Πολλές και όμορφες καλησπέρες, και ευχαριστώ από καρδιάς όσους μου ευχήθηκαν για τη γιορτή μου. Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα την άποψή μου περί ισότητας μεταξύ των δύο φύλων. Σήμερα θα μιλήσω πάνω-κάτω για το ίδιο πράγμα, απλά θα πάρουμε τον προβολέα αυτού του ζητήματος και θα απαντήσουμε στην εξής ερώτηση: Τι ρόλο βαράει η οικογένεια στο τι άποψη θα έχει το μέλος της, όσον αφορά την ισότητα των δύο φύλων; Φυσικά δεν προέρχονται όλα τα ερεθίσματα από εκεί, ο βαθμός επιρροής ποικίλλει ανάλογα τον τύπο της οικογένειας αλλά και της κοινωνίας, όπως και ανάλογα την προσωπικότητα του ίδιου του ανθρώπου... Δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε πως από την οικογένεια αποκομίζεται σημαντικό μέρος της μελλοντικής νοοτροπίας! Και ας προχωρήσουμε λοιπόν σε παραδείγματα, από τη ματιά μιας γυναίκας...
Από μικρή θυμάμαι ρωτούσα τη μητέρα μου γιατί υπάρχουν λιγότερες γυναίκες πρόεδροι, ραλίστες, αστροναύτες, πιλότοι... Και εκείνοι μου απαντούσε πως αυτά που περιόριζαν τις γυναίκες ήταν τα γενικά στερεότυπα και όχι οι φυσικές τους ικανότητες. Ε, τελικά, δεν μου έφυγε αυτή η μανία και εξακολουθώ να έχω αυτή την ερώτηση. Δηλαδή για να οδηγήσω μια Ferrari πρέπει να έχω τρία κρεμαστά ανάμεσα στα πόδια μου αλλιώς θα με κοιτάνε περίεργα; Αυτό φυσικά το λέω χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν άντρα μιας και αν ξέρεις πώς λειτουργούν είναι μια χαρά αξιαγάπητοι! Αλλά γιατί ο καθένας να μην μπορεί να γίνει ό,τι θέλει; Μπορεί ένας άντρας να θέλει να γίνει στυλίστας, κομμωτής ή να κατασκευάζει κοσμήματα, και ουσιαστικά αν το κάνει τα στερεότυπα θα τον βγάλουν γυναικωτό και θα πουν ότι "το τρίβει το πιπέρι"! Δεν είναι άδικο; Και δυστυχώς αυτά τα στερεότυπα ξεκινούν πρώτα μέσα από την οικογένεια: "Αυτό είναι αντρικό/γυναικείο επάγγελμα - βρες κάτι 'σωστό' να κάνεις, 'δεν είναι για σένα αυτά' παιδί μου"!
Μια άλλη παραμύθα είναι αυτή του τύπου "τα κορίτσια έχουν καλούς τρόπους". Δηλαδή είναι ανεπίτρεπτο να έχει άποψη, να αντισταθεί αν κάτι δεν της αρέσει, επειδή "είναι γυναίκα" και συνεπώς, μπιμπελό! "Είσαι γυναίκα, πρέπει στην οικογένεια να κρατάς τις ισορροπίες! Μη μαλώνεις - να μη χαλάς την τάξη!" Όχι αγαπητοί μου. Δηλαδή ένα αρσενικό επιτρέπεται να έχει άποψη, να προσυλητίσει τη γυναίκα σε αυτή, να βρίζει, να φωνάζει και να φέρεται σαν άγριος; Εντάξει, εγώ δεν γύρισα να μιλήσω στους γονείς μου με πλήρη ασέβεια, όμως ΟΧΙ επειδή είμαι κορίτσι. Και εγώ και οι δύο αδελφοί μου διδαχθήκαμε να έχουμε άποψη και το θάρρος αυτής, αλλά και τρόπους. Όσο μίζερη ζωή περιμένει μια γυναίκα που σκύβει το κεφάλι, άλλο τόσο μίζερη θα είναι και για έναν άντρα που φέρεται σαν απολίτιστος.
Επίσης κάτι που κάνουν οι γονείς, εσκεμμένα ή άθελά τους, είναι η αγορά συγκεκριμένων παιχνιδιών στα παιδιά τους. Ας πούμε σε ένα αγοράκι θα αγοράσουν αυτοκινητάκια ενώ στο κοριτσάκι κούκλες με ροζ φορεματάκια. Έτσι ουσιαστικά γίνεται πλύση εγκεφάλου στο παιδί πως προτιμά αυτά τα παιχνίδια, μιας και δεν έχει μάθει κάτι άλλο! Όχι πως έχουν κάτι κακό οι Barbie που μου αγόραζαν όταν ήμουν μικρή, αλλά αν παίζεις μόνο με αυτά τα παιχνίδια δεν θα μάθεις και κάτι! Ένα κοριτσάκι δεν αξίζει να μάθει μόνο πώς ντύνουν και χτενίζουν μια κούκλα γιατί θα εξελιχθεί σε μια γυναίκα που θα την ενδιαφέρει μόνο η εμφάνισή της και τίποτα άλλο. Υπάρχουν πάμπολλα παιχνίδια σήμερα και για τα δύο φύλα που μπορούν να διδάξουν πώς να φτιάχνεις κατασκευές, να εξερευνάς, να μαθαίνεις μουσική κ.τλ. Καλό είναι ένα παιδί να εκτεθεί σε πολλές επιλογές και να επιλέξει κάτι που έχει σχέση με τα ταλέντα του. Ο μικρός μου αδερφός που είναι τώρα 10 χρονών, δεν εκτέθηκε ποτέ μόνο σε στρατιωτάκια. Είναι άφθαστος στο να λύνει παζλ και φυσικά αυτό είναι κάτι που του εξασκεί το νου ενώ εκείνος απλά ασχολείται με το αγαπημένο του παιχνίδι. Όχι, δεν είναι μεμπτό αν ένα αγοράκι θελήσει έναν λούτρινο αρκούδο για αγκαλιές ή ένα κοριτσάκι θέλει να παίξει με αμαξάκια.
