Οι επιθυμίες σου είναι πράγματι δικές σου;

Πολλές και όμορφες καλησπέρες, παίδες! Προτού μιλήσουμε για το σημερινό θέμα, θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνω μια αναφορά στις πηγές έμπνευσης για το σημερινό άρθρο. Πρώτον, στο αγαπημένο μου μάθημα για αυτό το εξάμηνο μάθαμε πρόσφατα τα στάδια "ψαξίματος" όσον αφορά την ταυτότητα κάθε ατόμου. Όταν λέω ταυτότητα, εννοώ οποιαδήποτε πτυχή της ζωής, όπως επαγγελματικός προσανατολισμός, πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, στόχοι για το μέλλον κ.λπ. Η πιο υγιής κατάσταση φυσικά είναι να έχουμε καταλήξει σε κάτι μετά από ψάξιμο και έρευνα πρώτα, αλλά το ίδιο φυσιολογικό είναι, τουλάχιστον σε μικρότερες ηλικίες, να ψαχνόμαστε αλλά να μην έχουμε καταλήξει τι θέλουμε, ή ακόμα και να μη μας έχει απασχολήσει καν ένα συγκεκριμένο θέμα και να μην έχουμε αρχίσει καν το ψάξιμο. 

Βέβαια δεν υπάρχει μόνο μαύρο-άσπρο και απλά αριθμημένα στάδια επειδή κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Σήμερα όμως θα αναλύσουμε τους λόγους ενός εκ των σταδίων αυτών, όταν ο άνθρωπος έχει καταλήξει σε κάτι χωρίς να έχει κάνει το απαραίτητο ψάξιμο πρώτα. Πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί δεν έχουν ερευνήσει πρώτα το θέμα αυτό; Καταλαβαίνουν πως αυτό που θέλουν δεν το θέλουν στα αλήθεια ή όχι; Αφορμή για να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο στάδιο είναι ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, το οποίο όμως πήρε μια απόφαση για τον επαγγελματικό του προσανατολισμό χωρίς καν να λάβει υπ' όψιν άλλες επιλογές. Είμαι σίγουρη πως αυτό συνέβη λόγω οικογενειακών επιρροών, αλλά αυτό δε με εμποδίζει ώστε να ανησυχήσω για εκείνο το άτομο διότι έχω σοβαρές υπόνοιες πως αυτό που "διάλεξε" δεν κάνει για αυτό.

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή... Και ας μιλήσουμε με το παράδειγμα που ήδη φέραμε στο προσκήνιο: τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Κλασσική ιστορία στο Ελλαδιστάν που το παιδί θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο της καρδιάς του -συνήθως σχετικό με την τέχνη ή γενικά με κάποιο επάγγελμα που δεν έχει ιδιαίτερο "κύρος"- αλλά οι γονείς του επιμένουν να γίνει γιατρός ή δικηγόρος, άντε και να σπουδάσει τίποτα σχετικό ώστε να του κληροδοτήσουν την οικογενειακή επιχείρηση. Και φυσικά στα τέτοια τους αν το παιδί δεν θα είναι ευτυχισμένο με αυτή την επιλογή, αυτούς τους μοιάζει μόνο να πλασάρουν ένα ωραίο προφίλ στον κόσμο ή να πραγματοποιήσει το παιδί τους τα όνειρα που εκείνοι δεν κατάφεραν. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα; Προσοχή: δε μιλάω για το ότι κάποιος ήθελε μια σχολή και πέρασε σε άλλη με τις Πανελλήνιες, διότι αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό και ικανό να αποτελέσει από μόνο του ολόκληρο άρθρο.  

Υπάρχουν άτομα που γνωρίζουν πως γονείς/σχολείο/κακές εμπειρίες/whatever τους οδήγησαν σε σπουδές (και μετέπειτα επάγγελμα) που για εκείνους δεν είναι παρά μια πεντάμορφη ΠΑΤΑΤΑ, αλλά γνωρίζουν πως ήθελαν συγκεκριμένα κάτι άλλο, όπως ας πούμε ζωγραφική ή μουσική ή ξέρωγω... Το δεύτερο στάδιο αυτής της επιρροής είναι όταν ναι μεν οι γονείς έχουν πάλι συγκεκριμένες προσδοκίες από το παιδί τους ενώ εκείνο θέλει κάτι άλλο, αλλά το έχουν επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό που το παιδί δεν ήταν σε θέση να διαμορφώσει μια συγκεκριμένη επιθυμία. Ξέρει πως δεν του αρέσει αυτό που το προόρισαν να κάνει, νιώθει να ασφυκτιά, αλλά δεν βλέπει φως στο τούνελ. Αυτό το στάδιο είναι ακόμα πιο δύσκολο διότι δεν ξέρεις προς τα πού να βαδίσεις, άρα δεν μπορείς και να εναντιωθείς. Δυστυχώς άλλο ένα αγαπημένο μου πρόσωπο βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, στο οποίο εύχομαι και να βρει τελικά το δρόμο του!

