Τα είδη των καθηγητών (μου) - Εσείς τους συναντήσατε; #No1

Γεια και χαρά σας - επανήλθα και πάλι! Μιας και βρισκόμαστε κοντά στην αρχή νέου εξαμήνου, θα μιλήσουμε για κάτι επίκαιρο: τα είδη πανεπιστημιακών καθηγητών που συνάντησα είτε εγώ προσωπικά είτε άκουσα αλλωνών... αποκαλύψεις! Δεν τους κατονομάζω φυσικά, αλλά θα σας εφοδιάσω με χορταστική περιγραφή και κατάταξη τους στο ανάλογο ύφος. Φυσικά, αφού τόσοι μήνες μου έδωσαν μια άλφα εμπειρία, θα σας δείξω και τη στρατηγική αντιμετώπισης τους για να βγάλετε αξιοπρεπώς το εξάμηνο χωρίς να καταλήξετε στα Βάλιουμ - το λέω γιατί εγώ ήμουν στο παρά τσικ ώρες-ώρες μέσα σε αυτά τα τρία ωραιότατα εξάμηνα! Έχει ο καθένας τις παραξενιές του, και λογικό εδώ που τα λέμε. Πάμε!

Ο τυπικότατος/η τυπικότατη: Απ' αυτόν τον καθηγητή (ή την καθηγήτρια) εγώ προσωπικά δεν έχω παράπονο. Ακολουθεί μια σειρά ο άνθρωπος όσον αφορά τα μαθήματα. Σου συστήνεται, δίνει το outline του μαθήματος, σου το εξηγεί αναλυτικότατα και μπαίνετε κατ' ευθείαν στο μάθημα - ή, αν είναι στις πιο καλές του, θα κάνει πρώτα ένα μάθημα που αλληλοσυστήνονται όλοι. Ακολουθεί την ύλη του μαθήματος χωρίς παρατράγουδα, ανακοινώνει έγκαιρα τις ημερομηνίες εξετάσεων και τελικά, όσο δύσκολο και να είναι το μάθημα, ξέρεις τι να διαβάσεις και δε βρίσκεσαι προ εκπλήξεων. Επιπλέον, είναι ανοιχτός σε κάθε συζήτηση μετά το μάθημα και μπορείς να τον ρωτήσεις ό,τι θέλεις. Όσον αφορά τους βαθμούς ακολουθεί ακριβώς το σύστημα βαθμολόγησης που έχει θεσπίσει το πανεπιστήμιο - δε χαρίζεται, ούτε όμως κόβει βαθμούς επειδή του κάπνισε. Tο μόνο του μειονέκτημα είναι πως αν έχεις μια ερώτηση κατά τη διάρκεια του μαθήματος θα σου απαντήσει με τα απολύτως απαραίτητα χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες, για να είναι μέσα στο χρονοδιάγραμμά του.
Να τον/την κρατήσω; Μα βέβαια. Άμα σου αρέσει κιόλας το είδος του μαθήματος που κάνει, ακόμα καλύτερα. Αν όχι, τουλάχιστον θα είναι ανεκτό και δε θα βρίζεις την ώρα και τη στιγμή που μπαίνεις στο αμφιθέατρο.
Στρατηγική αντιμετώπισης: Να διαβάζεις - τουλάχιστον ξέρεις τι να διαβάσεις. Και βασικά να προσέχεις στοιχειωδώς στο μάθημα γιατί αυτό θα σε βοηθήσει να ξεμπερδεύεις με το διάβασμα μια ώρα αρχύτερα. Τουλάχιστον η ώρα περνάει χωρίς παρατράγουδα.

Ο/Η νομίζω-πως-είμαι-γόης/γόησσα: Παίζει και να κάνει νορμάλ μάθημα αυτός, επίσης χωρίς παρατράγουδα. Το θέμα είναι πως έρχεται κάθε φορά στην τάξη με το γυαλί ηλίου (ακόμα κι αν έχει νυχτώσει) και τη φραπεδιά ή τον εσπρέσο, ανάλογα με την ώρα της μέρας. Μοιάζει σαν να ξεπήδησε από περιοδικό μόδας και έχει από τάσεις ψωνισμού έως... πλεόνασμα. Μιλάει με μια αυτοπεποίθηση που είναι έως και εκνευριστική, και είναι σαν να φωνάζει "είμαι ο πιο γαμάτος". Στη βαθμολογία είναι νορμάλ, ακολουθεί το σύστημα βαθμολόγησης. Στις ερωτήσεις βέβαια είναι πιθανόν να σε κοιτάξει με ύφος μπλαζέ, εννοώντας "είσαι βούρλο που δεν το ξέρεις" και κάνει απλώς το μάθημα. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Αλλά ακόμα και να απαντήσει, χίλιες φορές να το βούλωνε γιατί απαντάει με έναν αέρα επιστήμονα που σου φέρνει εμετό.
Να τον/την κρατήσω; Χμ, εξαρτάται. Αν σε έχει συμπαθήσει καλά πας, αν κάνεις ερωτήσεις, παίζεται. Εγώ προσωπικά δεν τον συμπαθούσα ιδιαίτερα, αλλά έχε χάρη που καταλάβαινα το μάθημα.
Στρατηγική αντιμετώπισης: Κατάπιε την αντιπάθειά σου και αν σε ενδιαφέρει να περάσεις το μάθημα, πρόσεχε και διάβαζε. Κι αν χρειαστείς βοήθεια και δεν αντέχεις το τυχόν γνωστό υφάκι, βρες τίποτα συμμαθητές genius. 

O/Η (όντως) γόης/γόησσα: Αυτός ο καθηγητής μπορεί να κάνει κάθε είδος μαθήματος, εμένα πάντως μου έπεσε αυτός με το μάθημα του "τυπικότατου", οπότε no problem. Η διαφορά από τους άλλους είναι πως έχει μια εμφάνιση ΟΥΑΟΥ. Αναλογίες μοντέλου ή πρόσωπο αγγέλου ή και τα δύο - και μάλιστα χωρίς να το δείχνει κραυγαλέα και να το διαφημίζει, ειδάλλως θα κατατασσόταν στην προηγούμενη κατηγορία. Ελάτε, όλοι και όλες βάλαμε κάποτε στο μάτι τον καθηγητή ή την καθηγήτρια ανάλογα. Εννοείται βέβαια πως δεν είναι κάτι σοβαρό, απλά (όσον αφορά τα κορίτσια τουλάχιστον) έχεις κάτι να σχολιάζεις και να χαχανίζεις αμέσως μετά με τη φιλενάδα σου από δίπλα τις μέρες που θες να σπρώξεις λιγάκι του δείκτες του ρολογιού, βρε αδερφέ! Ειδικά όταν γυρίζει πλάτη να δείξει κάτι στον πίνακα και προσεύχεσαι να πάθει καμιά εμπλοκή και να κάτσει εκεί μέχρι να θυμηθεί τι ήθελε να γράψει... ΚΟΡΙΤΣΙΑ, ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΝΝΟΩ.
Να τον/την κρατήσω; Αν δεν τον κρατήσεις πώς θα περνάει η ώρα τις μέρες που βαριέσαι λίγο παραπάνω; Όλοι ξέρουμε πως ένα μάθημα δεν είναι πάντα υπέροχο και κάποιες μέρες δεν μπορείς να προσέχεις στην παράδοση. Κάποιοι από μας και ποτέ! ;) Με τι λοιπόν θα ασχολούμαστε;
Στρατηγική αντιμετώπισης: Αν είναι νορμάλ ο τύπος, δεν έχεις κανένα θέμα. Φτάνει να μην ξεχάσεις πως υπάρχει και το μάθημα εκτός από τα κάλλη του/της, αλλιώς δε σε βλέπω να το περνάς!

