Αυτοί που δεν μπορώ είναι οι τελείως καμμένοι ζωόφιλοι που θέλουν να καίνε και τα δικά μας εγκεφαλικά κύτταρα για το πόσο πιο σημαντικά είναι τα ζώα από τους ανθρώπους και πως το ανθρώπινο είδος είναι ένα μάτσο άχρηστοι εγωιστές που υποβαθμίζουν τα ζώα και μπλα, μπλα, μπλα... Και κυρίως, όταν δεν ενστερνίζεσαι τις απόψεις τους, σε γειώνουν τελείως και σε αποκαλούν πουλημένο κι αδιάφορο εγωιστή του κερατά. Σε αυτούς θέλω να χώσω μια τάπα στο στόμα αν και φοβάμαι πως δε θα σκάσουν ούτε και τότε. Ρε φίλε, αν εσύ θέλεις να θεοποιήσεις τα ζώα και να παρομοιάσεις το ανθρώπινο είδος με μια μάζα κουράδες, με γεια σου με χαρά σου. Όμως πάρε χαμπάρι πως δεν ακολουθεί όλος ο κόσμος τη δική σου νοοτροπία οπότε πάψε να μου τα κάνεις πλανήτες και μην απαιτείς και από εμένα να πάω με τα δικά σου νερά. Και ναι, μπορείς να με πεις τέρμα εγωίστρια, αλλά σου λέω κατάμουτρα πως κάποιες από τις απόψεις σου είναι επιεικώς για τη χωματερή. 

Πρώτον, τα ζώα ΔΕΝ είναι πιο σημαντικά από τους ανθρώπους όπως ΟΥΤΕ και οι άνθρωποι είναι σημαντικότεροι από τα ζώα. Γενικά αυτή είναι η αλήθεια, αν και (σε γενικές γραμμές) κάθε είδος πιστεύει ότι η δική του ομάδα είναι η σημαντικότερη. Συμβαίνει σε υποκατηγορίες ανθρώπων, συμβαίνει και σε κάθε ον στον πλανήτη γενικότερα. Είναι ο νόμος της φύσης. Μια αγέλη λύκων δεν θα πιάσει κουβέντα με τη λεία της αν θέλει να ζήσει, ούτε ο ιός που προκαλεί το AIDS θα ρωτήσει ευγενικά αν επιτρέπεται να κάτσει να αναπτυχθεί στο ανθρώπινο σώμα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι αυτά τα είδη δεν φέρονται σωστά; Φέρονται όπως τους έμαθε η φύση με απώτερο σκοπό να επιβιώσουν. 

Τώρα βέβαια θα μου πεις πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε και λογική και όχι μόνο ένστικτο, αλλά κατά βάθος πάλι ζώα είμαστε και πάλι μας ενδιαφέρει πρωτίστως η δική μας επιβίωση. Και όχι, δεν κλείνω τα μάτια μου στις καφρίλες που έκανε το ανθρώπινο είδος από τη στιγμή που δημιουργήθηκε και συνεχίζει να κάνει, αλλά αυτό ΔΕ σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι είναι για τα σκουπίδια και δεν αξίζουν την αγάπη σου. Όπως υπάρχουν σκυλιά που θα σε κατασπαράξουν αλλά υπάρχουν και άλλα που μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι σου, έτσι ακριβώς γίνεται και με τους ανθρώπους. Οπότε σταμάτα την καραμέλα "τι είναι πιο σημαντικό" και διάλεξε απλά ποιος και τι θες να είναι κοντά σου.

Μια φορά είδα μια δημοσίευση στο facebook που μου γύρισε τα άντερα ανάποδα. Δεν αξίζει, λέει, να μεγαλώσεις ένα παιδί επειδή θα γίνει και αυτό ένας "κακομαθημένος εγωιστής άνθρωπος" και καλύτερα να δώσεις τα λεφτά σου στα ζώα. Αν αυτού του ανθρώπου το μυαλό ήταν σοκολάτα, δε θα γέμιζε ούτε μισό M&M. Μας δουλεύετε; Πόση κακία παίζει να έχει ένα μωράκι μέσα του; Ένα μικρό και αθώο μωράκι είναι ένα από τα πιο αγνά πλάσματα του κόσμου! Τώρα αν πέσει σε ηλίθιους γονείς και γίνει σαν τα μούτρα τους, αυτό είναι άλλη ιστορία. Το ίδιο δεν ισχύει νομίζετε και με τα σκυλιά; Όπως τα εκπαιδεύσεις, έτσι θα φερθούν κι αυτά! Και άνθρωποι και ζώα έχουν ψυχή, πρέπει να μεγαλώσουν σωστά!

