Γιατί (υπάρχουμε κι εμείς που) λατρεύουμε το φθινόπωρο

Καλησπερούδιααα! Τι κάνετε; Πλέον έχει αρχίσει για όλους μας η σεζόν - μαθητές, φοιτητές και τρέχα γύρευε... Με το καλό λοιπόν, παιδιά! Μαζί βέβαια με τη σεζόν έχει μπει (όσο να 'ναι) και το φθινόπωρο. Βέβαια εδώ στην Κύπρο που έχει ήλιο 300+ μέρες το χρόνο δεν το λες ακόμα, αλλά το βράδυ που βγαίνεις έξω και σε τρυπάει λίγο δροσούλα σου δίνει να καταλάβεις ότι δεν έχουμε και καλοκαίρι (δόξα τον Θεό) οπότε, ας γράψω για αυτή την αγαπημένη εποχή του χρόνου.

Κατά κύριο λόγο, αυτοί που αγαπούν το φθινόπωρο και τον χειμώνα (και συνυπολογίζω και την αφεντιά μου σ' αυτούς) είναι κι αυτοί που αντιπαθούν το καλοκαίρι. Ναι φίλοι μου, υπάρχουμε κι εμείς που το καλοκαίρι μπορεί να χαιρόμαστε τα παγωτά και τα μπάνια στη θάλασσα (όποτε μπορούμε) αλλά υπάρχουν βασικότατα πράγματα που μας σπάνε τα νεύρα. Επίσης, όσοι αγαπούν τις πιο κρύες εποχές είναι κατά κανόνα και οι σπιτόγατοι που απολαμβάνουν να μένουν στο σπιτάκι τους. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι λόγοι προτίμησης τέτοιων εποχών, τους οποίους φυσικά και θα δούμε. Παιδιά δεν είστε μόνοι, αυτό το άρθρο είναι για σας. Γιατί, λοιπόν, μας αρέσει το φθινόπωρο;

1) Η αντίθεση με το καλοκαίρι 

Όχι αγάπη μου. Δεν μου αρέσει που ψοφάω στη ζέστη το καλοκαίρι (έλα Κύπρο και θα καταλάβεις) ούτε το ότι πληρώνω τα μαλλιά της κεφαλής μου στο κλιματιστικό. Επίσης δεν ενθουσιάζομαι με τα κάθε είδους μαμούνια που κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάνουν ΠΑΝΤΟΥ επιδρομές. Δεν αντιλέγω πως κάποιος που βρίσκεται όλους αυτούς τους μήνες σε διακοπές δίπλα στη θάλασσα θα περάσει σούπερ, αλλά εμείς οι όχι και τοσο τυχεροί της ζωής δεν μπορούμε να τα χαρούμε αυτά σε τακτική βάση. Σίγουρα αν κι εμείς βλέπαμε άμμο στις παντόφλες μας αντί για ιδρώτα και μια περαστική κατσαρίδα και δεν είχαμε δουλειά την επομένη, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ευτυχώς η κατάσταση φτιάχνει με μερικές μέρες ρεπό, θαλασσίτσα και καρπούζι, όμως αυτό δεν αλλάζει την προτίμηση μας στην εποχή που θα ακολουθήσει ούτως ή άλλως, επειδή υπάρχουν και άλλοι λόγοι για αυτό...


2) Νέα σεζόν, νέα αρχή!

Ειδικά αν είσαι φοιτητής και σου αρέσει αυτό που σπουδάζεις (καλή ώρα) όταν μπει ο Σεπτέμβρης τρελαίνεσαι. Πας πάλι στο πανεπιστήμιο και ανακαλύτεις ότι σου έλειψαν μέχρι και οι τοίχοι, ενώ φυσικά βλέπεις πάλι τα γνώριμα πρόσωπα. Όχι μόνο τους καλούς φίλους, αλλά και άτομα που απλώς κάνετε παρέα και για σένα αυτό ενισχύει την "σχολική/πανεπιστημιακή" ατμόσφαιρα. Και ας μην ξεχάσουμε το γεγονός ότι είναι η ιδανική ευκαιρία για εκ νέου προγραμματισμό της καθημερινότητας και αλλαγές προς το καλύτερο... Μπαίνεις λοιπόν στο μάθημα like a boss με ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κάποια χειμωνιάτικα ρούχα γιατί με την ίδια γκαρνταρόμπα τόσους μήνες βαρέθηκες, και λες "αυτή η χρονιά θα είναι γαμάτη". Κι αν το αποφασίσεις, θα είναι πράγματι!