Ο/Η δεν-ξέρω-τι-δουλειά-κάνω: Α καλά, αυτός ο τύπος (ή αυτή η τύπισσα, ό,τι σου πέσει) για μένα είναι εντελώς αχώνευτος/η, κάποιοι άλλοι ίσως να τον/την αντέχουν. Κατ' αρχήν κάνει το μάθημα σαν αυτόματο, λες και το μαθαίνει απ' έξω. Κι αν κάνεις μια ερώτηση, δεν ξέρει να σου απαντήσει! Είτε σε αγνοεί είτε λέει πως θα το ψάξει και δεν το κάνει. Αν όντως το κάνει, δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Επίσης πολλές φορές εξηγεί κάτι και βλέπεις πως ΔΕΝ είναι σωστό. Και όχι απλώς δεν είναι και σωστό, αλλά είναι και γελοίο. Βγαίνεις έξω όταν τελειώνει το μάθημα και λες όχι απλώς δεν πήρε πτυχία, μάστερ και διδακτορικά σχετικά με αυτό το μάθημα, αλλά δεν το έκανε και ποτέ στη ζωή του. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Το χειρότερο; Νομίζει πως είναι ειδήμων.
Να τον/την κρατήσω; ΟΧΙ. Ακόμα κι αν βάλει αξιοπρεπείς εξετάσεις, δεν κάνατε αξιοπρεπές μάθημα οπότε πώς θα γράψεις; Τι σου χρειάζεται; Να χάνεις την ώρα σου;
Στρατηγική αντιμετώπισης: Όπως καταλάβατε, με αυτό το μάθημα δεν παίρνεις εύκολα το βαθμό που σου χρειάζεται γιατί δεν ξέρεις πού παν τα τέσσερα. Οπότε μάθε από προηγούμενους μαθητές τι είδους εξετάσεις βάζει και προετοιμάσου αναλόγως! 

Ο/Η αλλού ντ' αλλού: Αυτού του είδους το καθηγητιλίκι σε εξετάσεις και βαθμούς είναι επίσης νορμάλ. Ο τρόπος μαθήματος είναι που καταλήγει χειρότερος και από υπνοστεντόν. Το χειρότερο μάλιστα είναι όταν σου πέφτει τέτοιο μάθημα νωρίς νωρίς το πρωί. ΤΖΙΖΟΥΣ, και μόνο που το λέω ανατριχιάζω μιας και δεν είμαι πρωινός τύπος. Με την τσίμπλα στο μάτι, απαραίτητα εφοδιασμένη με καφέ ή τσάι ανάλογα την όρεξη, και να ακούω τα νανούρισμα; Ούτε στον εχθρό μου. Είναι πιθανότατα καλός άνθρωπος, αλλά να σου λέει όοοολη την ώρα ιστορίες με τα παιδιά, τους μπατζανάκηδες τους κουνιάδους του, τους τρίτους ξάδερφους της θείας των συννυφάδων του και τρέχα γύρευε(!) και στο τέλος άααμα το θυμηθεί παραδίδει και μάθημα; Δε βοηθάει πουθενά! Αν ήθελα να ακούω οικογενειακές ιστορίες, θα καθόμουν στα τραπέζια με το σόι μου που είναι τζάμπα και έχουν και φαϊ. Βέβαια οποιοδήποτε σχεδόν μάθημα σε κοιμίζει τόσο πρωί, αλλά τουλάχιστον να νιώθεις πως υπάρχει λόγος που κάθεσαι και κατεβάζεις τους καφέδες, φεύγεις από το κρεβατάκι σου με πόνο ψυχής και παίρνεις τον κώλο σου να πας μέχρι το πανεπιστήμιο.Να τον/την κρατήσω; Εξαρτάται αν μπορείς να περάσεις αξιοπρεπώς το μάθημα. Κι αν φτάνει ο ένας king size φραπές για να επιβιώσεις εκείνη την ώρα.
Στρατηγική αντιμετώπισης: Αν σου λέει τι να διαβάσεις και γενικά ξέρεις πώς να τη βγάλεις, πες ότι ανέχεσαι τον ύπνο. Αν όμως είναι εντελώς ανοργάνωτος... την έβαψες. Μάθε με όποιον δυνατό τρόπο πώς θα περάσεις και έτσι δεν θα ξαναπεράσεις από τη διαδικασία του υπνοστεντόν. Την οποία θα διευκολύνεις με τη βοήθεια του κινητού σου, και πού και πού... κάνε και μια σχετική ερώτηση για ξεκάρφωμα!


Ο/Η ιδιόρρυθμος/η: Αυτή η κατηγορία μπορεί να χωριστεί σε τόσες διαφορετικές υποκατηγορίες, όσες και όλοι οι τέτοιοι καθηγητές/καθηγήτριες που υπάρχουν. Το κοινό που έχουν όλοι και τους βάζει σε αυτήν την κατηγορία είναι το ότι ή θα τους μισήσεις ή θα τους λατρέψεις - αδιάφοροι πάντως δεν μπορούν να περάσουν για κανέναν λόγο, και αφήνουν πάντα το στίγμα τους! Έχουν έναν δικό τους τρόπο διδασκαλίας και κάνουν κάθε μάθημα επεισοδιακό. Ως επί το πλείστον όμως κάνουν μάθημα που αποσπά καλές κριτικές όσον αφορά τις τυπικές διαδικασίες, για αυτό και δέχεται την παραμονή τους το πανεπιστήμιο εκεί παρά τις ιδιοτροπίες τους. 
Να τον/την κρατήσω; Κοίτα, εξαρτάται αν δέχεσαι τη συγκεκριμένη ιδιορρυθμία που έχει, όποια και αν είναι.
Στρατηγική αντιμετώπισης: Να πηγαίνεις με τα νερά του/της, θες δε θες. Αν καταλαβαίνεις και τι διδάσκει, γιατί όχι; Τουλάχιστον δε βαριέσαι την ώρα του μαθήματος.


