Μαθήματα ζωής από τους αδελφούς μου

Πολύ καλησπέρα σας μετά από 20 (κάτι) ημέρες πραγματικού... ράλι! Κι επειδή το καλό πράγμα αργεί, σήμερα πάμε από τους γονείς στα αδέλφια. Γιατί όσα μαθήματα ζωής μας δίνουν οι γονείς μας, άλλα τόσα μπορούν να μας δώσουν και τα αδέλφια μας. Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι καρδιακοί φίλοι που είναι σαν αδέρφια μας, όμως προς το παρόν θα μιλήσουμε για τα αδέρφια τα βιολογικά, που ζήσαμε στο ίδιο σπίτι από τη γέννησή μας. Συγκεκριμένα για τους αδελφούς! Θα έλεγα ότι είμαι αρκετά τυχερή γιατί έχω ζήσει όλες τις φάσεις με τα αδέρφια μου. Με τον έναν μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί επειδή έχουμε μικρή χρονική διαφορά, και περάσαμε πολλά μαζί. Το ίδιο βλαμμένα ήμασταν μικρά, το ίδιο παραμείναμε. Με τον άλλο όμως, τον μικρό μας, έχω αρκετά χρόνια διαφορά, τον πήρα υπό την προστασία μου από όταν άνοιξε τα ματάκια του και ουσιαστικά τον μεγάλωσα. Αν είμαι περήφανη στη ζωή μου για κάτι, είναι για το ότι στάθηκα καλή αδελφή - και εξακολουθώ να κάνω ό,τι μπορώ, παρ' όλο που είμαι πλέον μακριά τους. Τι μου έμαθαν λοιπόν;

1) Το να αρχίσετε να παίζετε παιχνίδια φαντασίας στη μέση της νύχτας είναι απόλυτα φυσιολογικό...

Σας βεβαιώνω ότι το να μοιράζεσαι το δωμάτιό σου με τον αδερφό σου - τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσετε και να φανεί η φυλετική σας διαφορά- είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα του κόσμου. Κατά τη διάρκεια της μέρας κάνετε πως κοιμάστε το μεσημέρι για να μη σας καταλάβει κανείς και παίζετε μαζί θέλετε δε θέλετε - που τελικά θέλετε! Πιάνετε την πάρλα πριν κοιμηθείτε -μέχρι οι γονείς σας να αγανακτήσουν και να αρχίσουν να χτυπάνε τον τοίχο- ενώ απορείτε γιατί υπάρχουν δύο κρεβάτια στο δωμάτιο μιας και πάντα καταλήγετε να μοιράζεστε το ένα από τα δύο κρεβάτια για το χαβαλέ. Και κυρίως, μέσα στη μέση της νύχτας κουκουλώνεστε με τα σκεπάσματα, γίνεστε Τυραννόσαυρος και Διπλόδοκος και εξερευνάτε τη Νέα Χώρα των Δεινοσαύρων. Ποιος το σκέφτεται το σχολείο και το πρωινό ξύπνημα αύριο! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

2) Η καλύτερη εξάσκηση για τα μελλοντικά σου παιδιά έρχεται από την ανατροφή του αδελφού σου...

Όταν με τουλάχιστον ένα από τα αδέρφια σου έχεις μεγάλη διαφορά ηλικίας, θα γίνεις ένας μίνι γονιός, τουλάχιστον εάν οι γονείς σου δεν είναι υπερπροστατευτικοί και σε αφήνουν να το αγγίξεις. Οι δικοί μας κάθε άλλο παρά έτσι ήταν, άρα είχα το ελεύθερο με το καινούριο μωρό. Εξαρτάται βέβαια και πώς θα πάρουμε την έλευση ενός νέου μωρού στην οικογένεια. Εγώ είχα ενθουσιαστεί, σκεπτόμενη κυρίως ότι δύο αδέρφια αντί για ένα σημαίνουν διπλή αγάπη και διασκέδαση. Για χρόνια, τελικά, ο μικρός με φώναζε μερικές φορές "μαμά" καταλάθος. Όταν έχουμε ένα κατά πολύ μικρότερο αδερφάκι μαθαίνουμε σε χρόνο dt πώς το ταϊζουμε, πώς το κρατάμε σωστά, πώς το προσέχουμε όταν είμαστε μόνοι, πώς του αλλάζουμε τις πάνες και πώς το κρατάμε χαρούμενο. Ποιος χρειάζεται κούκλες όταν έχεις να ασχολείσαι με κάτι πολύ πιο διασκεδαστικό που σε αγαπάει από την πρώτη στιγμή;


