Νέο έτος: Ώρα για... ξεσκαρτάρισμα!

Καλησπέρα σε όλους, με το 2016 πλέον να μετράει ώρες! Μάλιστα, σε κάποια μέρη του κόσμου έχει ήδη δώσει τη θέση του στο 2017. Όταν ένας χρόνος φεύγει, συνήθως κάνουμε την ανασκόπησή του και κάνουμε σχέδια για τον επόμενο. Πολλοί θα πείτε, τι ανασκόπηση να κάνουμε στο 2016; Η αλήθεια είναι πως πολλά βγήκαν στα social media για το πόσοι διάσημοι έφυγαν αυτό το έτος και για το ότι γενικά δεν συνέβησαν καλά πράγματα. Όμως, πόσοι άνθρωποι φεύγουν κάθε μέρα - και γεννιούνται επίσης; Απλώς εμείς δεν το μαθαίνουμε ποτέ, γιατί δεν είναι γνωστοί! Πολλοί άνθρωποι, ίσως και δίπλα μας, ίσως ζουν τη δική τους οδύσσεια. Ή πάλι, ίσως να έχουν καταφέρει όμορφα και σπουδαία πράγματα. Κάθε χρόνος, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, έχει τις καλές και τις άσχημες στιγμές. Πρέπει να υπάρχουν και οι δύο, ώστε να πετύχουμε και την ισορροπία. Χωρίς τις καλές στιγμές, πώς θα αντέξουμε τις κακές; Και χωρίς τις άσχημες, πώς θα εκτιμήσουμε τις όμορφες;

Αρκετά όμως με τα προφανή και τα κλισέ, διότι το άρθρο έχει κι άλλο σκοπό εκτός από τις ευχές και τις διαπιστώσεις για το ερχόμενο έτος. Η καλύτερη στιγμή του έτους είναι εκείνη που κάνεις το γνωστό... ξεσκαρτάρισμα. Κάθε Σεπτέμβρη συνήθιζα ως μαθήτρια να ανοίγω τα συρτάρια μου και να κάνω χώρο για τα καινούρια σχολικά βιβλία, πετώντας όσα δεν ήθελα ή δε χρειαζόμουν. Το ξέρετε πως αυτό γίνεται και με τους ανθρώπους; Και για μένα, πολύ πιο συχνά απ' ότι με τα βιβλία. Και όχι, δεν (θα έλεγα ότι) είμαι ένα ακοινώνητο χάπατο, που λέει κι ο τρισαγαπημένος συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ, οπότε θα σας εξηγήσω τι εννοώ. 

Δεν υπάρχει χώρος στη ζωή μας για ανθρώπους που δεν μας αγαπούν ή δεν είμαστε τόσο σημαντικοί για αυτούς όσο εκείνοι για μας. Ή τουλάχιστον, ας μη διαθέτουμε χώρο που παραγκωνίζει εμάς τους ίδιους καθώς και πιο αγαπημένα μας πρόσωπα. Σίγουρα ένας άνθρωπος που αγαπάει να βοηθάει τους γύρω του και να αλληλεπιδρά μαζί τους θα τους αφιερώνει χρόνο, αλλά πάντοτε πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Το πρώτο βήμα ποιος οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση σίγουρα πρέπει να είναι θετικό και μερικές ευκαιρίες καλό είναι να δίνονται, διότι είμαστε άνθρωποι. Από ένα σημείο και μετά όμως, πρέπει να προσέχουμε πού διαθέτουμε τον εαυτό μας - όσο κι αν το αντίθετο ακούγεται ρομαντικό. Η ζωή δεν θέλει (μόνο) ρομαντισμό.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, μπορώ να σας διηγηθώ και προσωπικές εμπειρίες με τις οποίες σίγουρα θα ταυτιστείτε. Η φετινή χρονιά, εκτός των άλλων, μου πήρε μια φιλία που θεωρούσα στέρεη και μου έδωσε πίσω μια άλλη που θεωρούσα τελειωμένη. Ένιωσα λοιπόν ότι δεν αφιέρωσα χρόνο στο σωστό άτομο. Ευτυχώς, κάποιοι από εμάς είμαστε τυχεροί και έχουμε ευκαιρίες για να επανορθώσουμε. Το να δίνουμε το χρόνο που πρέπει στους ανθρώπους που το αξίζουν δεν χαροποιεί μόνο εμάς, αλλά και τα άτομα που πραγματικά μας αγαπούν μιας και βλέπουν πως είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι.

Βέβαια, οι άνθρωποι που δεν είναι στη ζωή μας για τον οποιονδήποτε λόγο δε σημαίνει πως είναι απαραίτητα στραβοί ή κακοί. Υπάρχουν αυτοί που μας αντιπαθούν ή ακόμα που θέλουν και το κακό μας, όμως δεν είναι πάντα έτσι. Υπάρχουν κι αυτοί που απλώς δεν τα βρίσκουμε σαν άνθρωποι, ή που μπορεί να είναι συμπαθητικοί αλλά να μην είναι και για να μπουν στην καρδιά μας. Υπάρχουν τόσα διαφορετικά είδη ανθρώπων, μιας και ο καθένας μας είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Εντάξει, φτάνει με τη λέξη "υπάρχουν", μπαφιάσαμε πια...

Ούτε και χρειάζεται να είμαστε τόσο μικρόψυχοι ώστε να ευχηθούμε εμείς το κακό σε πρόσωπα που τρέφουν τα ίδια αισθήματα για μας. Άλλο απομακρύνω κάποιον από τη ζωή μου για να αισθανθώ καλύτερα και άλλο κάθομαι και τρέφω αρνητικά αισθήματα για αυτό το πρόσωπο. Εξάλλου αν δηλητηριάζεις την καρδιά σου, μόνο που δεν τον απομακρύνεις - αντίθετα, ασχολείσαι ακόμα περισσότερο μαζί του. Μη φτάσεις η αντιπάθεια που νιώθεις να ξεπερνά τη συμπάθεια - για τους ανάλογους ανθρώπους, φυσικά. Δώσε βάση στα θετικά σου συναισθήματα, ενώ προσπάθησε να καταλάβεις γιατί υπάρχουν τα αρνητικά και να τα επιλύσεις. Και αν δε λύνονται... "ό,τι δε λύνεται, κόβεται", λέει ο Μέγας Αλέξανδρος και συμφωνώ απόλυτα.