Ο μαλάκας! Ε αυτό δεν το βάζω σε θηλυκό, είναι περιττό. Λοιπόν αυτού του είδους οι καθηγητές, ό,τι και να κάνουν, είναι κάτι συγκεκριμένο που δε χωνεύεται για κανένα λόγο. Κάτι που σε κάνει να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που έχετε μάθημα και να απορείς για ποιον σκατά λόγο αυτός ο άνθρωπος παίρνει και μισθό. Μπορεί οι υπόλοιπες κατηγορίες να είναι ανεκτές όσο να 'ναι, αλλά αυτή με τίποτα. Δεν τίθεται θέμα προσωπικής άποψης εδώ, αυτό το είδος καθηγητή δεν αρέσει σε ΚΑΝΕΝΑΝ. Έχω ακούσει και δει... τα καλύτερα! :p Έρχεται στο μάθημα όποτε (και αν) το θυμηθεί, το μάθημα είναι εντελώς ακαταλαβίστικο, τα slides και οι εξετάσεις έχουν για κάποιο λόγο ορθογραφικά λάθη, δεν απαντάει στις ερωτήσεις που του κάνεις, φωνάζει χωρίς λόγο, κόβει βαθμούς με το καλημέρα σας, μεροληπτεί, δεν ξεκαθαρίζει ποια στο διάολο είναι η ύλη, δεν θυμάται τα ονόματα των μαθητών και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε ή έχει τύχει να έχετε δει μπροστά σας. Αυτό που τον βάζει σε τούτη την κατηγορία είναι τουλάχιστον ένα από αυτά τα τόσο απαράδεκτα και συγκεκριμένα κουσούρια που δεν αντέχονται και είναι πραγματικά χτύπημα στη χολή σου. Να τον/την κρατήσω; Ο Χριστός κι η Παναγία και τ' άγια εξαπτέρυγα! ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ. Τέλος πάντων, και όλο το εικονοστάσι να κατεβάσω δεν αλλάζει τίποτα - και μόνο που αναπνέει σου τη δίνει. Μακριά κι αλάργα αλλιώς δε γλιτώνεις τα ριγέ!
Στρατηγική αντιμετώπισης: Υπομονή μόνο. Αν σε νοιάζει να περάσεις το μάθημα (αν μη τι άλλο για να γλυτώσεις απ' τα μούτρα του) κάνε υπομονή και προσπάθησε να διαβάσεις αξιοπρεπώς με όλους τους δυνατούς τρόπους. Αγνόησε την ανακατωσούρα που έχεις ακόμα και στη σκέψη αυτού του καθηγητή, που ακόμα και νορμάλ να είναι η φύση του μαθήματος το έχει κάνει σαν τα μούτρα του, και οπλίσου γερά - για το δικό σου το καλό.

Ο/Η τέλειος/η: Α, χαίρομαι πάρα πολύ που μου έτυχε αυτό το είδος - και έχω και αρκετά υψηλά στάνταρ για να πω την αλήθεια. Αυτός ο καθηγητής, απ' όπου και να τον πιάσεις... μοσχοβολάει! Βαθμολογεί απόλυτα αξιοκρατικά, το μάθημα είναι πάντα ενδιαφέρον και όλο και κάτι θα υπάρχει για να συζητήσετε, χαίρεσαι ακόμα και τις εργασίες να κάνεις. Ισορροπεί απόλυτα τον επαγγελματισμό και την ανθρωπιά του και πάντα σε κατατοπίζει αν έχεις δυσκολίες, πάντα θα συζητήσει μαζί σου ακόμα και εκτός μαθήματος. Το μόνο μειονέκτημα; Τον/την έχεις μόνο για ένα εξάμηνο, εκτός αν είσαι τυχερός και μπορείς να πάρεις και άλλα μαθήματα μαζί του!Να τον/την κρατήσω; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Ο τύπος/η τύπισσα είναι ΚΑΙ ΓΑΜΩ! Χαίρεσαι να κάνεις μάθημα! Στρατηγική αντιμετώπισης: Τι να αντιμετωπίσεις εδώ; Μόνο την απώλεια πάνω στο εξάμηνο. Να είσαι ο καλύτερός σου εαυτός πάντως και να μείνεις εδώ αξέχαστος, γιατί εδώ αξίζει - ό,τι δίνεις παίρνεις! Πάντως, αν χρειάζεσαι τη βοήθεια ενός καθηγητή για οτιδήποτε, είναι ο ιδανικός/ή!

Ελπίζω ό,τι και να σας τύχει να έχετε καλές σπουδές, παίδες...!!

Katie :*:*

Μύωπας; Join the club! #eyecontactsversion

Να 'μαστε και πάλι ύστερα από μια βδομάδα... σχεδόν. Αυτή τη φορά, απολαύστε νωρίτερα από το κανονικό το νέο μου άρθρο, μιας και την καθιερωμένη μέρα απλά θα αδυνατώ να γράψω λόγω... δουλειών με φούντες! Λοιπόν, όπως σας υποσχέθηκα, αυτή τη φορά επανήλθα με το θέμα της μυωπίας (ή ό,τι έχεις τέλος πάντων) αλλά με εσάς τους φίλους που συνηθίζετε τους φακούς επαφής αντί για τα γυαλιά. Εγώ δεν τους συνηθίζω ιδιαίτερα, αλλά παραπονεμένους θα αφήσω όσους το κάνουν; Πάμε λοιπόν!

Όλοι θυμόμαστε την πρώτη φορά που βάλαμε φακούς και τα στοιχήματα που βάλαμε με τους εαυτούς μας. Αν θα βγάλουμε το μάτι μας, αν το πιέσουμε μέχρι τέρμα, πόσες γενιές μικροβίων θα του μεταδώσουμε... Ωραίες αναμνήσεις! Άσε που έπρεπε να υπολογίσουμε να μείνουμε τουλάχιστον μια αιωνιότητα στο μπάνιο για να τα καταφέρουμε. Βέβαια τώρα μας φαίνεται αστείο και θέμα δευτερολέπτων, αλλά ακόμα είναι εφιάλτης το πρωινό ξύπνημα νωρίτερα για να μη στραβωθούμε από τη βιασύνη.

