Να ξέρουμε να τιμάμε τη σημερινή μέρα

Σήμερα γράφω για κάτι που έχει και σχέση με τη μέρα. Δε γίνεται να είσαι Έλληνας και να μην ξέρεις τι εστί επέτειος 28ης Οκτωβρίου, επέτειος του πολυθρύλητου "ΟΧΙ". Ημέρα Δευτέρα τότε, κηρύσσεται ο πόλεμος στην Ελλάδα μετά το "ΟΧΙ" του Ιωάννη Μεταξά προς τον Ιταλό Πρέσβη της Αθήνας Εμανουέλε Γκράτσι. Μετά την -ελπίζω περιττή- επεξήγηση, προχωράμε λοιπόν παρακάτω.

Σε Ελλάδα και Κύπρο κάθε χρόνο τέτοια μέρα γίνονται παρελάσεις, σχολικές εορτές, ακούμε πατριωτικά τραγούδια και θυμόμαστε το εθνικό αίσθημα. Και μπράβο μας. Είναι πολύ καλό μια χώρα να θυμάται τις ένδοξες στιγμές της ιστορίας της. Είναι πολύ καλό για την Ελλάδα να θυμάται τα τότε παλικάρια που φωνάζοντας "ΑΕΡΑ" όρμησαν να κατατροπώσουν τον εχθρό και τις γυναίκες που κεριά αναμμένα τους περίμεναν και έπλεκαν ρούχα για να τους δώσουν ώστε να μην πάθουν κανένα κρυοπάγημα. Είμαι πολύ περήφανη όταν λέω πως ο παππούς μου πήγε στον πόλεμο για να πολεμήσει για τη χώρα ενώ τότε ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών, και η γιαγιά τον περίμενε και έμεινε μαζί του για όλη της τη ζωή παρά το γεγονός πως ήρθε με το ένα πόδι άχρηστο. 

Υπάρχουν όμως και οι άλλες πλευρές του ζητήματος, τις οποίες μάλλον δεν (θέλουμε να) βλέπουμε. 

Πρώτα απ' όλα, όλοι μιλούν για την 28η με περηφάνια, ποιος όμως αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε σχεδόν αμέσως μετά; Κανείς δεν θέλει να θυμάται ότι οι Έλληνες απώθησαν τον εχθρό με αξιοθαύμαστη δύναμη και τόλμη, ότι μέχρι και ο Τσώρτσιλ είπε "δεν πολεμούν οι Έλληνες σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες σαν Έλληνες" και τελικά οδηγήθηκαν να καταφέρουν να σφαχτούν μεταξύ τους λόγω διαφορετικών πολιτικών απόψεων. Ποιος θέλει να παραδεχτεί πως η Ελλάδα κατάφερε να διώξει τους πολιορκητές αλλά δεν κατάφερε να τιθασεύσει τα ίδια της τα παιδιά; 

Δυστυχώς, ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα που έχει η ράτσα μας είναι η αλληλοφαγωμάρα μας. Και για να φέρω στο προσκήνιο για μια ακόμα φορά τον αγαπητό Τσώρτσιλ "αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας". Δυστυχώς μόνο εάν αντιληφθούμε στ' αλήθεια τον κίνδυνο είμαστε ικανοί να ενωθούμε, κι αυτό αν φτάσουμε στο αμήν - ή, αν θέλουμε να το φέρουμε στο προφίλ του κλασικού νεοέλληνα, όταν χαλάσει το τηλεκοντρόλ και μπουν τα ελατήρια του καναπέ στον κώλο. Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη ένδοξες στιγμές, όμως καθ' όλη την εξέλιξή της πάντα θα βρούμε δύο "στρατόπεδα" μέσα στην ίδια χώρα, στον ίδιο λαό.  