Και επίσης, οι καθημερινές δουλειές στο σπίτι καλό είναι να μοιράζονται με ένα διαφορετικό μοντέλο από αυτό του παραδοσιακού. Τι θα πει "οι βαριές δουλειές είναι για τον μπαμπά/αδερφό σου"; Και ομολογώ ότι αυτό το είχαμε και στη δική μου οικογένεια και μου έσπαγε τα νεύρα. Δε γινόταν με κακή πρόθεση, αλλά όταν το παιδί δεν είναι αρκετά ώριμο, μοιραία θα πάρει το μήνυμα πως μια γυναίκα δεν είναι ικανή για όσα ένας άντρας. Αν ένας άντρας γουστάρει να μάθει να μαγειρεύει, όπως ο μεγάλος μου αδερφός, να το κάνει! Ποιος το καθορίζει σαν αποκλειστικά γυναικεία ασχολία; Ότι μπορεί να κάνει ένας άντρας (εκτός από τη γέννηση και τον θηλασμό) μπορεί να το κάνει και μια γυναίκα. Εντάξει, δε λέω να δώσεις στο παιδάκι να κουβαλήσει κάνα σακί, αλλά αν ένα κορίτσι μπορεί να σταματήσει το τρίξιμο της πόρτας, με γεια της με χαρά. Τυπικά τουλάχιστον, γιατί αν μεταδοθεί το μήνυμα στο παιδί πως δεν μπορεί να κάνει κάτι, η απόδοσή του θα χειροτερέψει. Και αργότερα ως ενήλικας θα υιοθετήσει αυτή τη νοοτροπία. Και προσωπικά αν υπάρχει κάτι που σιχαίνομαι, είναι η νοοτροπία του άντρα "εγώ δεν πλένω πιάτα/βάζω σκούπα, αυτά τα κάνει η γυναίκα". Άντε από κει.
Άλλη παρωδία πάλι, το ότι ένα κοριτσάκι πρέπει να είναι η "όμορφη" "πριγκίπισσα". Πάλι τα ίδια. Πρώτον, δεν έχει μόνο η ομορφιά σημασία σε αυτό τον κόσμο και το κορίτσι δεν πρέπει να οδηγηθεί σε αναζήτηση μόνο αυτής. Αργά ή γρήγορα θα πέσει πάνω στα πρότυπα ομορφιάς που πλασάρουν τα media και ίσως απογοητευτεί. Θα μάθει πως για να είναι επιτυχημένη μια γυναίκα πρέπει να συμβαδίσει με αυτά τα πρότυπα. Τέτοιες νοοτροπίες είναι ιδανική αρχή για καταστάσεις όπως π.χ. η νευρική ανορεξία αν συμβάλλουν με κακή διαπαιδαγώγηση και ψυχολογική πίεση - και δεν είναι αστείο, έχει πεθάνει κόσμος από τέτοια πράγματα. Η άσκηση και η σωστή διατροφή χωρίς υπερβολές αρκούν, ανεξαρτήτως φύλου. Σκοπός είναι η υγεία και η αυτοπεποίθηση και όχι η αποδοχή των άλλων.
Ή ο ορισμός "πριγκίπισσα" που στα κλασσικά παραμύθια περιμένει τον άντρα, τον πρίγκιπα για να τη σώσει και να δώσει ένα happy end στην ιστορία της. Η οικογένεια θα μεταδώσει το πρότυπο αυτό είτε από υπερβολική "έκθεση" σε κλασικές ταινίες ή αγορά πολλών παιχνιδιών με στρας, στέμματα και τέτοια. Αυτό με σύγχυζε περισσότερο απ' όλα. Δεν κατάλαβα, τι δηλαδή; Δεν έχω αξία από μόνη μου σαν πλάσμα μόνο πρέπει να περιμένω τον άντρα; Προς Θεού, είναι καταστροφικό να παίρνει τέτοια μηνύματα ένα κοριτσάκι και να περιμένει τον "ιδανικό άντρα" όταν μεγαλώσει! Κάθε κοριτσάκι πρέπει να παρακολουθήσει τις ταινίες Mulan, Frozen, Brave και γενικά ταινίες όπου η γυναίκα είχε τα ταλέντα και την ανεξαρτησία της. Άστο καλό, που θα καθόμαστε σαν κακόμοιρες να περιμένουμε τον άντρα να μας σώσει! Μόνες δεν μπορούμε; Κουλές είμαστε; Δε λέω πως δε χρειάζεται ο σύντροφος μελλοντικά, αλλά η δουλειά κάθε συντρόφου είναι να σου κρατά το χέρι και όχι να σε κουβαλάει.
Θα μπορούσα να φέρω πάμπολλα ακόμη παραδείγματα, αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι ένα: για μια υγιή ζωή, θα πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερος παραμερισμός των φυλετικών στερεοτύπων. Το ίδιο γυναίκα είναι π.χ. η νηπιαγωγός και η πιλότος. Το ίδιο άντρας είναι ο πυροσβέστης και ο δημιουργός κοσμημάτων. Ο ανδρισμός ενός άντρα δεν θα πληγεί αν στρώσει κάνα κρεβάτι ή αλλάξει πάνα στο μωρό. Κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου πρέπει να έχει την δυνατότητα να καλλιεργήσει τις ικανότητές του και να κάνει αυτό που θα του δώσει ευτυχία στη ζωή. Και οι γονείς οφείλει να ενημερωθεί, για να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους. Μπορεί οι δικοί τους οι γονείς να τους μεγάλωσαν με στερεότυπα, όμως σήμερα ζούμε στην εποχή της αλλαγής και της ενημέρωσης.
