Και οι σπασίκλες έχουν ψυχή #exetastiki_version

Αυτή τη φορά πραγματικά άργησα να σας ξαναγράψω, αλλά και που προλαβαίνω να αναπνέω θαύμα είναι με αυτό το πρόγραμμα εξετάσεων που έχω. Δεν έχω τελειώσει ακόμα, αλλά επιτέλους βρήκα χρόνο να ξαναγράψω. Και πιστέψτε με, είναι κάτι που πραγματικά μου έλειψε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Ας μιλήσουμε λοιπόν για κάτι επίκαιρο που έχει σχέση με τις εξετάσεις. Βλέπω άρθρα στο ίντερνετ γενικά που έχουν σχέση για το πώς να επιβιώσεις στις εξετάσεις, οι τύποι μαθητών στις εξετάσεις, πώς αντιδρά ο μέσος μαθητής στις εξετάσεις και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Ένα πράγμα δεν είδα όμως: πώς σκέφτεται ο μαθητής που όλοι θα πάρουν στο ψιλό (με την καλή ή κακή έννοια, ανάλογα) και που όλοι μας διακωμωδούμε και αναρωτιόμαστε πώς καταφέρνει και διαβάζει, και γράφει και καλά. Ο γνωστός "σπασίκλας", που λέμε, πάλι με την καλή ή την κακή έννοια - όπως θέλετε πάρτε το. Ναι, εγώ είμαι αυτός ο τύπος μαθήτριας. Εννοώ με την έννοια ότι διαβάζω και μου αρέσει, ενώ επιδιώκω έναν καλό βαθμό και το χαίρομαι. Όπως λέει κι ο τίτλος μας... και οι σπασίκλες έχουν ψυχή, και σήμερα θα δούμε γιατί, μαζεύοντας όλα αυτά που θέλουμε να σας πούμε σε κάθε περίσταση!

"Όχι, δεν θα σου δώσω τις σημειώσεις μου..."

Τουλάχιστον στα ελληνικά πανεπιστήμια, απ' ότι έμαθα από φίλους, πάει σύννεφο η ανταλλαγή σημειώσεων - μπορεί και εδώ στην Κύπρο, δεν παίρνω και όρκο. Ένας "σπασίκλας" όμως θα δώσει πολύ σπάνια τις επιμελημένες σημειώσεις του. Στο πρώτο έτος υπήρχε μια κοπέλα στην τάξη μου που αποδεδειγμένα μιλούσε πίσω από την πλάτη μου με άσχημα λόγια για μένα, δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τα μαθήματα και ήταν όλη την ώρα σε νυχτερινές βόλτες. Φαντάζομαι δεν θα εκπλαγείτε με το γεγονός ότι εισέπραξε ένα οριστικό και αμετάκλητο ΟΧΙ όταν μου ζήτησε να της φωτοτυπήσω τις σημειώσεις μου για να περάσει το μάθημα. Ως αποτέλεσμα εκείνη άρχισε να μιλάει ακόμα χειρότερα για μένα, αλλά ούτε που με ένοιαξε. Ακούω ήδη μερικούς να λένε "καλά, γιατί να μη δώσεις τις σημειώσεις σου, στον τάφο σου θα τις πάρεις; Βοήθα και λίγο τον άλλον". Εεεε... δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Άλλο να είσαι πρόθυμος και εξυπηρετικός και άλλο ο μαλάκας που τον εκμεταλλεύονται. Βεβαίως να σου δώσω σημειώσεις για κάποιο μάθημα όταν κάποιες φορές δεν έχεις έρθει για έναν σοβαρό λόγο. Άνθρωποι είμαστε και κατανοούμε. Όταν όμως το έχεις κάνει σύστημα και βασίζεσαι στους άλλους, όχι, δεν είναι αποδεκτό. Δε στύβω εγώ το μυαλό μου κάθε φορά για να κάνω σημειώσεις που θα με διευκολύνουν στη μελέτη μου, για να ωφεληθεί απ' τη δουλειά μου κάποιος που δεν το αξίζει. Για να σπουδάσεις ήρθες στο πανεπιστήμιο, άρα δείξε ενδιαφέρον για τα μαθήματά σου. Ή τουλάχιστον μη στραβώνεις όταν εγώ δεν θέλω να εκμεταλλευτείς τον κόπο μου.