Αυτή η συγκεκριμένη δημοσίευση φαντάζομαι πως ψήθηκε από βίντεο που έδειχναν σκυλιά να κακοποιούνται και να πεθαίνουν. Και ΚΑΘΕ φορά που βγαίνει ένα τέτοιο βίντεο στο ίντερνετ ξεσπαθώνει φιλόζωος κόσμος στα σχόλια και λούζει με κατάρες όποιον το έκανε. Δε λέω, και εγώ στενοχωριέμαι όταν βλέπω πλάσματα που δεν φταίνε σε τίποτα να βασανίζονται έτσι και πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρούνται - όμως και εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ. Όλοι εσείς που θέλετε να τσουρομαδήσετε αυτά τα "κτήνη", όπως τα αποκαλείτε (που btw "κτήνος" σημαίνει "ζώο", οπότε ακυρώνεστε μόνοι σας γιατί παρομοιάζετε το ζώο με κάτι κακό ΕΝΩ είστε υποτίθεται ζωόφιλοι) νοιαστήκατε ποτέ για άλλες τραγωδίες που συμβαίνουν στη Γη κάθε μα κάθε μέρα; Οι περισσότεροι έμαθαν/θυμήθηκαν τον πόλεμο στο Ιράκ από ένα βίντεο που ένας πεζοναύτης έριξε ένα κουτάβι στον γκρεμό, και ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για άμαχους κάθε κατηγορίας, μέχρι και μωρών, που πέθαιναν με το τσουβάλι! Δεν είδα ποτέ τέτοια έντονη διαμαρτυρία για δολοφονίες άμαχων πληθυσμών εν καιρό πολέμου που ΟΥΤΕ αυτοί φταίγανε σε κάτι. Δεν είδα να διαμαρτύρεται κανείς έτσι έντονα που με τέτοιες ανίκανες κυβερνήσεις στην Ελλάδα πάμε για φούντο. Και για πολλά άλλα! Γιατί δεν αρχίζουμε και με αυτά το μπούρου μπούρου όταν τα βλέπουμε μόνο βάζουμε την ουρά στα σκέλια; 

Η μόνη διαμαρτυρία που είδα και αφορούσε μωρό ήταν εκείνη με το τρίχρονο παιδάκι προσφύγων που το ξέβρασε η θάλασσα. Αλλά και αυτή έπρεπε να γίνει viral για να ξεκουνηθείτε και να θυμηθείτε όλοι να το παίξετε ευαίσθητοι. Μόνο αυτό το παιδάκι ήταν νομίζετε; Τόσα άλλα καταλήγουν έτσι και μάλιστα καταλήγουν στο βυθό οπότε δεν τα βλέπει και κανείς. Κάθε μέρα συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Δε λέω να βάλουμε μαύρα και να κλαίμε ολημερίς γιατί δυστυχώς δεν μπορούμε να επέμβουμε -τουλάχιστον από ένα σημείο και μετά- στις αλλαγές τους, αλλά τουλάχιστον ας μην είμαστε υποκριτές. Δε γίνεται να αφηνιάζουμε για τα ζώα και για τους ανθρώπους να το αφήνουμε να περάσει έτσι - ούτε το ανάποδο, φυσικά. Πρέπει να ψαχνόμαστε για όλα και να μην έχουμε διαστρεβλωμένη άποψη για ότι γίνεται, χωρίς όμως να μαυρίσουμε τη ζωή μας γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει λόγος. Ή τουλάχιστον, αν έχουμε, να την κρατάμε για τον εαυτό μας - τι φταίει ο άλλος να τον πρήζουμε νυχθημερόν; 

Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Κάνουμε ότι μπορούμε, για όλους. Άλλος είναι μέλος της Greenpeace, άλλος φροντίζει το σκυλάκι του, άλλος ταϊζει τα αδέσποτα ή/και τους βρίσκει σπίτι, άλλος θα υιοθετήσει παιδάκι από την ActionAid, άλλος θα αγοράσει κάτι απ' τη Unicef. Όλα αυτά είναι ΚΑΛΑ και ΠΡΕΠΕΙ να τα κάνουμε, εννοείται! Όμως φρόντισε ό,τι κάνεις να είναι αληθινό και να μην υποτιμάει τίποτα και κανέναν.
Όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο, αλλιώς χάνουν το πλεονέκτημά τους. 

Katie :*:*

Σχέσεις εξ αποστάσεως

Με αφορμή κάποιες συζητήσεις με καλές φίλες μου αλλά και συμβάντα που βλέπω γύρω μου, σας καλησπερίζω με ένα θέμα τόσο μπανάλ και με τόσο διφορούμενες απόψεις, που μάλλον πολλοί θα κοιτάξετε με απελπισία το ταβάνι. Όμως ας το συζητήσουμε και ίιισως κάποιοι συμφωνήσουν μαζί μου. Let's go.