3) Σπίτι μου σπιτάκι μου 

Άλλοι πάλι, δεν είναι τόσο φαν των μαθητικών υποχρεώσεων και προτιμούν να κάθονται στο σπίτι. Εκεί είναι που πραγματικά αισθάνεσαι την αλλαγή της εποχής, κυρίως αν συμφωνεί κι ο καιρός. Μιλάμε λοιπόν για την ιδανική ευκαιρία να κάνεις ότι θέλεις στο σπίτι, ειδικά αν μένεις μόνος/η. Κάθε σπιτογατάκι που σέβεται τον εαυτό του, διαθέτει τον στοιχειώδη εξοπλισμό για την ευλογημένη ώρα του φθινοπωρινού χουχουλιάσματος: χιλιοφορεμένη φόρμα, αγαπημένο πουλόβερ τρία νούμερα μεγαλύτερο και φυσικά κουβερτούλα και σομπίτσα για όταν πλακώσουν τα κρύα. Τώρα το αν θέλει να διαβάσει βιβλία ή να δει ταινίες, δικός του λογαριασμός. Άλλες επιλογές είναι η περιποίηση προσώπου και σώματος (οκέι, περισσότερο για κορίτσια) οι μαγειρικοί πειραματισμοί, το διάβασμα (όποτε πρέπει) και πολλά άλλα. Όρεξη να 'χετε!


4) Στην υγειά μας ρε παιδιά

Επιτέλους έρχεται η εποχή που θα αποχαιρετήσουμε τους φρέντο και τα παγάκια και θα βάλουμε σε λειτουργία το βραστήρα για όλα τα ζεστά ροφήματα που τόσο μας έλειψαν. Οκέι, σίγουρα δεν έχουν όλοι την παλαβομάρα που έχω εγώ με το τσάι και έχω στο συρτάρι μου 280 διαφορετικές γεύσεις :p αλλά το καφεδάκι, πού το πας το καφεδάκι μας; Καπουτσίνο, εσπρέσο, ελληνικό/κυπριακό/whatever και πάει λέγοντας, να τα σιγοπίνουμε και κάθε γουλιά να ζεσταίνει το κοκαλάκι μας. Το αγαπημένο ρόφημα κάθε indoor geek αποτελεί βασικό κομμάτι του σπιτογατικού εξοπλισμού περί φθινοπώρου, για αυτό όταν πλακώσουν τα κρύα ελάτε σπίτι να σας κεράσω ένα τσαγάκι. Ξέρω ότι δεν θα μπορείτε να διαλέξετε ανάμεσα στις διάφορες γεύσεις, αλλά αξίζει τον κόπο!


5) Βρέχει βρέχει και χιονίζει

Οκέι, η μαμά δεν είναι εδώ να τηγανίζει. Και δε χιονίζει. Και βασικά εδώ στην Κύπρο ούτε καν βρέχει αλλά ΥΠΟΜΟΝΗ γιατί θα γίνει κι αυτό κάποτε. Τη μέρα που θα ρίξει κουβάδες νερό, εγώ και πολύς κόσμος ακόμη θα την κάνουμε εθνική εορτή. Το γιατί αγαπάμε τη βροχή είναι σε φάση "λίγο απ' όλα"... η συννεφιά, το ότι χαλάει ο κόσμος, η ρομαντική ομπρελίτσα, η γαμάτη ατμόσφαιρα, το γεγονός ότι βαρεθήκαμε να μας στραβώνει ο ήλιος, η σύνδεση με ό,τι άλλο αγαπάμε στο φθνιόπωρο, η μυρωδιά του χώματος μετά, ο νανουριστικός ήχος... όλα αξιαγάπητα! Όπως και να 'χει, θέλω να αρχίσει να βρέχει ΤΩΡΑ τόσο πολύ, που στο τσακ είμαι να αρχίσω τον ινδιάνικο χορό της βροχής έξω από το πανεπιστήμιο. 



