Φιλία μεταξύ των δύο φύλων - Μύθος ή αλήθεια;

Να με και πάλι, μετά από απουσία μιας παραπάνω εβδομάδας. Δυστυχώς δεν κατάφερα να είμαι παρών στο προηγούμενο κυριακάτικο ραντεβού μας, όμως αυτή τη βδομάδα είμαι εδώ και μάλιστα, για μια φορά, την ημέρα που υποσχέθηκα. Για αυτό λοιπόν θα μιλήσουμε για ένα θέμα που σίγουρα θα μας έχει απασχολήσει όλους έστω μία φορά.

Φιλία, και μάλιστα φιλία μεταξύ των δύο φύλων. 

Σίγουρα έχεις δει ατό το θέμα να "τοποθετείται στο τραπέζι" ουκ ολίγες φορές, σε σημείο που να έχεις βαρεθεί τη ζωή σου με τις αντικρουόμενες απόψεις των μεν και των δε. Με το δίκιο σου βέβαια, το μυαλό σαλάτα σου έχουν κάνει χωρίς ουσιαστικά να έχεις βρει απάντηση. Ιδού το ερώτημα λοιπόν. Υπάρχει πάντα κάτι ερωτικό στο παρασκήνιο ή μπορεί να υπάρξει στ' αλήθεια φιλία ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα;

Εσύ τι πιστεύεις;

Όχι, δεν είναι ρητορική ερώτηση ούτε πάσα για να ξεκινήσω κάποιο κήρυγμα. Το αν θα υπάρξει για σένα φιλία με άτομο του αντίθετου φύλου, εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τις δικές σου πεποιθήσεις και σε τι είσαι εσύ ανοιχτός ως άνθρωπος. Διότι αν κάποιος του αντίθετου φύλου γίνεται συναισθηματικός μαζί σου κι εσύ πάντα το παίρνεις ως μέσο για να σου την πέσει... ε τότε αγάπη μου δεν υπάρχει για σένα τέτοιου είδους φιλία, γιατί πολύ απλά δεν πιστεύεις πως είναι εφικτό. 

Φυσικά δε "φταις" μόνο εσύ, διότι έχει να κάνει και με το χαρακτήρα του άλλου, όχι μόνο τον δικό σου. Όχι μόνο θα πρέπει να πιστεύει σε αυτή τη φιλία, αλλά και να κολλάτε σαν χαρακτήρες. Όπως και με άτομα ίδιου φύλου, με άλλα ταιριάζετε και με άλλα όχι - η γνωστή φράση "παν τα χνότα μας μαζί"... Απλώς πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και να αποβάλεις τυχόν στερεότυπα. 
Ένα από τα αγαπημένα μου και διασημότερα βιβλία περί φυλετικών σχέσεων έχει τον τίτλο "Άνδρες από τον Άρη, γυναίκες από την Αφροδίτη", με τον οποίο όμως δε συμφωνώ καθόλου. Όλοι εμείς ζούμε στη Γη και συμβιώνουμε καθημερινά, ενώ ο καθένας μας είναι διαφορετικός και ταυτόχρονα όλοι είμαστε άνθρωποι.

Ακούω τόσο κόσμο να λέει πως δεν υπάρχει φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Δίπλα μου, ο τρίτος αδελφός μου γελάει και αναρωτιόμαστε με μια φωνή "δηλαδή εμείς, τι διάολο είμαστε;". Βιολογικός δεν είναι, δε βγήκαμε απ' τους ίδιους γονείς... είναι όμως αδελφός με όλη τη σημασία της λέξης. Γνωριζόμαστε επτά ολόκληρα χρόνια, χρόνια γεμάτα με εμπόδια και δυσκολίες, μυστικά και εκμυστηρεύσεις, αλλά και στιγμές χαράς και γέλιου μέχρι να πονέσουν οι κοιλιές μας - αν και αυτός είναι τελείως φλατ, οπότε αυτή τη φράση μην την πάρετε τοις μετρητοίς. Εμείς δηλαδή, εξωγήινοι είμαστε;

Για τους κακεντρεχείς που ίσως προτρέξουν, δεν υπάρχει καμιά ερωτική έλξη... παρ' όλο που δεν είμαστε τίποτα ασχημόφατσες, έτσι; Απλά γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά, έχουμε άπειρα κοινά ενδιαφέροντα και σταδιακά μάθαμε πράγματα ο ένας για τον άλλον που δεν είναι γνωστά πουθενά αλλού. Κάποιοι τρίτοι μας βλέπουν με μισό μάτι και πρέπει να καθόμαστε να εξηγούμε πως δεν είμαστε τίποτα διαφορετικό πέρα από κολλητοί φίλοι. Πλέον όμως έχουμε συνηθίσει τέτοιου είδους... εξάρσεις και δε μας ενδιαφέρουν - εμείς ξέρουμε καλά τι είμαστε και τι μας γίνεται. 