"Ναι, με νοιάζει που έκανα μια ερώτηση λάθος, δε με νοιάζει πόσες έκανες εσύ."

Κλασικά φίλε, μετά από κάθε διαγώνισμα. Δεν τολμάω να πω πως μπορεί να έκανα λάθος μια λεπτομέρεια και στενοχωρήθηκα για αυτό, αρχίζουν: "Αμάν μωρέ, για αυτή τη λεπτομέρεια σκας; Τι να πούμε κι εμείς που κάναμε σχεδόν τα μισά λάθος;" Καμιά φορά αυτή η φράση προέρχεται από φίλους μου που θέλουν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα γιατί με ξέρουνε. Όταν όμως έρχεται από κακεντρεχείς ή ανθρώπους που απλά έχουν συμβιβαστεί με τη βάση του μαθήματος, τσατίζομαι. Αγαπητέ μου, ξέρεις γιατί χαλιέμαι που έκανα αυτό το ΕΝΑ λάθος; Γιατί μπορεί να το είχα διαβάσει και να το ήξερα, αλλά μην απάντησα σωστά επειδή αγχώθηκα/διάβασα λάθος/whatever. Γιατί μπορεί να προσπαθώ πάντα για άριστους βαθμούς επειδή έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Και επίσης, δεν θέλω να το πω με αλαζονεία αλλά γιατί να συγκρίνω τις επιδόσεις μου με αυτόν που θέλει μόνο τη βάση, όταν εγώ παλεύω να πάρω παραπάνω βαθμούς; O καθένας έχει διαφορετικά στάνταρ. Δεν το λέω για τα ψώνια που θέλουν βαθμούς μόνο για το φαίνεσθαι, αλλά για αυτούς που ξέρουν πως θα τους βοηθήσουν στη μελλοντική τους καριέρα. Δε λέω ότι είναι ωραίο να γκρινιάζεις βέβαια και να πρήζεις τους γύρω σου για το λάθος που έκανες... αλλά αν δείξω μια στενοχώρια, μην πέσετε να με φάτε! Έχω τους λόγους μου!

"Θα κάνω όσες ερωτήσεις κρίνω απαραίτητες στον καθηγητή."

Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που το κάνουν μόνο για φιγούρα, αλλά υπάρχουμε κι εμείς. Δε θέλουμε να γλείψουμε τον καθηγητή -προτιμάμε παγωτό για αυτή τη δουλειά- αλλά μας λύσει τυχόν απορίες - να κάνει δηλαδή αυτό για το οποίο τον προσέλαβαν στην τελική. Κάποτε είχα μια συμμαθήτρια στο φροντιστήριο αγγλικών που έκανε τουλάχιστον 250 ερωτήσεις σε κάθε μάθημα. Πολλούς τους εκνεύριζε ενώ και εμένα μου φαινόταν παράξενο στην αρχή. Η κοπέλα όμως δεν ήθελε να κάνει σόου, αλλά να μάθει - οι ερωτήσεις της ήταν γνήσιες κι αληθινές. Άμα δηλαδή εμένα με ενδιαφέρει ένα θέμα περισσότερο και γουστάρω να ζητήσω περισσότερες διευκρινίσεις, ποιος μου απαγορεύει να ρωτήσω; Επειδή εσύ θα σπαστείς; Δε με ενδιαφέρει. Και μιας και το συζητάμε - παιδιά, μη φοβάστε να κάνετε όποια ερώτηση θέλετε. Δε φαίνεστε βλάκες, αντίθετα ο καθηγητής θα σας πάρει με καλό μάτι που συμμετέχετε στο μάθημα. Επιπλέον δείχνετε πως έχετε το θάρρος της γνώμης σας και ειδικά προς αυτούς που ήθελαν μάλλον να κάνουν την ίδια ερώτηση αλλά δεν το κάνουν επειδή φοβούνται. Έχω πει πολλές φορές σε μαθητή που με πρόλαβε "και εγώ ήθελα να το ρωτήσω αυτό!" αλλά δε φοβάμαι να κάνω ερωτήσεις. Και παίρνετε και την απάντηση σε αυτό που ρωτήσατε ώστε να μη σας μείνει κενό.