3) Τι τα θέλετε τα μαθήματα πολεμικών τεχνών αν έχετε μάθει να επιβιώνετε μαζί;

Δηλώνω τυχερή που επέζησα από την παιδική ηλικία με τον αδερφό μου, ιδίως τον μεγαλύτερο. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούσαμε να ηρεμήσουμε ΠΟΤΕ, αλλά ακόμα και η μικρότερη αφορμή ήταν αρκετή για να αρχίσουμε την πάλη και το ξύλο. Οι καημένοι οι γονείς μας ωρύονταν για να σταματήσουμε, αλλά εμείς είχαμε κάνει το σαλόνι ρινγκ του μποξ. Μήπως κατά βάθος το ευχαριστιόμασταν; Αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα που μας εκπαίδευσαν για τη σκληρή ζωή εκεί έξω, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Μάθαμε τελικά ότι τα προβλήματα δε λύνονται με το ξύλο, αφού το δοκιμάσαμε ουκ ολίγες φορές και δεν έπιασε! Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μόνο εμείς επιτρεπόταν να τρωγόμαστε σαν τα κοκόρια - αν πήγαινε κανείς άλλος να βλάψεις τα αδέρφια μας, μετάνιωνε την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε. Μόνο εγώ μπορώ να σπάσω τη μύτη του αδερφού μου, εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να αγγίξεις ούτε τρίχα γιατί θα πεθάνεις. 


4) Μια μεγάλη αδερφή ξέρει τα πάντα... ή τίποτα!

Το να είσαι μεγάλη αδερφή είναι καμιά φορά μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Δεν επιτρέπεται να δείξεις αδύναμη, δεν επιτρέπεται να πεις "δεν ξέρω". Όχι μόνο επειδή από εκεί που σε θεωρούν θεά θα φας το δούλεμα της ζωής σου, αλλά και επειδή δεν θέλεις να τους απογοητεύσεις. Θέλεις να έχουν κάποιον στον οποίο μπορούν να υπολογίζουν, ενώ λατρεύεις να τους μαθαίνεις διάφορα πράγματα. Όσο είναι μικρά δηλαδή, γιατί μετά αρχίζουν να σε αμφισβητούν και τρέχα γύρευε. Άσε που με τον καιρό χάνεις την αίγλη σου ως υπερ-ήρωας επειδή πλέον έχουν μεγαλώσει και ανακαλύπτουν πράγματα από μόνοι τους, αλλά και επειδή ψηλώνουν ενώ εσύ μένεις στο ίδιο ύψος. Πώς να συνηθίσω ότι για χρόνια ήμουν ψηλότερη από τον μεσαίο αδερφό μου και τώρα μου ρίχνει δύο ολόκληρα κεφάλια; Αυτό δε χωνεύεται με τίποτα!


5) Όταν είναι μικροί, μπορούν να είναι σκέτα αγγελούδια...

Και όμως είναι τόοοοοσο γλυκούληδες, κυρίως όταν είναι μικροί, αλλά -ω ναι- και όταν μεγαλώσουν. Όσων χρόνων και να φτάσετε, πάντα θα είναι "οι μικροί" και εσύ μπορείς να βρεις πάτημα να τους κοροϊδεύεις. Πάντα στα μάτια σου θα φαίνονται τα παιδάκια που ήσασταν. Δεν έχει σημασία αν είναι υπόδειγμα υπακοής ή σκέτα διαβολάκια, εσύ πάντα θα τους αγαπάς. Σε κάνουν να νιώθεις περήφανη που τους έχεις, ενώ συνήθως δεν μπορείς να αντισταθείς εάν σου ζητήσουν μια χάρη. Απόδειξη ότι τους αφήνω να κλέβουν τις σοκολάτες μου. 