Και τελικά ΜΠΑΙΝΟΥΥΥΝ. Επιφανειακά, όσοι τους φοράμε δείχνουμε σαν να μην έχουμε τίποτα στα μάτια - τουλάχιστον για όποιον δεν το ξέρει. Αλλά, έχουμε και εμείς τα προβλήματά μας. Καταρχήν, όταν πρέπει να βάλουμε/βγάλουμε τους φακούς πρέπει να γίνει ολόκληρη ιεροτελεστία. Αυτό είναι ένα από τα βασικά μειονεκτήματα που με κάνουν να τους αποφεύγω γιατί βαριέμαι τέτοιου τύπου διαδικασίες. Όχι ότι παίρνει υπερβολική ώρα, αλλά είναι πολύ λεπτεπίλεπτη δουλειά και εγώ δεν είμαι τύπος που τα καταφέρνει εύκολα με αυτά. Κέντημα με βάλανε να μάθω μητέρα και γιαγιά και σιχάθηκα τη ζωή μου. Άσε που πρέπει να κουβαλάς όοολο τον εξοπλισμό μαζί σου. Θήκη φακών, θήκη γυαλιών, υγρό και δε συμμαζεύεται. Κι αν ταξιδέψεις με αεροπλάνο παίζει να μη σου περάσουν το υγρό. Δεν κάθομαι και στο σπίτι μου μωρέ.

Επίσης όταν φοράμε φακούς φοβόμαστε να τρίψουμε το μάτι μας γιατί έχουμε πάντα αυτό το αίσθημα πως θα φύγει ο φακός στην πίσω μεριά και πρέπει να βγάλουμε το μάτι μας για να βγει και αυτός. Εμένα δε μου έχει τύχει, αλλά συμβαίνει να χάνεται φακός μέσα στο μάτι και τρέχα γύρευε να τον βρεις. Ή το άλλο που όταν βγάζεις τους φακούς και σε δει κάποιος που δεν ξέρει από αυτά, σε κοιτάει σαν το χάννο περιμένοντας πως θα χώσεις το δάχτυλό σου στην κόχη και θα πετάξεις το μάτι σου έξω. Πάλι καλά που δεν έρχεται να δει αν θα το κρατάμε στη χούφτα μας μετά. 

Κι όταν τελειώσει το υγρό φακών και δεν ευκαιρείς να πεταχτείς να πάρεις επειδή είναι νύχτα/Κυριακή/θεομηνία έξω/περίοδοι αφραγκιάς; Είναι κι ακριβό το άτιμο. Ειδικά εγώ που πρέπει να το χρησιμοποιήσω εντός τριών μηνών και ξέρω πως δεν θα χρησιμοποιήσω ούτε το μισό του μισού, πονάει η ψυχή μου με τα λεφτά που δίνω. Αλλά δεν πειράζει. Καλύτερα αυτό, παρά να πάθω κάτι και να τρέχω στον οφθαλμίατρο έχοντας στα μάτια Κύριος οίδε τι. Όλοι ξέρουμε πως πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τη χρήση φακών και ιδιαίτερα με το υγρό. Ποτέ πέραν το διάστημα που επιβάλλεται και σίγουρα όχι μετά την ημερομηνία λήξης. 

Σημαντικό: ΠΟΤΕ μην κοιμάσαι με φακούς. Εκτός του ότι παίζει να τον χάσεις μέσα στο μάτι, είναι και σπάσιμο νεύρων. Ξεραίνονται, σε ενοχλούν, τσούζουν, δε βλέπεις μπροστά σου και νιώθεις τη στραβομάρα σε όλο της το μεγαλείο. Και έχεις δύο επιλογές: ή τους βγάζεις ΠΑΡΑΥΤΑ, ή αποδέχεσαι πως θα μείνεις σαν τον πρώην πεθερό της Σάσας από το Ντόλτσε Βίτα που είχε στραβισμό ΚΑΙ γλαύκωμα. Ηθικό δίδαγμα, όταν είσαι σε περίσταση που ξέρεις πως θα σε πάρει ο ύπνος, όπως μια πολύωρη εκδρομή με λεωφορείο ή όταν διαβάζεις το πιο βαρετοτερότατο (FUCK GRAMMAR :P ) μάθημα που υπήρξε ποτέ, έχε τα γυαλάκια σου για παρέα.

Η άλλη ιστορία είναι αυτό που πρέπει να προσέχεις μη χάσεις το φακό και μείνεις γκαβάδι. Πόσες φορές δε μας έχει συμβεί να μας πέσει ο φακός από το χέρι στο πάτωμα, ειδικά τα πρωινά που μόλις έχουμε ξυπνήσει και οι ικανότητες προσαρμογής μας στην καινούρια μέρα είναι υπό το μηδέν. Οκέι, αν είσαι κασκαντέρ θα τον πιάσεις πριν πέσει ή αμέσως μετά. Αλλά επειδή δεν είμαστε αίλουροι οι κακομοίρηδες... έτσι και πέσει στο πάτωμα ο καημένος ο φακός πάει, τον χάσαμε. Γιατί, αγαπητοί μου, σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, ο φακός διακτινίζεται όπως ακριβώς ο Χάρι Πότερ και η παρέα του - άρα, τα πιο πιθανά σημεία που πήγε είναι ΟΛΟ το μπάνιο. Οπότε, σταματάς να κουνάς τα πόδια σου, σαν να είσαι σε κινούμενη άμμο (ή σαν να παίζεις Twister) ώστε να μην τον πατήσεις κατά λάθος και τον κάνεις σούπα, σε περίπτωση που είναι κάπου εκεί.

Και με αυτή τη στάση λοιπόν κάθεσαι και εξετάζεις κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του μπάνιου, με τη μειωμένη ικανότητα όρασης που σε χαρακτηρίζει εκείνη τη στιγμή έτσι κι αλλιώς. Περιττό να προσθέσω πως εκείνη τη στιγμή σε διακατέχει όλο το θρησκευτικό σου αίσθημα: ή επικαλείσαι τον Άι-Φανούρη και του τάζεις φανουρόπιτα με σταφίδες αποξηραμένες από παρθένες τα μεσάνυχτα, ή πιάνεις και κατεβάζεις ότι καντήλια και Χριστοπαναγίτσα θυμηθείς αδιαφορώντας αν θα καείς στην κόλαση. Κι επειδή κανείς δε γλιτώνει από το νόμο του Μέρφι, όταν (και ΑΝ) βρεις τελικά το φακό στην πιο απρόσιτη γωνία που δεν θα χωράει ούτε η τρίχα μας, και αν με κάποιο θαύμα καταφέρουμε και τον πιάσουμε θα είναι τελείως χαλασμένος. Και φυσικά, ανταλλακτικό ζευγάρι δεν υπάρχει. Ε ΓΑΜΩ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟΝ ΑΞΟΝΑ ΔΗΛΑΔΗ.