Που λέτε, αυτοί είναι οι 5 κύριοι λόγοι που πιστεύω πως το φθινόπωρο είναι άξιο λατρείας. Εξαρτάται βέβαια και τα γούστα μας, αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ υπάρχετε εσείς οι ομοιοπαθείς εκεί έξω που απλά θέλετε διακαώς να μπει το φθινόπωρο και μουρμουρίζετε "ήλιε-φύγε-λίγο-επιτέλους". Ραντεβού λοιπόν σε ένα πλάτωμα εμείς οι autumn lovers για χορό της βροχής ΜΠΑΣ ΚΑΙ.

Καλό φθινόπωρο και καλό χειμώνα! ;)

Katie :*:*

Φιλοδώρημα (tip) στους σερβιτόρους: Γιατί να το δίνεις

Ήρθααααα! Τι κάνουμεεε; Σήμερα θα μιλήσουμε πάλι για σερβιτοριλίκι αλλά όχι για τη δουλειά αυτή καθαυτή. Θα αναλύσουμε το φιλοδώρημα ή αλλιώς μπουρμπουάρ, ή tip όπως το λένε εδώ στην Κύπρο. Η αλήθεια είναι ότι ενώ υπάρχουν γενικές πεποιθήσεις για το ποσό που πρέπει να δίνεται, δεν υπάρχει σχετικός συγκεκριμένος κανόνας. Στην Αμερική για παράδειγμα, "επιβάλλεται" το 20% του λογαριασμού αλλά εκεί τα συστήματα είναι τελείως άλλα, που δεν τα ξέρω κιόλας - οπότε δεν θα ασχοληθώ.

Στην Ελλάδα και στην Κύπρο (το ίδιο είναι πάνω κάτω) συνηθίζεται απ' ότι βλέπω να αφήνεις ποσό μεταξύ των 50 σεντς και των 2-3 ευρώ, άντε 5 στα κέφια. Για παραπάνω, μόνο αν ο άλλος φυσάει το παραδάκι ή είναι πολύ μεγάλο τραπέζι. Όμως δεν παραπονιόμαστε, γιατί πολλαπλασίασε τα τραπέζια επί όσο αφήσουν, μαζεύεται ένα αρκετά συμπαθητικό ποσό. Σίγουρα όχι ό,τι όλοι ονειρεύονται, όμως είναι μια χαρά. Γιατί όμως είναι καλό να αφήνεις φιλοδώρημα στον σερβιτόρο; Όσοι είναι κατά, θα πουν ότι "γιατί δεν αφήνουμε στους άλλους εργαζόμενους" ή "τι φταίμε εμείς αν η σερβιτόροι δεν πληρώνονται καλά", ή  "αν δεν σου αρέσει το εισόδημά σου, βρες καλύτερη δουλειά". 

Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε το να δίνουμε φιλοδώρημα ειδικά στον σερβιτόρο, για να είμαι ειλικρινής. Και για λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, εφόσον εγώ επωφελήθηκα από αυτό και σε περίοδο οικονομικής κρίσης βασίστηκα σχεδόν εξολοκλήρου στα φιλοδωρήματα για να ζήσω, δεν με ένοιαζε το πώς και το γιατί. Σύμφωνα με τη λογική μου όμως -και των περισσότερων ανθρώπων, φαντάζομαι- αν ως πελάτης μείνεις ευχαριστημένος από την εμπειρία στο εστιατόριο δίνεις ό,τι μπορείς, αν όχι, δεν δίνεις καθόλου. 