Εδώ λίγους μήνες πριν με το δημοψήφισμα και είχαμε χωριστεί στους "ναι" και στους "όχι" και φαγωθήκαμε σαν κοκόρια μέχρι να βγει το ρημάδι το αποτέλεσμα.Για αυτό και σήμερα οι "μεγάλες δυνάμεις" εκμεταλλεύονται την "μικρή Ελλαδίτσα" - επειδή τα σημερινά τεκταινόμενα δεν είναι παρά μόνο η τακτική του "διαίρει και βασίλευε". Αν ξέραμε τι θησαυρός είναι η χώρα μας όσον αφορά τη γεωγραφική της θέση και τα φυσικά της χαρακτηριστικά, σιγά μην την αφήναμε στο έλεος των αδηφάγων θηρίων. Αλλά τι να κάνεις όταν οι κάτοικοι της κοιμούνται όρθιοι. 


Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι. Έχω υπ' όψιν μου πολλά άτομα με αξιοθαύμαστη σκέψη, όμως σήμερα όταν σημαντικό μέρος των πολιτών και όλα σχεδόν (έτσι, για να είμαι ευγενική) τα "μεγάλα κεφάλια" στην κυβέρνηση είναι τελείως στοκάδια ή τα έχουν κάνει ακόμα και πλακάκια με τους εκμεταλλευτές, τα άτομα με σωστή σκέψη απλά χάνονται στο πλήθος. Ακόμα χειρότεροι βέβαια από τους αδιάφορους είναι οι απλώς θεωρητικοί ή οι ψευτοεπαναστάτες. Και το χειρότερο είδος αυτών είναι οι παρελθοντολόγοι. "Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μας φέρονται έτσι γιατί εμείς έχουμε ένδοξη ιστορία" ακούω να λένε πολλοί. "Εμείς" φέραμε στον κόσμο τη δημοκρατία, τις τέχνες, τις πατάτες, την οδοντόβουρτσα και πάει λέγοντας. "Εμείς όταν είχαμε αρχές, εσείς ήσαστε πίθηκοι στα δέντρα!"

Μπράβο ρε, ρατσιστή παρελθοντολόγε που δεν τολμώ καν να σε αποκαλέσω Έλληνα γιατί δεν σου αξίζει. Προφανώς εσένα οι πίθηκοι σου πετούσαν πολλές καρύδες απ' τα δέντρα και γκάβωσες ντιπ για ντιπ. Δηλαδή, τι περιμένεις; Να σου πω και μπράβο που έχεις πάρει την Ιστορία και την έχεις κάνει πρώτα ξεσκονόπανο και μετά καραμέλα; Δυο λογάκια σου λέω μόνο για τον εμφύλιο, έβαλες την ουρά στα σκέλια και έφυγες μαζί με τον κομπασμό για την 28η. Κάθε άνθρωπος που πάλεψε τότε για να διώξει τον κατακτητή, είχε στο νου του μια πατρίδα ελεύθερη και ανθρώπους που θα πάλευαν για τα ιδανικά τους, και όχι έναν νεοέλληνα που θα κρυβόταν πίσω από επιτεύγματα των αγωνιστών προγόνων.

Αν θες να λέγεσαι γνήσιος Έλληνας και να είσαι στα αλήθεια περήφανος χωρίς να κάνεις τα κόκαλα όσων έπεσαν ηρωικά να τρίζουν, να θυμάσαι όλα όσα έγιναν. Κι όταν λέω όλα, εννοώ όλα. Αλλιώς μην το κουράζεις - η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Άλλο να είσαι περήφανος για όσα έκανε η Ελλάδα στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και άλλο να το κάνεις πιπίλα και να κολλάς μόνο σε αυτό. Φτάνει με το παρελθόν! Δε ζούμε εκεί. Ναι, είμαστε περήφανοι, μα τώρα πρέπει να κοιτάξουν το παρόν μας. Να δούμε πώς θα πορευτεί η χώρα στο μέλλον. Δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνουμε τα ίδια. Αν θέλουμε να είμαστε άξιοι των προγόνων μας, να προσπαθούμε για το καλύτερο. Να ενημερωνόμαστε για το τι πρόκειται να ξεστομίσουμε. Και σήμερα, να κάνουμε ως άτομα το καλύτερο δυνατό για τη χώρα. Εντάξει, ξέρω πως στη κατάσταση που είναι σήμερα δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά... αλλά όσα μπορούμε, ας τα κάνουμε.