Τι φταίει η επόμενη γενιά να μεγαλώσει με ανόητα κλισέ που ίσως της στερήσουν την αληθινή ευτυχία; Οπότε το παιδί πρέπει να πάρει σωστά παραδείγματα διότι με αυτό που θα μεγαλώσει θα πορευθεί, σε γενικές γραμμές. Όπως είναι και το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο: "...έτσι είναι - αν έτσι νομίζετε!"
Katie :*:*
Βλέπετε το ερωτηματικό, έτσι; Ε, και εγώ το βλέπω. Καλή σας μέρα, σπέρα, ή ό,τι θέλετε και... πάμε! Θέμα σήμερα οι άντρες και οι γυναίκες, καθώς και η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, που είναι ένα θέμα πολύ πιο περίπλοκο απ' όσο νομίζουμε. Αφορμή μια συζήτηση που έγινε Δευτέρα πρωί στο μάθημα της κοινωνικής ψυχολογίας, που σαν να μου έβγαλε λίγο την τσίμπλα απ' το μάτι και την νύστα από το νου... τέλος πάντων, ας μη σας κουράζω με λεπτομέρειες, όλοι ξέρετε πως είναι το πρωί της Δευτέρας.
Ο ρατσισμός κυκλοφορεί ανάμεσά μας σε πολλές μορφές, όμως γενικά συμπυκνώνεται στο ότι υφίσταται πάντα εναντίον του διαφορετικού. Είτε αυτό το διαφορετικό είναι η εθνικότητα, είτε το χρώμα, είτε η θρησκεία, είτε οι πεποιθήσεις, είτε τα ενδιαφέροντα. Εδώ στο δημοτικό με κάνανε εμένα ξεπαρεού επειδή ήμουν η μόνη που δεν της άρεσε να παίζει με Μπάρμπι και να ανταλλάζει ροζ αυτοκόλλητα, τι λέμε τώρα; Θα αφήσουμε απ' έξω το παιδάκι που ήρθε από άλλη χώρα ή πιστεύει σε άλλο Θεό; Εδώ στο γυμνάσιο ήμουν η μόνη που δεν βαφόταν και δεν είχε φιληθεί ποτέ με αγόρι και με κοιτούσαν λες κι είχα έρθει απ' τον Κρόνο. Θα αφήναμε απ' έξω την κοπέλα που θα τολμούσε να έρθει στο σχολείο με μαντίλα στο κεφάλι; Τι λες ρε!
Anyway, για να μη βγαίνω από το θέμα, μιλάμε για τα δύο φύλα. Σε αντίθεση με τον ρατσισμό άλλων ειδών που εκδηλώνεται πολλές φορές έμπρακτα, συνήθως τούτος εδώ είναι πιο έμμεσος, τουλάχιστον στις χώρες που -τυπικά, έστω- η γυναίκα έχει τα ίδια δικαιώματα στην καθημερινή ζωή όπως και ο άνδρας. Μην το γελάτε, σε ορισμένες χώρες οι γυναίκες δεν μπορούν να ΨΗΦΙΣΟΥΝ και να ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ. Καλά, για τη συζυγική ζωή δεν το συζητώ, η γυναίκα είναι ένα αντικείμενο που δεν αντιμιλάει στον άντρα και όσον αφορά το σεξ υπάρχει η αντίληψη πως είναι μόνο για την ικανοποίηση του άντρα. Αυτά με κάνουν και συγχύζομαι, αλλά εκεί είναι το σημείο κλειδί.
Πιστεύω πως, για ορισμένες γυναίκες, οι φεμινιστικές επαναστάσεις ήταν αυτό που έκαναν όταν έσκασαν και θύμωσαν τόσο πολύ από την καταπίεση ΑΙΩΝΩΝ ουσιαστικά, που τις έκαναν να θέλουν να πάνε στο άλλο άκρο: πώς οι γυναίκες είναι πιο πάνω απ' τους άντρες. Κάτι σαν μία σου και μία μου, φαντάζομαι! Αυτό λοιπόν με οδηγεί στο απέναντι άκρο του... debate. Ανάποδος ρατσισμός! Αν μια γυναίκα χαστουκίσει έναν άντρα είναι ίσως και κωμικό, αν ένας άντρας χαστουκίσει μια γυναίκα ίσως και να τον συλλάβουν. Ή το ότι μια γυναίκα μπορεί να χρησιμοποιήσει την εμφάνισή της για να χειραγωγήσει έναν άντρα... Μπορώ να χρησιμοποιήσω πολλά παραδείγματα, αλλά ξέρετε τι εννοώ. Με αυτά και με αυτά, καταλαβαίνεις πως τα σχετικά με την ισότητα των δύο φύλων έχουν γίνει λίιιγο σαλατούλα!
Όπως και με τον φεμινισμό. Δυστυχώς πολλοί άντρες πιστεύουν πως ο φεμινισμός θέλεις να βάλει τις γυναίκες πάνω από τους άντρες, και λογικό είναι να αμυνθούν κι αυτοί! Αφού ορισμένες γυναίκες που υπερβάλλουν χαλάνε την εικόνα. Ο φεμινισμός άρχισε με κινήματα των γυναικών που ζητούσαν τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. Όπως π.χ. το πολύ "απλό" ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ. Ποιος είπε πως οι γυναίκες δεν ξέρουν να σκεφτούν; Και μη μου απαντήσετε βλακείες τύπου οι πιο πολλοί επιστήμονες είναι άντρες και τέτοια. Οι τότε συνθήκες επέτρεπαν αρκετά παραπάνω την ανάπτυξη και την προβολή των ικανοτήτων ενός άνδρα και επίσης ξεχνάτε την Υπατία; Τη Μαρί Κιουρί; Αν κάνετε τον κόπο θα δείτε μια εντυπωσιακή λίστα σπουδαίων γυναικών στην ιστορία. Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Οι ικανότητές εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από το τι είδους άνθρωπος είσαι και όχι αν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Άρα ναι, ο φεμινισμός είναι να μπορεί και η γυναίκα να έχει την ελευθερία έκφρασης, μια εξίσου καλοπληρωμένη δουλειά, το δικαίωμα να ψηφίσει, να οδηγήσει αυτοκίνητο, και να κάνει αυτό που της αρέσει.