Για τον νέο χρόνο, γίνετε εσείς ο Άγιος Βασίλης και δώστε στον εαυτό σας το πιο σημαντικό δώρο: κρατήστε στη ζωή σας -ή, αν το προτιμάτε, κοντά στο μυαλό και την καρδιά σας- μόνο τους ανθρώπους που αξίζουν για εσάς. Και σίγουρα, εκείνους που σας προκαλούν -κυρίως- θετικά συναισθήματα και σας προσφέρουν με αποδείξεις ειλικρινή αγάπη. Όταν έχουμε υγεία και αγάπη είμαστε ήδη πλούσιοι, τουλάχιστον στην καρδιά μας... και έτσι ό,τι και να συμβεί μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε!

Ας έχουμε όλοι μια χρονιά που κυρίως θα εκτιμήσουμε, όχι μόνο για όσα μας δώσει αλλά και για όσα -και όσους- θα διατηρήσει στη ζωή μας!

Η νοσταλγία για τον τόπο σου είναι γλυκιά

Ελπίζω να προετοιμάζεστε όλοι για τα Χριστούγεννα. Και εσείς το φοιτητιλίκι, για τις εξετάσεις σας (δυστυχώς). ΚΑΙ εσείς που μένετε μακριά από το πατρικό σας, ελπίζω να πάτε και να δείτε όλα τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Δεν ξέρω αν θα πάτε με αυτοκίνητο, λεωφορείο, καράβι ή αεροπλάνο, το σημαντικό είναι ότι θα βρεθείτε πάλι ΕΚΕΙ στον τόπο σας. 

Κλασικά ως παιδιά και έφηβοι θέλουμε να φύγουμε μακριά, να ζήσουμε χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι μας, να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να νιώσουμε ενήλικοι και τέτοια. Στην πορεία όμως ανακαλύπτουμε πως αφήσαμε ένα σημαντικό κομμάτι της καρδιάς μας πίσω. Και - άκουσον, άκουσον!- μας λείπουν στιγμές τις οποίες βρίσκαμε σπαστικές παλιότερα. Μας λείπει που καθόμαστε όλοι μαζί το μεσημέρι για φαγητό, ή το βράδυ που βλέπουμε μια ταινία. Μας αρέσει η ασφάλεια που νιώθουμε στο πατρικό μας σπίτι. Δεν το παραδεχόμαστε, μα όταν είμαστε κοντά στους γονείς μας αισθανόμαστε άτρωτοι και πως τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί όσο είναι εκείνοι κοντά μας. Η ζωή με τα αδέρφια μας ίσως μας έσπαγε τα νεύρα και τώρα μας λείπουν μέχρι και στιγμές που μαλώνουμε. 

Όσες φορές σκέφτομαι τη μαμά μου που μου ζητούσε να πιούμε ένα τσάι έξω στο μπαλκόνι ή τον μπαμπά που ήθελε να βγούμε έξω για καφέ και εγώ δεν είχα σχεδόν ποτέ διάθεση και χρόνο... Τώρα πια, είναι τα πρώτα πράγματα που θα κάνω όταν πάω. Κάθε φορά που πάω για ύπνο, θυμάμαι τις φορές που διάβαζα βιβλία στα αδέρφια μου ή βλέπαμε όλοι μαζί μια ταινία. Κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, από την αρχή έως το τέλος κάθε μέρας. Γιατί τελικά, το πιο μοναδικό πράγμα είναι η καθημερινότητά μας. Όταν την αναλογιστούμε, θα δούμε πως ακόμα μια μέρα στη ζωή μας δίνει σημαντικά βιώματα. Κι ας μην το καταλαβαίνουμε...

Αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνουμε ούτε βήμα από την οικογένειά μας. Ίσα ίσα, ποτέ δεν εκτιμάμε κάτι εάν δεν σταματήσουμε να το έχουμε κάθε, μα κάθε μέρα. Επίσης, το πολύ το Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο παπάς! Είναι φυσιολογικό να μη θέλουμε να είμαστε με τα ίδια πρόσωπα όλη μέρα, κάθε μέρα, γιατί αυτό είναι το υγιές και το φυσιολογικό. Οκέι, στην Ελλάδα το έχουμε πάει σε άλλο επίπεδο και μπορεί κάποιος να μένει με τους γονείς του μέχρι τα 40 του, αλλά το σωστό είναι όταν ενηλικιωθείς με το καλό να κάνεις το δικό σου σπίτι και τη δική σου ζωή. 

Κάποιοι μένουν δυο πόρτες παρακάτω και άλλοι ίσως δυο... χώρες. Όμως η απόσταση δεν καθορίζει πόσο αγαπάμε την οικογένεια και τους φίλους μας. Ποτέ δεν ξέρεις γιατί επέλεξε κάποιος να φύγει, αν είχε επιλογή ή όχι. Θα έλεγα μάλιστα πως όσο πιο μακριά είσαι, τόσο δυσκολότερο είναι να κρατήσεις τις σχέσεις και ως εκ τούτου είναι πιο πιθανόν να κρατήσουν μόνο αυτές που αξίζουν στα αλήθεια. Σίγουρα θα δημιουργήσεις μια ζωή που σου αρέσει όπου κι αν πας, σίγουρα θα ευτυχήσεις, όμως αυτό δε σημαίνει πως δε θα σου λείπει αυτό που νιώθεις όταν επισκέπτεσαι τον τόπο σου. 

Από μια μεριά, καλύτερα έτσι. Διότι οι στιγμές που περνάτε μαζί όταν συναντηθείτε είναι πάντα στην καρδιά σου. Ξέρετε πως είναι αποτέλεσμα πολλής δουλειάς, το αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης ότι πραγματικά αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Δεν μπαίνετε στο τριπάκι να είστε κοντά μόνο από συνήθεια, αλλά γιατί αλήθεια το θέλετε. Και δόξα τον Θεό, η τεχνολογία έχει προχωρήσει και δε βασιζόμαστε στα ταχυδρομικά περιστέρια. Μπορούμε να μιλάμε κανονικά και να είμαστε ο ένας στη ζωή του άλλου. Όχι πως τέτοιες σχέσεις δε γίνονται και με άτομα κοντινά σε φυσική απόσταση, μα εμείς που είμαστε μακριά ας μη στενοχωριόμαστε. 