6) Κι όταν μεγαλώσουν, σε προστατεύουν!

Το καλό με το να έχεις ψηλότερο αδερφό είναι ότι νιώθεις προστασία. Ο μικρός μεγάλωσε και έγινε ένα θεριό μέχρι εκεί πάνω, και ξέρω ότι άμα πάει κανείς να με πειράξει θα τον σκοτώσει. Ο... ακόμα πιο μικρός είναι ακόμη μικρούλης -αν και δεν του αρέσει να τον λέω έτσι- αλλά φαντάζομαι ότι κι αυτός θα βγει ψηλός και εγώ στις εξόδους μου θα έχω δύο σωματοφύλακες παρέα. Όταν μεγαλώσουν λίγο, σου προσφέρουν μια θαυμάσια ευκαιρία να καταλάβεις το ανδρικό φύλο και να μην έχεις προβλήματα με άντρες που θα γνωρίσεις αργότερα. Πιστέψτε με, είναι πραγματικός θησαυρός να μπορείς να επικοινωνείς τόσο με άνδρες όσο και με γυναίκες. 


Πάντα ήθελα μια αδερφούλα, και νομίζω πως είναι το μοναδικό απ' όσα όνειρα έκανα που τελικά δεν ήταν στο χέρι μου -ως γνωστόν :p- να πραγματοποιήσω. Τελικά όμως, δεν πειράζει. Αυτούς τους δύο αδερφούς δεν θα τους άλλαζα για τίποτα στον κόσμο. Τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, και όμως ο καθένας -αλλά και οι δύο μαζί επίσης- είναι δυο τεράστιοι θησαυροί. Χωρίς παρεξήγηση προς τα μοναχοπαίδια, αλλά προσωπικά πιστεύω πως ούτε κατά διάνοια δεν θα είχα μια όμορφη ηλικία χωρίς τα αδέρφια μου. Αν μάλιστα πάρεις ως δεδομένο ότι ειδικά πριν μπω στο Γυμνάσιο δεν είχα φίλους ούτε για δείγμα, είναι εκείνοι ο λόγος που δεν μεγάλωσα μόνη, που έμαθα πως δεν είναι όλοι οι άντρε γουρούνια (δυστυχώς πολλές από εμάς το πιστεύουν) και που έκαναν κάθε μέρα στο σπίτι επεισοδιακή και άξια να τη θυμάμαι. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορούσαν να μου προσφέρουν οι γονείς μου, ενώ και οι ίδιοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να κάνω για αυτούς.

Βέβαια η καλή μας σχέση δεν είναι ποτέ δεδομένη. Ξέρετε από προηγούμενα άρθρα μου πως δεν πιστεύω ότι το αίμα αρκεί από μόνο του για να είστε καλά με κάποιον. Το να είστε συγγενείς δε λέει τίποτα, για μένα τουλάχιστον. Όπως με κάθε αγαπημένο άνθρωπο, έτσι πρέπει να θέλουν όλες οι πλευρές να καλλιεργήσετε μια όμορφη σχέση και να προσπαθείτε για αυτήν. Δυστυχώς, πολλοί δεν τα πάμε καλά με τα αδέρφια μας για πολλούς και διάφορους λόγους. Όμως τα αδέρφια μας μπορούν να εξελιχθούν σε κάποιους από τους καλύτερους φίλους που μπορούμε να έχουμε, οπότε δεν αφήνουμε αυτή την ευκαιρία να φύγει. Εγώ δυστυχώς είμαι μακριά από την οικογένειά μου, και μάλλον το τίμημα για τις σπουδές που θέλω να είναι η απομάκρυνση από αγαπημένα πρόσωπα. Ξέρουν ότι δεν τους ξεχνάω ποτέ, ξέρουν ότι κάθε μέρα μου λείπουν απίστευτα πολύ. Όμως καλύτερα να αγαπάς, κι ας είναι οι αγαπημένοι σου μακριά, παρά να μην αγαπάς καθόλου. 