Να ξέρατε μόνο πόσοι άντρες λένε πως "το χρέος τους είναι να δουλεύουν άρα η γυναίκα πρέπει να φροντίσει το σπίτι και τα παιδιά". Α και γαμηθείτε, φαλλοκράτες! Αν είναι να παντρευόμουν τέτοιον, χίλιες φορές γεροντοκόρη. Πρώτον, η δουλειά του άντρα είναι τυπικά ένα οκτάωρο. Βγάλε τις ώρες του ύπνου, να δεις πως του μένουν άλλες περίπου οκτώ ελεύθερες ώρες για να τις κάνει ό,τι θέλει. Το σπίτι και ειδικά τα παιδιά όμως θέλουν την προσοχή σου όλο το εικοσιτετράωρο. Και εντάξει, αν το ζευγάρι αγαπιέται και έχουν συμφωνήσει να τα κάνουν έτσι τα πράγματα, πάω πάσο. Όμως ο άντρας δεν έχει κανένα δικαίωμα να εμποδίσει τη γυναίκα να βγει έξω και να δουλέψει αν αυτό είναι το μεράκι της και αν το επιθυμεί. Αντίθετα, θα πρέπει να κάνουν ένα πρόγραμμα ώστε να συμβάλλουν και οι δύο στις δουλειές του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών, γιατί τα παιδιά χρειάζονται το πρότυπο και των δύο γονέων.
Από την άλλη, δεν λέω η γυναίκα να πάει στο άλλο άκρο και να κάνει μόνο το lifestyle της αφήνοντας τον άντρα να κρατά εξολοκλήρου στο σπίτι - γιατί έχω δει και τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί δεν μπορούν να τα μοιράσουν τα πράγματα; Όταν ένα ζευγάρι αγαπιέται και θέλουν να περάσουν τη ζωή τους μαζί, θα πρέπει να βάλουν στο τραπέζι τις επιθυμίες και των δύο. Είναι και οι δύο άνθρωποι με επιθυμίες, αισθήματα και στόχους. Κανείς δεν είναι καλύτερος ή χειρότερος και η συμβίωση δεν θα είναι ρόδινη... απλώς είναι διαφορετικοί!
Ο άντρας και η γυναίκα είναι διαφορετικοί, τουλάχιστον στον τρόπο σκέψης και τον βιολογικό τους σχηματισμό. Ο καθένας τους έχει άλλα πλεονεκτήματα και άλλα μειονεκτήματα. Για αυτό με καλή διάθεση, σωστό χειρισμό και... μαγκιά, αλληλοσυμπληρώνονται. Γιατί να μαλώνουμε για το ποιος είναι καλύτερος, αφού δε ζούμε χώρια; Φανταστείτε έναν κόσμο μόνο με άντρες ή μόνο με γυναίκες. Δε θα έρθει βέβαια ποτέ η μέρα που θα καταλάβουμε πλήρως το αντίθετο φύλο, αλλά θα πρέπει να γίνονται προσπάθειες κατανόησης. Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που διάβασα πολλά σχετικά βιβλία έχω στη ζωή μου πολλά αρσενικά ως μελέτη. Πατέρας, αδέρφια, κολλητός, αγόρι... Καθένας τους και διαφορετικός αλλά όλοι αξιαγάπητοι! Όπως υπάρχουν άντρες με σωστή και λανθασμένη συμπεριφορά (πάντα υποκειμενικά, βέβαια) έτσι υπάρχουν και γυναίκες. Είναι θέμα ανθρώπου, όχι φύλου.
Βιολογικά είμαστε διαφορετικοί και πρέπει να είμαστε κιόλας, πρωτίστως για αναπαραγωγή - αν και σήμερα δε μας ενδιαφέρει μόνο αυτό. Στον τρόπο σκέψης μας είμαστε διαφορετικοί, γιατί ο κόσμος θα ήταν απίστευτα βαρετός αν όλοι φερόμασταν το ίδιο. Στα ανθρώπινα δικαιώματα όμως είμαστε ίσοι, ή τουλάχιστον πρέπει να είμαστε.
Άλλοι ίδιοι κι άλλο ίσοι, για αυτό ας κουλάρουμε.
Katie :*:*
Λύστε μου μια απορία: τα μεσημέρια λέμε καλημέρα ή καλησπέρα; Δεν ξέρω, οπότε απλώς ΓΕΙΑ ΣΑΣ, μια ακόμα Τετάρτη έφτασε και συνεπώς ακόμα ένα άρθρο! Σήμερα θα μιλήσουμε για τη φιλοζωία, τους φιλόζωους και γενικά για αυτό το θέμα. Εσείς; Έχετε κατοικίδια; Αγαπάτε τα ζώα; Οκέι, τέρμα με τις εισαγωγικές ερωτήσεις, στο θέμα μας.
Οτιδήποτε (σχεδόν) είναι καλό όταν δεν είναι ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ. Να εξηγηθώ, προτού με κάψετε στην πυρά εσείς οι φανατικοί ζωόφιλοι. Είχα κι εγώ για πολλά χρόνια ένα σκυλάκι που το αγαπούσα πολύ. Δεν το είχα στο σπίτι, το είχα στο χωριό μου όμως ήξερα πέντε πράγματα για τη φροντίδα του, του είχα δώσει εγώ το όνομά του (Μάγκας, εμπνευσμένη από το ομώνυμο βιβλίο της Π. Δέλτα) και όταν έβλεπε εμένα και την οικογένειά μου ερχόταν σαν βολίδα πάνω μας λες και ήρθαν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι του κόσμου να το δουν. Και ναι, για τον δικό του κόσμο εμείς ήμαστε οι άνθρωποι που το αγαπούσαμε περισσότερο άρα μας αγαπούσε και εκείνο. Βασικά, τι σκυλάκι - ένας σκύλαρος ΝΑ που αν ερχόταν κάποιος ξένος με άγνωστες προθέσεις χαλούσε τον κόσμο για να μας προστατέψει, και όταν το χάσαμε φυσιολογικά από γεράματα, στενοχωρήθηκα πολύ.