Κι όμως, έχω παρατηρήσει πως δεν υπάρχει πάντοτε συσχέτιση με την εξυπηρέτηση. Έχει τύχει να είμαι μια μέρα φοβερά κακόκεφη και κουρασμένη και να μην αποδώσω τα μέγιστα σε ένα τραπέζι αλλά αυτό το τραπέζι να μου αφήσει ικανοποιητικό μπουρμπουάρ, ενώ σε ένα άλλο τραπέζι να βάλω τα δυνατά μου και τελικά να πάρω τα τέτοια μου τα δυο. Άρα, καταλήγουμε στο ότι οι λόγοι που προσφέρουμε μπουρμπουάρ είναι πιο πολυδιάστατοι απ' όσο φαίνονται. Πιθανόν όσοι με διαβάζετε θα πείτε "τι στο καλό" όπως είπα κι εγώ όταν μου έτυχαν τα περιστατικά, αλλά είναι και ανάλογα τον χαρακτήρα και την οικονομική κατάσταση του ανθρώπου που θα πέσεις. Υπάρχουν βέβαια και μερικά στάνταρ. Ας πούμε το εστιατόριο που δουλεύω έχει και τη δυνατότητα λόγω της μεγάλης ποικιλίας ποτών να καθίσεις απλά στο μπαρ χωρίς να φας κάτι, και πολλοί το κάνουν. Από αυτούς περιμένω λίγο ή και καθόλου φιλοδώρημα, αλλά περιμένω σίγουρα περισσότερα από ένα τραπέζι δέκα ατόμων που έφαγαν την Άρτα και τα Γιάννενα και παράλληλα εξυπηρετήθηκαν άριστα.  Πολλές φορές όμως συμβαίνει το ανάποδο. Τι να πεις...

Ακούω μερικούς να λένε "και εμείς τι φταίμε αν δεν σας πληρώνουν καλά"; Δεν λέμε ότι φταίτε και μάλιστα συνεισφέρετε μόνο με το να έρθετε στο εστιατόριο και να φάτε. Όμως, γιατί να κάνετε φασαρία για 1-2 ευρώ; Τόσο πολλά είναι για σας, από τη στιγμή μάλιστα που ξοδεύετε πολύ περισσότερα στο λογαριασμό. Σκεφτείτε τα χρήματα που συσσωρεύονται και που θα βοηθήσουν έναν άνθρωπο που σπάει τα πόδια του να κάνει τα πράγματα που ανέλυσα σε σχετικό προηγούμενο άρθρο μου. Είναι πολλά και κουραστικά, πιστέψτε με. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν και άλλες κουραστικές δουλειές, αλλά αφού υπάρχει που υπάρχει ο συγκεκριμένος κοινωνικός "κανόνας" για το φιλοδώρημα, άσε ένα ευρώ και θα το εκτιμήσουμε! Τις προάλλες ήρθαν στο μαγαζί 15 άτομα (μάλιστα, 15) πλήρωσαν 200 ευρώ λογαριασμό, μας επαίνεσαν όλους για το σέρβις... και άφησαν 20 σεντς! Θέλετε να μου πείτε ότι δώσατε 200 ευρώ που είναι το 1/3 (και περισσότερο μάλλον, έτσι που είμαστε) ενός βασικού μισθού έτσι για να φάτε και κολλήσατε στα 5 ευρώ παραπάνω, ας πούμε; 50 σεντς ή 1 ευρώ να έδινε ο καθένας έξτρα, και θα έκανε τρισευτυχισμένο έναν σερβοτόρο που έφερε και μάζεψε τόσα πιάτα. 