Άλλο σενάριο, βγαίνεις έξω με φακούς και τους φοράς όλη μέρα. Στεγνώνουν. Πρέπει να τους κάνεις ένα πέρασμα από το υγρό.Τουαλέτα γιοκ, ή αν υπάρχει δεν είναι και η σούπερ καλύτερη ή βαριέσαι να πας. Τι κάνεις; Plan A, προσπαθείς να χασμουρηθείς για να δακρύσει λίγο το μάτι μπας και υγρανθούν οι κακομοίρηδες και σταματήσουν να διαμαρτύρονται μαζί με το μάτι σου. Αλλά αν δεν πετύχει αυτό; Τότε πάμε για τα μεγάλα μέσα, που δεν είναι άλλα από τον πρώην σου τον Μπάμπη που σε κεράτωσε ή εκείνη τη βλαμμένη κομμώτρια που της είπες να σου κόψει το μαλλί δύο δάχτυλα και σε έκανε σαν τον Ράμπο στο απόγειό του και ναααα το δάκρυ. Μπορεί λίγο περισσότερο απ' όσο το θέλαμε αλλά στην αναβροχιά, καλό και το χαλάζι. 

Το ίδιο αποτέλεσμα βέβαια θα υπάρξει αν μπει λίγη σκόνη ή σκουπιδάκι στο μάτι, γιατί αν δε φοράς φακούς, το ανοιγοκλείνεις, σ' το φυσάνε, τέλος. Όταν όμως παγιδευτεί εξωτερικό ερέθισμα πίσω από το φακό, την πάτησες. Αν δεν υπάρχει τουαλέτα, λίγες είναι οι εναλλακτικές λύσεις. Ή κοιτάς προς όλες τις κατευθύνσεις με γουρλωμένα μάτια σαν να βρήκες το φως σου (ενώ μόλις το έχεις χάσει) ή ανοιγοκλείνεις το μάτι σου σαν να έχεις τικ, σε σημείο να νομίζει πως του την πέφτεις ο παππούς απέναντι ή αρχίζεις να τραβάς το μάτι σου και να μοιάζεις σαν καθυστερημένο. Αποτέλεσμα; Έσκασες στο δάκρυ και όλο το μακιγιάζ σου πήγε περίπατο. Και το καταραμένο σκουπιδάκι/σκονιδάκι είναι ΑΚΟΜΑ ΕΚΕΙ.

Βέβαια όπως ξέρουμε τους φακούς τους προτιμούν περισσότερο οι γυναίκες παρά οι άντρες λόγω κοκεταρίας. Δυστυχώς τους περνιούνται τα μηνύματα πως δείχνουν ωραιότερες χωρίς τα γυαλιά και δεν συμβιβάζονται με τη μυωπία τους. Βέβαια η καθεμία έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει, όμως δεν είναι καλό για τα μάτια να φοράς συνέχεια φακούς γιατί πρέπει να ξεκουράζονται τακτικά. Αλλά νομίζω πως κάποιες από μας το παρακάνουμε! Επίσης οι φακοί επαφής που αλλάζουν το χρώμα των ματιών, δε βοηθάνε στο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως είμαστε... Καλό θα είναι να χρησιμοποιούμε λοιπόν και γυαλιά, και φακούς επαφής.

Παρ' όλα αυτά, δεν είμαι εναντίον των φακών επαφής, όπως ίσως συμπεράνατε... Μου αρέσει πολύ να τους φοράω σε κάποια επίσημη έξοδο ή σε θεατρικές παραστάσεις όπου χρειάζεται το πρόσωπό μου να είναι πιο "ελεύθερο"! Όμως παρ' όλα αυτά στην καθημερινότητά μου προτιμώ τα γυαλιά μου, τα οποία με βοηθούν να έχω το... φως μου, με συνοπτικές διαδικασίες.

Κλείνοντας, θα αναφερθώ σε εκείνη τη γαμάτη αίσθηση που βιώσαμε όλοι όταν βάλαμε πρώτη φορά φακούς επαφής, η οποία ήρθε μετά από πολύ κόπο, μόχθο και ιδρώτα(!) Θυμάστε; Ήταν εκείνη η φορά που τσιρίξατε "ΒΛΕΠΩΩΩΩΩΩ" αγγίζοντας το πρόσωπό σας για να θαυμάσετε την αίσθηση του χωρίς τα γυαλιά - μαζί με high definition! Για αυτό εσείς που προτιμάτε τους φακούς, απλά χρησιμοποιήστε τους σωστά και... απολαύστε τους!

Τα λέμε πάλι την άλλη εβδομάδα, αυτή τη φορά κανονικά την Τετάρτη!

Katie :*:*

Μύωπας; Join the club! #glassesversion

Γεια χαρά σε όλους σας! Καλύτερα να μη ρωτήσω πώς πάει το διάβασμα για την εξεταστική. Ούτε λίγο ούτε πολύ αυτές οι... υπέροχες μέρες είναι καθ' οδόν, και έτσι ακριβώς μου ήρθε η ιδέα για το επόμενο άρθρο. Συγκεκριμένα, εν μέσω ενός εκ των πολλών μαραθώνιων διαβάσματος έβγαλα για πολλοστή φορά τα γυαλιά μου. Όχι μόνο για να τα σκουπίσω, αλλά και για να τρίψω λιγάκι την κακομοίρα τη μύτη μου η οποία έχει τραβήξει τα πάνδεινα τόση ώρα που πιέζω τα γυαλιά μου πάνω της σαν τον ψυχάκια από τη νευρικότητα. Εκεί λοιπόν στα λίγα δευτερόλεπτα που φρακάρω λίγο και προσπαθώ ανάμεσα σε ορισμούς ψυχολογίας να θυμηθώ πού στο μαύρο ανάθεμα έχω βάλει το μαντιλάκι μου... και τσουπ, έσκασε στο μυαλό μου η ιδέα για το επόμενο άρθρο. 

Εμείς οι μύωπες, φίλοι μου, περνάμε από κάποιες καταστάσεις που δεν έχουν ενδιάμεση λύση. Ή έχεις και εσύ διαθλαστικά σφάλματα (πωωω χαραμίζομαι εδώ μέσα) και φοράς γυαλιά ή φακούς μυωπίας με αποτέλεσμα να τις καταλαβαίνεις και να λες "πες τα ρε αδερφάκι" ή πολύ απλά ανήκεις σε αυτά τα ανώτερα όντα (καλά, υπάρχετε στα αλήθεια;) που δε χρειάζονται γυαλιά και που θα πρέπει να κάνουν υπομονή να βγει άλλο άρθρο. Δεν θα μιλήσω για τα τόσο ευγενικά παρατσούκλια που σίγουρα είχαν βγάλει για όλους μας οι συμμαθητές στο δημοτικό όπως "ματομπουκαλάκιας" "γυαλαμπούκας" "στραβούλιακας" κι άλλα τέτοια ωραία. Επίσης ας υποθέσουμε πως ξεπεράσαμε το στάδιο όπου η μάνα μας μας διάλεγε πάντα το ζευγάρι γυαλιών που μισούσαμε περισσότερο με αποτέλεσμα να νιώθουμε σαν γκαβοί. Ας υποθέσουμε πως μιλάμε γενικά για ώριμους ανθρώπους (το κατά δύναμιν :p ) και ας βασιστούμε σε αυτό το σκεπτικό. 