Ναι, είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες. Αλλά ας προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε την ιστορία μας ανάλογα - για να δώσουμε και στους μελλοντικούς μας απογόνους ακόμα μερικούς λόγους ώστε να είναι περήφανοι που θα είναι Έλληνες. Γιατί, καθώς λένε, "όποιος ξεχνά την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει..."

Katie :*:*

Μην κρατάς κακία σε κανέναν

Ήρθε πάλι η Τετάρτη και, συνεπώς, και το άρθρο μου. Αυτή την εβδομάδα θα σας ρωτήσω το εξής: Νιώσατε ποτέ να μισείτε κάποιον; Να θέλετε το κακό του; Πολλοί από μας ναι, για διάφορους λόγους, κάτι έκανε αυτό το άτομο σε μας, στα αγαπημένα μας πρόσωπα... Κάποιοι άνθρωποι είναι (ή νιώθουν) ικανοί να μισήσουν, άλλοι όχι... Τι θα συζητήσουμε σήμερα όμως;

Ας αρχίσω με κάποια συμπεράσματα βάσει μιας προσωπικής μου εμπειρίας - που σίγουρα πολλοί από εσάς ίσως ταυτιστείτε. Μιλάμε βέβαια για περίπτωση που κάποιος έκανε κάτι σε εσένα προσωπικά, γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο, κατ' εμέ, να συγχωρήσεις κάποιον που έκανε κακό σε αγαπημένα σου πρόσωπα. Πρώτον, πιστεύω πως δεν μπορείς να μισήσεις κάποιο άτομο αν πρώτα δεν το αγάπησες πολύ. Είναι στη φύση του ανθρώπου άλλωστε να μη θέλει να κάνει λάθος στις επιλογές του - οπότε αν αφιερώσει μέρος της καρδιάς του σε ανθρώπους που το κάνουν ξεσκονόπανο, λογικό μετά να νιώσει μαλάκας, σωστά; 

Τα ίδια κι εγώ. Ένα χρόνο, όχι έβλεπα, απλώς σκεφτόμουν αυτόν τον άνθρωπο και μου γυρνούσαν τα άντερα ανάποδα. Ήθελα να τον δω να πονέσει όπως πόνεσα, και το μυαλό μου σκάρωνε συνεχώς σενάρια: πώς να του σπάσω τα νεύρα, πώς να τον ξεμπροστιάσω (γιατί ήξερα και πολλά μυστικά για ελόγου του) και πώς να τον χτυπήσω εκεί που πονάει. Ε και τι κατάλαβα τελικά; 

Το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να σπάσω τα δικά μου τα νεύρα και όχι τα δικά του, μιας και αυτός δεν ενδιαφερόταν καθόλου όχι για το τι κάνω, αλλά αν ζω ή αν πέθανα. Ήταν λοιπόν λογικό να κάθομαι εγώ να σκάω για τέτοιον άνθρωπο; Οκέι, έκανα λάθος που πίστευα πως άξιζε και ήταν αληθινός - τα λάθη είναι ανθρώπινα όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Όταν λοιπόν κατάλαβα πως με το να πάψω να ασχολούμαι δεν θα έκανα τη χάρη σε αυτόν, αλλά στον εαυτό μου, έπαψα να ασχολούμαι. Ακόμα βέβαια το να μου έρθει στο νου αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.