Καταρχήν δεν θα αναλύσω το ερώτημα αν γίνεται ή δεν γίνεται. Όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχει τόση πολυπλοκότητα ανάμεσα στους χαρακτήρες αλλά και στη διαπλοκή τους, που δεν γίνεται να γενικεύουμε τίποτα σε αυτή τη ζωή. Είναι πολύ πιο ρεαλιστικό να πεις "(δεν) δουλεύει για μένα αυτό" παρά "(δεν) γίνεται". Το ότι κάτι ανταποκρίνεται στον δικό σου χαρακτήρα ΔΕΝ σημαίνει πως δουλεύει για όλους - και το αντίστροφο, φυσικά. Ξέρω άτομα που είναι κάθετα στην άποψη ότι δεν γίνεται σχέση από απόσταση, αλλά ξέρω και άτομα που ΕΧΟΥΝ σχέση από απόσταση. 

Οκέι, big deal θα μου πείτε, ο καθένας με τη γνώμη του - πες μου κάτι που δεν ξέρω. Να ξεκαθαρίσω πως δεν θα αναλύσω "φάσεις" ή "παιχνίδια", αλλά σχέσεις σοβαρές που έχουν να κάνουν και με το συναίσθημα. Κατ' αρχήν θα μιλήσουμε για τις σχέσεις όπου τα άτομα είναι κοντά το ένα στο άλλο με φυσική παρουσία. Πιστεύω πως όλοι ξέρουμε τα πλεονεκτήματά αυτής της σχέσης. Βλέπεις συχνά τον σύντροφό σου, μπορείτε να συζητάτε ουσιαστικά, μπορείς να έχεις την αγκαλιά του/της, με λίγα λόγια να έχετε κοινή ζωή.

Δε χρειάζεται καν να αναλύσουμε πόσο υπέροχο είναι αυτό. Όσο γίνεται φυσικά, διότι ανάλογα με την ηλικία των ατόμων υπάρχουν και καθημερινές υποχρεώσεις (σπουδές, δουλειά κ.λπ.) Και φυσικά δεν αναλύω καν το πλεονέκτημα του σεξ - αυτό εξυπακούεται. Και ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, από την στιγμή που κάποιος δεν είναι ασέξουαλ, το καλό σεξ είναι βασικό συστατικό μιας σχέσης. Κι όταν λέμε "καλό σεξ" εννοούμε να υπάρχει χημεία και πάθος, συναίσθημα και γενικά αυτό το ΚΑΤΙ - η τεχνική είναι άλλο θέμα που μαθαίνεται στην πορεία.

Και πάμε τώρα στη σχέση από απόσταση. Συμφωνώ πως η απόσταση "τεστάρει" την επιθυμία των δύο συντρόφων ο ένας για τον άλλον και δίνει αξία στις στιγμές που θα βρεθείτε. Αλλά κατ' εμέ, πρέπει να υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις. Πρώτα απ' όλα είναι πιο εφικτό να γίνει κάτι από απόσταση όταν έχει προυπάρξει σχέση με φυσική παρουσία και τον δύο, άρα έχει προλάβει να στηθεί κάτι. 

Μη γελάτε, ξέρω άτομα που έχουν "σχέση", ή όπως αλλιώς θέλουν να το βαφτίσουν... και δεν έχουν ΚΑΝ δει ο ένας τον άλλον από κοντά! Καλή η τεχνολογία μιας και κάνει την επικοινωνία από μακρινά μέρη ευκολότερη από ποτέ (όταν βέβαια η σύνδεση του ίντερνετ δεν είναι για τα πανηγύρια) αλλά τι να καταλάβεις όταν ποτέ δεν έχετε αγκαλιάσει ούτε μια φορά ο ένας τον άλλον. Δεν υπάρχει ερωτική ζωή, και οι ζωές τους, ας μη γελιόμαστε, είναι χωριστές! Λέει να είσαι όλη μέρα σε έναν υπολογιστή προσπαθώντας να μιλήσεις στο έτερον ήμισυ; Προσπαθώντας να ακολουθήσεις τη ζωή τ, χάνεις τη δική σου. Κανένας άνθρωπος που σε αγαπά δεν το θέλει αυτό, και σίγουρα δεν είναι νορμάλ.

Αλλά ας πούμε πως έχετε γνωριστεί και έχετε χτίσει κάτι. Οκέι, εκεί μετά έχουμε άλλες προϋποθέσεις. Κατ' αρχήν, δεν γίνεται η απόσταση να είναι μόνιμη - πρέπει να υπάρχει κάποιο όριο. Όταν συνεχίζετε τη σχέση σας λέγοντας "για τον τάδε λόγο πρέπει να ζήσουμε χωριστά για ένα διάστημα" εκεί όχι μόνο είναι απόλυτα αποδεκτό, αλλά ενδεικνύεται κιόλας ώστε να αποδείξει κατά πόσο αγαπιέστε. Όμως αν έχετε χωριστεί γενικώς και δεν έχετε να προσβλέπετε κάπου, για πόσο ακόμα νομίζετε πως θα κρατήσει αυτό; Θα αντέξετε να είναι οι ζωές σας χωριστά; 