Κατ' αρχήν οι ατάκες που ακούμε ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως έτσι και τολμήσουμε να εμφανιστούμε με γυαλιά έχουν γίνει πιο mainstream κι από τις εκπομπές κύριας ροής προγράμματος. Πάμε να ξαναδούμε μερικές από τις πιο γνωστές.

> "Μπορώ να τα δοκιμάσω;" Δεν ξέρω αν εσένα φίλε μύωπα σε ενοχλεί αυτή η ατάκα που θα σου πει όποιος δεις μπροστά σου, αλλά εγώ είμαι αρκετά ψείρας με τα γυαλιά μου και δεν θέλω να τα πιάνει κανείς άλλος. Και εκτός αυτού τι περιμένεις να δεις μέσα από τους φακούς ενώ δεν έχεις μυωπία; Τον κόσμο να μεταμορφώνεται σε εγγόνια του Master Yoda? Δε σας καταλαβαίνω. Και με λένε κι ακατάδεχτη μετά όταν δεν τους τα δίνω.
> "Πόσα είναι αυτά;" με τα γνωστά δάχτυλα σηκωμένα. Ιδιοφυίες φίλοι μου, απορώ πώς δε γίνατε οφθαλμίατροι. ΔΕΝ είμαστε στραβοί... απλά βλέπουμε θολά χωρίς τα γυαλιά! Και ναι, ίσως να μην δω πόσα δάχτυλα έχεις αν είσαι μακριά, αλλά άμα μου τα κοτσάρεις μπροστά στη μούρη και κοντεύεις να μου βγάλεις το ρουθούνι, ε τότε μάλλον θα καταλάβω πόσα μου δείχνεις...
> "Μα γιατί δεν κάνεις επέμβαση;" Ίσως κάποιος να μαζεύει λεφτά ακριβώς για αυτό. Ίσως να φοβάται τις εγχειρήσεις και όλα αυτά. Ίσως να μην τη δέχονται τα μάτια του.Και ίσως (αυτή είναι η δική μου περίπτωση) ΔΕ ΘΕΛΩ. Το γιατί, παρακάτω.
Και το "αγαπημένο" μου:
>"Φόρα φακούς επαφής να δείξεις λίγο τα μάτια σου". Έχω βαρεθεί να "πρέπει" να δείξω τα μάτια μου ντε και καλά επειδή έχουν ένα ασυνήθιστο πράσινο. Όλοι πιστεύουν πως πρέπει να φοράω φακούς επαφής για να "φαίνονται". Δεν φοράω γυαλιά ηλίου, πώς κάνετε έτσι; Δεύτερον, μια ζωή μου προτείνανε όλοι και καλά "διακριτικούς" σκελετούς, να ξεχνάω πως φοράω γυαλιά φάση. Τελικά όταν άρχισα το πανεπιστήμιο πήρα γυαλιά αλά Patty που κάνουν από μακριά μπαμ και ησύχασα. Χώρια που είναι το στυλ μου και δεν τα αλλάζω με τίποτα! Τρίτον και σπουδαιότερον, και έτσι ακόμα βλέπετε τα μάτια μου, αγαπητοί. Για αυτό και τα θαυμάζετε. Άρα δεν κρύβονται. Αφήστε λοιπόν τα γυαλιά μου να κάθονται ήσυχα ήσυχα πάνω στη μυτούλα μου. 

Αλλά ακόμα και αν δε θες να φοράς γυαλιά υαλοκαθαριστήρες, υπάρχουν τόσοι σκελετοί που αναδεικνύουν τα μάτια σου και δεν τα κρύβουν. Οπότε τι τρώγεστε; Σκεφτείτε και τους καψερούς που τα μάτια τους δε δέχονται φακούς επαφής ή πολύ απλά δεν έχουν τα χρήματα να παίρνουν και να τους ανανεώνουν κάθε τρεις και λίγο. Τώρα βέβαια θα μου πεις όταν ανεβαίνει η μυωπία τα ίδια τραβάς και με τα γυαλιά, αλλά εξαρτάται και η συχνότητα αλλαγής. Άσε που καλά αν έχεις απλή μυωπία, αλλά όταν είσαι σαν και μένα την κακόμοιρη που έχει στο ένα μάτι μυωπία και στο άλλο υπερμετρωπία με αστιγματισμό (!) άντε να κάνεις ειδική παραγγελία και να πληρώνεις μια περιουσία στους φακούς. Έχω ένα ζευγάρι, δε λέω, αλλά το φοράω πολύ σπάνια. Σε καμιά έξοδο, κάπου που πραγματικά δε βολεύουν τα γυαλιά...

Εκτός βέβαια από τις ατάκες που ακούμε, τραβάμε των παθών μας τον τάραχο σε περιπτώσεις που δε μας βγάζει άχνα κανείς. Φτου κι απ' την αρχή καινούρια λίστα - πάμε πάλι.
> Αυτά το καταραμένα τα μαντιλάκια των γυαλιών ΠΟΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ; Δεν ξέρω για τα δικά σας, αλλά τα δικά μου σίγουρα. Χρησιμοποιώ πληθυντικό αριθμό διότι μόνο με ένα δεν θα την έβγαζα, θα το 'χανα πάνω στη μία ώρα. Έχω τουλάχιστον πέντε -το ένα μάλιστα το έχω καβατζώσει από μια καλή φιλενάδα μου και κάνουμε πως δεν το θυμόμαστε- και κάθε φορά που ψάχνω στο σπίτι ξεφυτρώνει και διαφορετικό κάθε φορά που το χρειάζομαι. Και τώρα αν με ρωτήσετε, δεν έχω ιδέα που τα έχω και σε ποια μέρη τα παρατάω συνέχεια. Αλλά ακόμα κι αν ανήκετε στο κλαμπ των οργανωτικών, είναι λίγο μπελάς κάθε φορά να σκέφτεσαι πως για να δεις σαν άνθρωπος πρέπει να σκουπίζεσαι με συγκεκριμένο μαντιλάκι αν δε θες να καταστραφεί ο φακός και να πληρώνεις κερατιάτικα για να τον αλλάξεις. Μαντιλάκια, σας αγαπώ και σας μισώ ταυτόχρονα. 
> Όταν βρέχει, απλά την κάτσαμε. Ούτε μια σταγόνα δεν προλαβαίνει να πέσει στο γυαλί και πρέπει αμέσως να καταφύγουμε στο προαναφερθέν βρομο-μαντιλάκι. Καλά για το αν πέσεις σε κατακλυσμό δεν το συζητώ. Όχι μόνο δεν βλέπεις μπροστά σου εκείνη την ώρα, όχι μόνο αισθάνεσαι πως είσαι στο βυθό και θα βγάζεις μπουρμπουλήθρες σε λίγο αντί για αναπνοή, πρέπει μετά να καθαρίζεις τα γυαλιά σου εκατό χρόνια και να μην αφήσεις νερό γιατί παίζει και να μουχλιάσουν ας πούμε... :P