Τελικά όμως εκτός από τον χρόνο, με βοήθησε μια πολύ καλή μου φίλη, η οποία είχε περίπου την ίδια εμπειρία και υπέφερε πολύ λόγω αυτής. "Δεν υπάρχει λόγος να κρατάω κακία και αν με χρειαζόταν θα έτρεχα να βοηθήσω" μου είπε "αλλά δεν θέλω αυτόν τον άνθρωπο πίσω στη ζωή μου. Κρατάω μόνο τις καλές αναμνήσεις, τα μαθήματα και τις εμπειρίες". Τώρα θα μου πεις, πολύ εύκολο να το λέει κάποιος για να το παίξει υπεράνω. Όμως εκείνη η κοπέλα πέρασε Κύριος οίδε τι για να καταφέρει να το πει αυτό, και μπράβο της, εγώ την παραδέχομαι.

Όχι, μην κρατάτε κακία σε κανέναν. Ακόμα και σε αυτούς που δεν έκαναν κάτι σε σας αλλά στους αγαπημένους σας. Καταρχήν, με το να συνεχίζετε να τρέφετε αρνητικά αισθήματα κάνετε κακό στον εαυτό σας. Νομίζετε ότι ο άνθρωπος που βάλατε στο στόχαστρο νοιάζεται για το πώς αισθάνεστε εσείς; Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν του καίγεται καρφί. Κοιτάξτε λοιπόν να κάνετε κάτι για τους εαυτούς σας, όπως λέγαμε και στο προηγούμενο άρθρο, και σεβαστείτε την ίδια την καρδιά σας. 

Ούτε και το πλάνο της "εκδίκησης" θα δουλέψει. Κανείς άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να γίνει τιμωρός ενός άλλου. Όποιος πράγματι έκανε κάτι άσχημο, θα το βρει σίγουρα απ' τη ζωή. Ίσως όχι αμέσως και ίσως όχι με αναμενόμενο τρόπο, αλλά θα το βρει σίγουρα. Και τότε, θα έχετε αρκετή σοφία ώστε να μη χαίρεστε με το κακό. Ίσως και να λυπηθείτε, μα σίγουρα δεν θα έχετε πια κακία μέσα σας. 

Προχωρήστε με τη ζωή σας, γιατί δεν έχει νόημα να μένετε "κολλημένοι" σε κάτι που έχει τελειώσει, ούτε σε κάτι που σας βλάπτει χωρίς λόγο. 

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη γεμίζουμε με σκουπίδια!

Απολαύστε την!

Katie :*:*

Ο εγωισμός είναι παρεξηγημένη έννοια

Πολλές και όμορφες καλησπέρες! Λοιπόν, παιδιά, κατευθείαν στο ψητό, που αυτή την εβδομάδα αλλάζει: Τι σημαίνει για εσάς η λέξη "εγωισμός"; Ό,τι και αν σημαίνει πάντως, γενικό γεγονός πως μιλάει για το εγώ του ανθρώπου, το οποίο και πάλι έχει διαφορετικό νόημα. Όχι, δεν πρόκειται να κάνουμε μάθημα γλωσσολογίας, απλώς θα μιλήσουμε για μια λέξη που τη χρησιμοποιεί καθημερινά όλος ο κόσμος με διαφορετικό σκοπό ο καθένας.

Πολλοί από εμάς πιστεύουμε πως το "εγώ" μας πρέπει να το περιορίζουμε όσο γίνεται περισσότερο διότι ο κόσμος θα μας πει εγωιστές και δεν διεκδικούμε καν τα θέλω μας. Άλλοι από εμάς πάλι, είναι στο αντίθετο άκρο και σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους. Γιατί άραγε εμείς οι άνθρωποι είμαστε ή του ύψους ή του βάθους; Σίγουρα υπάρχει μια μέση λύση! Όμως σήμερα δεν θα μιλήσω για τους "κακούς" εγωιστές, διότι το κείμενο δεν είναι ένα κήρυγμα τύπου "σκέψου τον πλησίον σου". Το θέμα μου είναι οι άνθρωποι που, αποφεύγοντας να είναι "εγωιστές" όπως ο διάολος το λιβάνι, κάπου χάνουν το παιχνίδι με τον εαυτό τους.