Τα αδέρφια μας είναι πάντα κομμάτι της ψυχής μας. Εγώ δυστυχώς δεν θα μπορέσω να δώσω μια αγκαλιά στα αδέρφια μου παρά μόνο ύστερα από πολλούς μήνες, οπότε τώρα που τελειώσατε να διαβάζετε αυτό το άρθρο, πηγαίνετε εσείς που μπορείτε. Τώρα. 

Μέχρι το επόμενο άρθρο, πολλά φιλιά! 

Katie :*:*

Από μικρή κι από τρελή... (δεν) μαθαίνεις την αλήθεια!

Καλησπέρα σε όλους! Ξανά κοντά σας νωρίτερα από το συνηθισμένο, με καινούριο άρθρο λόγω της σπέσιαλ γιορτής... 8 Μαρτίου λοιπόν, Ημέρα της Γυναίκας! Πέρυσι δεν έγραψα σχετικό άρθρο όμως τώρα επανορθώνω. Δεν θα αναλύσω πολλές πλευρές του θέματος, γιατί είναι κάτι που έχει ξαναγίνει. Αντ' αυτού, θέτω έναν προβληματισμό που με απασχολεί εδώ και πολύ καιρό, πάντα επίκαιρο και ειδικά σήμερα. Δεν θα μιλήσω τόσο για τις ενήλικες γυναίκες, αλλά τα μικρά κοριτσάκια - τις εν δυνάμει γυναίκες. Γιατί από μικροί έχουμε τα πιο σημαντικά ερεθίσματα και τα ρουφάμε σαν σφουγγάρια, ενώ αυτό καθορίζει τι άνθρωποι θα είμαστε στο μέλλον. Οκέι, όχι και στο σημείο του Φρόιντ που από τα 5 σου και μετά "κλειδώνει" το μυαλό, αλλά κατά γενική ομολογία κουβαλάμε πολλά από την παιδική μας ηλικία. Τι σχέση έχει λοιπόν αυτό με την Ημέρα της Γυναίκας;

Με αφορμή ένα βίντεο που μου έστειλε συμφοιτήτρια και φίλη, αναρωτιέμαι - πώς επηρεάζουν τα κορίτσια τα βιβλία, τα παραμύθια, οι ταινίες που βλέπουν; Τα παιχνίδια που παίζουν; Επειδή έχουμε μιλήσει για τα παιχνίδια σε άλλο άρθρο, θα το συνοψίσουμε. Πολλά παιχνίδια για κοριτσάκια προωθούν τον υλισμό και το να "πρέπει" να είναι όμορφες, κάτι που αργότερα τα κάνει επιρρεπή στην πίεση από τα ΜΜΕ με αποτελέσματα όπως η χαμηλή αυτοπεποίθηση, σε ακραίες περιπτώσεις ακόμα και σε καταστάσεις όπως η νευρική ανορεξία. Βέβαια δε λέω ότι μια κούκλα Μπάρμπι θα κάνει αυτόματα το κοριτσάκι να έχει κόμπλεξ όταν μεγαλώσει. Όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα ή χειρότερα με τη σωστή ανατροφή!

Και πάμε τώρα στα βιβλία και τις ταινίες. Η έρευνα διεξήχθη πάνω στα βιβλία αλλά και οι ταινίες έχουν πολλά κοινά σημεία. Μια μητέρα μαζί με την κόρη της έκαναν μια έρευνα όπου χρησιμοποίησαν μια μεγάλη παιδική βιβλιοθήκη. Σύμφωνα με όσα ανακάλυψαν, σχεδόν το 100% των βιβλίων έχει αρσενικούς χαρακτήρες ενώ το 25% των βιβλίων μπορεί και να μην έχει κανένα θηλυκό χαρακτήρα. Φυσικά, το καλύτερο είναι να υπάρχουν κάθε είδους χαρακτήρες... αλλά η έρευνα έχει κι άλλα αποτελέσματα. Στη λίστα των Times "Τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών" μόνο τα 53 από αυτά είχαν θηλυκούς χαρακτήρες που... μιλούσαν! Από αυτά τα βιβλία, μόνο το 19.5% των γυναικών είχε όνειρα και φιλοδοξίες - και γενικώς, κάτι παραπάνω από το να περιμένει τον πρίγκιπα που θα τις έσωζε, σε αντίθεση με το 80.5% των ανδρών που είχαν στόχους και ήταν ενεργητικοί. Στο ανάλογο βίντεο, είναι σχεδόν τρομακτική η εικόνα της βιβλιοθήκης του πριν και μετά, μιας και η μητέρα με την κόρη αφαιρούσαν από το ράφι βιβλία με κανέναν αρσενικό/θηλυκό χαρακτήρα και βιβλία όπου η γυναίκα δεν μιλούσε ή μιλούσε μόνο για το όνειρο να βρει τον τέλειο άντρα. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε!