Μπορούμε να συζητάμε με τις ώρες είτε από κοντά είτε από διαδικτυακά μέσα -μιας και ποτέ κανείς δεν έχει κάρτα στο κινητό του- και να λέμε τα πάντα. Από καμένα αστεία που μας κάνουν να γελάμε σαν παλαβοί, μέχρι και τα πιο σοβαρά ζητήματα στα οποία συχνά διαφωνούμε αλλά πάντα ο ένας θα ακούσει προσεκτικά τις απόψεις του άλλου. Όταν ο ένας δε νιώσει καλά, ο άλλος δε θα του πει κλισέ ατάκες αλλά θα τον ακούσει, θα τον συμβουλέψει κι αν το φταίξιμο ανήκει σε αυτόν θα του τα χώσει χωρίς τύψεις - γιατί σε μια φιλία τα λες σταράτα, δεν κάθεσαι να χαιδεύεις αυτιά. 

Ξέρω πως είναι έτοιμος να σκοτώσει όποιον με πικράνει, όπως εκείνος ξέρει πως κι εγώ θα έκανα το ίδιο. Του θυμώνω όταν μου τα ψέλνει επειδή ήπια ένα κάρο καφέδες (ή τσάι, αργότερα) για να τη βγάλω στην εξεταστική. Εκείνος στραβώνει όταν του τη λέω που κάθεται πολλές ώρες στον υπολογιστή. Και μετά από πέντε λεπτά έχουμε ήδη βρει κάτι που θα μας κάνει να σαπίσουμε στο γέλιο.

Γενικά όμως, κάποιες φορές το να έχεις ως καλύτερο φίλο ένα άτομο αντίθετου φύλου σε γεμίζει ίσως και περισσότερο, τουλάχιστον σε κάποια κομμάτια. Π.χ. δεν θα υπάρχει μεταξύ σας ανταγωνισμός για το ποιος θα καπαρώσει πρώτος το ωραίο μωρό που πετύχατε στη βραδινή έξοδο. Καλά, αυτό με μένα και την κολλητή μου δε συμβαίνει γιατί έχουμε τόσο διαφορετικό γούστο που με τα δικά της τα κολλήματα εμένα μου έρχεται εμετός, ενώ εκείνη δε ρίχνει δεύτερη ματιά στα δικά μου... αλλά τέλος πάντων - στο θέμα μας. Μέσα από μια τέτοια φιλία θα ξεπεράσεις τυχόν ηλίθια στερεότυπα ανάμεσα στα φύλα και θα μάθεις πολλά πράγματα για τον τρόπο σκέψης αντρών και γυναικών. Κι ως εκ τούτου, θα κόψεις το τροπάριο "όλοι ίδιοι είναι" γιατί πολύ απλά ΔΕΝ είναι.

Εντάξει, δεν αρνούμαι πως σε πολλές περιπτώσεις μπορεί σε μια τέτοια φιλία να καταλήξουν να δημιουργηθούν άλλα συναισθήματα από τη μία ή και τις δύο πλευρές - δε γίνεται όμως πάντα έτσι! Δεν είναι καλύτερο στη ζωή μας να δημιουργούμε δικά μας μονοπάτια, αντί να βάζουμε σε όλα ταμπέλες; Ας ρισκάρουμε, διότι ανάμεσα στο αχνό γαλάζιο και στο μαύρο-μπλε (δεν είμαι άνθρωπος του ασπρόμαυρου!) υπάρχουν πάμπολλες αποχρώσεις. Επιλέγουμε λοιπόν αυτή που μας ταιριάζει!

(Υ.Γ. Αφιερωμένο στο τρίτο αδερφάκι μου. Ελπίζω να το διάβασες παλιοστόκε και να μου στρώσεις κόκκινο χαλί, αλλιώς θα σε βράσω με μαλακτικό. Κανόνισε την πορεία σου!)

Ραντεβού σύντομα πάλι!
Katie :*:*

Η επιστροφή του πρωτοετούς φοιτηταριού - τι παίζει;

Μ' αρέσει ρε φίλε που θα έγραφα κάθε Κυριακή. Τι να κάνουμε όμως, χωρίς ίντερνετ δε γίνεται δουλειά! Και τώρα που μπορώ, ας μιλήσουμε για το θέμα αυτής της βδομάδας. 