Η τρίτη κατηγορία όμως, και αυτή που στην τελική με ενέπνευσε και περισσότερο, είναι όταν οι γονείς επηρεάζουν το παιδί ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ, που το παιδί από τη στιγμή που θυμάται τον εαυτό του εκτίθεται μόνο σε συγκεκριμένα ερεθίσματα. Μάλιστα οι εν λόγω γονείς έμμεσα αποτρέπουν το παιδί να ψαχτεί περαιτέρω. Ως αποτέλεσμα έχουμε ένα άτομο που δεν αποδίδει σε αυτό που διάλεξε (βασικά αυτό που διάλεξαν άλλοι για πάρτη του, μην ξεχνιόμαστε) και πολλές φορές ίσως να αισθάνεται δυστυχισμένο χωρίς καν να ξέρει τον λόγο. Ειδικά όταν αυτό το επάγγελμα δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του όπως π.χ. κάποιος υπερβολικά ντροπαλός να ασχολείται με το εμπόριο και να προσπαθεί να πείσει τους πελάτες, τότε τα πράγματα είναι χειρότερα. Όταν μιλήσεις στο άτομο, ακόμα κι αν κάνει μπαμ τι πάει στραβά με τη ζωή του, θα το αρνηθεί. Και θα συνεχίσει να το αρνείται γιατί έτσι του έμαθαν. Μα κουκλάκι μου, όταν δεν έψαξες ποτέ τι είναι αυτό που σου ταιριάζει και τι στ' αλήθεια θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, ενώ ακούς απ' τα γεννοφάσκια σου να εγκωμιάζουν μόνο έναν τρόπο ζωής, τι περιμένεις; Δυστυχώς εδώ δεν γίνεται τίποτα, από τρίτους τουλάχιστον - διότι η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα για τα πάντα.

Το πραγματικό πρόβλημα βέβαια υφίσταται όταν το άτομο όχι μόνο δεν ακούει κανέναν αλλά κάθεται και ευαγγελίζει τις αρετές της μελλοντικής/τωρινής δουλειάς του, αδυνατώντας να απαντήσει σε λογικά αντεπιχειρήματα. Απλά θυμώνει που πας κόντρα σε αυτό που κάνει. Μετά όμως όταν είναι στενοχωρημένο δεν ξέρει τι του φταίει. Αυτό συμβαίνει μεταξύ άλλων επειδή όλοι μας έχουμε την τάση να φοβόμαστε το άγνωστο. Ως ένα σημείο αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά όταν γίνεται τροχοπέδη στην έκφραση του πραγματικού μας εαυτού και στην εξέλιξή μας, τότε πρέπει να έχουμε τα κότσια να το σταματήσουμε. Το παράδειγμα που έχω εγώ στο νου μου αφορά μια εργασία που καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της ζωής του ατόμου, ακόμα και έξω από τα επαγγελματικά του. Άρα αν το άτομο καταλάβει πως αυτή η εργασία δεν είναι αυτό που θέλει, ουσιαστικά καταρρέει η ζωή του και πρέπει να την ξαναχτίσει από την αρχή. Λίγοι όμως έχουν το θάρρος να το κάνουν αυτό, φοβούμενοι την αβεβαιότητα. Προτιμούν λοιπόν να συμβιβάζονται με αυτό που ΝΟΜΙΖΟΥΝ πως θέλουν, παρά να βγουν να το ψάξουν. 