Υπάρχουν άτομα κοντινής απόστασης που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ξένοι, και αντίθετα άτομα στην άλλη άκρη του κόσμου που είναι μέρος της καρδιάς μας - και το δεύτερο είναι σαφώς καλύτερο. Ζωντανή απόδειξη για μένα μια φιλία που τη χώριζαν μόνο δυο δρόμοι και αποδείχθηκε εφήμερη -και μάλιστα χωρίς λόγο- ακριβώς την ίδια στιγμή που μια άλλη φιλία επιβίωσε όταν τη χώρισαν όχι μόνο χιλιόμετρα αλλά και διάφορα άλλα συμβάντα... Αλλά αυτή την ιστορία, με την οποία σίγουρα θα ταυτιστείτε πολλοί, θα τη διηγηθώ στο επόμενο μου άρθρο - οπότε μείνετε συντονισμένοι!

Να θυμάστε, η αγάπη δεν ξέρει όρια και γυρνάει σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τον κόσμο ολόκληρο, εάν εμείς το θέλουμε!

Katie :*:*

Κόψε το κάπνισμα ΤΩΡΑ!

Καλησπέρα σε όλους! Επιστρέψαμε και πάλι, αυτή τη φορά με ένα θέμα αρκετά συνηθισμένο αλλά και αρκετά... κόκκινο πανί. Το κάπνισμα! Η αλήθεια είναι ότι ήθελα αρκετό καιρό να γράψω για αυτό διότι αντιπαθώ ιδιαίτερα το κάπνισμα, η ευκαιρία όμως μου δόθηκε μετά τις αντιδράσεις ατόμων που παρατήρησα όταν μπήκαν στα πακέτα των τσιγάρων εικόνες με τις επιπτώσεις τους. Θα μπω απ' ευθείας στο θέμα και τη γνώμη μου. Πείτε μου ειλικρινά ΕΝΑΝ λόγο για να καπνίζετε. ΕΝΑΝ μόνο. Η χαλάρωση, ας πούμε; Ή το ότι χάνεις κιλά με το κάπνισμα; Για μένα αυτοί οι λόγοι είναι γελοίοι, πόσο μάλλον η ένταξη στην παρέα που είναι συνήθως λόγος για νεότερους καπνιστές. Δηλαδή, δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι να χαλαρώσεις ή να κρατήσεις τον μεταβολισμό σου στα σωστά επίπεδα; Και επίσης ΓΙΑΤΙ να ενταχθείς σε μια παρέα καταστρέφοντας την υγεία σου;

Αχ, η υγεία. Τόσο πολύτιμο αγαθό και όμως όταν μιλάμε για την καταστροφή της που έρχεται από το κάπνισμα, οι καπνιστές βουλώνουν τα αυτιά τους και δεν ακούνε. Γιατί; Γιατί δηλαδή να θες τα τρία χιλιόμετρα που περπατάς άνετα να γίνουν ένα, κι αυτό με τη γλώσσα μέχρι το δρόμο; Ποιος θέλει να τον ακολουθεί διά βίου ο τσιγαρόβηχας και να κινδυνεύει από καρκίνο, εμφράγματα και δε συμμαζεύεται; Δυστυχώς, εάν εμείς οι άνθρωποι δεν ζήσουμε κάτι στο πετσί μας, δεν το καταλαβαίνουμε. Πόσοι άνθρωποι ήταν αμετανόητοι καπνιστές αλλά μετά που γλίτωσαν μετά βίας από κάποιο έμφραγμα να το έκοψαν μαχαίρι; Άρα είναι ψυχολογικό το θέμα. Όσο οι καπνιστές θεωρούν ότι δεν παθαίνουν τίποτε, δεν αλλάζουν κάτι και δε συνεχίζουν. Και ναι, υπάρχει η πιθανότητα να μην πάθεις κάτι που θα σε ταρακουνήσει, όμως η γενική σου υγεία δεν θα είναι καλή εάν καπνίζεις. Και ειλικρινά, απορώ με τόσους ανθρώπους που καθημερινά πετάνε την υγεία τους στα σκουπίδια. Από τη μια λες μακάρι να υπήρχε κάτι που θα τους ξυπνήσει, αλλά από την άλλη αυτό το κάτι θα είναι απαίσιο, και δεν θες να είσαι τόσο κακός. Αδιέξοδο.

Τις προάλλες μου είπε κάποιος "αν βάζουν τέτοιες εικόνες στα τσιγάρα, γιατί δεν βάζουν ανάλογες και στο αλκοολούχο ποτό ή στο μπέργκερ;". Ειλικρινά τώρα, περιμένετε από τις ταμπελίτσες στα προϊόντα να σας πουν τι είναι καλό και τι κακό για σας; Δεν έχετε το μυαλό να κρίνετε μόνοι σας και να πείτε "δεν πρέπει να πίνω αλκοόλ" και "δεν είναι υγιεινό να τρώω φαγητό απ' έξω" όπως και "δεν πρέπει να καπνίζω"; Τελικά, δεν έχει σημασία εάν υπάρχουν υποδείξεις στα προϊόντα. Εγώ προσωπικά δεν είδα κάποιον να σταματάει το κάπνισμα επειδή διάβασα τις ετικέτες. Και αυτό δεν θα γίνει ούτε με άλλες κακές συνήθειες. Αν κόψεις τη συνήθεια, θα γίνει επειδή εσύ το αποφάσισες. Ο λόγος που κατ' εμέ υπάρχουν οι ετικέτες αυτές, είναι για να μην αρχίσει κάποιος το κάπνισμα, συνήθως μικρής ηλικίας. Δυστυχώς όμως, σε αυτή την αποστολή έχουν πολύ σημαντικότερο ρόλο η σωστή ψυχολογία και η σωστή διαπαιδαγώγηση, τα οποία πολλές φορές είναι στοιχεία απόντα από τον έφηβο που αρχίζει να καπνίζει. 

Από την άλλη, είναι και τα χρήματα. Έχει τύχει να προσπαθήσω να μιλήσω σε καπνιστή, και τον άγγιξε περισσότερο το θέμα των χρημάτων, παρά της υγείας. Δυστυχώς, την υγεία τη θεωρούμε δεδομένη -μέχρι να τη χάσουμε- ενώ τα χρήματα πάντα τα κυνηγάμε, ποτέ δεν έχουμε και ποτέ δεν φτάνουν. Τα τσιγάρα είναι αρκετά ακριβά, ενώ αν προσθέσεις τα ποσά που ξοδεύεις τελικά, τρομάζεις με το πόσα συσσωρεύονται. Η φράση "ναι, αλλά και εσύ που δεν καπνίζεις δεν βλέπω να έχεις λεφτά" δεν είναι επιχείρημα. Σκέψου τα πράγματα που θες να κάνεις και τα χρήματα που ΔΕ θα ξοδέψεις όταν δεν θα αγοράζεις πια τσιγάρα. Είναι ζήτημα μερικών απλών μαθηματικών πράξεων για να καταλάβεις πόσα λεφτά πάνε στράφι.

