Gay: γεννιέσαι ή γίνεσαι;

 Πολλές και όμορφες καλησπέρες! Σήμερα, φίλοι μου, θα πέσουμε... στα βαθιά. Θέμα μας σήμερα η ομοφυλοφιλία. Οι άνθρωποι που συνάπτουν ερωτικές σχέσεις με το ίδιο φύλο γεννιούνται έτσι ή γίνονται αργότερα; Αυτό είναι ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει πολύ κόσμο ουκ ολίγες φορές. Η ιδέα αυτή μου ήρθε μέσω μιας συζήτησης με μια γνωστή μου, που ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε πως οι γκέι γίνονται έτσι στην πορεία επειδή το επιλέγουν, και μάλιστα τόνισε πως γνώριζε ανθρώπους που το είχαν επιλέξει. Όσο άκυρη και να νομίζεις πως είναι η άποψη κάποιου -που η συγκεκριμένη ήταν, τουλάχιστον για μένα- δεν έχεις δικαίωμα να τον προσβάλλεις. Για αυτό και εγώ προσπάθησα να της εξηγηθώ με λογική και ηρεμία. Δεν νομίζω πως τα κατανόησε, αλλά δεν ήταν και αυτός ο σκοπός μου. Το σωστό είναι να έχεις άποψη στηριζόμενη σε επιχειρήματα και τεκμήρια και όχι να παλεύεις να πείσεις τον άλλον για αυτήν. Αν δεν θέλει να πειστεί, δεν θα το κάνει ό,τι κι αν πεις. 

Η αλήθεια είναι πως, παρ' όλο που έχουν γίνει πολλές σχετικές έρευνες, η επιστημονική κοινότητα δεν έχει καταλήξει σε κάτι συγκεκριμένο που καθορίζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό του κάθε ανθρώπου. Όμως υπάρχουν ενδείξεις βιολογικών διαφορών στους γκέι. Παραδείγματα είναι η μικρή διαφορά μεγέθους ημισφαιρίων, η διαφορά μεγέθους αμυγδαλής -μέρος του εγκεφάλου υπεύθυνο για τα συναισθήματα- μελέτης διδύμων που ήταν πιθανόν αν το ένα ήταν γκέι να είναι και το άλλο, διεργασίες όσο το έμβρυο είναι ακόμα στη μήτρα κ.λπ. Τέλος πάντων, δεν παρουσιάζω λεπτομέρειες διότι όποιος θέλει μπορεί άνετα να τις ψάξει όπως έκανα και εγώ. Κατέληξα λοιπόν στο ότι μπορεί να μην υπάρχει καθαρά πόρισμα τύπου "να, αυτό είναι το γονίδιο που σε κάνει γκέι" αλλά πολλές βιολογικές διεργασίες είναι δυνατόν να συμβάλλουν στη διαμόρφωση του σεξουαλικού προσανατολισμού, παρ' όλο που είναι σαφές ότι αυτό χρειάζεται περισσότερη έρευνα. 

Η ψυχολογία βέβαια υποστηρίζει πως οτιδήποτε προκύπτει στον άνθρωπο είναι ένα συνδυασμός της βιολογικής μας σύστασης και του περιβάλλοντός μας. Λογικό, εδώ που τα λέμε. Δεν έχουμε γεννηθεί tabula rasa (άγραφο χαρτί) σε αντίθεση με ό,τι πίστευαν κάποιοι παλαιότερα, όμως ταυτόχρονα δεν είμαστε τελείως απροσπέλαστοι όσον αφορά τα εξωτερικά μας ερεθίσματα, τα οποία λαμβάνουμε όσο μεγαλώνουμε. Όμως, κατά τη γνώμη μου, το να είσαι γκέι είναι κάτι διαφορετικό. Άλλο οι απόψεις και οι αξίες μας που διαμορφώνονται από εξωτερικούς παράγοντες και άλλο ο σεξουαλικός προσανατολισμός, ο οποίος βασίζεται σε ένστικτα που έχουμε από τη δημιουργία του ανθρώπινου είδους. Όσο δυνατές και να είναι οι επιρροές που έχουμε, δε νομίζω πως φτάνουν ως εκεί. 