Το σημερινό θέμα συζήτησης είναι πολύ σοβαρό επειδή πρέπει να κάνουμε μια δουλειά που αγαπάμε. Αξίζει να προσπαθήσουμε/ξοδέψουμε κάτι παραπάνω, αν γνωρίζουμε πως σε όλη μας τη ζωή το ένα τρίτο της μέρας μας θα είναι γεμάτο από κάτι που μας δίνει χαρά. Άλλωστε, οι χαρούμενοι άνθρωποι απολαμβάνουν περισσότερο τη ζωή τους, έχουν καλύτερη υγεία και ζουν περισσότερα χρόνια. Δυστυχώς, πάμπολλοι άνθρωποι μετάνιωσαν στη δύση της ζωής τους που δεν έκαναν αυτό που πραγματικά γούσταραν. Η ζωή σου ανήκει σε σένα και μόνο σε σένα. Είσαι ο/η μοναδικός/ή που έχει το δικαίωμα να αποφασίσει πώς θα τη χειριστεί. Μην αποφασίσεις τι θα κάνεις με βάση τα χρήματα, το κύρος, τις επιθυμίες άλλων ή οτιδήποτε άλλο πέραν της καρδιάς σου. Μπορεί να ακούγεται μελό, αλλά είναι αλήθεια. Η ζωή σου είναι πολύτιμη και πολύ μικρή ώστε να τη χαραμίσεις σε κάτι που δεν θέλεις και που δεν σκέφτηκες καλά πριν το επιλέξεις.

Απόλαυσε τη ζωή σου όσο προλαβαίνεις με τον τρόπο που θες ΕΣΥ!

Katie :*:*

Καλά έκανα και έφυγα απ' την Ελλάδα!

Παρά την προχωρημένη ώρα, καλησπερίζω παρέα με την έμπνευσή μου. Ίσως πολλούς από εσάς να σας ξένισε ο τίτλος του άρθρου. Ίσως να τον θεωρήσατε πολύ απότομο ή πολύ απόλυτο. Όμως θέλω να δω ποιοι θα με κρίνουν μόνο από τον τίτλο και θα με κράξουν, ή ποιοι πολύ απλά θα αναρωτηθούν το γιατί και θα ανοίξουν το link. Γιατί δεν μπορεί βρε αδερφέ, ολόκληρο άρθρο κάτι θα εξηγεί! Ας δούμε λοιπόν γιατί πιστεύω πως ναι, έκανα καλά που έφυγα από τη χώρα μου και έκανα καλά που άρχισα και θέλω να τελειώσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Και γιατί όχι, να βρω μια καλή δουλειά και να μείνω μόνιμα. Να ξεκαθαρίσω βέβαια πως σε καμία περίπτωση δεν κατακρίνω αυτούς που θέλουν να μείνουν στη χώρα, παρ' όλο που μερικές φορές το κάνουν ΑΥΤΟΙ. Πάμε!

Νευριάζω απίστευτα με όποιον μου λέει "Γιατί φεύγεις; Πρέπει να μείνεις και να παλέψεις στη χώρα σου" Και ερωτώ γιατί; Γιατί φίλε μου με θεωρείς προδότρια και λιποτάκτισσα; (δεν ξέρω αν είναι αυτή η σωστή λέξη :P ) Νομίζεις πως χαίρομαι που φεύγω; Μέχρι που τέλειωσα το σχολείο, δε φανταζόμουν τη ζωή μου έξω από τη χώρα μου. Που όσον αφορά το φυσικό της περιβάλλον είναι ένας επίγειος παράδεισος και εκεί βρίσκονταν όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τουλάχιστον την περίοδο που πήγαινα στο λύκειο. Όταν όμως είσαι μικρός, τα πράγματα σου φαίνονται πολύ πιο απλά και ρόδινα. Δεν είναι έτσι, όμως... Όλα τα κοντινά μου πρόσωπα ξέρουν πως έφυγα με το ζόρι και με κλάματα. Και όμως, ήταν ο μόνος τρόπος για να σπουδάσω αυτό που ονειρεύτηκα. 

Κι αυτό μου έδωσε δύναμη να δω τα πράγματα θετικά και να ανακαλύψω χίλιους και βάλε λόγους να λατρέψω τη φοιτητική μου ζωή. Δεν είχα καμιά όρεξη να μπω σε σχολή που δε θα μου άρεσε. Είμαι από τους ανθρώπους που ή κάνουν κάτι και το γουστάρουν ή απλά δεν το κάνουν. Ήξερα πολύ καλά πως το να πάω να σπουδάσω κάτι αδιάφορο θα ήταν απλά σπατάλη χρόνου και χρήματος. Για αυτό και όσοι με κράζουν που πάω σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο δεν έχουν καθόλου δίκιο, καθώς θα μου δώσει το πτυχίο που αγαπώ μαζί με πολλές ευκαιρίες. Δε μιλάμε λοιπόν για σπατάλη χρημάτων, αλλά για κανονική επένδυση! 