Δυστυχώς, το κάπνισμα είναι μια από τις σοβαρότερες κακές συνήθειες επειδή επηρεάζει όχι μόνο τον καπνιστή αλλά και τους ανθρώπους γύρω του. Οι παθητικοί καπνιστές έχουν σχεδόν τους ίδιους κινδύνους στην υγεία τους, και μάλιστα για εκείνους είναι ακόμα χειρότερο επειδή δεν το έχουν επιλέξει και δε φταίνε σε τίποτα. Δυστυχώς είναι ένας σημαντικός λόγος που αποφεύγω τις παρέες με καπνιστές, ακόμη και αν δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους αυτούς καθαυτούς. Δεν έχω καμιά όρεξη να αναπνέω τα χάλια τους, με όλη τη σημασία της λέξης. Ούτε αντέχω να ανησυχώ συνέχεια μήπως πάθουν κάτι αγαπημένα πρόσωπα. Με εξαίρεση τον νονό μου, για τον οποίο ανησυχώ πραγματικά, κανείς από την οικογένεια ή τους στενούς μου φίλους δεν καπνίζει και είμαι ευγνώμων για αυτό. Όχι μόνο γιατί έτσι δεν εισπνέω κι εγώ τόσο δηλητήριο, αλλά και επειδή δεν τους έχω συνεχώς στο νου μου. Σκεφτείτε τα αγαπημένα σας πρόσωπα, αν δεν σκέφτεστε τον εαυτό σας.

Από μικρή μισούσα το κάπνισμα και δεν άντεχα τη μυρωδιά. Ο πατέρας μου λόγω της δουλειάς του ίσως έκανε κάποιο σπάνια όταν πήγαινε - ποτέ μέσα στο σπίτι βέβαια, ακόμα και τότε όμως εγώ νευρίαζα απίστευτα. Πρέπει να ήμουν δέκα χρονών όταν ο μπαμπάς γύρισε σπίτι με ένα τσιγάρο στο αυτί. Λύσσαξα από το θυμό μου και αμέσως το πήρα και το πέταξα στα σκουπίδια. Στην αρχή ο μπαμπάς μου θύμωσε και με μάλωσε μιας και το θεώρησε έλλειψη σεβασμού, όμως εγώ του δήλωσα ορθά-κοφτά ότι θα τον άκουγα σε όλα τα άλλα, εκτός από αυτό, για λόγους υγείας και επειδή τον νοιάζομαι. Τώρα που το φέρνω στο μυαλό μου, ήταν αρκετά παράξενη η αντίδρασή μου και όντως δεν θα προερχόταν από ένα παιδί υπάκουο προς τους γονείς του. Εγώ βέβαια ήμουν ατίθαση από μόνη μου. Προσπαθούσα όμως να ακούω τους γονείς μου και μόνο σε αυτό το θέμα θα έφτανα στα άκρα, αν χρειαζόταν. Τελικά ο μπαμπάς μου δεν έπιασε ξανά τσιγάρο, αν και νομίζω πως αυτό οφείλεται στη δική του σκέψη και όχι στην έκρηξη ενός δεκάχρονου κοριτσιού... 

Πρέπει όμως να πω πως παρ' όλο που σιχαίνομαι το κάπνισμα γενικώς, δεν ισχύει το ίδιο και για τους καπνιστές, υπό ορισμένες συνθήκες τουλάχιστον. Το κάπνισμα δεν αλλάζει το ποιόν του ανθρώπου, και ειδικότερα μετά από τις σπουδές μου προσπαθώ πάντα να καταλάβω κάποιον αντί να εκραγώ ως συνήθως. Εκεί όμως που θυμώνω πραγματικά είναι όταν οι καπνιστές υπερασπίζονται τη συνήθειά τους ή προσπαθούν να ξεφύγουν με γελοία επιχειρήματα, αντί να παραδεχτούν πως κάνουν κάτι που τους βλάπτει. Δεν θέλουν να φανούν αδύναμοι ή εξαρτημένοι, όμως αυτό ακριβώς είναι. Το τσιγάρο δεν είναι απλώς μια συνήθεια που ξυπνάς ένα πρωί και την κόβεις εύκολα. Είναι υποδούλωση και σε κρατάει γαντζωμένο μέχρι να αποφασίσεις εσύ να το αποβάλεις. 

Απ' όσο μελέτησα το θέμα, κατάλαβα πως η εξάρτηση από το τσιγάρο είναι περισσότερο ψυχική, παρά σωματική. Τα σωματικά συμπτώματα προέρχονται από τη σκέψη μας, με εξαίρεση ό,τι κάνει η νικοτίνη στο σώμα. Από εκεί και ύστερα όμως, η σύνδεση στο μυαλό με άλλα πράγματα που ο καπνιστής θεωρεί σημαντικά ή παράγοντες συναισθημάτων είναι τόσο ισχυρή, που δεν μπορεί να τα διαχωρίσει. Ας πούμε, δε γίνεται να μην καπνίσει μετά το φαγητό ή μετά τον καφέ, ή στο διάλειμμα για τη δουλειά κ.ο.κ. Δε διαφέρουμε και πολύ από το σκύλο του Παβλόφ, τελικά! Δεν κόβεται λοιπόν το τσιγάρο με μια δήλωση, ούτε απλώς μς τη θέληση - αν και αποτελεί ένα ισχυρό κίνητρο! Χρειάζεται την κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση -για να λέμε και αλήθειες- οργάνωση, μεθοδικότητα, και φυσικά να βρούμε τι έχουμε συνδέσει με το τσιγάρο και γιατί μας αρέσει να το κάνουμε, ώστε να εξαλείψουμε αυτούς τους λόγους και αυτές τις συνδέσεις. Δεν θα αναλύσω εδώ τους τρόπους, είναι ήδη γνωστοί πάμπολλοι και αποτελούν άρθρο από μόνοι τους - και μάλιστα όχι μόνο ένα, αλλά πολλά. Το ζήτημα είναι να θέλουμε και να βρούμε τι μας ταιριάζει. Σαν συμπέρασμα όμως, αν το μυαλό το αποφασίσει, το σώμα ακολουθεί. Ίσως στην αρχή χρειάζεται να πιέσουμε τον εαυτό μας για κάποια πράγματα, όμως μετά μας γίνονται συνήθεια. Να μην τρώμε για να απασχοληθούμε, μιας και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα όσων κόβουν το τσιγάρο και παίρνουν κιλά. Fake it 'till you make it, που λένε και στο χωριό μου. 