Σκεφτείτε και αυτό, πως το σημερινό Ελλαδιστάν είναι πολλά χρόνια πίσω όσον αφορά αυτό το θέμα - και η Κύπρος στην οποία μένω είναι στην ίδια κατάσταση. Η αλήθεια βέβαια είναι πως επιτέλους βγήκε το σύμφωνο συμβίωσης και εγώ προσωπικά έχω γνωρίσει πολλούς ανοιχτόμυαλους και προοδευτικούς ανθρώπους, αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας για να αποδεχτούμε στα αλήθεια την ομοφυλοφυλία, να θεωρούμε τους γκέι πραγματικά ίσους και να μην τους στερούμε τα δικαιώματα που αξίζουν. Δυσκολευόμαστε ακόμα να αναγνωρίσουμε πως οι γκέι δεν ζητάνε παραπάνω δικαιώματα, αλλά ΙΣΑ δικαιώματα. Σε μια χώρα που έχουμε επιτρέψει μεσαιωνικές αντιλήψεις της εκκλησίας να υφίστανται και που οι (περισσότεροι) παπάδες αναθεματίζουν τους γκέι ενώ δεν πληρώνουν φόρους όπως όλοι οι υπόλοιποι χωρίς κανένα λόγο, τι ακριβώς περιμένουμε; Κάναμε σημαντικά βήματα από παλαιότερα, αλλά σε σύγκριση με άλλες χώρες που επιτρέπουν τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών καθώς και το να υιοθετούν παιδιά είμαστε ακόμα σαν χρονιάρικα παιδιά που μόλις άρχισαν να περπατούν. 


Πώς λοιπόν, σε μια τέτοια κοινωνία, κάποιος θα "επιλέξει" να είναι γκέι; Ακόμα και για άλλες χώρες που είναι πιο μπροστά, δεν αποτελεί ιδιαίτερα βολική επιλογή. Κάπου διάβασα σχετικά με την Αυστραλία, όπου τα πράγματα είναι σαφώς πιο προχωρημένα: "δεν ζεις σε μια χώρα που έχει αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία, ζεις σε μια χώρα που ξέρει να υποκρίνεται καλύτερα από τις άλλες". Ακόμα και σε αυτές τις χώρες λοιπόν δεν έχει νόημα να το επιλέξεις, πόσο μάλλον εδώ πέρα που -άκουσον, άκουσον- υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που τους καταδικάζουν και δεν τους θεωρούν ίσους στη ζωή. Και δυστυχώς, δεν υπερβάλλω. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που νευρίασαν με το σύμφωνο συμβίωσης, που τους αποκαλούν "ανώμαλους", που λένε πως δεν έχουν δικαίωμα για γάμο, οικογένεια, δουλειά. 

Πώς λοιπόν να υπάρχει ως επιλογή; Η κοινωνία μας δεν προωθεί το "μοντέλο" του γκέι ούτε -ας μην κοροϊδευόμαστε- το αποδέχεται. Άσε που για να σε επηρεάσει κάτι, θα πρέπει να εκτεθείς μακροχρόνια σε αυτό και ιδιαίτερα ως παιδί, που ακόμα αναπτύσσεις τον χαρακτήρα σου. "Ναι αλλά η τηλεόραση τους δείχνει και επηρεάζει τα παιδιά μας". Τι ακούω Παναγία μου. Οκέι, ακόμα κι αν απ' όοοολα τα πρότυπα της τηλεόρασης το παιδί σου επιλέγει αυτό, ας υποθέσουμε πως όντως το αντιγράφει από την τηλεόραση. Λες βάσει ενός τηλεοπτικού θεάματος που προβάλλεται πολύ λιγότερο από το "μάτσο άντρα"/"femme fatale" να θέλει να καθορίσει όλη τη ζωή του; Και ας μη γελιόμαστε, ο καθένας μας ξέρει σήμερα τι περιμένει κάποιον στο υπέροχο Ελλαδιστάν έτσι και τολμήσει να "ακολουθήσει τον μη φυσιολογικό δρόμο"! Αποξένωση, δυσκολία εύρεσης συντρόφου, ρατσισμός παντού και δε συμμαζεύεται. Γιατί να θες να το επιλέξεις αυτό;

"Ναι αλλά ξέρω άτομα που το έχουν επιλέξει και είναι ευχαριστημένοι με αυτό" ήταν η φαεινή απάντηση της εν λόγω κοπέλας. Κρατήθηκα να μη γελάσω γιατί δεν ήθελα να την προσβάλλω, καταπώς είπαμε. Αυτοί που είναι ευχαριστημένοι με αυτό, δε σημαίνει πως γεννιούνται χωρίς σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι προτιμήσεις για ερωτικές σχέσεις εκδηλώνονται γενικά πριν την εφηβεία, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ήδη! Δεν ξύπνησαν μια μέρα και είπαν "α, από σήμερα θα είμαι γκέι". Συμφωνώ πως μπορεί κάποιος να πειραματιστεί. Συμφωνώ πως κάποιος ίσως να είναι bisexual. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση!