Πολλές φορές λέω πως αν εμείς οι άνθρωποι είχαμε ΚΑΙ δείχναμε, όπως τα σκυλιά, τόση αγάπη -έστω για μόνο έναν ακόμη άνθρωπο εκτός από τον εαυτούλη μας- ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος. Δεν εννοώ να περπατήσουμε στα τέσσερα και να φέρουμε παντόφλες, αλλά για σκεφτείτε το. Έχετε ένα κατοικίδιο που το φροντίζετε και το αγαπάτε, ας πούμε σκύλο που είναι το πιο γνωστό. Πέρασε ποτέ μέρα που να μην γαβγίσει σε έναν άγνωστο ή όταν μπαίνετε στο σπίτι να μην πετάγεται πάνω σας σαν σούστα; Ή όταν είστε στενοχωρημένοι, να μην σας κοιτάει με αυτό το βλέμμα που διαβάζει τη σκέψη, όταν όλοι σχεδόν αδιαφορούν; Όπως βλέπετε, μιλάω για σκυλιά γιατί έχω εμπειρία μόνο από αυτά. Όμως έχω φίλους που παρέα με οποιοδήποτε κατοικίδιό τους ξεπέρασαν τα προβλήματά τους και επίσης θεωρώ πως υπάρχουν φορές που τα ζώα καταλαβαίνουν καλύτερα πολύ περισσότερα πράγματα απ' ότι οι άνθρωποι.
Όμως υπάρχει και ένα μεγάλο ΑΛΛΑ στην όλη ιστορία. Αυτοί που δεν μπορώ είναι οι τελείως καμμένοι ζωόφιλοι που θέλουν να καίνε και τα δικά μας εγκεφαλικά κύτταρα για το πόσο πιο σημαντικά είναι τα ζώα από τους ανθρώπους και πως το ανθρώπινο είδος είναι ένα μάτσο άχρηστοι εγωιστές που υποβαθμίζουν τα ζώα και μπλα, μπλα, μπλα... Και κυρίως, όταν δεν ενστερνίζεσαι τις απόψεις τους, σε γειώνουν τελείως και σε αποκαλούν πουλημένο κι αδιάφορο εγωιστή του κερατά. Σε αυτούς θέλω να χώσω μια τάπα στο στόμα αν και φοβάμαι πως δε θα σκάσουν ούτε και τότε. Ρε φίλε, αν εσύ θέλεις να θεοποιήσεις τα ζώα και να παρομοιάσεις το ανθρώπινο είδος με μια μάζα κουράδες, με γεια σου με χαρά σου. Όμως πάρε χαμπάρι πως δεν ακολουθεί όλος ο κόσμος τη δική σου νοοτροπία οπότε πάψε να μου τα κάνεις πλανήτες και μην απαιτείς και από εμένα να πάω με τα δικά σου νερά. Και ναι, μπορείς να με πεις τέρμα εγωίστρια, αλλά σου λέω κατάμουτρα πως κάποιες από τις απόψεις σου είναι επιεικώς για τη χωματερή.
Πρώτον, τα ζώα ΔΕΝ είναι πιο σημαντικά από τους ανθρώπους όπως ΟΥΤΕ και οι άνθρωποι είναι σημαντικότεροι από τα ζώα. Γενικά αυτή είναι η αλήθεια, αν και (σε γενικές γραμμές) κάθε είδος πιστεύει ότι η δική του ομάδα είναι η σημαντικότερη. Συμβαίνει σε υποκατηγορίες ανθρώπων, συμβαίνει και σε κάθε ον στον πλανήτη γενικότερα. Είναι ο νόμος της φύσης. Μια αγέλη λύκων δεν θα πιάσει κουβέντα με τη λεία της αν θέλει να ζήσει, ούτε ο ιός που προκαλεί το AIDS θα ρωτήσει ευγενικά αν επιτρέπεται να κάτσει να αναπτυχθεί στο ανθρώπινο σώμα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι αυτά τα είδη δεν φέρονται σωστά; Φέρονται όπως τους έμαθε η φύση με απώτερο σκοπό να επιβιώσουν.
Τώρα βέβαια θα μου πεις πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε και λογική και όχι μόνο ένστικτο, αλλά κατά βάθος πάλι ζώα είμαστε και πάλι μας ενδιαφέρει πρωτίστως η δική μας επιβίωση. Και όχι, δεν κλείνω τα μάτια μου στις καφρίλες που έκανε το ανθρώπινο είδος από τη στιγμή που δημιουργήθηκε και συνεχίζει να κάνει, αλλά αυτό ΔΕ σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι είναι για τα σκουπίδια και δεν αξίζουν την αγάπη σου. Όπως υπάρχουν σκυλιά που θα σε κατασπαράξουν αλλά υπάρχουν και άλλα που μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι σου, έτσι ακριβώς γίνεται και με τους ανθρώπους. Οπότε σταμάτα την καραμέλα "τι είναι πιο σημαντικό" και διάλεξε απλά ποιος και τι θες να είναι κοντά σου.
Μια φορά είδα μια δημοσίευση στο facebook που μου γύρισε τα άντερα ανάποδα. Δεν αξίζει, λέει, να μεγαλώσεις ένα παιδί επειδή θα γίνει και αυτό ένας "κακομαθημένος εγωιστής άνθρωπος" και καλύτερα να δώσεις τα λεφτά σου στα ζώα. Αν αυτού του ανθρώπου το μυαλό ήταν σοκολάτα, δε θα γέμιζε ούτε μισό M&M. Μας δουλεύετε; Πόση κακία παίζει να έχει ένα μωράκι μέσα του; Ένα μικρό και αθώο μωράκι είναι ένα από τα πιο αγνά πλάσματα του κόσμου! Τώρα αν πέσει σε ηλίθιους γονείς και γίνει σαν τα μούτρα τους, αυτό είναι άλλη ιστορία. Το ίδιο δεν ισχύει νομίζετε και με τα σκυλιά; Όπως τα εκπαιδεύσεις, έτσι θα φερθούν κι αυτά! Και άνθρωποι και ζώα έχουν ψυχή, πρέπει να μεγαλώσουν σωστά!