Δε λέω, ακόμα κι αν υπάρχει αγάπη, τέτοιες σχέσεις ίσως στηθούν. Όμως για μένα δεν είναι φυσιολογικό να μην μπορώ ουσιαστικά να χαρώ τίποτε και όλη μου η μέρα να είναι βασισμένη στις ώρες που θα επικοινωνήσω μαζί του. Δε μου αρέσουν τα γλυκανάλατα στιχάκια που τα ωραιοποιούν όλα και λένε πως η αγάπη νικάει την απόσταση κ.λπ. Ναι, αλλά σε λογικά πλαίσια! Και όπως είπα σε προηγούμενο άρθρο, δεν υπάρχει λογική στον έρωτα, αλλά στην αγάπη που συνήθως στήνεται με μακροπρόθεσμα σχέδια... ε, εκεί μια χαρά λογική υπάρχει και παραϋπάρχει. Αγάπη δεν είναι να βλέπεις τον κόσμο με ροζ γυαλιά, αλλά να τον βλέπεις ρεαλιστικά και κρατώντας το χέρι του συντρόφου σου να τον βλέπεις ακόμα ωραίο!


Σχέση σημαίνει ΜΑΖΙ. Δεν σημαίνει να σκέφτεστε κάποιο άτομο που δεν είναι καν εκεί και μάλιστα με ένα πλασματικό τρόπο. Λένε πως η πραγματική αγάπη δοκιμάζεται περισσότερο με την οικειότητα παρά με τον χωρισμό. Είναι αλήθεια, διότι όταν υπάρχει σχέση πρέπει να τον ζήσεις τον άλλον, να καταλάβεις τα κουσούρια του, να περάσετε τη ζωή σας (ή έστω, ένα μέρος της, αν θέλετε) μαζί, ανακαλύπτοντας τον άλλον απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Να ξέρεις πως πίνει τον καφέ του και τι κάνει μετά το φαγητό χωρίς την ευγενική χορηγία του Skype. Και ας μη γελιόμαστε, το ΜΑΖΙ, ΔΕΝ μπορεί να επιτευχθεί όταν το φυσικό χάσμα μεταξύ σας δεν προβλέπεται κάποτε να τερματιστεί.

Επαναλαμβάνω, ξέρω ανθρώπους που μετά απ' αυτό το άρθρο θα βγουν να με κατασπαράξουν (!) αλλά αυτή είναι η γνώμη μου. Η δική μου, όχι του άλλου. Αν κάποιος θεωρεί πως με μια σχέση εξ (μόνιμης, σχετικά) αποστάσεως είναι ευτυχισμένος, με γεια του με χαρά του. Αλλά εγώ, θα πω μόνο το εξής: Εφόσον εγώ δεν χορταίνω την πείνα μου με τον τσελεμεντέ, δεν θα χορτάσω τη ζωή μου με μια σχέση εξ αποστάσεως. Δυόμισι μήνες έπρεπε να είμαι χώρια με το δικό μου σύντροφο και μόνο εγώ ξέρω πόσο περίμενα να έρθει η ώρα να τον ξαναδώ. Δε λέω, οι στιγμές που ήμασταν μακριά μας έκαναν να εκτιμήσουμε περισσότερο τις στιγμές που είμαστε δίπλα-δίπλα. Αλλά για μόνιμα, δεν θα δούλευε. Όσο δεν θα ήθελα να ζω εγώ μισή ζωή, άλλο τόσο δεν θα το ήθελα αυτό ούτε για εκείνον. Θέλω να κοιτάω το βλέμμα του απευθείας και όχι μέσα από κάμερες. Θέλω να τον αγκαλιάσω, θέλω να μου κρατά το χέρι και να ξέρω πως όλα πάνε καλά.

Ζητάω πολλά;

Katie :*:*

Να ξέρουμε να τιμάμε τη σημερινή μέρα

Σήμερα γράφω για κάτι που έχει και σχέση με τη μέρα. Δε γίνεται να είσαι Έλληνας και να μην ξέρεις τι εστί επέτειος 28ης Οκτωβρίου, επέτειος του πολυθρύλητου "ΟΧΙ". Ημέρα Δευτέρα τότε, κηρύσσεται ο πόλεμος στην Ελλάδα μετά το "ΟΧΙ" του Ιωάννη Μεταξά προς τον Ιταλό Πρέσβη της Αθήνας Εμανουέλε Γκράτσι. Μετά την -ελπίζω περιττή- επεξήγηση, προχωράμε λοιπόν παρακάτω.