Έχω προσωπικές εμπειρίες όσον αφορά κακές συνήθειες. Μια συνήθεια που έκοψα, και μια που παλεύω να κόψω τώρα. Άρα δε μιλάω εντελώς στο ντούκου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε πάντα να τρώω. Κι όχι απλώς να τρώω, αλλά να αδειάζω όλο το ψυγείο σαν τη γουρούνα τουλάχιστον μέχρι που έφυγα από το πατρικό μου σπίτι. Έφτασε όμως η μέρα που βαρέθηκα να είμαι μονίμως στρουμπουλή και να δείχνουν τα ρούχα απαίσια πάνω μου. Έψαξα άπειρους τρόπους να ξεγελάω τον εαυτό μου ότι χόρτασε, άπειρες συνταγές μαγειρεμένες με υγεινό τρόπο. Πέρασα πολλά βράδια κλαίγοντας που δεν άφησα τον εαυτό μου να αγοράσει αυτή την υπέροχη σοκολάτα από το περίπτερο. Πολλά μεσημέρια μου ερχόταν να αρχίσω να βαράω το χέρι μου στον τοίχο για να μη φάω και δεύτερη μερίδα. Ήξερα ότι αυτό που θα με έσωζε δεν ήταν μια ακραία δίατα, αλλά η σταδιακή αλλαγή στις συνήθειές μου την οποία θα κρατούσα εφ' όρου ζωής. Πλέον έμαθα να κοντρολάρω τη διατροφή μου και το βάρος μου χωρίς να στερούμαι, έχοντας καλύτερο σώμα, καλύτερη υγεία και αυτοπεποίθηση. Θα μάθετε περισσότερες λεπτομέρειες στο επόμενο άρθρο μου!

Η συνήθεια που προσπαθώ να κόψω χωρίς να το έχω καταφέρει ακόμα εντελώς, θα έλεγα πως πλησιάζει αρκετά το κάπνισμα. Απασχολεί τα χέρια και το στόμα, γίνεται εντελώς αυτόματα και είναι αρκετά ζόρικη στο να την αποβάλεις. Κι αυτή είναι το δάγκωμα των νυχιών. Εκτός από το πάρτι μικροβίων, το οποίο δε μου ερχόταν απευθείας στο μυαλό, ήταν και οι αισθητικές επιπτώσεις που άρχισαν να με ενοχλούν όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο. Πρασίνιζα από ζήλια όταν έβλεπα τέλειο μανικιούρ στις συμφοιτήτριές μου και μετά κοιτούσα τα χέρια μου, που έδειχναν απαίσια. Μετά από αρκετές φορές που έβαλα ωραίο βερνίκι νυχιών αλλά και μια φορά που έβαλα ψεύτικα νύχια, έχω βελτιωθεί αρκετά μιας και μου αρέσει η εικόνα που κατάφερα να αποκτήσω. Τα νύχια μου είναι ακόμα κοντά αλλά δε φαίνονται φαγωμένα, κυρίως επειδή τώρα τα δαγκώνω λιγότερο και τις πιο πολλές φορές μόνο στο πλάι. Ή, σε στιγμές άγχους, βάζω τα χέρια στο στόμα χωρίς να δαγκώνω τα νύχια. Όπως βλέπετε, σταδιακά καταφέρνω να αποβάλω αυτή την κακή συνήθεια επειδή το θέλω, και προσπαθώ πάντοτε να το σκέφτομαι και να το σχεδιάζω. 

Εν κατακλείδι, ξέρω πως οι αντικαπνιστές θα συμφωνήσουν μαζί μου ενώ οι καπνιστές δεν περιμένουν ακόμα ένα άρθρο να τους πει πώς και γιατί να μην καπνίζουν. Και στην τελική, θεωρώ πως αυτό το άρθρο μου δεν είναι απλά μια κατήχηση για τους λόγους που δεν πρέπει να καπνίζει κάποιος. Είμαι σίγουρη πως αυτά τα έχουν ακούσει ουκ ολίγες φορές από τους γύρω τους. Είναι απλώς η γνώμη μου και πράγματα που παρατηρώ, τα οποία αφορούν τους λόγους που (δεν πρέπει να) καπνίζουν, την πλευρά του παθητικού καπνιστη τη διαπίστωση ότι το θέμα είναι περισσότερο ψυχολογικό και περισσότερο πολυδιάστατο απ' όσο νομίζουμε. Κυρίως όμως, υπάρχει κατανόηση. Καθένας μας έχει τουλάχιστον μια κακή συνήθεια, ακόμα κι αν το κάπνισμα είναι από τις χειρότερες. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω (έτσι γράφεται;) για αυτό και δεν κατακρίνω κανέναν. Άλλο αντιπαθώ το κάπνισμα και άλλο τον καπνιστή. 

Παρ' όλα αυτά, ακόμα η συμβουλή μου είναι: κόψτε το αμέσως. Για το δικό σας καλό, των αγαπημένων σας και -έστω- του πορτοφολιού σας. 

Είναι ζήτημα μιας απόφασης, που μακάρι να την πάρετε - και μετά, ποτέ ξανά άλλη τζούρα!

Katie :*:*

Τι θα καταλάβουν όσοι έχουν χιλιοακουσμένο όνομα!

Πολύ καλησπέρα σας, αγαπητά μου πλάσματα! Εμπνευσμένη από το στάτους που ανέβασα προ ολίγων ημερών στο facebook, σήμερα θα αναφερθούμε σε πράγματα που συμβαίνουν ΜΟΝΟ σε εμάς που έχουμε την τιμή(;) να έχουμε ονόματα που έχει η μισή Ελλάδα. Γιώργο, Κατερίνα, Μαρία, Νίκο, Δημήτρη, Ελένη και λοιποί που ίσως μου διαφεύγουν, την πάθατε. Σήμερα θα κλάψουμε όλοι μαζί τη μοίρα μας. Ξεκινάμε λοιπόν, χωρίς χρονοτριβή.