Και το πιο γελοίο: "αν παραπονιέσαι για το εισόδημά σου, βρες καλύτερη δουλειά". Είστε σοβαροί; Πού ζούμε; Οικονομική κρίση έχουμε, ειδικά στην Ελλάδα. Νομίζετε ότι είναι έξω οι δουλειές και μας περιμένουν όλους; Αυτή τη φράση την ακούω συνήθως από μπίζνεσμεν (ή μπίζνεσμανς; Δεν ξέρω...) που έχουν λεφτά και τα πετούν αβέρτα. Συνήθως, όσοι είναι σερβιτόροι είναι από ανάγκη και όχι από επιλογή. Συγγνώμη που δεν έχω ακόμα το πτυχίο (και το μάστερ) μου για να είμαι ψυχολόγος με δικό μου γραφείο, και ως εκ τούτου να μπω στην ομάδα με τα "ανώτερα" όντα - ή τουλάχιστον αυτά που στο δικό σου το κεφάλι θεωρούνται έτσι. Παλεύω όμως για να βγάλω τα λεφτά που μου χρειάζονται για να ζήσω. Και σίγουρα όταν μια μέρα έχω τη δουλειά των ονείρων μου και βγαίνω έξω να φάω, θα σέβομαι όποιον με σερβίρει γιατί θα θυμάμαι πάντα από πού ξεκίνησα. 

Για να κάνω και τον δικηγόρο του διαβόλου πάντως, δεν πιστεύω πώς πρέπει να δίνεις πάντοτε φιλοδώρημα. Γιατί αυτό; Παράδειγμα, αν δεν μείνω ευχαριστημένη από την εξυπηρέτηση, δεν δίνω τίποτα. Λογικό, έτσι; Για αυτό και εγώ επειδή χρειάζομαι τα έξτρα χρήματα δίνω τον καλύτερό μου εαυτό στη δουλειά μου. Πρέπει να σέβεσαι κάθε πελάτη ξεχωριστά, όχι μόνο επειδή θα σου δώσει και το φιλοδώρημα αλλά και επειδή αυτός είναι ο σκοπός κάθε σωστού εστιατορίου/καφέ. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός τόσο από τη μεριά του σερβιτόρου όσο και από τη μεριά του πελάτη, γιατί αλλιώς καήκαμε. Αν ένας σερβιτόρος επαναπαυτεί και πει "ας μην ασχοληθώ και πολύ αφού και μισθό θα πάρω και φιλοδώρημα" η ποιότητα της εξυπηρέτησης και το καλό όνομα του εστιατορίου κάνουν ελεύθερη πτώση. Και, σταδιακά, και τα μπουρμπουάρ, κάτι που δε θα μας αρέσει καθόλου. 

Εν κατακλείδι, πιστεύω πως το φιλοδώρημα, μπουρμπουάρ ή tip δεν πρέπει να είναι υποχρέωση, τουλάχιστον με τη συμβατή έννοια της λέξης, αλλά ένα δώρο για την καλή εμπειρία στο εστιατόριο και με διάθεση να βοηθήσεις αυτόν που σε εξυπηρέτησε να τα βγάζει πέρα. Προσοχή όμως: το δωρίζουμε όποτε αξίζει. Εδώ βέβαια δεν ξέρουμε σε τι τύπο πελάτη θα πέσουμε, γιατί δεν ξέρουν πάντα πότε φταίει ο σερβιτόρος για κάποιο λάθος και πότε όχι, όπως επίσης και για το αν υπάρχουν σοβαρά παράπονα ή βλακείες που θα μας κοστίσουν το tipping χωρίς λόγο. Σε γενικές γραμμές όμως, είναι πρέπον να αφήνουμε κάτι ανάλογα με το πόσα έχουμε και το πόσο ευχαριστημένοι μείναμε. Ως πελάτες δεν χάνουμε τον κόσμο αν αφήσουμε καναδυό ευρώ, αλλά ως σερβιτόροι, μετράμε στο τέλος της ημέρας τα φιλοδωρήματα και είμαστε  ευχαριστημένοι που τα κερδίσαμεε γιατί βοηθούν πολύ... και σας ευχαριστούμε!