Άσε και το άλλο: για να πάω αλλού απ' τα συνηθισμένα μου ενώ προσπάθησα πρώτα να μπω σε ελληνικό πανεπιστήμιο, πάει να πει πως η ίδια μου η χώρα με έδιωξε - βασικά αυτοί που τη διοικούν, γιατί η ίδια η χώρα είναι από τις πιο όμορφες του κόσμου. Μου πάσαραν τον μύθο της δωρεάν εκπαίδευσης την ίδια στιγμή που οι γονείς μου μέσα από στερήσεις πλήρωναν τα φροντιστήρια, διότι είναι κοινό μυστικό πια (και αυτό είναι που με εκνευρίζει) πως χωρίς φροντιστήρια δεν περνάς πουθενά στις πανελλήνιες. Όμως ακόμα και έτσι, το άθλιο σύστημα που έχουμε το οποίο οδηγεί μέχρι και σε αυτοκτονίες από την ψυχολογική πίεση που ασκεί στους μαθητές πολλές φορές δεν κρίνει καν αντικειμενικά. Γιατί λοιπόν, εφόσον εγώ ξέρω τι αξίζω, να κουβαλάω το στίγμα των πόσων μορίων έβγαλα τότε και να μην κάνω αυτό που μου αρέσει; Από πότε οι πανελλήνιες εξετάσεις καθορίζουν την ταυτότητα και τη ζωή μας;

Όσο για τα ίδια τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, μπορεί να λειτουργούν με τις καλύτερες προθέσεις και να θεωρούνται αξιόλογα (τουλάχιστον κάποια από αυτά) αλλά δεν έχω ακούσει και τα καλύτερα για τον εξοπλισμό, το προσωπικό και τις καταλήψεις που σε κάνουν να χάνεις το εξάμηνο... Τυπικά βέβαια το ίδιο πτυχίο σου δίνουν, αλλά εγώ θέλω να πάρω πτυχίο στα τέσσερα χρόνια και όχι να με καθυστερεί η ίδια μου η χώρα. Και πες πως αποφοίτησες, πήρες το πτυχίο σου. Δουλειά πώς θα βρεις; Εδώ όσοι έχουνε πτυχία τα κρύβουνε επειδή κάτοχος πτυχίων δικαιούται μεγαλύτερο μισθό, τον οποίο και δεν πρόκειται να λάβει ποτέ έτσι όπως είμαστε! Πού θα κατέληγα; Σερβιτόρα ή να φτιάχνω καφέδες. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή φυσικά και εννοείται πως είμαι υπέρ της part-time εργασίας που ως σκοπό έχει να σου εξασφαλίσει χρήματα, αλλά αρνούμαι να έχω το πτυχίο για το οποίο κόπιασα και τελικά να κάνω κάτι που ουδεμία σχέση έχει με αυτό. 

Έχω δικαίωμα να έχω τη δουλειά που μου αρέσει και που στην τελική για αυτή προετοιμάζομαι και για αυτή τρώω τα μάτια μου στο διάβασμα. Και ξέρεις κάτι, φίλε μου; Αυτό σε άλλη χώρα δεν θα ήταν καν υπό... διαπραγμάτευση. Ξέρεις τι μου λένε όσοι μαθαίνουν πως ονειρεύομαι συγκεκριμένο μεταπτυχιακό και διδακτορικό στον κλάδο μου και ψάχνομαι ανάμεσα στις χώρες πως θα μου προσφέρουν μια ευκαιρία; Πως ξιπάστηκα και μεγαλοπιάνομαι! Είναι λυπηρό πως φτάσαμε σε τέτοια κατάσταση στη χώρα μας που ακόμα και το να έχουμε τη δουλειά που θέλουμε θεωρείται ουτοπία. Δεν θέλω να φτάσω σε αυτό το σημείο. Η δουλειά είναι μεγάλο κομμάτι από τη ζωή μας και πρέπει να είναι κάτι που αγαπάμε, αλλιώς δεν αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι.