Θέλουμε περισσότερα βιβλία με τη γυναίκα που παίρνει τη ζωή της στα χέρια της και εκπληρώνει τα όνειρα και τους στόχους της, χωρίς να έχει βοήθεια από κάποιον άντρα -σύντροφο, πατέρα, αδελφό κ.λπ- ή ακόμα και ένα ζωάκι. Μέχρι ενός σημείου δεν κάνουν κακό τα παραμύθια με την πριγκίπισσα, αλλά αν ένα κορίτσι μεγαλώσει μόνο με αυτά, ίσως να το επηρεάσει περισσότερο απ' όσο νομίζουμε. Η ζωή της γυναίκας είναι κάτι παραπάνω από το να μεγαλώσει, να φτάσει σε ηλικία γάμου, να παντρευτεί τον άντρα που φαίνεται ο κατάλληλος και να τον φροντίζει όλη της τη ζωή, ενώ αργότερα και τα παιδιά τους. Φυσικά η οικογενειακή ζωή είναι πολύ σημαντικό δώρο, όμως η γυναίκα δεν πρόκειται να νιώσει 100% ευτυχισμένη αν δεν κάνει κάτι και για την ίδια. Έτσι θα νιώσει πληρότητα και θα είναι σε θέση να προσφέρει πολύ περισσότερα στην οικογένειά της. Κι αν το πάρουμε αντίστροφα, ποιος αληθινός άντρας δεν θέλει δίπλα του έναν άνθρωπο και όχι μια μαριονέτα που θα του λέει συνεχώς ναι και θα θέλει τη βοήθειά του σε κάτι; Δυο άνθρωποι που θα φτιάξουν μαζί της ζωή τους πρέπει να την έχουν φτιάξει πρώτα και μόνοι τους, να έχουν ικανότητες να σταθούν ανεξάρτητοι. Η αγάπη δεν είναι εξάρτηση από τον άλλον, αλλά καθαρά συναισθηματική επιλογή ώστε να είστε μαζί χέρι-χέρι χωρίς όμως να σέρνετε ο ένας τον άλλον στο δρόμο σας. 

Προσωπικά, δεν θυμάμαι να διάβασα κάποιο παραμύθι που να προωθεί τη δύναμη της γυναίκας να σταθεί ανεξάρτητη. "Μα Κατερίνα σήμερα δεν είναι η εποχή των βασιλιάδων και των πριγκίπων" θα μου πείτε. Κι εγώ θα σας πω, νομίζετε πως έχουν αλλάξει πολλά; Θέλετε και παράδειγμα; Η γυναίκα που πάει στο μπαρ και προσεγγίζει έναν άντρα επίτηδες για να της κεράσει το ποτό, λες και δεν έχει λεφτά να το κάνει μόνη της και να προσεγγίσει έναν άντρα μόνο επειδή της αρέσει - κι αν αυτός επιμείνει να την κεράσει, καλώς. Οι γυναίκες που παντρεύονται πλούσιους άντρες, χωρίς να τους αγαπούν και περνάνε ζωή και κότα με τα λεφτά του χωρίς να χρειαστεί να δουλέψουν. Οι γυναίκες που είναι πεπεισμένες πως μόνο όταν κάνουν σχέση θα "αποκτήσει νόημα η ζωή τους". Οι γυναίκες που στα πρώτα δύσκολα το παίζουν (ή και είναι) αδύναμες ώστε να πάρουν βοήθεια από ισχυρούς άντρες. Και η λίστα, δυστυχώς, μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα...