Katie :*:*
 

Όνομα και... πράγμα; #περίονομάτων

Blog μου, μου έλειψες πολύ, κι εσείς, αναγνώστες, επίσης! Ευτυχώς τώρα σταθεροποιήθηκα με τη δουλειά μου και θα μπορώ να σας γράφω συχνότερα, όπως θέλω και θέλετε (η ψωνάρααα...). Σήμερα θα μιλήσουμε για τα διάφορα ονόματα που δίνονται στον κόσμο και με ποια νοοτροπία, ποια είναι τα καλύτερα και ποια τα χειρότερα και τι μπορούμε να κάνουμε τελικά για αυτό. Είμαι σίγουρη ότι όλοι μας έχουμε γκρινιάξει έστω και μια φορά για το όνομά μας, όποιο κι αν είναι αυτό. Μερικά όμως ονόματα το παρακάνουν λίγο.


ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ... 

Στην Ελλάδα δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχει αυτή η παράδοση το παιδί να παίρνει το όνομα του παππού και της γιαγιάς. Ακόμα δεν έχω καταλάβει το λόγο. Εντάξει, θα είναι χαρά για κάποιον να δώσει το όνομά του γονέα του στο παιδί του εάν του αρέσει, αλλά αν όχι τι δηλαδή; Με το ζόρι; Έχω ακούσει για περιπτώσεις όπου ο γονιός παρεξηγείται και θυμώνει αν δεν δοθεί το όνομά του στο παιδί του παιδιού του. Και καλά τι; Θα αγαπάς το παιδί σου και την οικογένεια του λιγότερο; Το ότι κάποιος επιλέγει να μη δώσει το όνομα του γονιού του στο παιδί του δε σημαίνει ότι δεν τον σέβεται ή κάτι τέτοιο. Η Ελλάδα είναι παραδοσιακή χώρα -υπερβολικά, θα έλεγα- και μπορεί ορισμένα από αυτά που έχουμε κρατήσει να είναι όμορφα, όμως άλλα είναι απλώς ανόητα και μας κρατάνε πίσω. Καλύτερα να επιθυμούμε όταν γεννιέται ένα παιδί να είναι υγιές και γερό, και όχι να επιμένουμε ντε και καλά για ένα συγκεκριμένο όνομα. Ήμαρτον.


ΜΗ, ΜΑΝΑ, ΜΗ...

Και ορισμένοι γονείς δεν είναι καλύτεροι, κι ας μη δίνουν τα ονόματα των παπούδων. Άλλο πρωτοτυπώ στην κολυμπήθρα και άλλο υποχρεώνω το παιδί μου να ζει με την κοροϊδία μια ζωή. Και δεν υπερβάλλω, υπάρχουν εντελώς κουφά ονόματα που απορώ πώς τα κουβαλάνε οι άνθρωποι. Τις προάλλες είχα μπει σε ένα σχετικό άρθρο στο ίντερνετ για ονόματα που δεν πρέπει να δώσεις στο παιδί σου. Κι ενώ περίμενα να υπερβάλλουν σε μερικά ονόματα χάριν αστεϊσμού, ειλικρινά έπεσα κάτω από τα γέλια με τα περισσότερα από αυτά. Τώρα βέβαια θα μου πεις είναι και υποκειμενικό το θέμα διότι για κάποιους ένα όνομα είναι όμορφο ενώ για άλλους απαίσιο. Αλλά κατά γενική ομολογία ορισμένα ονόματα δεν παλεύονται και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε γιατί δεν μπορούμε να επιλέξουμε οι ίδιοι το όνομα μας αντί για τους γονείς μας... Τουλάχιστον υπάρχουν τα υποκοριστικά και η ελπίδα να μη μάθει κανείς το όνομά σου παρά μόνο αν παντρευτείς και το πουν στην εκκλησία. Αλλά τα υποκοριστικά δεν είναι πάντα καλή ιδέα, καλή ώρα σαν...


ΚΟΦ' ΤΟ, ΡΕ...