Σε Ελλάδα και Κύπρο κάθε χρόνο τέτοια μέρα γίνονται παρελάσεις, σχολικές εορτές, ακούμε πατριωτικά τραγούδια και θυμόμαστε το εθνικό αίσθημα. Και μπράβο μας. Είναι πολύ καλό μια χώρα να θυμάται τις ένδοξες στιγμές της ιστορίας της. Είναι πολύ καλό για την Ελλάδα να θυμάται τα τότε παλικάρια που φωνάζοντας "ΑΕΡΑ" όρμησαν να κατατροπώσουν τον εχθρό και τις γυναίκες που κεριά αναμμένα τους περίμεναν και έπλεκαν ρούχα για να τους δώσουν ώστε να μην πάθουν κανένα κρυοπάγημα. Είμαι πολύ περήφανη όταν λέω πως ο παππούς μου πήγε στον πόλεμο για να πολεμήσει για τη χώρα ενώ τότε ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών, και η γιαγιά τον περίμενε και έμεινε μαζί του για όλη της τη ζωή παρά το γεγονός πως ήρθε με το ένα πόδι άχρηστο. 

Υπάρχουν όμως και οι άλλες πλευρές του ζητήματος, τις οποίες μάλλον δεν (θέλουμε να) βλέπουμε. 

Πρώτα απ' όλα, όλοι μιλούν για την 28η με περηφάνια, ποιος όμως αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε σχεδόν αμέσως μετά; Κανείς δεν θέλει να θυμάται ότι οι Έλληνες απώθησαν τον εχθρό με αξιοθαύμαστη δύναμη και τόλμη, ότι μέχρι και ο Τσώρτσιλ είπε "δεν πολεμούν οι Έλληνες σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες σαν Έλληνες" και τελικά οδηγήθηκαν να καταφέρουν να σφαχτούν μεταξύ τους λόγω διαφορετικών πολιτικών απόψεων. Ποιος θέλει να παραδεχτεί πως η Ελλάδα κατάφερε να διώξει τους πολιορκητές αλλά δεν κατάφερε να τιθασεύσει τα ίδια της τα παιδιά; 

Δυστυχώς, ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα που έχει η ράτσα μας είναι η αλληλοφαγωμάρα μας. Και για να φέρω στο προσκήνιο για μια ακόμα φορά τον αγαπητό Τσώρτσιλ "αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας". Δυστυχώς μόνο εάν αντιληφθούμε στ' αλήθεια τον κίνδυνο είμαστε ικανοί να ενωθούμε, κι αυτό αν φτάσουμε στο αμήν - ή, αν θέλουμε να το φέρουμε στο προφίλ του κλασικού νεοέλληνα, όταν χαλάσει το τηλεκοντρόλ και μπουν τα ελατήρια του καναπέ στον κώλο. Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη ένδοξες στιγμές, όμως καθ' όλη την εξέλιξή της πάντα θα βρούμε δύο "στρατόπεδα" μέσα στην ίδια χώρα, στον ίδιο λαό.  

Εδώ λίγους μήνες πριν με το δημοψήφισμα και είχαμε χωριστεί στους "ναι" και στους "όχι" και φαγωθήκαμε σαν κοκόρια μέχρι να βγει το ρημάδι το αποτέλεσμα.Για αυτό και σήμερα οι "μεγάλες δυνάμεις" εκμεταλλεύονται την "μικρή Ελλαδίτσα" - επειδή τα σημερινά τεκταινόμενα δεν είναι παρά μόνο η τακτική του "διαίρει και βασίλευε". Αν ξέραμε τι θησαυρός είναι η χώρα μας όσον αφορά τη γεωγραφική της θέση και τα φυσικά της χαρακτηριστικά, σιγά μην την αφήναμε στο έλεος των αδηφάγων θηρίων. Αλλά τι να κάνεις όταν οι κάτοικοι της κοιμούνται όρθιοι. 


Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι. Έχω υπ' όψιν μου πολλά άτομα με αξιοθαύμαστη σκέψη, όμως σήμερα όταν σημαντικό μέρος των πολιτών και όλα σχεδόν (έτσι, για να είμαι ευγενική) τα "μεγάλα κεφάλια" στην κυβέρνηση είναι τελείως στοκάδια ή τα έχουν κάνει ακόμα και πλακάκια με τους εκμεταλλευτές, τα άτομα με σωστή σκέψη απλά χάνονται στο πλήθος. Ακόμα χειρότεροι βέβαια από τους αδιάφορους είναι οι απλώς θεωρητικοί ή οι ψευτοεπαναστάτες. Και το χειρότερο είδος αυτών είναι οι παρελθοντολόγοι. "Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μας φέρονται έτσι γιατί εμείς έχουμε ένδοξη ιστορία" ακούω να λένε πολλοί. "Εμείς" φέραμε στον κόσμο τη δημοκρατία, τις τέχνες, τις πατάτες, την οδοντόβουρτσα και πάει λέγοντας. "Εμείς όταν είχαμε αρχές, εσείς ήσαστε πίθηκοι στα δέντρα!"