Αυτή η συγκεκριμένη δημοσίευση φαντάζομαι πως ψήθηκε από βίντεο που έδειχναν σκυλιά να κακοποιούνται και να πεθαίνουν. Και ΚΑΘΕ φορά που βγαίνει ένα τέτοιο βίντεο στο ίντερνετ ξεσπαθώνει φιλόζωος κόσμος στα σχόλια και λούζει με κατάρες όποιον το έκανε. Δε λέω, και εγώ στενοχωριέμαι όταν βλέπω πλάσματα που δεν φταίνε σε τίποτα να βασανίζονται έτσι και πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρούνται - όμως και εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ. Όλοι εσείς που θέλετε να τσουρομαδήσετε αυτά τα "κτήνη", όπως τα αποκαλείτε (που btw "κτήνος" σημαίνει "ζώο", οπότε ακυρώνεστε μόνοι σας γιατί παρομοιάζετε το ζώο με κάτι κακό ΕΝΩ είστε υποτίθεται ζωόφιλοι) νοιαστήκατε ποτέ για άλλες τραγωδίες που συμβαίνουν στη Γη κάθε μα κάθε μέρα; Οι περισσότεροι έμαθαν/θυμήθηκαν τον πόλεμο στο Ιράκ από ένα βίντεο που ένας πεζοναύτης έριξε ένα κουτάβι στον γκρεμό, και ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για άμαχους κάθε κατηγορίας, μέχρι και μωρών, που πέθαιναν με το τσουβάλι! Δεν είδα ποτέ τέτοια έντονη διαμαρτυρία για δολοφονίες άμαχων πληθυσμών εν καιρό πολέμου που ΟΥΤΕ αυτοί φταίγανε σε κάτι. Δεν είδα να διαμαρτύρεται κανείς έτσι έντονα που με τέτοιες ανίκανες κυβερνήσεις στην Ελλάδα πάμε για φούντο. Και για πολλά άλλα! Γιατί δεν αρχίζουμε και με αυτά το μπούρου μπούρου όταν τα βλέπουμε μόνο βάζουμε την ουρά στα σκέλια;
Η μόνη διαμαρτυρία που είδα και αφορούσε μωρό ήταν εκείνη με το τρίχρονο παιδάκι προσφύγων που το ξέβρασε η θάλασσα. Αλλά και αυτή έπρεπε να γίνει viral για να ξεκουνηθείτε και να θυμηθείτε όλοι να το παίξετε ευαίσθητοι. Μόνο αυτό το παιδάκι ήταν νομίζετε; Τόσα άλλα καταλήγουν έτσι και μάλιστα καταλήγουν στο βυθό οπότε δεν τα βλέπει και κανείς. Κάθε μέρα συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Δε λέω να βάλουμε μαύρα και να κλαίμε ολημερίς γιατί δυστυχώς δεν μπορούμε να επέμβουμε -τουλάχιστον από ένα σημείο και μετά- στις αλλαγές τους, αλλά τουλάχιστον ας μην είμαστε υποκριτές. Δε γίνεται να αφηνιάζουμε για τα ζώα και για τους ανθρώπους να το αφήνουμε να περάσει έτσι - ούτε το ανάποδο, φυσικά. Πρέπει να ψαχνόμαστε για όλα και να μην έχουμε διαστρεβλωμένη άποψη για ότι γίνεται, χωρίς όμως να μαυρίσουμε τη ζωή μας γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει λόγος. Ή τουλάχιστον, αν έχουμε, να την κρατάμε για τον εαυτό μας - τι φταίει ο άλλος να τον πρήζουμε νυχθημερόν;
Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Κάνουμε ότι μπορούμε, για όλους. Άλλος είναι μέλος της Greenpeace, άλλος φροντίζει το σκυλάκι του, άλλος ταϊζει τα αδέσποτα ή/και τους βρίσκει σπίτι, άλλος θα υιοθετήσει παιδάκι από την ActionAid, άλλος θα αγοράσει κάτι απ' τη Unicef. Όλα αυτά είναι ΚΑΛΑ και ΠΡΕΠΕΙ να τα κάνουμε, εννοείται! Όμως φρόντισε ό,τι κάνεις να είναι αληθινό και να μην υποτιμάει τίποτα και κανέναν.
Όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο, αλλιώς χάνουν το πλεονέκτημά τους.
Katie :*:*
Με αφορμή κάποιες συζητήσεις με καλές φίλες μου αλλά και συμβάντα που βλέπω γύρω μου, σας καλησπερίζω με ένα θέμα τόσο μπανάλ και με τόσο διφορούμενες απόψεις, που μάλλον πολλοί θα κοιτάξετε με απελπισία το ταβάνι. Όμως ας το συζητήσουμε και ίιισως κάποιοι συμφωνήσουν μαζί μου. Let's go.
Καταρχήν δεν θα αναλύσω το ερώτημα αν γίνεται ή δεν γίνεται. Όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχει τόση πολυπλοκότητα ανάμεσα στους χαρακτήρες αλλά και στη διαπλοκή τους, που δεν γίνεται να γενικεύουμε τίποτα σε αυτή τη ζωή. Είναι πολύ πιο ρεαλιστικό να πεις "(δεν) δουλεύει για μένα αυτό" παρά "(δεν) γίνεται". Το ότι κάτι ανταποκρίνεται στον δικό σου χαρακτήρα ΔΕΝ σημαίνει πως δουλεύει για όλους - και το αντίστροφο, φυσικά. Ξέρω άτομα που είναι κάθετα στην άποψη ότι δεν γίνεται σχέση από απόσταση, αλλά ξέρω και άτομα που ΕΧΟΥΝ σχέση από απόσταση.