"Αν χρειαστεί να μιλήσω με τον καθηγητή εκτός μαθήματος, θα το κάνω."

Και πάλι, δεν θέλουμε να τον καλοπιάσουμε - οι περισσότεροι τουλάχιστον. Πού ξέρετε αν θέλουμε να τον ρωτήσουμε κάτι σημαντικό, να πάρουμε κάποια συμβουλή; Αν είναι βέβαια φυσιολογικός και ο καθηγητής... Προσωπικά μίλησα με έναν καταπληκτικό άνθρωπο και μου έδωσε φοβερές συμβουλές, που μου έδωσαν νέες ελπίδες για το μέλλον μου. Μη φοβηθείτε λοιπόν να επικοινωνήσετε με οποιονδήποτε καθηγητή της εμπιστοσύνης σας. Αν σας χλευάσει κάποιος, απλά είναι για τα μπάζα. Αυτός είναι και ο λόγος που τουλάχιστον στο πανεπιστήμιό μου κάθε καθηγητής έχει κάποιες συγκεκριμένες ώρες γραφείου στις οποίες μπορείς να τον/την συναντήσεις και να μιλήσετε για οτιδήποτε. Και πραγματικά, αξίζει να μιλήσεις με ορισμένους καθηγητές.


'Όχι, δεν θα σου πω εγώ όλες τις ερωτήσεις του διαγωνίσματος."

Κάθε χρονιά, την ώρα των εξετάσεων είχα πίσω/μπροστά/δίπλα μου τον κλασικό μαλάκα που ρωτούσε εμένα την απάντηση για ΚΑΘΕ ερώτηση του τεστ χωρίς καν να προσπαθήσει να την κάνει μόνος του. Οκέι, ας εξαιρέσουμε τις ενδοσχολικές της τρίτης λυκείου που δε διάβασε κανείς λόγω Πανελληνίων και μέχρι κι οι καθηγητές σε βοηθούσαν έμμεσα κάνοντας τα στραβά μάτια ή ουσιαστικά δίνοντάς σου τα θέματα. Και ας εξαιρέσουμε τη μια φορά που κάποιος πραγματικά θα κολλήσει λόγω άγχους ενώ έχει όντως διαβάσει, για να μη με πείτε και κακιασμένη. ;) Άλλωστε κι εγώ έχω κολλήσει κάποιες φορές και με έχουν ξελασπώσει. Αλλά ρε φίλε, όχι και να είμαστε "εγώ δεν θα διαβάσω, θα κάτσω κοντά σε αυτή να μου λέει όλες τις απαντήσεις". Εκτός του ότι δε με αφήνεις να συγκεντρωθώ ώστε να βάλω τα δυνατά μου στο γραπτό, δεν θα σου δώσω εγώ το βαθμό σου. Να διάβαζες, εγώ τι φταίω; Κόπιασα για να έρθω προετοιμασμένη, κάνε το και εσύ. Αν μπορείς να διαβάσεις και δεν το κάνεις γιατί βασίζεσαι σε αυτούς που διάβαζαν, είσαι για κλάματα. Τόσο απλό. 