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Κανείς δεν γνωρίζει να απαντήσει με βεβαιότητα στο ερώτημα που βλέπουμε στον τίτλο του άρθρου, αλλά έχουν γίνει έρευνες που δείχνουν διαφορές στη βιολογική σύσταση των γκέι. Επιπλέον, κάτι τόσο βασικό όσο ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι φανερό ότι δεν γίνεται απλά να μην προϋπάρχει και να δημιουργείται μετά. Και, τελευταίο αλλά όχι έσχατο, η ίδια η κοινωνία δεν ευνοεί τέτοιες σκέψεις, ακόμα κι αν ήταν δυνατόν να επιλέξεις τι φύλο συντρόφου προτιμάς. Γιατί οι γκέι που προσπαθούν να καλυφθούν δεν είναι ευτυχισμένοι με "λευκό" γάμο; Γιατί νιώθουν πως κάτι λείπει; Γιατί παρ' όλο που καταπιέζονται παραμένουν γκέι; Γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να επιλέξεις και να αντιστρέψεις κάτι - αλλιώς δεν θα υπήρχαν γκέι στην τόσο προοδευτική χώρα μας, για ευνόητους λόγους!


Αυτή είναι η γνώμη μου, που βάσει όσων έψαξα είναι η σωστή για μένα. Ίσως να υπάρχουν κοινωνικές επιρροές, δεν αποκλείεται - αλλά για μένα αυτό δεν έχει βάση. Όπως ήδη είπαμε, η σωστή άποψη είναι κάτι υποκειμενικό. Η σωστή πράξη όμως είναι η στήριξή της με ανάλογες βάσεις. Πιστεύω πως στήριξα σωστά την άποψή μου και πιστεύω επίσης πως πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου. Επίσης δεν είναι κακό να διαφωνούμε με κάποιον, αρκεί να υπάρχει εποικοδομητική συζήτηση και όχι προσβολές ή ισχυρισμοί που δεν έχουν καμιά ανάλογη βάση. 

Και στην τελική, πιστεύω πως αυτό που θα πρέπει να μας απασχολήσει περισσότερο δεν είναι το πώς δημιουργούνται οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι, αλλά το να δημιουργήσουμε έναν κόσμο πιο δεκτικό προς αυτούς, όπου δε θα περιθωριοποιούνται με την ταμπέλα του "ανώμαλου" από τους ομοφοβικούς στενόμυαλους, αλλά θα αναγνωρίζονται ως ίσοι με τα ανάλογα δικαιώματα που αξίζει κάθε άνθρωπος στη ζωή!

Katie :*:*

Τι είναι πιο σημαντικό - οι φίλοι ή ο/η σύντροφός σου;

Ήρθα και πάλι, λίγο αργά λόγω υποχρεώσεων, παρέα με ένα θέμα που έχει απασχολήσει σίγουρα τον καθένα μας. Ένα δίλημμα που όλοι έχουμε αναλογιστεί: "Τι είναι πιο σημαντικό για σένα, οι φίλοι ή το αγόρι/κορίτσι σου;" Νομίζω μάλιστα πως προσωπικά, έχοντας και υπέροχους φίλους και ένα υπέροχο αγόρι ενώ τους αγαπώ όλους, είμαι μάλλον σε θέση να αναλύσω αυτό το θέμα! Και πρέπει να αναλυθεί όχι μόνο επειδή σίγουρα βασανίζει πολύ κόσμο και σε ακραίες καταστάσεις οδηγεί σε διάλυση φιλιών ή σχέσεων, αλλά και επειδή υπάρχουν πολλά πράγματα να ειπωθούν για αυτό, πέρα από τα προφανή που σκεφτόμαστε όλοι. Πώς λοιπό θα διαχειριστούμε αυτό το θέμα; Πώς θα κρίνουμε τη σημαντικότητα του καθενός; Υπάρχει πράγματι δίλημμα; Για να δούμε!