Κατ' αρχήν δε μπορώ να ΞΑΝΑμιλήσω για πολιτικά. πρώτον επειδή μπούχτισα και εγώ με τόσο μπάχαλο (και σίγουρα δεν είμαι η μόνη) και δεύτερον, περιμένω να δω πώς θα προχωρήσουν τα πράγματα με τη νέα συμφωνία. Αν παρουσιαστεί ανάγκη, φυσικά και θα πω τη γνώμη μου.

Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Μέσα Ιουλίου και σίγουρα όλοι οι φοιτητές (σχεδόν) ξεμπέρδεψαν πια από την εξεταστική και, αν σπουδάζουν εκτός της πόλης που ζούσαν ως μαθητές, πλέον θα έκαναν την τιμή στο πατρικό τους. Εδώ όμως θα μιλήσουμε για εκείνους που φέτος πήραν την πρώτη γεύση από το λούνα παρκ που λέγεται φοιτητική ζωή. Τα κωθώνια και τους πρωτάρηδες.
Ανήκω και εγώ σε αυτή την κατηγορία φοιτητών, και μάλιστα ήρθα όχι απλώς από άλλη πόλη, αλλά από άλλη χώρα. Ξέρω λοιπόν τι θα σκεφτείτε εσείς οι ομοιοπαθείς: κι άλλη αλλαγή, τώρα τι; Προσωπικά, δυσκολεύτηκα αρκετά να προσαρμοστώ στη φοιτητική ζωή, και δεν πίστευα ποτέ πως θα έρθει κάποια στιγμή...  που ένας χρόνος φοιτητικής ζωής θα με έκανε να δυσκολευτώ να προσαρμοστώ πάλι στους ρυθμούς του σπιτιού μου, τους οποίους ακολουθούσα εδώ και δεκαοχτώ (και μισό) χρόνια!

Κι όμως, έτσι είναι. Όταν μένεις μόνος σου, αρχικά ζορίζεσαι. Όταν έχεις μείνει χωρίς φράγκο στις 20 του μήνα ενώ το επόμενο έμβασμα έρχεται στις 30, όταν πρέπει να μάθεις πώς θα πληρώνεις λογαριασμούς κ.λπ., όταν χάνεις την εξέταση επειδή ξενύχτησες διαβάζοντας, ή (ακόμα χειρότερα) χορεύοντας στο κλαμπ, όταν δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ να φας και είσαι σε φάση "α ρε μάνα, πού είσαι να μου φέρεις φαγητό"... τότε ναι, αρχίζεις να αναπολείς τις εποχές που ήσουν μαθητής και όλα ήταν πιο απλά. Τα έζησα κι εγώ αυτά. Όταν είδα μέσα στο σπίτι μου μια μέλισσα ΝΑ, δεν ήταν εκεί ο μπαμπάς να καθαρίσει με την παντόφλα Νο46. Όταν κάηκε το φαγητό, δεν ήταν εκεί η μαμά να μου φτιάξει άλλο. Όταν ένιωθα το σπίτι τελείως άδειο τη στιγμή που έπεφτα για ύπνο και μου έλειπαν ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ, δεν ήταν κανείς εκεί - τουλάχιστον όχι στην αρχή... 

Μεταξύ μας όμως, αυτά ξεπερνιούνται. Ομολογώ πως στην αρχή ήθελα να γυρίσω στον τόπο μου και να παρατήσω τα πάντα, αλλά με κρατούσε πάντα η τάση μου να εξερευνώ καθετί καινούριο και φυσικά το ότι είχα την ευκαιρία να σπουδάζω αυτό που μου αρέσει. Και έτσι σκέφτηκα τι στο καλό, για κάποιο λόγο ήρθα εδώ! Τι έχω πάθει τώρα, όλη μου η ζωή άλλωστε ήταν μια αλλαγή. Έτσι ανακάλυψα πως τα καλά πράγματα έρχονται μόνο αν είσαι δεκτικός σε τέτοιου είδους προοπτικές, ενώ αντίθετα αν είσαι προκατειλημμένος δεν θα ζήσεις τίποτα καλό. 

Άρχισε να μου αρέσει η καθημερινότητά μου. Το πρωινό ξύπνημα ήταν λίγο δύσκολο, αλλά ο πρωινός καφές (και αργότερα το τσάι, γιατί μετά αυτόν τον έκοψα) σηματοδοτούσε την έναρξη της μέρας μου, την όρεξη να κάνω νέα πράγματα. Είτε διάβαζα για το πανεπιστήμιο, είτε πήγαινα στο μάθημά μου, είτε μαγείρευα ή μάζευα το σπίτι, είτε έβγαινα με φίλους, είτε άραζα απλώς το βράδυ παρέα με βιντεάκια και σίριαλ... ένιωθα πως ήμουν πραγματικά τυχερή για τη ζωή που ζούσα. 