1) Στο σχολείο ήταν πάντα ευκολότερο να βρουν παρατσούκλι για να μας κοροϊδέψουν. Σίγουρα θα την πάθαινε κάποιος που έχει κάτι πολύ ασυνήθιστο, αλλά δυστυχώς για τα δικά μας ονόματα έχει ανακαλυφθεί ήδη πληθώρα κοσμητικών επιθέτων. Ποτέ δεν κατάλαβα, ας πούμε, γιατί το "Κατουρίνα" ήταν αστείο για τους μισούς συμμαθητές μου και το "Κατίνα" για τους άλλους μισούς. Τι να πει και η κακομοίρα η Μαρία η συμμαθήτριά μου που τη φωνάζανε "Μαρία μαρίδα";

2) Ειλικρινά, δεν χωράνε άλλοι στην Ελλάδα. Έχω βαρεθεί σε κάθε χώρο (τάξη, ομάδα κ.λπ.) να έχει τουλάχιστον άλλο ένα άτομο το ίδιο όνομα με εμένα. Όχι μόνο αισθάνεσαι τέρμα συνηθισμένος, αλλά όλα τα συνονόματα άτομα γυρίζουν το κεφάλι όταν θα τους φωνάξει κάποιος. Και για να μην μπερδεύεστε, θα βρουν άλλο τρόπο να σε φωνάζουν (επίθετο, παρατσούκλι) λες και είσαι αβάφτιστο. ΦΤΑΝΕΙ. 

3) Όχι άλλο Κατερίνα Κατερινάκι είσαι της ζωής το αεράκι και αμάν πια με το σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει, και ήμαρτον με το ο Γιώργος είναι πονηρός και αυτά που λέει μην τα τρως. Φτάνει πια με τον Σαρμπέλ που χαιρετάει τη Μαρία από τη Eurovision και ναι, έχουμε δει την ταινία "Δημήτρη μου, Δημήτρη μου", νισάφι. Έτσι και πετύχω κι άλλο άτομο που θα κάνει αναφορά σε οτιδήποτε έχει βγει με το όνομά μου, θα του φέρω κολάρο την πόρτα του σπιτιού του. ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΜΕΝΕΤΕ, ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ.

4) Δεν παλεύεται όταν συστήνεσαι με κάποιον και μαθαίνεις πως έχει όμορφο και ασυνήθιστο όνομα. Εάν μάλιστα σε δει να πρασινίζεις, δεν είναι καθόλου παράξενο μιας και ζηλεύεις τρομερά. "Τι ωραίο όνομα! Εμένα απλώς με λένε Κατερίνα". Πόσες φορές την έχω πει αυτή τη φράση. Ακόμα χειρότερο είναι να βλέπεις πως του άλλου δεν του αρέσει το όνομά του, ή ακόμα χειρότερα (όπως ανέφερα και σε προηγούμενο άρθρο) το αλλάζει ή το κόβει σε κάτι απαίσιο. Ρε αχάριστε, εκτίμα το ότι οι δικοί σου οι γονείς πρωτοτύπησαν. Κι αν δεν σ' αρέσει το όνομά σου, θες να ανταλλάξουμε; Ευχαρίστως το κάνω!

5) Στο τέλος όμως, μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι ή ακόμα και να σου αρέσει το όνομά σου. Μπορεί να έψαξες ενδιαφέροντα γεγονότα για αυτό ή ο λόγος που το πήρες να ήταν σημαντικός, ένα όμως είναι το αποτέλεσμα: τελικά χαίρεσαι που έχεις αυτό το όνομα και συστήνεσαι στον κόσμο χωρίς να έχεις νεύρα. Προσωπικά, πήρα αυτό το όνομα από τη γιαγιά ΚΑΙ την προγιαγιά μου, δυο δυνατές γυναίκες πρότυπα για τους γονείς μου. Άσε που με λίγο ψάξιμο, τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα. Κι όπως μ' αρέσει να λέω πάντα... "το όνομα αυτό είναι τόσο γαμάτο, για αυτό και το έχει τόσος κόσμος!"


Katie :*
 

Μαμά, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε...

Καλησπέρεεεες - σας έλειψα; Σίγουρα! (το ψώνιο) Σήμερα λέω να γίνουμε πιο συναισθηματικούληδες, μιας και εστιάζουμε στη σχέση μητέρας και κόρης. Ή γενικά μητέρας και παιδιού, τουλάχιστον για ορισμένα από αυτά που θα γράψω... Τι να πρωτοπείς για αυτή τη σχέση και από πόσα κύματα περνάτε μαζί... Καταρχήν, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν εκτιμάει όσο πρέπει τη μητέρα τους μέχρι κάτι να τους ταρακουνήσει. Δεν θέλω να μιλήσω για αρνητικές περιστάσεις, παρά μόνο για το πιο "light": όταν φεύγεις από το σπίτι της οικογένειάς σου για να κάνεις τη δική σου ζωή. Αυτό λοιπόν συνέβη και με μένα μιας και έφυγα για να σπουδάσω.

Ε, λοιπόν, τώρα που βλέπω τα γεγονότα αντικειμενικά, μιας και μεγάλωσα και ωρίμασα (υποτίθεται :p ) μπορώ να πω ότι θαυμάζω τη μαμά μου που είχε να ανεχτεί τη δικιά μου την εφηβεία. Χωρίς ίχνος υπερβολής, ήμουν πολύ δύσκολο παιδί και διάσημη στην οικογένεια για τις εκρήξεις νεύρων μου. Όπως επίσης και αρκετά εγωίστρια και ξεροκέφαλη, ενώ ΠΟΤΕ δε σκεφτόμουν πριν μιλήσω. ΄"Οι γονείς" λέει ένα ρητό που είχα διαβάσει κάποτε "είναι αυτοί που πάνω τους τα παιδιά ακονίζουν τα δόντια τους". Υποσυνείδητα ξέρεις ότι μπορείς να φερθείς όπως θες σε τόσο κοντινά άτομα όπως τους γονείς, διότι θα είσαι παιδί τους ούτως ή άλλως πάντα. Με τους υπόλοιπους όμως, όλο και κάτι ελέγχεις, όλο και κάτι προσέχεις.