> Δε γίνεται αυτό το πράγμα που όταν μαγειρεύω και είμαι πάνω από την κατσαρόλα/θέλω να βγάλω κάτι από το φούρνο/πίνω ήσυχα ήσυχα το τσάι μου. Ξαφνικά νιώθω λες και ανέβηκα στον Ψηλορείτη με ομίχλη, δε βλέπω για να κάνω τη δουλειά μου και παίρνω ένα ηλίθιο ύφος τύπου ΓΟΥΑΔΑΦΑΚ; ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΓΥΑΛΙΑ; ΓΙΑΤΙ;
> Το να πας στην παραλία το καλοκαίρι είναι ολόκληρος άθλος. Γυαλιά ηλίου ούτε για αστείο πρώτα απ' όλα. Επίσης πρέπει οπωσδήποτε να πάρεις θήκη (με το μαντιλάκι φυσικά) και να βάλεις τα γυαλιά σου μέσα, γιατί ποιος πάει με τα γυαλιά για φυσιολογικό κολύμπι; Φυσικά χωρίς τα γυαλιά δε βλέπεις σε απόσταση κάτι μέτρων και νιώθεις σαν να έχεις πάει σε άλλο πλανήτη, ας πούμε. Και φυσικά όταν βγεις έξω, βάλεις τα γυαλιά και φυσήξει λίγος αέρας, η άμμος πάει πάνω τους και τα κάνει σκατά.

> Σπορ; Ξέχασέ το. Υπάρχει κάθε στιγμή πιθανότητα να σπάσουν τα γυαλιά σου και θα τα πληρώνεις, αν είσαι τυχερός, αλλιώς ετοίμασε τα ματάκια σου για νοσοκομείο.
> Φιλιά στο στόμα; Επίσης ξέχασέ το. Ειδικά αν ο άλλος φοράει γυαλιά, είτε θα τα τσουγκρίσετε και θα σπάσετε τις μύτες σας είτε θα πρέπει να τα σκουπίζετε μετά γιατί κάπως τα λερώσατε.
> Αυτό που δεν μπορείς να ντυθείς για τις απόκριες γενικώς το έχω μεγάλο παράπονο.
> Όπως και το να πάω να βγάλω μια σέλφι και να αστράφτει το γυαλί. Τουλάχιστον έχω την ψευδαίσθηση ότι με τραβάνε οι παπαράτσι.
> Την ώρα του ντους δε βλέπεις και πολλά πράγματα και νιώθεις σαν να είσαι πάλι σε άλλο πλανήτη, αλλά όταν φτάνει η ώρα της αποτρίχωσης υπάρχει κίνδυνος να μοιάζεις με βετεράνο πολέμου. Fuck this shit. 
> Είναι αδύνατον να ξαπλάρεις στο πλάι με ταινία ή βιβλίο γιατί τα γυαλιά θα στραβώσουν/πλακώσουν τη μύτη σου/σπάσουν/whatever. Νόμος.
> Τέλος... όταν δεν τα φοράς, ειδικά αν έχεις πολλούς βαθμούς μυωπίας (μιλάει η πεντεμισάρα εδώ) νιώθεις σαν γκαβό. Επίσης νόμος. 

Και όμως, όσο και να γκρίνιαξα σε αυτό το άρθρο, όσο κι αν έχω πλήρη επίγνωση αυτών των καταστάσεων, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που καταβάθως τους αρέσουν τα γυαλιά τους και το στυλ που τους προσδίδουν. Δεν ξέρω αν φταίει που τα φοράω από μικρή και τα συνήθισα, δεν φοράω όμως σχεδόν ποτέ φακούς επαφής και δε θέλω να κάνω λέιζερ! Όλοι εμείς οι μύωπες έχουμε μια σχέση αγάπης-μίσους με τα περιβόητα γυαλάκια μας, οπότε... stay cool! Είτε σκοπεύετε να τα κρατήσετε ή να περάσετε από επέμβαση, είτε τα προτιμάτε είτε θέλετε να τα σπάσετε, στο τέλος καταλήγουμε στο ότι τα γυαλιά είναι κάτι από μας -  και φυσικά, μια αφορμή για ατέλειωτη συζήτηση.
Και μιας και ασχοληθήκαμε αυτή τη βδομάδα με εσάς που φοράτε γυαλιά... φίλοι που προτιμάτε τους φακούς επαφής ετοιμαστείτε! Σύντομα έρχεται η σειρά σας! ;)

Μέχρι τότε να περνάτε τα μαθήματα... εεε... να περνάτε σούπερ!

Katie :*:*

Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια #1stuniyear_version

Πολλές πολλές καλησπέρες σε όλους σας! Αν και άργησα λίγο (αχ αυτή η εξεταστική :p) ήρθε η στιγμή να ποστάρω το πρώτο άρθρο του 2016, το οποίο εύχομαι να σας έκανε όμορφο ποδαρικό και να συνεχίσει έτσι. Σήμερα το θέμα μας είναι κάτι που ήθελα αρκετό καιρό να γράψω, αλλά το... προζύμι που είχα βάλει στην ιδέα... δεν είχε φουσκώσει αρκετά! Μέχρι τώρα. Την ιδέα για τη σημερινή ανάλυση μου την έδωσε μια φίλη μου, που φέτος είναι ο πρώτος της χρόνος στο πανεπιστήμιο και μου περιέγραφε τις εμπειρίες της. 

Κάπου εκεί διαπίστωσα ότι, σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι άνθρωποι που από μαθητές γίνονται πια φοιτητές σε άλλη πόλη, παθαίνουν στον πρώτο χρόνο (ή στο πρώτο εξάμηνο) των σπουδών τους ένα είδος... ξεσαλώματος. Όχι όλοι, βέβαια, γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε ένα μεγάλο ποσοστό φοιτητών που, έχοντας στερηθεί σχεδόν οποιαδήποτε μορφή διασκέδασης κατά τη διάρκεια των πανελληνίων, τώρα πέφτουν με τα μούτρα σε ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. 