Η ελευθερία είναι κάτι υπέροχο, αλλά έχει τίμημα. Μα έτσι δεν είναι σε όλα; Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Δική σου είναι η δουλειά να βάλεις προτεραιότητες για το τι προτιμάς να έχεις, γιατί ποτέ δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Για μένα το να τα έχω όλα εύκολα δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο το να μαθαίνω σιγά-σιγά να ορίζω τη ζωή μου και να βελτιώνω τελικά τον εαυτό μου. Μπορεί άλλοι να προτιμούν άλλα, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.

Και να με πάλι εδώ, όπως και τόσοι άλλοι, πίσω στο πατρικό μου για όλο το καλοκαίρι μετά από παραμονή το πολύ δεκαπέντε ημερών. Άντε τώρα να συνηθίσω να είμαι σε ένα πρόγραμμα που ορίζουν άλλοι για μένα, να πρέπει να γυρίζω συγκεκριμένη ώρα στο σπίτι αν μη τι άλλο από αίσθημα ευθύνης, σε ένα σπίτι που θυμίζει πολύβουο μελίσσι από εκεί που είχα συνηθίσει μόνο μουσική και ησυχία. Αυτό ο καθένας μας το αντιμετωπίζει διαφορετικά, αλλά εγώ βρίσκω και καλά και κακά στοιχεία σε αυτό. Από τη μία με εκνευρίζει να ακούω σούσουρο απ' τη στιγμή που συνήθισα την ησυχία μου, από την άλλη όμως ίσως αυτό να μου έλειψε. Σίγουρα προτιμώ να βγάζω δικό μου πρόγραμμα, αλλά τώρα που ήρθα εδώ, υπάρχουν πράγματα που θέλω να χαρώ και θα προσπαθήσω να το κάνω στο μέγιστο. Τα περισσότερα αγαπημένα μου πρόσωπα είναι στην πατρίδα μου, αν και υπάρχουν εξίσου αγαπημένα και στον τόπο σπουδών μου. 

Μιας και αναφερθήκαμε σε αυτό το κομμάτι, αρκετοί από εμάς τους φοιτητές εκτός της πόλης μας έχουμε ερωτική σχέση που αφήσαμε πίσω στο πανεπιστήμιο, είτε επειδή το "πρόσωπο" είναι από την πόλη σπουδών είτε από τελείως άλλο τόπο στον οποίο και πρέπει επίσης να επιστρέψει. Άουτς, έτσι; Χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό διότι κι εγώ αυτό διαχειρίζομαι τώρα. Κακά τα ψέματα, είναι κι αυτό ένας λόγος για να θέλεις να γυρίσεις πίσω. Καλή η ανεξαρτησία σου, καλές οι σπουδές κι ειδικά αν τις αγαπάς, αλλά ένα άλλο άτομο αποτελεί από μόνο του έναν σημαντικό παράγοντα. Πονάει να μην μπορείς να δεις ένα σημαντικό άτομο για σένα επί δύο μήνες, από εκεί που το έβλεπες σχεδόν κάθε μέρα. Καλή η τεχνολογία βέβαια, δε λέω, κάνει την επικοινωνία ευκολότερη από ποτέ... αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει εκείνα τα βλέμματα, τις αγκαλιές, τα φιλιά, το κράτημα του χεριού, την αίσθηση πως η Γη γυρίζει σταθερά στον άξονά της και τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή.

Όλοι μας ανησυχήσαμε λίγο όταν έπρεπε να χωριστούμε από αυτό το άτομο για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο διάστημα. Θα τα καταφέρουμε; Θα κρατήσει; Θέλουμε όντως να κρατήσει; Πώς θα τη βγάλουμε χωρίς να βλεπόμαστε για δύο μήνες; Πόσο θα μας επηρεάσει η έλλειψη. Κι εγώ τα σκέφτηκα αυτά, και για αυτό το λόγο η αναχώρηση για μένα πνίγηκε στη χαρμολύπη. Περίεργο αίσθημα, ένιωθα χαρά που θα δω την οικογένεια και τους κολλητούς μου αλλά ένιωσα λύπη για ότι (και όποιον) άφηνα πίσω έστω και προσωρινά. 