Ακόμα κι οι ταινίες της Disney που τόσο αγαπούσα, περιλάμβαναν πάντα έναν άντρα να πηγαίνει σετ με τη γυναίκα και να την "ξελασπώνει". Οι αγαπημένες μου ταινίες είναι αυτές που δείχνουν την αγάπη ενός ζευγαριού, αλλά ταυτόχρονα δείχνουν πως ο καθένας είναι ένας μοναδικός χαρακτήρας, άξιος να σταθεί στη ζωή. Αγάπησα πολύ λοιπόν το "Brave" που είχε κεντρική ηρωίδα τη γενναία πριγκίπισσα Merida και τη μητέρα της (πρέπει να τη δείξω στη μητέρα μου κάποια μέρα) που τα έβγαλαν πέρα χωρίς τη βοήθεια αντρών, αλλά επειδή είμαι και ρομαντική, η αγαπημένη μου ταινία ήταν το "The Princess and the Frog" όπου η Tiana και ο πρίγκιπας Naveen 1) αγαπήθηκαν σχετικά νωρίς στην ταινία κι έτσι μπορούσαμε να δούμε την πορεία και τις δυσκολίες τους και 2) η Tiana δεν είναι ακριβώς πριγκίπισσα αλλά δουλεύει σαν το σκυλί για να αγοράσει το δικό της εστιατόριο, που είναι το όνειρό της. Τι κρίμα που αυτές οι ταινίες βγήκαν αργότερα και η δική μας γενιά μεγάλωσε με την προσμονή του τέλειου πρίγκιπα από την ντελικάτη πριγκίπισσα! 

Ήδη από την αρχή του δημοτικού σχολείου, 

η γενική αυτοπεποίθηση των κοριτσιών είναι

χαμηλότερη από αυτή των αγοριών. Γιατί; Όταν γύρω σου η κυριαρχία των ανδρών είναι φανερή ή/και αδιαμφισβήτητη, δε μου προκαλεί εντύπωση! Όμως δεν είναι αυτό το σωστό. Κάθε παιδί πρέπει να γνωρίζει πως τα όνειρά του δεν επηρεάζονται από το φύλο του αλλά από την επιθυμία και την όρεξη να τα αποκτήσει. Είναι λυπηρό να ακούς κοριτσάκι να λέει "δεν μπορώ να γίνω (το τάδε επάγγελμα) επειδή είμαι γυναίκα". Όταν το ακούω αυτό, αισθάνομαι ντροπή για την κοινωνία! Η ομάδα που έφτιαξε το βίντεο προωθεί ένα βιβλίο με τίτλο Goodnight stories for rebel girls (= Ιστορίες για καληνύχτα, για κορίτσια-επαναστάτριες) στο οποίο διηγήσεις μήκους μιας σελίδας παρουσιάζουν συνοπτικά αλλά και περιεκτικά ιστορίες 100 γυναικών που πάλεψαν παρά τα εμπόδια και πέτυχαν μεγάλα και σημαντικά πράγματα σε ποικίλες ενασχολήσεις, γράφοντας ιστορία! Ελπίζω να μπορέσει να μεταφραστεί και στα ελληνικά, εάν δεν έχει γίνει ήδη, γιατί σίγουρα το χρειαζόμαστε - είτε έχουμε κόρες είτε γιους, που και αυτοί πρέπει να μεγαλώσουν αναγνωρίζοντας την ισότητα των δύο φύλων και να μάθουν πως ο άνθρωπος κρίνεται από το χαρακτήρα του.