Μπράβο ρε, ρατσιστή παρελθοντολόγε που δεν τολμώ καν να σε αποκαλέσω Έλληνα γιατί δεν σου αξίζει. Προφανώς εσένα οι πίθηκοι σου πετούσαν πολλές καρύδες απ' τα δέντρα και γκάβωσες ντιπ για ντιπ. Δηλαδή, τι περιμένεις; Να σου πω και μπράβο που έχεις πάρει την Ιστορία και την έχεις κάνει πρώτα ξεσκονόπανο και μετά καραμέλα; Δυο λογάκια σου λέω μόνο για τον εμφύλιο, έβαλες την ουρά στα σκέλια και έφυγες μαζί με τον κομπασμό για την 28η. Κάθε άνθρωπος που πάλεψε τότε για να διώξει τον κατακτητή, είχε στο νου του μια πατρίδα ελεύθερη και ανθρώπους που θα πάλευαν για τα ιδανικά τους, και όχι έναν νεοέλληνα που θα κρυβόταν πίσω από επιτεύγματα των αγωνιστών προγόνων.

Αν θες να λέγεσαι γνήσιος Έλληνας και να είσαι στα αλήθεια περήφανος χωρίς να κάνεις τα κόκαλα όσων έπεσαν ηρωικά να τρίζουν, να θυμάσαι όλα όσα έγιναν. Κι όταν λέω όλα, εννοώ όλα. Αλλιώς μην το κουράζεις - η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Άλλο να είσαι περήφανος για όσα έκανε η Ελλάδα στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και άλλο να το κάνεις πιπίλα και να κολλάς μόνο σε αυτό. Φτάνει με το παρελθόν! Δε ζούμε εκεί. Ναι, είμαστε περήφανοι, μα τώρα πρέπει να κοιτάξουν το παρόν μας. Να δούμε πώς θα πορευτεί η χώρα στο μέλλον. Δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνουμε τα ίδια. Αν θέλουμε να είμαστε άξιοι των προγόνων μας, να προσπαθούμε για το καλύτερο. Να ενημερωνόμαστε για το τι πρόκειται να ξεστομίσουμε. Και σήμερα, να κάνουμε ως άτομα το καλύτερο δυνατό για τη χώρα. Εντάξει, ξέρω πως στη κατάσταση που είναι σήμερα δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά... αλλά όσα μπορούμε, ας τα κάνουμε.

Ναι, είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες. Αλλά ας προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε την ιστορία μας ανάλογα - για να δώσουμε και στους μελλοντικούς μας απογόνους ακόμα μερικούς λόγους ώστε να είναι περήφανοι που θα είναι Έλληνες. Γιατί, καθώς λένε, "όποιος ξεχνά την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει..."

Katie :*:*

Μην κρατάς κακία σε κανέναν

Ήρθε πάλι η Τετάρτη και, συνεπώς, και το άρθρο μου. Αυτή την εβδομάδα θα σας ρωτήσω το εξής: Νιώσατε ποτέ να μισείτε κάποιον; Να θέλετε το κακό του; Πολλοί από μας ναι, για διάφορους λόγους, κάτι έκανε αυτό το άτομο σε μας, στα αγαπημένα μας πρόσωπα... Κάποιοι άνθρωποι είναι (ή νιώθουν) ικανοί να μισήσουν, άλλοι όχι... Τι θα συζητήσουμε σήμερα όμως;

Ας αρχίσω με κάποια συμπεράσματα βάσει μιας προσωπικής μου εμπειρίας - που σίγουρα πολλοί από εσάς ίσως ταυτιστείτε. Μιλάμε βέβαια για περίπτωση που κάποιος έκανε κάτι σε εσένα προσωπικά, γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο, κατ' εμέ, να συγχωρήσεις κάποιον που έκανε κακό σε αγαπημένα σου πρόσωπα. Πρώτον, πιστεύω πως δεν μπορείς να μισήσεις κάποιο άτομο αν πρώτα δεν το αγάπησες πολύ. Είναι στη φύση του ανθρώπου άλλωστε να μη θέλει να κάνει λάθος στις επιλογές του - οπότε αν αφιερώσει μέρος της καρδιάς του σε ανθρώπους που το κάνουν ξεσκονόπανο, λογικό μετά να νιώσει μαλάκας, σωστά; 

Τα ίδια κι εγώ. Ένα χρόνο, όχι έβλεπα, απλώς σκεφτόμουν αυτόν τον άνθρωπο και μου γυρνούσαν τα άντερα ανάποδα. Ήθελα να τον δω να πονέσει όπως πόνεσα, και το μυαλό μου σκάρωνε συνεχώς σενάρια: πώς να του σπάσω τα νεύρα, πώς να τον ξεμπροστιάσω (γιατί ήξερα και πολλά μυστικά για ελόγου του) και πώς να τον χτυπήσω εκεί που πονάει. Ε και τι κατάλαβα τελικά; 

Το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να σπάσω τα δικά μου τα νεύρα και όχι τα δικά του, μιας και αυτός δεν ενδιαφερόταν καθόλου όχι για το τι κάνω, αλλά αν ζω ή αν πέθανα. Ήταν λοιπόν λογικό να κάθομαι εγώ να σκάω για τέτοιον άνθρωπο; Οκέι, έκανα λάθος που πίστευα πως άξιζε και ήταν αληθινός - τα λάθη είναι ανθρώπινα όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Όταν λοιπόν κατάλαβα πως με το να πάψω να ασχολούμαι δεν θα έκανα τη χάρη σε αυτόν, αλλά στον εαυτό μου, έπαψα να ασχολούμαι. Ακόμα βέβαια το να μου έρθει στο νου αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.