Όμως αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις για την ελευθερία σου και για τις καινούριες εμπειρίες που θα ζήσεις μακριά. Όπου και να είσαι, νιώθεις πως είσαι "σπίτι" αλλά και ταυτόχρονα πως δεν είσαι, γιατί ένα κομμάτι της καρδιάς σου λείπει πάντα. Όμως καλύτερα να λείπει απλώς από το φυσικό κοντινό σου περιβάλλον, παρά να μην υπάρχει καθόλου. Όπως προείπα, δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Για μένα όμως, είναι κάτι το οποίο μπορώ να διαχειριστώ διότι ζω τη ζωή που θέλω - οκέι, στο περίπου. Αλλά τα βασικά που θέλω για να είμαι ευτυχισμένη τα έχω, και είμαι ευγνώμων. 

Για αυτό εσείς που γυρίσατε στο πατρικό σας, να έχετε την υπομονή μέχρι να ξαναγυρίσετε στη βάση σας αλλά και τη μαγκιά να χαρείτε όσα υπάρχουν στην μαμά πατρίδα -σίγουρα όλο και κάτι θα υπάρχει- και χαρείτε τις διακοπές σας, γιατί το δεύτερο έτος θα έρθει γρηγορότερα απ' όσο νομίζετε. Η ευτυχία που νιώθεις, είναι και θέμα οπτικής γωνίας. Και εσείς που περιμένετε τον Σεπτέμβρη για να δείτε το αμόρε, τσάκω τη σοφή φράση του Γάλλου συγγραφέα Λα Ροσφουκώ: 

"Ο χωρισμός ελαττώνει τα μέτρια πάθη και δυναμώνει τα μεγάλα, όπως ο άνεμος σβήνει τα κεριά αλλά φουντώνει τις φωτιές".

Να περνάτε τέλεια!
Katie :*:*

Δημοψήφισμα - The day... after!

... Εντάξει, εντάξει, έλεγα πως θα γράφω κάθε Κυριακή στο blog και το πρόγραμμα έχει γίνει λίγο αλαλούμ. Αλλά εντάξει, προτού γράψω για το ελληνικό μπάχαλο και για την ψήφο μου, ήθελα να ψαχτώ λίγο στις ειδήσεις της επόμενης μέρας και να το κοιτάξω λίγο το θέμα.

Καταρχήν ψήφισα μετά από αρκετό ψάξιμο, όπως πιστεύω πως οφείλει να κάνει κάθε Έλληνας πολίτης χωρίς να καταπίνει αμάσητο ό,τι του δίνουνε. Προς Θεού, ΔΕΝ ισχυρίζομαι πως αυτό που ψήφισα είναι ντε και καλά το σωστό. Σε αυτό το δημοψήφισμα ήμασταν αρκετά ξεκρέμαστοι και όπως είπα και στο προηγούμενο άρθρο μου, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας ενημερώσει με πληρότητα και αξιοπιστία ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ. Οπότε, κανείς δεν μπορούσε να είναι απολύτως σίγουρος για την ψήφο του επιστρατεύοντας τη λογική του, άρα αναγκαστικά θα μπουν στη μέση κι άλλοι παράγοντες. Το θέμα δεν ήταν να γίνουμε ειδήμονες σε νομικά, οικονομικά και τρέχα γύρευε, αλλά να μην πάμε στο εκλογικό κέντρο σαν πρόβατα επί σφαγή. 

Αυτές τις μέρες είδα πολλές κρίσεις φανατισμού, παραβρέθηκα σε αρκετές συζητήσεις που κάποιοι ουσιαστικά λέγανε ΒΛΑΚΕΙΕΣ, και έκανα unfollow κάποια άτομα στο facebook για να μη βλέπω αυτά που δημοσιεύουν. Δεν το έκανα συχνά γιατί (υποτίθεται πως) έχουμε δημοκρατία και ο καθένας εκφράζεται όπως θέλει, οπότε δεν έχει νόημα να μπλοκάρω κάτι που δεν συμφωνεί με αυτό που είμαι εγώ. Όταν όμως το όριο ξεπερνιέται και φτάνουμε στα άκρα μιας άποψης και προσβολή άλλων ατόμων για να περάσει το δικό μας... ε όχι, αυτό δεν το δέχομαι και το απομακρύνω. Για παράδειγμα θα νευριάσω το ίδιο με κάποιον που αποκαλεί τον Τσίπρα ήρωα και σωτήρα, και με κάποιον που τον λέει συμφεροντολόγο και εθνοπροδότη. Αυτά είναι απλά ακρότητες που δεν στηρίζονται πουθενά. Για μένα είναι απλώς ο πρωθυπουργός της χώρας, από τον οποίο περιμένω να δω τι θα κάνει και αν αξίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου.