Εκτός από το αντικείμενο της δουλειάς, είναι και ο μισθός. Όταν ξέρεις πως μπορείς να κυνηγήσεις κάτι παραπάνω και να ξεφύγεις από το να μετράς ακόμα και τα μπρούντζινα στο πορτοφόλι σου, γιατί να μην το κάνεις; Με το χρήμα, λένε, δεν αγοράζεις την ευτυχία. Αγοράζεις όμως πολλά μέσα ώστε να την αποκτήσεις. Ας μην μπλέκουμε τελείως τα μπουτάκια μας, παιδιά! Δεν θέλησα ποτέ μου να γίνω αηδιαστικά πλούσια και να αγοράζω δέκα δέκα τις γόβες μου, αλλά ρε γαμώτο, να μπορώ να ξοδέψω για την ευχαρίστησή μου χωρίς να νιώθω πως διαπράττω έγκλημα και να μπορώ να προσφέρω τόσο στην τωρινή όσο και στη μελλοντική μου οικογένεια. Και στην τελική, ας προσγειωθούμε λίγο στη γη. Δε θα με ταϊσει η πατριδολατρεία, δεν θα με βοηθήσει να βγάλω το μήνα και δεν θα μου φέρει λεφτά στα χέρια μου. Να μη μιλήσω για τις παροχές της Ελλάδας που δικαιούται κάθε κάτοικος, οι οποίες σε σύγκριση με άλλες χώρες... ε, δεν είναι και οι καλύτερες! Δε μου εγγυήθηκε ποτέ κανείς πως έξω θα με περιμένουν με κόκκινα χαλιά. Θέλει τρεχάματα, θέλει να μάθεις τη γλώσσα φαρσί, να μάθεις εντελώς καινούρια πράγματα, να αγχωθείς, να μοχθήσεις - αλλά εκεί τουλάχιστον θα αποζημιωθώ για τους κόπους μου.

Κι όμως μου λείπει η θάλασσα, τα πανέμορφα τοπία, το νησί μου, η παράδοσή του που χάνεται στα βάθη των αιώνων, η αίσθηση του γνώριμου και φυσικά η οικογένειά μου μαζί με τους αγαπημένους μου φίλους που αξίζουν όλο το χρυσάφι του κόσμου. Όμως όταν κάτι το έχεις στην καρδιά σου, δεν το ξεχνάς. Αναγνωρίζω πως οι κυβερνήτες της Ελλάδος την έκαναν ένα χάλι μαύρο για να μείνεις (ή τουλάχιστον όπως το θέλω εγώ - και πολύς κόσμος ακόμη) αλλά η ίδια η χώρα μου διατηρεί το ίδιο πνεύμα που με καλωσορίζει πάντα όταν την ξανασυναντώ. Γιατί πάντα την ίδια συγκίνηση αισθάνομαι όταν πατώ ξανά το κρητικό το χώμα. H Ελλάδα είναι σπίτι μου. Απλά, οι καταστάσεις το επιβάλλουν ώστε να μην είναι το μοναδικό... 

Katie :*:*

Όταν οι φωτογραφίες του παρελθόντος δεν έχουν καμία σχέση με το παρόν

Πολλές πολλές καλησπέρες! Ακόμα μια εβδομάδα, ακόμα ένα άρθρο. Βασικά μέχρι πρότινος ακολουθούσα σε γενικές γραμμές το πρόγραμμα της Τετάρτης, φαίνεται όμως πως είναι αρκετά δύσκολο να το εφαρμόζω για τη συγκεκριμένη μέρα. Οπότε σας λέω πως γενικά τα νέα μου άρθρα θα έρχονται στα μέσα κάθε εβδομάδας. Πάμε λοιπόν στο συγκεκριμένο άρθρο... λίγο διαφορετικό βασικά, που μάλλον μου έδωσαν την ιδέα κάποιες πρόσφατες αλλαγές κάνοντάς με να κάνω μια... ανασκόπηση. Πήγα λοιπόν στα κατάβαθα του υπολογιστή μου για να ταξινομήσω τις φωτογραφίες μου. Και ανακάλυψα πως κάποιες από τις οποίες είχα πεισματικά διαγράψει, είχαν ξεμείνει σε ξεχασμένους φακέλους. Πολύ γνωστό σενάριο, σωστά;