Το ότι κάποιος ασχολείται με τα μαθήματα και φαίνεται στους βαθμούς του, δε σημαίνει ότι τον νοιάζει μόνο αυτό. Έχει και ζωή, ενδιαφέροντα, φίλους. Δεν ξέρω αν είναι κι άλλα εκτός απ' αυτά που έγραψα τα οποία μας καταλογίζουν, πάντως εμένα αυτά μου έτυχαν... Σχολιάστε μου και εσείς αν αντιμετωπίσατε κάποια σχετικά πράγματα! Αν ήταν στο πλαίσιο του αστείου, δεν θα είχα πρόβλημα. Σχεδόν κάθε κατηγορία ανθρώπων μπορεί να διακωμωδηθεί, εάν τα αστεία είναι έξυπνα και δεν προσβάλλουν. Η κακεντρέχεια όμως είναι κάτι άλλο και για αυτήν μιλάω τώρα. Ένας αληθινός φίλος μπορεί να το ρίξει στην κοροϊδία γιατί ξέρεις πως δεν το κάνει από κακία. Ένας που απλά θέλει να ρίξει λάσπη, όχι. Επειδή όμως κάποιοι δεν πρόκειται να αλλάξουν, εμείς απλά μαθαίνουμε να μη μασάμε. Πείτε μας σπασίκλες, φλώρους ή nerds... αλλά εμείς έτσι είμαστε και γουστάρουμε! ;) 

Καλή εξεταστική και καλά αποτελέσματα, παίδες! :D

Katie :*:*

Παιδιά με ομόφυλους γονείς: Γίνεται;

Καλησπέρα και πάλι! Δεν άργησα, έτσι; Κάθε εβδομάδα είπαμε! Από εδώ και πέρα θα γράφω σταθερά μία φορά την εβδομάδα σε αυτό εδώ το blog, και λιγότερο συχνά στο φοιτητικό website του StudentLife. Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε τι και πώς για να μπορείτε να συνεχίσετε να με διαβάζετε, πάμε στο σημερινό μας θέμα. Θα μείνουμε στο κλίμα της προηγούμενης εβδομάδας - τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους. Πάμε σε ένα θέμα όπου οι απόψεις διίστανται ιδιαίτερα, γιατί εδώ πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν περισσότερες παραμέτρους. Πρέπει τα ομόφυλα ζευγάρια να έχουν παιδιά; Με οποιονδήποτε τρόπο, είτε το παιδί είναι του ενός εκ των δύο ή το έχουν υιοθετήσει. Γίνεται; Μπορεί να υπάρξει;

Δεν είναι λίγοι που δεν συμφωνούν με αυτό. Εντάξει, έχεις κάθε δικαίωμα να διαφωνήσεις με κάτι όπως υποστηρίζω γενικά, αλλά τουλάχιστον να έχεις επιχειρήματα να το στηρίξεις. Πολλοί, ειδικά στο υπέροχο Ελλαδιστάν, είναι εναντίον των γκέι και τους θεωρούν "κακό πρότυπο" για τα παιδιά. Άλλοι δεν έχουν πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία, απλά δεν είναι σίγουροι για το κατά πόσο ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει σωστά με ένα πρότυπο οικογένειας διαφορετικό από το συνηθισμένο. Με λίγο ψάξιμο όμως, όλα γίνονται και όλα τα βρίσκεις. 

Έψαξα κι εγώ σχετικά, όμως ένας από τους καθηγητές μου -ο καλύτερος που μου έχει τύχει μέχρι σήμερα, θα έλεγα- μας διαβεβαίωσε πως δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ έρευνα που δείχνει πως ένα παιδί που μεγαλώνει με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες αντίστοιχα, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να γίνει γκέι. Όπως είπαμε και στο προηγούμενο άρθρο, αν δεν υπάρχουν βιολογικές τάσεις πώς ο άλλος να γίνει γκέι; Τώρα για το πώς θα μεγαλώσει σωστά, δεν λέω πως είναι εύκολο να μεγαλώσεις ένα παιδί. Είναι όμως ευκολότερο για έναν μπαμπά και μια μαμά; Ας αναρωτηθούμε. 

Μήπως είναι πιο σημαντικό η προσωπικότητα του γονέα και η αγάπη που θέλει να δώσει; Και στην τελική, μήπως είναι πιο σημαντικό ένα παιδί να ΕΧΕΙ γονείς που θα το μεγαλώσουν και θα το φροντίσουν παρά να μείνει στο ορφανοτροφείο; Σκέψου το παιδί που μεγαλώνει σε ίδρυμα. Σκέψου το παιδί που μεγαλώνει στο ίδρυμα μόνο του. Σκέψου το παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια που ο μπαμπάς χτυπάει τη μαμά, ή υποτιμάται ο ρόλος της γυναίκας ή οτιδήποτε άλλο. 