Τώρα όσον αφορά τα νέα της επόμενης μέρας, είδα αρκετά που όμως θέλουν κι άλλο ψάξιμο. Δύο συμβάντα όμως έκλεψαν την παράσταση: η παραίτηση του Α. Σαμαρά από την ηγεσία της ΝΔ και αργότερα η παραίτηση του Γ. Βαρουφάκη από υπουργός οικονομικών. Δε θα σταθώ στην πρώτη παραίτηση, ο κόσμος δεν τον γούσταρε μετά από όσα έκανε στη χώρα, άρα επιτέλους έκανε κάτι λογικό και ξεκουμπίστηκε. Τώρα για τη δεύτερη παραίτηση, λένε πως έγινε για να διευκολυνθεί ο πρωθυπουργός. Είδα πολλές πηγές που αναφέρουν πως ο ίδιος έγραψε κείμενο που εξηγούσε πως "οι αριστεροί δεν αγαπάνε τις καρέκλες, για αυτό θα διευκολύνω τον Α. Τσίπρα στο έργο του μιας και είμαι ανεπιθύμητος στο Eurogroup". 

Η αλήθεια είναι πως το συμβάν το βρήκα αρκετά ύποπτο, αμέσως μετά την νίκη κατά κράτος του "Όχι", δηλαδή της επιλογής που προωθούσε το κόμμα στο οποίο ανήκε -  γιατί ας μη γελιόμαστε, το δημοψήφισμα κατέληξε να είναι κομματικό αντί κάτι γενικό που αφορά όλη τη χώρα, οπότε να τη πάλι την αναμενόμενη διχόνοια των Ελλήνων. Τέλος πάντων, ενθαρρύνεις τον κόσμο να ψηφίσει Όχι και μετά παραιτείσαι; Βέβαια ίσως να το έκανε για τους λόγους που λέει, να ήθελε όντως να πράξει για το καλό της χώρας και για να αφήσει το πεδίο ελεύθερο σε νέες διαπραγματεύσεις με το Eurogroup, ώστε να υπάρξει ευνοϊκή συμφωνία για την Ελλάδα. Όμως ίσως απλώς και να ισχύει το "τα ποντίκια φεύγουν πρώτα όταν βουλιάζει το καράβι". Ποιος ξέρει, με τόσα που γίνονται σήμερα; 

Για να μην πολυλογώ όμως, απ' ότι είδα γίνονται νέες συνεδριάσεις με προσπάθεια συμφωνίας και όπως όλοι μας, ελπίζω να υπάρχει καλή εξέλιξη. Και για να ικανοποιήσω την περιέργειά σας, ψήφισα Όχι. Δεν είμαι φαν του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ούτε είμαι κολλημένη με το παρελθόν των Ελλήνων. Συνοπτικά, ενοχλήθηκα από την προπαγάνδα των καναλιών υπέρ του Ναι, διότι υποστηρίζουν απλώς συμφέροντα ιδιωτών, και θεωρώ πως υπάρχει κάποιο περιθώριο καινούριων διαπραγματεύσεων χωρίς να ξεπουληθούμε άνευ "μάχης" στους Ευρωπαίους. Και ύστερα από κάποια μίνι έρευνα, δεν πιστεύω πως βγαίνουμε έτσι εύκολα από την Ευρωζώνη γιατί δεν συμφέρει κανέναν. Δεν λέω πως είναι σίγουρα σωστό αυτό που ψήφισα, αν και το ψήφισε η ελληνική πλειοψηφία. Απλά θα έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, γιατί δεν έπαιξα α-μπε-μπα-μπλομ ανάμεσα στις δύο επιλογές μου. Μακάρι να κάνατε κι εσείς το ίδιο, άσχετα από το τι ψηφίσατε - γιατί τώρα όλοι οι Έλληνες πρέπει να είμαστε μαζί σε ό,τι κι αν έρθει. 

Ελπίζοντας το καλύτερο για όλους μας, 
Katie :*:*

Ναι ή ου; Ιδού η απορία!

Με όλα τούτα που γίνονται αυτές τις μέρες, άντε να βρεις χρόνο να γράψεις! Όμως επέστρεψα και μάλιστα τι πιο επίκαιρο θέμα από την κρίσιμη ψήφο του κάθε Έλληνα στο δημοψήφισμα: 

Ναι ή όχι;

Πρώτα απ' όλα, κλείσε ΤΩΡΑ την τηλεόραση. Ή τουλάχιστον αν δε θες, φρόντισε να φιλτράρεις στο νου σου όσα ακούς και να μην τα καταπίνεις αμάσητα μηρυκάζοντάς τα αργότερα, σαν να είσαι κανένα βοοειδές. Η σωστή ψήφος, ή τουλάχιστον η κατά την κρίση σου σωστή, πρέπει να γίνει ανεπηρέαστη από τους τόνους φανατισμού και προπαγάνδας που μας πουλάνε τα ελληνικά ΜΜΕ, απλά και μόνο επειδή εξυπηρετούν συμφέροντα "ανωτέρων". Να τους κάνει ο Θεός δηλαδή ανώτερους, αλλά τέλος πάντων.