Κατ' αρχήν το πόσο σημαντικός είναι κάποιος δεν καθορίζεται τόσο από την "ταμπέλα" που θα του κοτσάρουμε, αλλά από πολύ περισσότερα πράγματα. Πόσο σου έχει σταθεί αυτός ο άνθρωπος; Πόσο καιρό είστε τόσο κοντά; Τι έχετε μοιραστεί; Έχει αποδείξει την αγάπη του για σένα; Πόσο κοντινός είναι; Παράδειγμα, όσον αφορά τους φίλους έχουμε τους κολλητούς μας, έχουμε επίσης κάποιους καλούς φίλους που όμως δεν θα πούμε όλα τα προσωπικά μας, έχουμε κάποια συμπαθητικά παιδιά που βγαίνουμε μαζί τους και κουβεντιάζουμε, και έχουμε και απλούς γνωστούς. Όλα αυτά είναι βέβαια γενικά, διότι κάθε άνθρωπος καθορίζει διαφορετικά την έννοια "φίλος". Για ευκολία συνεννόησης όμως, θα μιλήσουμε για πραγματικούς φίλους που είναι κοντά σου όποτε τους χρειάζεσαι και φυσικά όταν το έχουν ανάγκη θα τρέξεις και εσύ! Ο σύντροφος, πάλι, κατά πόσο είναι σημαντικός; Κάνε τις ίδιες ερωτήσεις που είπαμε πριν στον εαυτό σου για να το καταλάβεις!

Να καταστήσουμε βέβαια σαφές πως όταν ο σύντροφος είναι ακόμα... φρέσκος, υπάρχει μεν ένας κάποιος ενθουσιασμός (καινούριο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω) ΑΛΛΑ θα πρέπει να βάλουμε κάποια όρια στο κατά πόσο κυριαρχεί μέσα μας αυτό το συναίσθημα, γιατί όταν φτάσει να επισκιάζει τα άλλα θα το μετανιώσουμε αργότερα. Ας φέρω ένα παράδειγμα από τη δική μου ζωή για να πιάσουμε το νόημα. Το φοιτητικό μου παλατάκι είναι ανέκαθεν διακοσμημένο με τις φωτογραφίες των σημαντικών για μένα ανθρώπων. Το τότε φρέσκο αγόρι μου (δυο βδομάδες σχέση περίπου) πρόσεξε τις φωτογραφίες που έχω με τον εδώ και οκτώ σχεδόν χρόνια κολλητό μου και του φάνηκε παράξενο. Δεν είπε τίποτα περίεργο, όμως εγώ του ξεκαθάρισα από την αρχή πως αυτή η (μόνο) φιλία για μένα είναι ιερή και πως αν δεν είναι υπέρ της, δικό του πρόβλημα. Στάθηκα αρκετά τυχερή ώστε να μην μπλέξω με κανέναν ηλίθιο που δεν πιστεύει στις φιλίες μεταξύ των δύο φύλων και τώρα μπορεί οι δυο τους να πιάσουν και κουβέντα στο Skype και εγώ απλώς να κάθομαι εκεί, ας πούμε... Τι μας δείχνει αυτό λοιπόν; Πως χρειάζεται πολλή προσοχή διότι οι φίλοι μας ήταν πάντα εκεί για μας και τώρα ήρθε κάτι καινούριο που μας ενθουσίασε. Άρα πρέπει να προσέχουμε.

Αυτό το παράδειγμα με οδηγεί και σε κάτι άλλο επίσης σημαντικό: πως αν οι φίλοι σου και ο/η σύντροφός σου σε αγαπούν και σε σέβονται, θα υπάρχει αλληλοσεβασμός και καλοσύνη. Δεν είναι ανάγκη να γίνουν όλοι κολλητάρια, αλλά αν παρατηρήσεις π.χ. πως ένας φίλος είναι αρνητικός απέναντι στο ταίρι σου, υπάρχει λόγος. Ή δεν είναι αληθινός φίλος ή όντως κάτι πάει στραβά. Ανάλογα, αν ο/η σύντροφός σου δεν μιλάει και με τα καλύτερα λόγια για έναν φίλο, ή δεν σέβεται τους φίλους σου ή πράγματι κάτι δεν κολλάει. Να το ψάχνεις κάθε φορά και να σιγουρεύεσαι απόλυτα πριν καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα, γιατί υπάρχει και το ενδεχόμενο παρεξήγησης.