Ως ένα σημείο δεν διαφωνώ μ' αυτό. Θυμάμαι καλά τι βάσανο ήταν για μένα οι πανελλήνιες εξετάσεις και συμφωνώ πως οποιοσδήποτε ξεμπερδέψει με αυτές έχει δικαίωμα να χαρεί επιτέλους τη ζωή του. Αλλά γιατί να βιάζεται; Τυπικά οι σπουδές διαρκούν 4-5 χρόνια. Ε δε θα προλάβεις σε αυτό το διάστημα να εξερευνήσεις την πόλη που σπουδάζεις, να δεις τις δυνατότητες που σου προσφέρει και να διασκεδάσεις ανάλογα; Αλλά τι να κάνεις, εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε υπομονή. 

Το πρόβλημα όμως δεν στέκεται μόνο εκεί - έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες. Ένας φοιτητής (ή μια φοιτήτρια, ανάλογα) συνήθως δεν έχει μάθει να ζει μόνος/η. Έτσι, δυσκολεύεται να βρει την ισορροπία ανάμεσα στα περισσότερα δικαιώματα αλλά και στις περισσότερες υποχρεώσεις που έχει, απλά και μόνο επειδή τις αποκτάει ξαφνικά. Όσα και να έχεις διαβάσει για τη φοιτητική ζωή και όσο και αν τη σκέφτεσαι, η θεωρία από την πράξη απέχει έτη φωτός. Συνήθως σκεφτόμαστε ότι θα κάνουμε το σπίτι μας όπως το θέλουμε, θα προγραμματίζουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε. Σπάνια όμως θα μας περάσει από το μυαλό η διαχείριση των διαθέσιμων χρημάτων για να μην τη βγάλουμε μόνο με νερό και παξιμάδι, το πώς θα μάθουμε να μαγειρεύουμε χωρίς να κάψουμε την κουζίνα και πώς θα φροντίσουμε να μην μπλέξουμε με κακές παρέες...


Μήπως φταίει, κάποιες φορές, το ότι δεν έχουμε ωριμάσει αρκετά για την πολυπόθητη ελευθερία; Ενώ ταυτόχρονα είμαστε αποφασισμένοι να πείσουμε τους γύρω μας -αλλά κυρίως τον εαυτό μας- ότι τώρα πια είμαστε ενήλικοι και απελευθερωμένοι; Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ανθρώπων που άλλαξαν τελείως και κατέληξαν σε κακές παρέες, στο κάπνισμα, στο υπερβολικό αλκοόλ και ποιος ξέρει τι άλλο. Απλά και μόνο επειδή στην αρχή τους φαίνονταν σαν πράγματα που κάνουν οι "μεγάλοι" και "τώρα ήρθε οι στιγμή να τα κάνουν και εκείνοι"... και κάπου στην πορεία έχασαν την μπάλα. 


Ίσως μου πείτε πως το 'ριξα στο κήρυγμα αλλά αυτά είναι πράγματα που πρέπει να προσέχουμε. Ποιο το νόημα να μεθύσεις μέχρι αηδίας το προηγούμενο βράδυ και να χάσεις την εξέταση της επόμενης μέρας στη σχολή; Και καλά, πες πως δεν σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα η σχολή σου και γράφεις το μάθημα στα παλαιότερα των υποδημάτων σου. Η υγεία σου δε σε νοιάζει; Μια στο τόσο εντάξει, αλλά δε γίνεται να πηγαίνεις με την παρέα σου και από το "να έρθετε λίγο στο κέφι" να καταλήγετε να σας μαζεύουν και να ψάχνουν τα σπίτια σας για να σας πάνε. Γιατί να το κάνεις αυτό; Καλό είναι να μάθουμε να είμαστε χαρούμενοι και χωρίς τη στήριξη του αλκοόλ, όπως και να μάθουμε να ξεπερνάμε τις δυσκολίες χωρίς αυτό γιατί δεν βοηθάει σε κάτι ούτως ή άλλως.


Όπως και το κάπνισμα. Έχω φίλους που καπνίζουν είναι η αλήθεια, αλλά τι να τους πω; Ξέρουν πως δε συμφωνώ και δεν δέχομαι σε ουδεμία περίπτωση να μου χώνουν τον καπνό μέσα στα μούτρα - οπότε συνεννοούμαστε. Πέρα από αυτά όμως, δεν μπορώ να τους πω εγώ να σταματήσουν γιατί δεν είμαι η μπεϊμπισίτερ τους. Το θέμα είναι να καταλάβεις μόνος σου τι παίζει. Πες μου ΕΝΑΝ λόγο να καπνίζεις. Ουσιαστικά πληρώνεις για να κάνεις την υγεία σου ξεσκονόπανο...

Βέβαια, εμείς οι άνθρωποι για να καταλάβουμε κάτι και για να μας εντυπωθεί κάποιο μάθημα, πρέπει να ζήσουμε την ανάλογη εμπειρία οι ίδιοι και όχι να μας τη διηγηθεί κάποιος. Αλλιώς δεν μπαίνει μέσα στο κεφάλι μας με τίποτα. Κάποιες γενικές αλήθειες όμως καλό θα είναι να τις λάβουμε υπ' όψιν. Θα μπορούσα να φέρω άπειρα παραδείγματα πέραν του ποτού και του τσιγάρου, αλλά ας πούμε πως αυτά είναι τα πιο "κλασικά". Ίσως το αντεπιχείρημα που υπάρχει εδώ από μερικούς είναι "μα εγώ θέλω να δοκιμάσω καινούρια πράγματα και να μη ζω βαρετά". Δε νομίζω πως το να μπλέξεις είναι κάτι καινούριο και προσοδοφόρο. Αντίθετα, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι ώστε να απολαύσεις κάθε μέρα τη ζωή σου - και με την υγεία σου ακέραιη.

Λένε πως τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερά μας, και απ' όσο έχω ζήσει τώρα, αυτό είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Γιατί λοιπόν να τα χαλάσουμε με περιττά προβλήματα; Έχουμε όλον το χρόνο να ωριμάσουμε και να δούμε τι πραγματικά θέλουμε. Κι εγώ ακόμα αυτό το ταξίδι διανύω. Δεν ξέρω τι υπάρχει στο μέλλον, αλλά... ας πιάσουμε τη ζωή από τα μαλλιά, ζώντας κάθε στιγμή στο έπακρο!

Άντε και καλά να περνάτε!!

Katie :*:*