Τελικά όμως εκτός από τον χρόνο, με βοήθησε μια πολύ καλή μου φίλη, η οποία είχε περίπου την ίδια εμπειρία και υπέφερε πολύ λόγω αυτής. "Δεν υπάρχει λόγος να κρατάω κακία και αν με χρειαζόταν θα έτρεχα να βοηθήσω" μου είπε "αλλά δεν θέλω αυτόν τον άνθρωπο πίσω στη ζωή μου. Κρατάω μόνο τις καλές αναμνήσεις, τα μαθήματα και τις εμπειρίες". Τώρα θα μου πεις, πολύ εύκολο να το λέει κάποιος για να το παίξει υπεράνω. Όμως εκείνη η κοπέλα πέρασε Κύριος οίδε τι για να καταφέρει να το πει αυτό, και μπράβο της, εγώ την παραδέχομαι.

Όχι, μην κρατάτε κακία σε κανέναν. Ακόμα και σε αυτούς που δεν έκαναν κάτι σε σας αλλά στους αγαπημένους σας. Καταρχήν, με το να συνεχίζετε να τρέφετε αρνητικά αισθήματα κάνετε κακό στον εαυτό σας. Νομίζετε ότι ο άνθρωπος που βάλατε στο στόχαστρο νοιάζεται για το πώς αισθάνεστε εσείς; Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν του καίγεται καρφί. Κοιτάξτε λοιπόν να κάνετε κάτι για τους εαυτούς σας, όπως λέγαμε και στο προηγούμενο άρθρο, και σεβαστείτε την ίδια την καρδιά σας. 

Ούτε και το πλάνο της "εκδίκησης" θα δουλέψει. Κανείς άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να γίνει τιμωρός ενός άλλου. Όποιος πράγματι έκανε κάτι άσχημο, θα το βρει σίγουρα απ' τη ζωή. Ίσως όχι αμέσως και ίσως όχι με αναμενόμενο τρόπο, αλλά θα το βρει σίγουρα. Και τότε, θα έχετε αρκετή σοφία ώστε να μη χαίρεστε με το κακό. Ίσως και να λυπηθείτε, μα σίγουρα δεν θα έχετε πια κακία μέσα σας. 

Προχωρήστε με τη ζωή σας, γιατί δεν έχει νόημα να μένετε "κολλημένοι" σε κάτι που έχει τελειώσει, ούτε σε κάτι που σας βλάπτει χωρίς λόγο. 

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη γεμίζουμε με σκουπίδια!

Απολαύστε την!

Katie :*:*

Ο εγωισμός είναι παρεξηγημένη έννοια

Πολλές και όμορφες καλησπέρες! Λοιπόν, παιδιά, κατευθείαν στο ψητό, που αυτή την εβδομάδα αλλάζει: Τι σημαίνει για εσάς η λέξη "εγωισμός"; Ό,τι και αν σημαίνει πάντως, γενικό γεγονός πως μιλάει για το εγώ του ανθρώπου, το οποίο και πάλι έχει διαφορετικό νόημα. Όχι, δεν πρόκειται να κάνουμε μάθημα γλωσσολογίας, απλώς θα μιλήσουμε για μια λέξη που τη χρησιμοποιεί καθημερινά όλος ο κόσμος με διαφορετικό σκοπό ο καθένας.

Πολλοί από εμάς πιστεύουμε πως το "εγώ" μας πρέπει να το περιορίζουμε όσο γίνεται περισσότερο διότι ο κόσμος θα μας πει εγωιστές και δεν διεκδικούμε καν τα θέλω μας. Άλλοι από εμάς πάλι, είναι στο αντίθετο άκρο και σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους. Γιατί άραγε εμείς οι άνθρωποι είμαστε ή του ύψους ή του βάθους; Σίγουρα υπάρχει μια μέση λύση! Όμως σήμερα δεν θα μιλήσω για τους "κακούς" εγωιστές, διότι το κείμενο δεν είναι ένα κήρυγμα τύπου "σκέψου τον πλησίον σου". Το θέμα μου είναι οι άνθρωποι που, αποφεύγοντας να είναι "εγωιστές" όπως ο διάολος το λιβάνι, κάπου χάνουν το παιχνίδι με τον εαυτό τους.