Καταρχήν ας συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι πρώτος σε προτεραιότητα έρχεται πάντα ο εαυτός μας και ότι αυτό είναι ένας χρυσός κανόνας των ανθρώπινων σχέσεων. Και όχι, δεν είμαι ούτε αλαζονική ούτε "εγωίστρια". Μιλάω βάσει του πρωταρχικού ένστικτου επιβίωσης και κάτι που υπάρχει στον άνθρωπο από την αρχή της δημιουργίας του. Δεν λέω πως πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο την πάρτη μας, προς Θεού, γιατί έτσι χάνεται το νόημα και η χαρά της ζωής. Αυτό που λέω είναι πως όποια πράξη κι αν κάνουμε, οποιαδήποτε, την κάνουμε γιατί με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο θα ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας, ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα που η ευχαρίστησή τους είναι και δική μας - οπότε να τος πάλι ο εαυτός μας. Η απόλυτη ανιδιοτέλεια δεν υπάρχει γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος. 

Δεν επιδιώκουμε βέβαια όλοι ανταμοιβή όπως τα χρήματα ή το στάτους. Η Μητέρα Τερέζα έκανε σημαντικότατο έργο βοηθώντας τον κόσμο, όμως ήθελε στην ψυχή της να έχει τη χαρά πως βοήθησε τον διπλανό της. Άρα, ήθελε να νιώθει γαλήνη μέσα της. ΑΡΑ, ήθελε να κάνει κάτι για τον εαυτό της. Κι οι πράξεις που έκανε, είναι καλές, όχι κακές. Σε ποιο συμπέρασμα φτάνουμε λοιπόν; Ο εγωισμός δεν είναι κακό πράγμα. Πολλοί το νομίζουν αυτό επηρεασμένοι από τα άτομα που είναι στο άλλο άκρο. Κι όποιος δοκιμάσει να υιοθετήσει απόλυτη ανιδιοτέλεια, πολύ απλά είναι δυστυχισμένος και νιώθει πως οι άλλοι είναι "λίγοι" απέναντί του, ακόμα κι αν έχει στο νου του το γνωστό "ότι κι αν κάνεις σου επιστρέφεται". Ακόμα κι όταν αγαπάμε, θέλουμε το άτομο που αγαπάμε να είναι χαρούμενο για τη δική μας τη χαρά - και όταν το άτομο μας αγαπά επίσης, θέλει το ίδιο για μας, πάλι για τη δική του τη χαρά. Οπότε υπάρχει ισορροπία!

Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεται κανείς για το ότι βάζει τον εαυτό του πρώτο, ούτε να ζητάει συγγνώμη - απλά, έτσι είναι η ζωή, απλά έτσι είναι γραμμένο στον "σκληρό δίσκο" του εγκεφάλου μας. Δεν είναι έγκλημα να θέλεις να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Δεν καταργεί τους υπόλοιπους να θέλουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι πρώτα καλά μέσα μας. Διότι, αν δεν είσαι καλά πρώτα με τον εαυτό σου, την καρδιά και την ψυχή σου, δεν μπορείς να είσαι καλά με κανέναν άλλον. Ίσως να δώσεις αγάπη όμως οι ίδιοι άνθρωποι που την λαμβάνουν, αν στα αλήθεια σε αγαπούν, θα καταλάβουν πως δεν είσαι καλά μέσα σου εσύ. Για τη χαρά σου, αλλά και για τη δική τους επειδή σε έχουν στην καρδιά τους, θέλουν να είσαι καλά. Κι αν δε σε αγαπούν, τότε δεν αξίζουν να τους δίνεσαι 100%. 