Δεν σας σπάει τα νεύρα όταν άνθρωποι που έχουν πραγματικά όμορφα ονόματα τα κόβουν και χρησιμοποιούν υποκοριστικά χωρίς κανένα λόγο; Ειδικά όταν το υποκοριστικό είναι χάλια, όπως εκείνα των χωριών σε φάση Τούλα, Σούλα, Κούλα και δε συμμαζεύεται. ΜΑ ΓΙΑΤΙ να σε λένε έτσι; Ας πούμε στις Σαββατογεννημένες (αν δεν έχετε δει το σίριαλ, αρχίστε από σήμερα) την άλλη τη λένε Αθανασία και το έχει κάνει Σούλα. Κάν' το Νάσια τουλάχιστον, αν και το Αθανασία δεν είναι καθόλου άσχημο όνομα. Ή κοπέλα μου, αν σε λένε Αναστασία γιατί να το κάνεις Σίσσυ/Στάσα και δεν ξέρω τι; Δεν είναι ωραιότατο όνομα; Και το χειρότερο όλων, να σε λένε Ελευθερία και να το κάνεις Ρίτσα. Πες μου έναν λόγο για να το κάνεις αυτό και τα παίρνω όλα πίσω. Όσο για άντρες, σταματήστε το "Άκης" που βγαίνει από ένα κάρο διαφορετικά ονόματα. Δυο μέτρα άντρας να σε λένε Άκη, πάει πολύ. Θα μπορούσα να συνεχίσω επ' άπειρον, αλλά θα ξημερώσουμε. Ηθικό δίδαγμα: φίλοι που τυχόν σας λένε έτσι, δεν θέλω να σας προσβάλλω αλλά αν έχετε όμορφο όνομα μην το χαλάτε. Τι να πούμε κι εμείς που...


ΜΑΡΙΑ; ΠΟΙΑ ΜΑΡΙΑ;

Ή Κατερίνα. Ή Γιώργος. Ή Γιάννης. Και πάει λέγοντας με τα πολυφορεμένα ονόματα. Πλέον μου αρέσει το όνομά μου μετά από ψάξιμο και περισυλλογή, αλλά δεν θα έλεγα όχι αν είχα κάποιο άλλο απ' τ' αγαπημένα μου. Όταν ήμουν μικρή όμως, είχα βαρεθεί να πρέπει να λέω και το επίθετό μου επειδή υπήρχαν στην τάξη τουλάχιστον δυο-τρεις άλλες Κατερίνες. Ακόμα χειρότερα αυτά που τραβάνε οι Μαρίες και οι Μανώληδες ειδικά στην Κρήτη. Ή αν σε λένε Αντρέα ή Μάριο στην Κύπρο, που τα επίθετα πάνε και ασορτί με τα ονόματα. Πώς να σε ξεχωρίζουν μετά; Νιώθεις απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι όμορφα ονόματα, δε λέω, αλλά καμιά φορά μας τρώει το σαράκι του τύπου "και αν είχαμε κάτι άλλο, πιο πρωτότυπο;". Χωρίς παρεξήγηση προς τη γιαγιά μου τη Μαρία, αλλά ευτυχώς που πήρα το όνομα της άλλης μου γιαγιάς γιατί απλά, δεν. Αγαπητοι φίλοι με τέτοια ονόματα, μη σας νοιάζει. Εσείς είστε μοναδικοί σαν άνθρωποι, όπως κι αν σας λένε!


Γενικά, το τι όνομα έχει κάποιος είναι σημαντικό για την αυτοεικόνα του, τα καλά νέα όμως είναι πως μπορεί να το προσαρμόσει κάποιος όπως θέλει - κι ας λέμε εμείς, είναι δικαίωμά του. Bonus ιδέα, ψάξε γενικά το τι σημαίνει το όνομά σου, τι συμβολίζει και ποιες είναι οι ρίζες του. Σίγουρα θα σε ενθουσιάσει!

Katie :*:*