Όχι πως το ίντερνετ δεν περιλαμβάνει και αυτό άρθρα που υποστηρίζουν μετά μανίας τη μία ή την άλλη πλευρά προβάλλοντας ανυπόστατες φανφάρες και όχι επιχειρήματα -κυρίως το Facebook που γράφει ο καθένας το μακρύ και το κοντό του- αλλά τουλάχιστον εκεί μέσα με το σωστό ψάξιμο βρίσκεις και κάτι καλό! Και πρέπει να το κάνεις αυτό το ψάξιμο, αγαπητέ Έλληνα πολίτη, που θέλεις το καλό το δικό σου και των αγαπημένων σου ανθρώπων. 

Ένας από τους λόγους που φτάσαμε ως εδώ σήμερα είναι το ότι πάρα πολλοί άνθρωποι σήμερα ψηφίζουν με λάθος ή με ελλιπή δεδομένα, ή απλώς επειδή βαριόντουσαν την διαδικασία των εκλογών... Μας είναι, ξέρετε, πάρα πολύ εύκολο όταν λουστούμε αυτό που ψηφίσαμε, να ρίχνουμε σε όλους το φταίξιμο εκτός από τους εαυτούς μας. Όπως επίσης είναι δύσκολο έως και ακατόρθωτο να αναλάβει ο καθένας μας τις ευθύνες του.

Δεύτερον, μην ακούς κανέναν. Ή θα σου υποδείξει να ψηφίσεις όχι και να φερθείς σαν τους τιμημένους προγόνους σου ακόμα κι αν πάμε στη δραχμή, ή θα σου πει πως δεν είναι καιρός για μεγάλες κινήσεις και να κάτσεις στη γωνίτσα σου να σε αρμέγουν Μέρκελ, Ντάισελμπλουμ και λοιποί, ή θα επιδοθεί στην πρόβλεψη του μέλλοντος είτε ψηφίζει ναι είτε όχι. Άσε τον καθένα να έχει την άποψή του, σωστή ή μη, διότι αυτός μπορεί να νιώθει κομπλέ με αυτήν, αλλά όταν εσύ ακούς ένα κάρο διαφορετικά πράγματα, λογικό είναι να σου γίνει το μυαλό χωριάτικη σαλάτα και τελικά να μην ξέρεις τι να κάνεις. Και το χειρότερο που μπορεί να νιώθεις για αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι η αβεβαιότητα. 

Δυστυχώς όμως, κανένας δεν μπήκε στον κόπο να μας ενημερώσει έγκυρα και αξιόπιστα για το ποιες ΑΚΡΙΒΩΣ θα είναι οι συνέπειες της κάθε ψήφου. Αυτό ακριβώς κάνει τον κόσμο να αμφιβάλλει, να επηρεάζεται εύκολα γιατί θέλει από κάπου να πιαστεί και τελικά να φανατίζεται χωρισμένος σε δυο στρατόπεδα. Και νομίζετε βοηθάτε την Ελλάδα έτσι, ε; Κούνια που σας κούναγε! Τουλάχιστον ενημερωθείτε προτού διαλέξετε την πορεία σας, γιατί έτσι όπως το πάτε, κοντεύει να φτάσει σε επίπεδο εμφυλίου. Τώρα θα μου πεις, οι Έλληνες μια ζωή τρώγονταν αναμεταξύ τους. Το τελευταίο που θέλουμε όμως, τώρα που απειλούμαστε και πάλι από εξωγενείς δυνάμεις είναι αυτό. Δεν καταλαβαίνουμε πως αυτές οι εξωγενείς δυνάμεις εφαρμόζουν και πάλι το πασίγνωστο "διαίρει και βασίλευε";

Και μιας και χρησιμοποίησα όρους πολέμου, ας αναφερθώ και σε αυτό. Μην παραλληλίζετε το "ΟΧΙ" του '40 με το "ΟΧΙ" που υφίσταται τώρα. Οι εποχές και τα δεδομένα αλλάζουν, ενώ το νόημα είναι να σκεφτείς ποια λύση θα δώσει ψωμί στα παιδιά σου και όχι ποιος πέθανε τότε κ.λπ. Συμφωνώ πως είναι μια τιμημένη σελίδα της ιστορίας μας, κι εγώ Ελληνίδα είμαι και μάλιστα περήφανη για όσα πέτυχε ο τόπος μου. Αλλά ας μη μένουμε σε αυτές τις σελίδες. Ας προχωρήσουμε. 