Οκέι, big deal θα μου πείτε, ο καθένας με τη γνώμη του - πες μου κάτι που δεν ξέρω. Να ξεκαθαρίσω πως δεν θα αναλύσω "φάσεις" ή "παιχνίδια", αλλά σχέσεις σοβαρές που έχουν να κάνουν και με το συναίσθημα. Κατ' αρχήν θα μιλήσουμε για τις σχέσεις όπου τα άτομα είναι κοντά το ένα στο άλλο με φυσική παρουσία. Πιστεύω πως όλοι ξέρουμε τα πλεονεκτήματά αυτής της σχέσης. Βλέπεις συχνά τον σύντροφό σου, μπορείτε να συζητάτε ουσιαστικά, μπορείς να έχεις την αγκαλιά του/της, με λίγα λόγια να έχετε κοινή ζωή.
Δε χρειάζεται καν να αναλύσουμε πόσο υπέροχο είναι αυτό. Όσο γίνεται φυσικά, διότι ανάλογα με την ηλικία των ατόμων υπάρχουν και καθημερινές υποχρεώσεις (σπουδές, δουλειά κ.λπ.) Και φυσικά δεν αναλύω καν το πλεονέκτημα του σεξ - αυτό εξυπακούεται. Και ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, από την στιγμή που κάποιος δεν είναι ασέξουαλ, το καλό σεξ είναι βασικό συστατικό μιας σχέσης. Κι όταν λέμε "καλό σεξ" εννοούμε να υπάρχει χημεία και πάθος, συναίσθημα και γενικά αυτό το ΚΑΤΙ - η τεχνική είναι άλλο θέμα που μαθαίνεται στην πορεία.
Και πάμε τώρα στη σχέση από απόσταση. Συμφωνώ πως η απόσταση "τεστάρει" την επιθυμία των δύο συντρόφων ο ένας για τον άλλον και δίνει αξία στις στιγμές που θα βρεθείτε. Αλλά κατ' εμέ, πρέπει να υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις. Πρώτα απ' όλα είναι πιο εφικτό να γίνει κάτι από απόσταση όταν έχει προυπάρξει σχέση με φυσική παρουσία και τον δύο, άρα έχει προλάβει να στηθεί κάτι.
Μη γελάτε, ξέρω άτομα που έχουν "σχέση", ή όπως αλλιώς θέλουν να το βαφτίσουν... και δεν έχουν ΚΑΝ δει ο ένας τον άλλον από κοντά! Καλή η τεχνολογία μιας και κάνει την επικοινωνία από μακρινά μέρη ευκολότερη από ποτέ (όταν βέβαια η σύνδεση του ίντερνετ δεν είναι για τα πανηγύρια) αλλά τι να καταλάβεις όταν ποτέ δεν έχετε αγκαλιάσει ούτε μια φορά ο ένας τον άλλον. Δεν υπάρχει ερωτική ζωή, και οι ζωές τους, ας μη γελιόμαστε, είναι χωριστές! Λέει να είσαι όλη μέρα σε έναν υπολογιστή προσπαθώντας να μιλήσεις στο έτερον ήμισυ; Προσπαθώντας να ακολουθήσεις τη ζωή τ, χάνεις τη δική σου. Κανένας άνθρωπος που σε αγαπά δεν το θέλει αυτό, και σίγουρα δεν είναι νορμάλ.
Αλλά ας πούμε πως έχετε γνωριστεί και έχετε χτίσει κάτι. Οκέι, εκεί μετά έχουμε άλλες προϋποθέσεις. Κατ' αρχήν, δεν γίνεται η απόσταση να είναι μόνιμη - πρέπει να υπάρχει κάποιο όριο. Όταν συνεχίζετε τη σχέση σας λέγοντας "για τον τάδε λόγο πρέπει να ζήσουμε χωριστά για ένα διάστημα" εκεί όχι μόνο είναι απόλυτα αποδεκτό, αλλά ενδεικνύεται κιόλας ώστε να αποδείξει κατά πόσο αγαπιέστε. Όμως αν έχετε χωριστεί γενικώς και δεν έχετε να προσβλέπετε κάπου, για πόσο ακόμα νομίζετε πως θα κρατήσει αυτό; Θα αντέξετε να είναι οι ζωές σας χωριστά;
Δε λέω, ακόμα κι αν υπάρχει αγάπη, τέτοιες σχέσεις ίσως στηθούν. Όμως για μένα δεν είναι φυσιολογικό να μην μπορώ ουσιαστικά να χαρώ τίποτε και όλη μου η μέρα να είναι βασισμένη στις ώρες που θα επικοινωνήσω μαζί του. Δε μου αρέσουν τα γλυκανάλατα στιχάκια που τα ωραιοποιούν όλα και λένε πως η αγάπη νικάει την απόσταση κ.λπ. Ναι, αλλά σε λογικά πλαίσια! Και όπως είπα σε προηγούμενο άρθρο, δεν υπάρχει λογική στον έρωτα, αλλά στην αγάπη που συνήθως στήνεται με μακροπρόθεσμα σχέδια... ε, εκεί μια χαρά λογική υπάρχει και παραϋπάρχει. Αγάπη δεν είναι να βλέπεις τον κόσμο με ροζ γυαλιά, αλλά να τον βλέπεις ρεαλιστικά και κρατώντας το χέρι του συντρόφου σου να τον βλέπεις ακόμα ωραίο!