Όχι πως οι γονείς είναι αλάνθαστοι, όπως έχουμε την τάση να νομίζουμε στα παιδικά μας χρόνια. Μικροί, νομίζουμε πως έχουμε να κάνουμε με θεούς, αργότερα τους αμφισβητούμε για τα ΠΑΝΤΑ και μόνο όταν μεγαλώσουμε τους βλέπουμε στην πραγματική τους διάσταση, η οποία είναι αυτή που αξίζει στον κάθε γονέα. Όταν μεγαλώσεις μπορείς να δεις αν σε αγαπάνε οι γονείς σου στα αλήθεια ή όχι (ναι, υπάρχουν κι αυτοί) και τότε βλέπεις πως η αγάπη τους και όσα έκαναν για σένα είναι πολύ πιο σημαντικά από τυχόν λάθη που έκαναν στην ανατροφή σου. Και λογικό, ούτε είμαστε όλοι τέλειοι ούτε είναι και εύκολο να μεγαλώσεις ένα παιδί. Κάθε μέρα μαθαίνεις και κάτι, για να ανακαλύψεις τελικά ότι δεν ξέρεις τίποτα. Μόνο η αγάπη μπορεί να σου δείξει το δρόμο.

Και μόνο που η μητέρα σου τραβάει τόσους πόνους για να σε γεννήσει, είναι κάτι πολύ σημαντικό. Όταν είσαι μωρό, την ξυπνάς συνέχεια για να φας - αν και δε φταις, προσπαθείς να επιβιώσεις και εσύ. Προσωπικά, όταν μεγάλωσα λίγο έπιανα και χαλούσα τα πάντα για να δω πώς λειτουργούν, έσπαγα το κεφάλι της μαμάς "τι είναι αυτό; τι κάνει αυτό; πώς λειτουργεί αυτό;" συνέχεια. Απορώ πώς δε μου έφερε το μπιμπερό μου στο κεφάλι - α, ξέχασα! Άργησα να σταματήσω το μπιμπερό, γιατί έπινα μόνο γάλα και ίδρωνε εκείνη να με κάνει να φάω και κάτι άλλο, μην παρουσιάσω καμιά έλλειψη βιταμινών και τρέχουμε. Οκέι, ήμουν όμορφο παιδάκι, τυπικά τουλάχιστον -ξανθά μαλλιά, μπλε μάτια και τέτοια- αλλά έπρεπε κάποιος να έχει υπομονή για να με αντέξει. 

Για δεκαοκτώ -και μισό- χρόνια λοιπόν, η σχέση με τη μαμά μου ήταν πιο ταραχώδης κι από τα κύματα της Αυστραλίας που αρέσουν στους σέρφερ. Δοκίμασα σκληρά την υπομονή της, ενώ όταν μεγάλωσα νευρίαζα με το παραμικρό και τα τυχόν λάθη της από μικρά τα έκανα τεράστια. Φωνές, κακό, ιστορίες και πολλές φορές δεν ήθελα ούτε να τη βλέπω, ενώ θεωρούσα σταθερά ότι δεν με καταλάβαινε. Δεν θέλησα καν να της εξομολογηθώ ότι όταν ήρθε η ώρα να πάω να σπουδάσω, ένιωθα περίεργα που δεν θα ζούσαμε μαζί κάθε μέρα. Σε όλους μας αρέσει να το παίζουμε δυνατοί όταν οι μαμάδες μας γίνονται συναισθηματικές που θα μας αποχωριστούν, και να λέμε "σιγά μωρέ μαμά, δεν πάω και στον πόλεμο!"
 
Στην αρχή δεν μου έλειψε και τόσο, ίσως γιατί είχα καινούρια πράγματα να ανακαλύψω και να προσαρμοστώ... Μου άρεσε που μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω, όπως το θέλω, που δεν είχα κανέναν πάνω από το κεφάλι μου να μου λέει τι να κάνω και να μου βάλει κανόνες. Γρήγορα βέβαια κατάλαβα πως τους περιορισμούς έπρεπε να τους βάλω μόνη μου στον εαυτό μου, και χάρηκα που τα κατάφερα αρκετά καλά σε αυτό ώστε να κανονίσω τη ζωή μου σωστά. Αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ωρίμασα. Τα πρώτα Χριστούγεννα που πήγα πίσω στο οικογενειακό σπίτι, χάρηκα βέβαια που είδα όλη μου την οικογένεια. Κάπου όμως έπιανα τον εαυτό μου να μην μπορεί να ακολουθήσει το πρόγραμμα που εγώ είχα θέσει στην καινούρια μου ζωή, το πρόγραμμα της δικής μου επιλογής που σαφώς είχε διαφορές από το οικογενειακό. Δεν ήταν κάποιο καλύτερο ή χειρότερο, σίγουρα όμως ήταν διαφορετικό. Είδα πως η ελευθερία μου περιοριζόταν, και, αν και χαλάστηκα, δεν με πείραξε και τόσο. Πόσο συχνά, άλλωστε, θα έβλεπα τους δικούς μου από εκεί και ύστερα;

Και εδώ, οφείλω να ομολογήσω ότι η μαμά μου έπαιξε πολύ έξυπνο παιχνίδι, ή, για να το πω με τους δικούς της όρους... έπραξε σωστότατα! Ενώ ο μπαμπάς μου αποχωρίστηκε τη μικρή του πριγκίπισσα (δεν έχει άλλη κόρη, βλέπεις) και ήθελε να μου μιλάει είκοσι φορές την ημέρα, η μαμά τον καθησύχαζε και του έλεγε πως δεν υπήρχε λόγος να μιλάμε συνέχεια με τις ώρες. Ήθελε μόνο να ξέρει ότι είμαι καλά, ενώ θεώρησε ότι αν εγώ ήθελα να μιλήσουμε θα τους έψαχνα μόνη μου. Τελικά, με ξέρει πολύ καλύτερα απ' ότι εγώ νομίζω, ή ίσως και καλύτερα απ' όσο ξέρω εγώ η ίδια τον εαυτό μου... Γιατί έπρεπε να μαλώσουμε για τις διαφορές μας προκειμένου να καταφέρουμε να δούμε στο βάθος πόσο μοιάζουμε. Ποιο βάθος βασικά, που όλοι όταν μας βλέπουν μου λένε ότι είμαι αντίγραφο της μητέρας μου! Έπρεπε να φύγω μακριά, να κανονίζω μόνη μου τη ζωή μου ώστε να καταλάβω τι έκανε η μαμά μου για μένα όλα αυτά τα χρόνια.