Εσύ που με διαβάζεις, δε θα σου πω τι να ψηφίσεις. Δική σου η ψήφος, δική σου και η άποψη. Αλλά φίλε μου (ή φίλη μου, εγώ διακρίσεις δεν κάνω :P ) δικό σου και το ψάξιμο, καθώς και η σωστή ενημέρωση. Καιρός να ξυπνήσεις. Εικόνες της σημερινής Ελλάδας σε οικονομικό επίπεδο, σίγουρα πρέπει να μας αφυπνίσουν επιτέλους. Όταν ένα μικρό παιδάκι αφήνει χωρίς αντιρρήσεις το παγωτό κάτω αντί να κλάψει που η μαμά του είπε πως δεν έχει λεφτά για να το πάρει, όταν οι ουρές έξω από το ΑΤΜ γίνονται μεγαλύτερες κι από ουρά θαυμαστών που περιμένουν να δουν σταρ παγκόσμιας εμβέλειας, όταν ένα σωρό παιδιά παρατάνε τις σπουδές τους και πιάνουν δυο και τρεις δουλειές για να συνεισφέρουν στα οικογενειακά έξοδα... τότε ναι, μάλλον έφτασε ο καιρός που πρέπει να αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες μας, ψύχραιμα. 

Όλοι φοβόμαστε για αύριο, τον επόμενο μήνα, τον επόμενο χρόνο και βάλε. Κι εγώ η ίδια επίσης. Δεν θέλω να διακόψω τις σπουδές μου διότι είναι αυτό που ονειρευόμουν πάντα, δεν θέλω να χάσω την αυτονομία μου και τον έλεγχο της φοιτητικής μου ζωής, ούτε θέλω να διακόψω τη σχέση μου με το άτομο που αγάπησα μιας και μια σωστή σχέση δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί εξ αποστάσεως και χωρίς προοπτικές. Όμως, δεν θέλω και να πεινάσει η οικογένειά μου. Εκατοντάδες συνομήλικοί μου είναι στην ίδια θέση με μένα, και όμως δε μιλάνε διότι παρ' όλο που τρέμουν στην προοπτική αυτών των γεγονότων αναγνωρίζουν πως υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί τους σε πολύ χειρότερη θέση. 



Για να μη μακρυγορώ όμως, σκέψου καλά τι θα ψηφίσεις. Ενημερώσου σωστά, εξέτασε όλες τις παραμέτρους με γνώμονα ένα καλύτερο αύριο (ναι, πόσο πεζή ακούγεται αυτή η φράση, ξέρω). Και σίγουρα μην αποφύγεις την διαδικασία της ψήφου. Εκτός του ότι τελικά η ψήφος σου θα πάει με την πλειοψηφία, σημαίνει ότι δεν ταρακουνήθηκες ακόμα και παραείσαι βολεμένος για να σε νοιάξει το μέλλον της χώρας. Πραγματικά πολύ κρίμα που δεν είναι δυνατόν να ψηφίσουν οι Έλληνες του εξωτερικού, διότι ξέρω άτομο που φοιτά στο εξωτερικό, τον νοιάζουν άμεσα οι πολιτικές εξελίξεις και δεν βρήκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ πτήση για να έρθει στην Ελλάδα και να καταθέσει την ψήφο του. 

Τέλος, επειδή πέτυχες ένα από τα -ελάχιστα, απ' όσο ξέρω- άρθρα που δεν παίρνουν θέση, ίσως και να είσαι περίεργος για το τι θα ψηφίσω. Δεν θα σου πω όμως, όχι επειδή δεν έχω αποφασίσει, αλλά επειδή δεν έχω σκοπό να κατευθύνω κανέναν και επειδή το μέλημα του καθενός (πρέπει να) είναι η ενημέρωση και όχι η πλύση εγκεφάλου. Παρ' όλα αυτά, δεν θα σε απογοητεύσω, μιας και κάθε Κυριακή το blog θα έχει καινούριο άρθρο. Αυτή η Κυριακή λοιπόν, που είναι αφιερωμένη στην ψήφο κάθε Έλληνα πολίτη, θα είναι και στη δική μου - τυπική αλλά και διαδικτυακή!

Katie :*:*