Δεν υπάρχουν "ανδρικά" και "γυναικεία" όνειρα, αν πρόκειται για κάτι που αγαπάς. Όταν έρθει η μέρα που δεν θα κοιτάξουμε περίεργα μια γυναίκα πιλότο ή έναν άντρα νηπιαγωγό (τα πιο κλασικά παραδείγματα) θα είναι μια τεράστια καμπή για την ανθρωπότητα. Ας αρχίσουμε να την προετοιμάζουμε από αυτή τη γενιά κιόλας που εξελίσσεται ακόμα. Ας τους κάνουμε αληθινές γυναίκες και αληθινούς άντρες, που ξέρουν την αξία του εαυτού τους αλλά και του άλλου φύλου. Όλα τα κορίτσια αλλά φυσικά και όλα τα παιδιά γενικότερα, αξίζουν να μεγαλώσουν γνωρίζοντας μέσα στην ψυχούλα τους πως μπορούν να γίνουν οτιδήποτε θελήσουν!

Το εν λόγω βίντεο - αξίζει να το παρακολουθήσετε. Ο τίτλος του είναι "If you have a daughter, you need to see this" αλλά εγώ πιστεύω ότι πρέπει να το δούμε όλοι, είτε έχουμε παιδιά (αγόρια ή κορίτσια) είτε όχι, μιας και μας βοηθάει όλους εξίσου!
https://www.youtube.com/watch?v=Z1Jbd4-fPOE&app=desktop

Katie :*:*

Όσα μαθήματα ζωής μου έδωσαν οι γονείς μου

Γεια και χαρά σας αναγνώστες και φίλοι! 

Από εδώ και στο εξής θα με διαβάζετε και εδώ

και στο Wattpad, όπου γράφω ένα (ηλεκτρονικό) βιβλίο με τίτλο "Μπορώ" οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε! Σήμερα λοιπόν θα δούμε κάποια από τα πράγματα που μου δίδαξαν οι γονείς μου, και πιθανόν και οι δικοί σας. Σίγουρα όταν ήμασταν μικροί δεν χαμπαριάζαμε και πολλά, τώρα όμως μια χαρά θυμόμαστε όσα μας είπαν... και μάλιστα τα καταλαβαίνουμε καλύτερα. Από τα πιο καθημερινά έως τα πιο φιλοσοφικά ζητήματα, τι μας έχει μείνει από τις κουβέντες των γονιών μας;

"Η Παναγίτσα μας έστειλε αυτό το φαγητό, αυτό θα φας"

Α ρε μάνα με τις ατάκες σου. Θυμάμαι μια ζωή να της απαντάω "Μα πώς η Παναγία έστειλε το φαϊ, αφού εσύ το μαγείρεψες;" Όμως με τα χρόνια ήξερα πως αυτή η πρόταση ήταν αληθινή. Ο Θεός μας έδωσε την υγεία μας, μας έδωσε τη δύναμη να δουλέψουμε για τα χρήματα στο σπίτι, και φυσικά πρέπει να τα διαχειριζόμαστε έξυπνα. Αυτό σήμαινε ότι είχαμε ένα φαγητό στο γεύμα μας -άντε και μερικά συνοδευτικά- όμως το θέμα δεν ήταν μόνο οικονομικό. Το σύστημα "αυτό το φαγητό έχουμε σήμερα" μας δίδαξε όχι μόνο ότι πρέπει να τρώμε απ' όλα τα φαγητά για μια σωστή διατροφή αλλά και να είμαστε ολιγαρκείς, διότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα κάθε φορά. Και φυσικά, ότι πρέπει να ακολουθούμε ένα πρόγραμμα και όχι να ζούμε μέσα στο χάος!

"Κι αν δεν ακολουθήσεις τη μουσική, θα σε ακολουθήσει αυτή"

Ατάκα του μπαμπά αυτή, που δεν πρόκειται να ξεχάσω διότι όχι μόνο την έλεγε συνέχεια, αλλά εν τέλει αποδείχθηκε και αληθινή. Παρ' όλο που ο μπαμπάς ασχολείται με τη μουσική επαγγελματικά, για εκείνον είναι περισσότερο αγάπη και μεράκι. Μακάρι να ήταν έτσι περισσότεροι καλλιτέχνες... Όταν λοιπόν μικρή με άκουγε να τραγουδάω και (δυστυχώς για λίγο μόνο) να παίζω πιάνο, μου έλεγε πως η μουσική πάντα θα είναι στη ζωή μου ακόμα κι αν δεν την ακολουθούσα επαγγελματικά. Όπου μουσική, βάλτε οτιδήποτε αγαπούν οι γονείς μας και το μετέδωσαν και σε εμάς!