Το ίδιο έκανε κι εκείνη άλλωστε στην ηλικία μου ώστε να σπουδάσει την τέχνη που ονειρευόταν. Και έπιασε τόπο, παιδιά, γιατί σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει καλύτερη κομμώτρια από τη μαμά μου. Όταν διαθέτει τα σύνεργα φτιάχνει εκείνη τα μαλλιά μου, ενώ όταν είχε το δικό της κομμωτήριο κάθε πελάτης ορκιζόταν ότι δεν τον έλουσαν ποτέ πιο απαλά χέρια και μάλιστα με αποτέλεσμα ελαφριά και όμορφα μαλλιά. Μαμά, πάντα μου άρεσε να με χτενίζεις κι ας γκρίνιαζα συνέχεια που δεν μπορούσα να κουνηθώ στην καρέκλα. Πάντα μου άρεσε το αποτέλεσμα, αν και από εγωισμό δεν το ομολογούσα. Αυτόν τον καιρό βλέπω τα μαλλιά μου στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι πού είναι το μαγικό σου χέρι, να τα κάνει πάλι εντυπωσιακά κι όχι να κρέμονται σαν τη σφουγγαρίστρα.

Μεγάλωσα, μαμά. Μπορεί τυπικά να μη υπάρχει μεγάλη διαφορά από τα δεκαοκτώ έως τα είκοσί μου χρόνια, αλλά ουσιαστικά υπάρχει και μεγάλη μάλιστα, τόσο που άλλαξε η ζωή μου. Ξέρω να μαγειρεύω πλέον, όμως όσο καλό και να είναι το φαγητό μου, μου λείπει το δικό σου. Εκτός του ότι είσαι η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου, το φαγητό σου είναι γεμάτο με την μαμαδίστικη φροντίδα σου - το κύριο συστατικό που πρέπει να έχει κάθε φαγητό. Ξέρω πλέον να βάζω το κατάλληλο πλυντήριο για κάθε τύπο ρούχων και έμαθα να πλένω μόνη μου τις κάλτσες μου χωρίς να περιμένω να εμφανιστούν μαγικά στο συρτάρι μου. Όμως εσύ βάζεις αυτό το συγκεκριμένο μαλακτικό στα ρούχα που μου φέρνει στο νου ένα κάρο αναμνήσεις. 

Δεν σε χρειάζομαι πλέον με την τυπική έννοια του όρου, στα πρακτικά πράγματα, για αυτό και ζητάω την άποψή σου πλέον επειδή το θέλω, όχι επειδή μου επιβάλλεται. Ξέρεις πως την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, αντί να κλάψω και να θέλω να γυρίσω σε σένα βιαζόμουν να πάω στο σχολείο και να δω τι καινούριο υπάρχει. Ξέρεις πως την πρώτη φορά που πήγα στην κατασκήνωση έβλεπα τα άλλα παιδιά να γκρινιάζουν. "Θέλω τη μαμά μου" άκουγα και έσπαγαν τα νεύρα μου, επειδή δεν καταλάβαινα τι κακό είχε μερικές μέρες να είσαι χωρίς τη μαμά σου, και μάλιστα παρέα με διάφορα άτομα και με τόσα να κάνεις. Ως παιδί, ούτε μία φορά δεν είπα τη φράση "θέλω τη μαμά μου" και ίσως ενδόμυχα αυτό να το είχες παράπονο.

Πλέον έχω φτάσει είκοσι χρονών γαϊδούρα μέχρι εκεί πάνω (δεν είμαι και κοντή!) και μακάρι να ήξερες πόσες φορές έχω σκεφτεί, αλλά έχω πει και δυνατά πως... θέλω τη μαμά μου! Ήρθε η ώρα να το πω κι εγώ, δε νομίζεις; Καλύτερα έτσι όμως, επειδή όταν αυτή τη φράση τη λες σαν ενήλικος πια, δεν τη λες επειδή χρειάζεσαι τη μαμά να σου κρατάει το χέρι και να σου φτιάξει το φαγητό, αλλά γιατί θες τις καρδιές σας να βρίσκονται δίπλα-δίπλα. Τώρα πια, σε ψάχνω μόνη μου στο Skype. Όχι επειδή θέλω να μάθω μυστικά για να καθαρίζω το σπίτι, αλλά για να συζητήσουμε περί ανέμων και υδάτων. Τώρα που οι φυσικές μας παρουσίες είναι μακριά, εμείς νιώθουμε πιο κοντά. Δεν χρειάζεται λοιπόν να είσαι τυπικά δίπλα σε κάποιον για να τον αγαπάς. 

Τελικά, δεν άλλαξε αυτό που έλεγα από την Γ' Δημοτικού. "Η δική μου ηρωίδα είναι η μαμά μου". Μια ήρεμη δύναμη με καρδιά χρυσάφι, ολύμπια υπομονή και ανεξάντλητα αποθέματα αγάπης και φροντίδας, αυτή είναι η γυναίκα που με γέννησε, με μεγάλωσε και μου έδωσε ό,τι καλύτερο έχει. Τώρα ήρθε η ώρα να της τα δώσω πίσω, και να της δείξω ότι όσα έκανε έπιασαν τόπο και ότι όσο περήφανη είμαι που την έχω για μαμά, έτσι θα την κάνω κι εγώ ως κόρη της. Κι αν δεν το έκανα παλιότερα, τώρα ευχαριστώ το Θεό που έχω την πιο υπέροχη μαμά σ' όλο το σύμπαν. Ελπίζω κάθε παιδί να μπορεί να λέει το ίδιο και για τη δική του τη μαμά! Μάνααααα, τα καλύτερα έρχονται - και μάλιστα χωρίς να πρέπει να φοράω πάντα ζακέτα. Α, και τώρα πια δεν περπατώ ποτέ ξυπόλητη στο σπίτι. Συνήθισα πια τόσα χρόνια που γκρίνιαζες, βλέπεις, άσε που μερικές φορές που το έκανα άρπαξα αμέσως κρύωμα. Είχες δίκιο για πολλά, τελικά! Έχεις όλα τα φιλιά και την αγάπη μου, ενώ το ότι βρίσκομαι σε άλλη χώρα είναι απλώς λεπτομέρεια. Θα σε αγκαλιάσω τα Χριστούγεννα πάλι!

Katie :*:*


Υ.Γ. Με αυτό το άρθρο δεν επιχείρησα να αποσπάσω περισσότερα κλικς ή να συμβουλέψω κανέναν. Ήταν απλά μια κατάθεση ψυχής, την οποία έγραψα απλώς όπως μου ήρθε. Παρ' όλα αυτά, ελπίζω ειλικρινά να σας άρεσε ή ακόμα και να ταυτιστείτε! Αφιερωμένο λοιπόν στην αγαπημένη μου μαμά, αλλά και σε όλες τις μαμάδες και παιδιά αυτού του κόσμου που εκτιμούν αυτή τη σχέση μεταξύ τους... <3