Μέση λύση λοιπόν; Ναι, να προσφέρεις πράγματα στους άλλους. Αλλά σε αυτούς που πράγματι αξίζουν. Ναι, να τρέχεις να βοηθήσεις όποιον χρειάζεται και να τον νοιάζεσαι, και μάλιστα να μη φοβάσαι να κάνεις το πρώτο βήμα στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν όμως προσπαθείς και βλέπεις πως ο άλλος δεν εκτιμά αυτά που του δίνεις, τότε δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις. Γιατί στο τέλος μετά νιώθεις τελείως μαλάκας, νιώθεις πως αναιρείσαι τελείως σαν άτομο. Και δεν σου αξίζει, πίστεψέ με! ΔΕΝ είναι εγωισμός να προσπαθείς το καλύτερο για τον εαυτό σου και να απομακρύνεις τα άτομα που δε σου αξίζουν. ΔΕΝ είναι εγωισμός να βάζεις τον εαυτό σου πρώτο όσον αφορά το αυτοσεβασμό. Ο καθένας μας αξίζει το καλύτερο όταν κι ο ίδιος προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. 

ΝΑΙ στο σεβασμό προς τους άλλους, αλλά ΝΑΙ και στο σεβασμό προς τον εαυτό μας!
Εγωισμός με τη σωστή έννοια και βεβαίως με τις σωστές δόσεις!

Katie :*:*

Ψυχολογία: Στερεότυπα και προκαταλήψεις - Μέρος 3ο

Ήρθα και πάλι! Προτού μπούμε στο θεματάκι μας για αυτή την εβδομάδα, να σας ενημερώσω πως από εδώ και στο εξής θα ποστάρω άρθρο κάθε Τετάρτη και όχι Κυριακή, διότι με το νέο μου πρόγραμμα την Κυριακή είναι λίιιγο αδύνατον. Και με αυτή την ανακοίνωση συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε την προηγούμενη Τρίτη. Το λοιπόν, σήμερα θα αναλύσουμε το τι σημαίνει να ακολουθείς το επάγγελμα του ψυχολόγου, καθώς και τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που υπάγονται σε αυτό.

Ο καθένας μας έχει διαφορετική εικόνα για το τι κάνει στα αλήθεια ένας ψυχολόγος. Δυστυχώς η εικόνα αυτή πολλές φορές είναι τελείως λανθασμένη. Όταν λέω σε κάποιους πως σπουδάζω Ψυχολογία, η απάντησή τους είναι "α δηλαδή όταν θα τελειώσεις θα μπορείς να διαβάσεις το μυαλό μου" ή "άντε, με το καλό στο FBI". Ή, ακόμα χειρότερα, κάποιοι που νομίζουν πως ο ψυχολόγος έχει ένα μαυσωλείο για γραφείο, φοράει γυαλιά (και αν είναι αρσενικό έχει και γενειάδα) και ξαπλώνει τους ασθενείς σε μαύρους καναπέδες, ενώ τους απαντάει μόνο με επιστημονικούς όρους. Μάλιστα μια φορά είχα πέσει σε έναν που είπε "σπουδάζεις τόσα χρόνια απλά για να μπορείς να πεις μόνο δυο πράγματα στον άλλον;". 

Είναι βέβαια πολύ λογικό να υπάρχουν τέτοιες απόψεις, διότι η Ψυχολογία δεν χαίρει κάποιες φορές την εκτίμηση που της αξίζει διότι σε σύγκριση με άλλες είναι μια πολύ νέα επιστήμη ακόμα, που άρχισε να αναπτύσσεται τον 19ο αιώνα "μόνο". Όμως θα πρέπει να αποβάλουμε σιγά-σιγά το "ξάφνιασμα" που μας προκαλεί οτιδήποτε νέο και να αρχίσουμε να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας.