"Αν εσύ δεν είσαι ταπεινός, θα βρει η ζωή τρόπο να σε ταπεινώσει"

Να σημειώσουμε εδώ πως δεν εννοούμε την κακή έννοια του ρήματος "ταπεινώνω", ενώ αυτό που πρέπει να κρατάμε ψηλά είναι το κεφάλι και το βλέμμα μας, όχι η μύτη μας. Η μητέρα μου πίστευε πως οι αλαζόνες και οι ψηλομύτηδες δεν πετυχαίνουν στη ζωή, τουλάχιστον στα αλήθεια... και είχε δίκιο! Μέσα από τη διαπαιδαγώγησή της, έμαθα πως τα "ψώνια" δεν τα εκτιμάει κανείς, διότι πρώτα απ' όλα οι ίδιοι δεν εκτιμούν τον εαυτό τους - αλλιώς δεν θα είχαν την ανάγκη να τον διαφημίζουν τόσο έντονα. Κι όταν δεν είσαι όσο προσγειωμένος πρέπει, πάντα μα πάντα συμβαίνει κάτι που θα το αλλάξει αυτό. Δεν ξέρω αν είναι θεία δίκη ή απλά όσα προσελκύουν οι πράξεις σου, αλλά συμβαίνει!

"Μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο, εάν το θέλεις"

Ακόμα ένα αξέχαστο μάθημα από τον πατέρα μου, αν και επιφανειακά ακούγεται κάπως ασύμβατο με το προηγούμενο. Στην πραγματικότητα όμως, το χαμηλό προφίλ χωρίς κομπασμούς αλλά οι υψηλοί στόχοι και ιδανικά συνδυάζονται άριστα. Έτσι κα με τους γονείς μου, αλλά και με τα περισσότερα ζευγάρια. Διαφορετικοί σε τόσα πολλά πράγματα, αλλά αυτή τους η διαφορετικότητα τους κάνει να είναι συμβατοί σε σημαντικά ζητήματα και είναι η κινητήριος δύναμή τους! Την κάρτα γενεθλίων που γράφει αυτή τη φράση την έχω κρατήσει και θυμάμαι ακόμα ότι είχε απ' έξω ένα βάζο με λουλούδια σε μπλε φόντο!

"Πάνω απ' όλα είναι η υγεία και η αγάπη"

Και αφήσαμε το πιο γνωστό, το πιο κλισέ, το πιο αληθινό για το τέλος. Η οικογένειά μας, όπως και πάρα πολλές άλλες και ειδικότερα στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, πέρασα πολλές δυσκολίες και φουρτούνες - και πολλών ειδών μάλιστα. Όμως ποτέ, μα ποτέ δεν ήμασταν χώρια ο ένας από τον άλλον και το μόνο που θα μπορούσε όντως να μας επηρεάσει ήταν θέματα υγείας.  Δεν απατώμαι βέβαια - πως υπάρχουν και άλλα σημαντικά ζητήματα και το έχουμε νιώσει στο πετσί μας. Όμως όσο όλοι είμαστε υγιείς και δεμένοι μεταξύ μας, δε φοβόμαστε τίποτα και η μεγαλύτερη επιθυμία μας είναι να παραμείνουμε έτσι... Γιατί τελικά αυτό είναι το πιο σημαντικό, αυτό θα σου μείνει στον απολογισμό της ζωής σου και αυτό θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο!

Κι επειδή οι γονείς μας που τους αγαπάμε και μας αγαπούν αυτά μας διδάσκουν πάνω-κάτω, ξέρω πως θα συμφωνήσετε! ;) Μείνετε συντονισμένοι όμως για το επόμενο... οικογενειακό σκέλος - την επόμενη φορά, θα δούμε μαθήματα ζωής μέσα από καταστάσεις που βιώνουμε με τα αδέρφια μας... <3 Μέχρι τότε, πολλά φιλιά!

Katie :*:*