Είναι λογικό σε μια καινούρια σχέση να αφιερώσεις λίγο παραπάνω χρόνο στο αίσθημά σου, αρκεί να μην το παρακάνεις. Κάποιοι τυφλώνονται τόσο που δεν το καταλαβαίνουν. Οι αληθινοί φίλοι μπορούν να το κατανοήσουν ως ένα σημείο, αλλά κι αυτοί κάποια στιγμή θα διαμαρτυρηθούν και θα έχουν και δίκιο. Όλοι το κάνουμε αυτό το λάθος, δεν το αρνούμαι ούτε και εγώ. Ευτυχώς έχω καλούς φίλους που με καταλαβαίνουν, και πιστεύω πως στάθηκα και αρκετά λογική ώστε να αναλύσω τι μου συμβαίνει και να βάλω όρια. Πλέον είμαι σε θέση να έχω τον καθέναν στη θέση που αξίζει. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει κατανόηση τόσο από τη μεριά του φίλου που θα καταλάβει τον... ερωτοχτυπημένο, όσο και από το ίδιο το άτομο που άρχισε τη σχέση για να καταλάβει το γρηγορότερο "πού πάω, και οι φίλοι μου;"

Σίγουρα όταν η σχέση σου βασίζεται σε αληθινά αισθήματα και οι φίλοι σου είναι αληθινοί φίλοι, αργά η γρήγορα θα υπάρξει μια ισορροπία και δεν θα υπάρχει καν λόγος της ύπαρξης του διλήμματος "ποιον να επιλέξω". "Κι αν τύχει να με καλέσουν κάπου φίλοι και σύντροφος την ίδια μέρα;" Ε, προφανώς συμβάλλουν άλλοι παράγοντες εκεί. Ποιος σε κάλεσε πρώτος; Με ποιον ήδη συμφώνησες; Για ποιον είναι πιο σημαντικό να πας, για λόγους π.χ. ανάγκης στήριξης ή μιας πολύ σημαντικής περίστασης; Αν είναι και τα δύο σημαντικά, τι είναι το πιο επείγον; Αν κρίνεις σωστά, καμιά απ' τις δύο "πλευρές" δεν θα έχει πρόβλημα - εκτός και αν δεν είσαι εσύ σημαντικός/η για αυτούς. Βέβαια, εξαρτάται και από το πώς ο ίδιος ο άνθρωπος ορίζει τις έννοιες "φίλοι" και "σχέση". Όταν θέλει απλά με τη μία ή την άλλη "κατηγορία" να περάσει την ώρα του και δεν νιώθει σοβαρά πράγματα, τότε αλλάζει η κατάσταση. Σε όσα γράφω εδώ παίρνω ως δεδομένο ότι και οι φίλοι και η σχέση μας είναι σημαντικά για εμάς.

Τι συμπέρασμα βγάζουμε από όλο αυτό; Η ερώτηση που τίθεται σε αυτό εδώ το άρθρο, δεν έχει καν λόγο ύπαρξης. Άλλο οι φίλοι, άλλο ο σύντροφος. Ποτέ κανένα από τα δύο δεν μας καλύπτει πλήρως διότι ως άνθρωποι έχουμε πολλές διαφορετικές πτυχές, συμφωνώ. Ο συνδυασμός τους μπορεί όμως να μας κάνει χαρούμενους. Αν εξαιρέσεις τον πρώτο καιρό που πρέπει να προσέχουμε λίγο παραπάνω ώστε να μην παρασυρθούμε από τον ενθουσιασμό μας -αν και αυτό οι πραγματικοί φίλοι θα το κατανοήσουν για κάποιο διάστημα- μπορεί να βρεθεί η κατάλληλη ισορροπία, αν φυσικά και οι δύο "πλευρές" μας νοιάζονται και μας αγαπούν πραγματικά. Αν κάποιος από αυτές σου ζητήσει να πεις τι είναι το πιο σημαντικό, τότε κάτι βρομάει στην όλη υπόθεση! Εγώ προσωπικά δεν απαντώ ποτέ σε αυτή την ερώτηση. Είναι σαν να πας να συγκρίνεις το αριστερό σου πόδι με το δεξί. Δεν θες να χάσεις κανένα από τα δύο και είναι το ίδιο σημαντικά, κι ας είναι το ένα αριστερό και το άλλο δεξί, άρα και διαφορετικά. 

Οι ανθρώπινες σχέσεις με τα αγαπημένα μας άτομα είναι το ίδιο σημαντικές, αν και διαφορετικής φύσεως. Για αυτό θα πρέπει να φροντίσουμε να μην τις χάσουμε, γιατί αυτό δεν θα μας αρέσει... Μπορούμε να το καταφέρουμε!

Katie :*:*