Καταρχήν ας συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι πρώτος σε προτεραιότητα έρχεται πάντα ο εαυτός μας και ότι αυτό είναι ένας χρυσός κανόνας των ανθρώπινων σχέσεων. Και όχι, δεν είμαι ούτε αλαζονική ούτε "εγωίστρια". Μιλάω βάσει του πρωταρχικού ένστικτου επιβίωσης και κάτι που υπάρχει στον άνθρωπο από την αρχή της δημιουργίας του. Δεν λέω πως πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο την πάρτη μας, προς Θεού, γιατί έτσι χάνεται το νόημα και η χαρά της ζωής. Αυτό που λέω είναι πως όποια πράξη κι αν κάνουμε, οποιαδήποτε, την κάνουμε γιατί με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο θα ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας, ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα που η ευχαρίστησή τους είναι και δική μας - οπότε να τος πάλι ο εαυτός μας. Η απόλυτη ανιδιοτέλεια δεν υπάρχει γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος. 

Δεν επιδιώκουμε βέβαια όλοι ανταμοιβή όπως τα χρήματα ή το στάτους. Η Μητέρα Τερέζα έκανε σημαντικότατο έργο βοηθώντας τον κόσμο, όμως ήθελε στην ψυχή της να έχει τη χαρά πως βοήθησε τον διπλανό της. Άρα, ήθελε να νιώθει γαλήνη μέσα της. ΑΡΑ, ήθελε να κάνει κάτι για τον εαυτό της. Κι οι πράξεις που έκανε, είναι καλές, όχι κακές. Σε ποιο συμπέρασμα φτάνουμε λοιπόν; Ο εγωισμός δεν είναι κακό πράγμα. Πολλοί το νομίζουν αυτό επηρεασμένοι από τα άτομα που είναι στο άλλο άκρο. Κι όποιος δοκιμάσει να υιοθετήσει απόλυτη ανιδιοτέλεια, πολύ απλά είναι δυστυχισμένος και νιώθει πως οι άλλοι είναι "λίγοι" απέναντί του, ακόμα κι αν έχει στο νου του το γνωστό "ότι κι αν κάνεις σου επιστρέφεται". Ακόμα κι όταν αγαπάμε, θέλουμε το άτομο που αγαπάμε να είναι χαρούμενο για τη δική μας τη χαρά - και όταν το άτομο μας αγαπά επίσης, θέλει το ίδιο για μας, πάλι για τη δική του τη χαρά. Οπότε υπάρχει ισορροπία!

Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεται κανείς για το ότι βάζει τον εαυτό του πρώτο, ούτε να ζητάει συγγνώμη - απλά, έτσι είναι η ζωή, απλά έτσι είναι γραμμένο στον "σκληρό δίσκο" του εγκεφάλου μας. Δεν είναι έγκλημα να θέλεις να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Δεν καταργεί τους υπόλοιπους να θέλουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι πρώτα καλά μέσα μας. Διότι, αν δεν είσαι καλά πρώτα με τον εαυτό σου, την καρδιά και την ψυχή σου, δεν μπορείς να είσαι καλά με κανέναν άλλον. Ίσως να δώσεις αγάπη όμως οι ίδιοι άνθρωποι που την λαμβάνουν, αν στα αλήθεια σε αγαπούν, θα καταλάβουν πως δεν είσαι καλά μέσα σου εσύ. Για τη χαρά σου, αλλά και για τη δική τους επειδή σε έχουν στην καρδιά τους, θέλουν να είσαι καλά. Κι αν δε σε αγαπούν, τότε δεν αξίζουν να τους δίνεσαι 100%. 

Μέση λύση λοιπόν; Ναι, να προσφέρεις πράγματα στους άλλους. Αλλά σε αυτούς που πράγματι αξίζουν. Ναι, να τρέχεις να βοηθήσεις όποιον χρειάζεται και να τον νοιάζεσαι, και μάλιστα να μη φοβάσαι να κάνεις το πρώτο βήμα στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν όμως προσπαθείς και βλέπεις πως ο άλλος δεν εκτιμά αυτά που του δίνεις, τότε δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις. Γιατί στο τέλος μετά νιώθεις τελείως μαλάκας, νιώθεις πως αναιρείσαι τελείως σαν άτομο. Και δεν σου αξίζει, πίστεψέ με! ΔΕΝ είναι εγωισμός να προσπαθείς το καλύτερο για τον εαυτό σου και να απομακρύνεις τα άτομα που δε σου αξίζουν. ΔΕΝ είναι εγωισμός να βάζεις τον εαυτό σου πρώτο όσον αφορά το αυτοσεβασμό. Ο καθένας μας αξίζει το καλύτερο όταν κι ο ίδιος προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. 

ΝΑΙ στο σεβασμό προς τους άλλους, αλλά ΝΑΙ και στο σεβασμό προς τον εαυτό μας!
Εγωισμός με τη σωστή έννοια και βεβαίως με τις σωστές δόσεις!

Katie :*:*