Σχέση σημαίνει ΜΑΖΙ. Δεν σημαίνει να σκέφτεστε κάποιο άτομο που δεν είναι καν εκεί και μάλιστα με ένα πλασματικό τρόπο. Λένε πως η πραγματική αγάπη δοκιμάζεται περισσότερο με την οικειότητα παρά με τον χωρισμό. Είναι αλήθεια, διότι όταν υπάρχει σχέση πρέπει να τον ζήσεις τον άλλον, να καταλάβεις τα κουσούρια του, να περάσετε τη ζωή σας (ή έστω, ένα μέρος της, αν θέλετε) μαζί, ανακαλύπτοντας τον άλλον απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Να ξέρεις πως πίνει τον καφέ του και τι κάνει μετά το φαγητό χωρίς την ευγενική χορηγία του Skype. Και ας μη γελιόμαστε, το ΜΑΖΙ, ΔΕΝ μπορεί να επιτευχθεί όταν το φυσικό χάσμα μεταξύ σας δεν προβλέπεται κάποτε να τερματιστεί.
Επαναλαμβάνω, ξέρω ανθρώπους που μετά απ' αυτό το άρθρο θα βγουν να με κατασπαράξουν (!) αλλά αυτή είναι η γνώμη μου. Η δική μου, όχι του άλλου. Αν κάποιος θεωρεί πως με μια σχέση εξ (μόνιμης, σχετικά) αποστάσεως είναι ευτυχισμένος, με γεια του με χαρά του. Αλλά εγώ, θα πω μόνο το εξής: Εφόσον εγώ δεν χορταίνω την πείνα μου με τον τσελεμεντέ, δεν θα χορτάσω τη ζωή μου με μια σχέση εξ αποστάσεως. Δυόμισι μήνες έπρεπε να είμαι χώρια με το δικό μου σύντροφο και μόνο εγώ ξέρω πόσο περίμενα να έρθει η ώρα να τον ξαναδώ. Δε λέω, οι στιγμές που ήμασταν μακριά μας έκαναν να εκτιμήσουμε περισσότερο τις στιγμές που είμαστε δίπλα-δίπλα. Αλλά για μόνιμα, δεν θα δούλευε. Όσο δεν θα ήθελα να ζω εγώ μισή ζωή, άλλο τόσο δεν θα το ήθελα αυτό ούτε για εκείνον. Θέλω να κοιτάω το βλέμμα του απευθείας και όχι μέσα από κάμερες. Θέλω να τον αγκαλιάσω, θέλω να μου κρατά το χέρι και να ξέρω πως όλα πάνε καλά.
Ζητάω πολλά;
Katie :*:*
Πολλές και όμορφες καλησπέρες, και ευχαριστώ από καρδιάς όσους μου ευχήθηκαν για τη γιορτή μου. Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα την άποψή μου περί ισότητας μεταξύ των δύο φύλων. Σήμερα θα μιλήσω πάνω-κάτω για το ίδιο πράγμα, απλά θα πάρουμε τον προβολέα αυτού του ζητήματος και θα απαντήσουμε στην εξής ερώτηση: Τι ρόλο βαράει η οικογένεια στο τι άποψη θα έχει το μέλος της, όσον αφορά την ισότητα των δύο φύλων; Φυσικά δεν προέρχονται όλα τα ερεθίσματα από εκεί, ο βαθμός επιρροής ποικίλλει ανάλογα τον τύπο της οικογένειας αλλά και της κοινωνίας, όπως και ανάλογα την προσωπικότητα του ίδιου του ανθρώπου... Δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε πως από την οικογένεια αποκομίζεται σημαντικό μέρος της μελλοντικής νοοτροπίας! Και ας προχωρήσουμε λοιπόν σε παραδείγματα, από τη ματιά μιας γυναίκας...
Ή ο ορισμός "πριγκίπισσα" που στα κλασσικά παραμύθια περιμένει τον άντρα, τον πρίγκιπα για να τη σώσει και να δώσει ένα happy end στην ιστορία της. Η οικογένεια θα μεταδώσει το πρότυπο αυτό είτε από υπερβολική "έκθεση" σε κλασικές ταινίες ή αγορά πολλών παιχνιδιών με στρας, στέμματα και τέτοια. Αυτό με σύγχυζε περισσότερο απ' όλα. Δεν κατάλαβα, τι δηλαδή; Δεν έχω αξία από μόνη μου σαν πλάσμα μόνο πρέπει να περιμένω τον άντρα; Προς Θεού, είναι καταστροφικό να παίρνει τέτοια μηνύματα ένα κοριτσάκι και να περιμένει τον "ιδανικό άντρα" όταν μεγαλώσει! Κάθε κοριτσάκι πρέπει να παρακολουθήσει τις ταινίες Mulan, Frozen, Brave και γενικά ταινίες όπου η γυναίκα είχε τα ταλέντα και την ανεξαρτησία της. Άστο καλό, που θα καθόμαστε σαν κακόμοιρες να περιμένουμε τον άντρα να μας σώσει! Μόνες δεν μπορούμε; Κουλές είμαστε; Δε λέω πως δε χρειάζεται ο σύντροφος μελλοντικά, αλλά η δουλειά κάθε συντρόφου είναι να σου κρατά το χέρι και όχι να σε κουβαλάει.
Θα μπορούσα να φέρω πάμπολλα ακόμη παραδείγματα, αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι ένα: για μια υγιή ζωή, θα πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερος παραμερισμός των φυλετικών στερεοτύπων. Το ίδιο γυναίκα είναι π.χ. η νηπιαγωγός και η πιλότος. Το ίδιο άντρας είναι ο πυροσβέστης και ο δημιουργός κοσμημάτων. Ο ανδρισμός ενός άντρα δεν θα πληγεί αν στρώσει κάνα κρεβάτι ή αλλάξει πάνα στο μωρό. Κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου πρέπει να έχει την δυνατότητα να καλλιεργήσει τις ικανότητές του και να κάνει αυτό που θα του δώσει ευτυχία στη ζωή. Και οι γονείς οφείλει να ενημερωθεί, για να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους. Μπορεί οι δικοί τους οι γονείς να τους μεγάλωσαν με στερεότυπα, όμως σήμερα ζούμε στην εποχή της αλλαγής και της ενημέρωσης. 