Αυτά είναι άσχημα πρότυπα, αυτά μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή του παιδιού και όχι ο σεξουαλικός προσανατολισμός του γονέα. Ο άνθρωπος πρέπει να κρίνεται με βάση τον χαρακτήρα του και όχι το ποιο φύλο προτιμάει. Αν λοιπόν ένα ζευγάρι γκέι ατόμων νιώθουν πως θέλουν να γίνουν γονείς και θα αγαπάνε το παιδί τους, ενώ θα του προσφέρουν όσα είναι απαραίτητα και του προσφέρουν μια σωστή διαπαιδαγώγηση, γιατί να μην έχουν παιδί; Ίσα-ίσα, που ακριβώς επειδή είναι πιο δύσκολο για εκείνους να το αποκτήσουν, είναι πολύ πιο πιθανό όταν το θέλουν, να το θέλουν στα αλήθεια. 

Θα σου πω γιατί, τουλάχιστον στην προοδευτική μας χώρα. Γιατί εδώ δεν έχουμε αποδεχτεί καλά καλά το ότι ένας γκέι είναι άνθρωπος όπως όλοι και έχει ίσα δικαιώματα, πόσο μάλλον την υιοθεσία του παιδιού. Σε μια χώρα που ο ρατσισμός ευδοκιμεί ακόμα και αν εσένα σου αρέσει το κόκκινο και του άλλου το πράσινο, ένα παιδί με δύο μαμάδες/μπαμπάδες θα είναι μόνιμα δακτυλοδεικτούμενο και τελικά η υιοθεσία του από τους γκέι γονείς του θα του κάνει ζημιά όχι από τους ίδιους τους γονείς, αλλά από τον τρόπο που το αντιμετωπίζει η κοινωνία. Βλέπουμε λοιπόν πως παρ' όλο που ουσιαστικά δεν βλάπτει το παιδί τέτοιου είδους υιοθεσία, αντίθετα το ωφελεί γιατί έχει γονείς που το αγαπούν, σε μια χώρα παραδοσιακή δεν γίνεται αποδεκτή και για αυτό δεν ενδείκνυται. Αυτό είναι ένα αδιέξοδο, γιατί όσο δεν κάνει κανείς τίποτα δεν πρόκειται να προχωρήσουμε επιτέλους μπροστά. 

"Τα ισοπεδώνουμε όλα σήμερα" ακούω τους ομοφοβικούς, οπισθοδρομικούς να λένε. Καλά όταν είναι πιο μεγάλοι άνθρωποι που έχουν άλλη ανατροφή, γιατί τότε δικαιολογούνται κάπως. Όταν όμως βλέπω άτομα τις ηλικίας μου να έχουν απόψεις του 1900, δεν μπορώ, αηδιάζω. Το ότι επιδεχόμαστε αλλαγές στην μορφή της οικογένειας δεν δείχνει πως δε σεβόμαστε το θεσμό της. Η οικογένεια δεν μπαίνει σε καλούπια και τυπικότητες, ούτε ακόμη και σε δεσμούς αίματος. Συμφωνώ, δεν είναι απλό ζήτημα, αλλά πιστεύω πως περισσότερος χαλασμός γίνεται στην αποδοχή του από την κοινωνία παρά στο γεγονός αυτό καθαυτό.

 Ας προσπαθήσουμε να το δεχτούμε επιτέλους και ας κάνουμε χώρο στην ευτυχία να περάσει, χωρίς να θέτουμε εμπόδια απαρχαιωμένες ιδέες και ηλίθια κοινωνικά πρότυπα.Αληθινή οικογένεια σημαίνει ενδιαφέρον, φροντίδα, αγάπη. 

Katie :*:*