Πρέπει να γνωρίζουμε το εξής: με ένα πτυχίο Ψυχολογίας (κανονικά) δεν είναι δυνατόν να ξεκινήσεις να δουλεύεις ακόμα, όμως έχεις τη βάση για να ειδικευτείς σε ΠΑΡΑ πολλά πράγματα. Δεν καταλήγεις μόνο με ένα γραφείο να συμβουλεύεις κόσμο. Φυσικά γίνεται και αυτό, αλλά δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζουμε, ούτε και μπορείς να το κάνεις αν δεν είσαι παθιασμένος με αυτή τη δουλειά. Λόγου χάρη, όταν ήμουν μικρή πήγα σε μια ψυχολόγο, έτσι, για να δω την εμπειρία. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι εγώ ήμουν ξινή (!) και δεν τη συμπάθησα, αλλά το υφάκι της μου την έσπασε πολύ γιατί ήταν του τύπου "εγώ τα ξέρω όλα". Νομίζετε πως εκείνη τη στιγμή με ενδιέφερε πόσα μεταπτυχιακά και διδακτορικά είχε;


Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως ΟΧΙ, δεν ανοίγεις μόνο ένα γραφείο με σπουδές Ψυχολογίας και ΟΧΙ, δεν είναι κάτι εύκολο. Η Ψυχολογία -βασικά οτιδήποτε, απλά άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο- είναι μια επιστήμη που ΔΕΝ γίνεται να την εξασκήσεις καλά εάν δεν έχεις πάθος με αυτήν, αν δεν σε καίει να βοηθήσεις τους ανθρώπους, αν δε θες με ενθουσιασμό να ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα για αυτό. 

Οι ψυχολόγοι λοιπόν στην ουσία μελετούν την ανθρώπινη συμπεριφορά με έμφαση σε δύο κύριες σχέσεις: συμπεριφορά και εγκέφαλος & συμπεριφορά και περιβάλλον, χρησιμοποιώντας μεθόδους όπως παρατήρηση, πειράματα και αναλύσεις. Αυτό όμως που γενικώς τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους επιστήμονες είναι το ότι διαμορφώνουν τα αποτελέσματά τους έτσι ώστε να είναι κατανοητά από κάθε άτομο. Επίσης εξελίσσονται συχνά και είναι καινοτόμοι καθώς ακολουθούν την εξέλιξη της Ψυχολογίας με συνεχώς νέες έρευνες και μετατροπές θεωριών.

Επίσης μπορούμε να τους βρούμε παντού, γιατί πολύ απλά είναι παντού χρήσιμοι! Βρίσκονται σε σχολεία και πανεπιστήμια, νοσοκομεία, δικαστήρια, φυλακές, εταιρίες κ.λπ. Με τη στενή τους συνεργασία με επαγγελματίες παντός είδους επιφέρουν το καλύτερο αποτέλεσμα σε οποιαδήποτε υπηρεσία στον άνθρωπο. Κάποιοι θα εργαστούν ως ερευνητές, άλλοι ως ελεύθεροι επαγγελματίες και άλλοι κάνουν και τα δύο. Επιπλέον, το μεγάλο "ατού" της Ψυχολογίας είναι η σύζευξη επιστήμης και πρακτικής, με αποτέλεσμα να εξελίσσονται και να προοδεύουν και τα δύο. 

Όταν λοιπόν αποκτήσεις πτυχίο Ψυχολογίας, με το απαραίτητο μάστερ (ένα ή περισσότερα) ή ακόμη και διδακτορικό, έχεις πάρα πολλές δυνατότητες να εξελιχθείς και να έχεις μια ιδιαίτερα ικανοποιητική επαγγελματική αποκατάσταση. Ειδικά με τους ρυθμούς της σημερινής κοινωνίας, όπου η απομόνωση υπερισχύει της φιλίας και της συντροφικότητας ενώ πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος είναι προβλήματα συμπεριφοράς και ψυχικής υγείας, ο καθένας μας χρειάζεται έναν ψυχολόγο.

Για αυτό όποιος γουστάρει το επάγγελμα και το ψάξει κατάλληλα, θα βρει καλή και πολλή δουλειά!

Katie :*:*