Κάποιες από τις φωτογραφίες που ανακαλύπτουμε, μας πάνε σε άλλα δεδομένα, άλλα χρόνια - που μας φαίνονται χιλιετίες μακριά, ακόμα κι αν είναι σχετικά πρόσφατες. Δεν είναι τόσο τα χρόνια που πέρασαν λοιπόν, όσο τα σημάδια που αφήνουν μέσα μας. Σημάδια από πληγές που ξέρεις πως κατάφερες να επουλώσεις, που ξέρεις πως μετά από τόσο κόπο, πόνο και δάκρυα δεν θα ξανανοίξουν, αλλά η ουλή μένει εκεί και αν την αγγίξεις πονάει. Σε αυτές τις φωτογραφίες βλέπεις ανθρώπους που έχασες από τη ζωή σου, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ή που οι συνθήκες άλλαξαν τις σχέσεις σας χωρίς να το θέλεις. Ή ίσως, ανθρώπους που πολύ απλά σε πέταξαν οι ίδιοι έξω από τις ζωές τους. Με λόγο ή χωρίς.


Όπως και να 'χει, η ζωή αλλάζει μα οι φωτογραφίες όχι. Οι φωτογραφίες μένουν πάντα ίδιες και ο χρόνος ίσως φθείρει το υλικό τους, αλλά δεν αλλάζει αυτό που δείχνουν. Είναι πάντα εκεί, αποδεικτικό στοιχείο ότι, ναι, πράγματι υπήρξαν αυτές οι εποχές, πράγματι είχες άλλους ανθρώπους δίπλα σου. Δεν είναι αποκύημα της φαντασίας σου. Δείχνουν πως δεν είσαι τρελός να σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα χωρίς λόγο. Τότε, που νόμιζες πως είσαι ευτυχισμένος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά φωτογραφίες με ανθρώπους που δεν είναι στη ζωή μου για διάφορους λόγους, και είμαστε με το χαμόγελο στα χείλη. Ανήκω στους τυχερούς ανθρώπους που η ευτυχία φαίνεται και στις τωρινές τους φωτογραφίες - βασικά, πιο πολύ. Τι γίνεται όμως με ανθρώπους που αναπολούν τις χαρές τους μόνο μέσα από το παρελθόν; Τι γίνεται με ανθρώπους που δεν ήθελες να χάσεις κι όμως τους έχασες;

Δυστυχώς, μέσα στη ζωή είναι κι αυτό. Αν εσύ που με διαβάζεις έχεις βιώσει κάτι τέτοιο, σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ. Υπάρχουν άνθρωποι που από κοντινοί και αγαπημένοι έγιναν ξένοι για μένα ή και (ακόμα χειρότερα) μακαρίτες. Το καθένα έχει τον δικό του πόνο. Εγώ όμως θα εστιάσω περισσότερο στην πρώτη περίπτωση για σήμερα, μιας και από αυτή έχω την περισσότερη εμπειρία, αλλά και επειδή είναι και λίγο περισσότερο... προς συζήτηση. Και γιατί δυστυχώς όταν βιώνεις τον θάνατο αγαπημένου προσώπου, δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς. Εσύ ο ίδιος μαθαίνεις σιγά-σιγά να προσαρμόζεσαι και "θεραπεύεις" τον εαυτό σου. Προτού το καταφέρεις εσύ ο ίδιος, οποιεσδήποτε συμβουλές και να σου δώσουν, σου φαίνονται τετριμμένες μπούρδες.

Μια περίπτωση είναι μόνο που με πονάει ιδιαίτερα, και αυτό επειδή ήταν η περισσότερο ασαφής. Υπήρξαν βέβαια, όπως για όλους μας, πολλοί άνθρωποι που πέρασαν και έφυγαν, αλλά έναν-δυο πάντα θα τους θυμόμαστε. Ούτε ξέρω γιατί μπήκε τόσο δραστικά αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου, μέσα στα τρία χρόνια που ήταν δεν ξέραμε που παν τα τέσσερα και τελικά δεν έμαθα και ποτέ γιατί έφυγε... ή μάλλον γιατί με πέταξε έτσι. Το πρώτο μάθημα που πήρα τότε είναι πως ό,τι είναι σημαντικό για σένα δεν είναι απαραίτητα και για άλλους ανθρώπους. Το δεύτερο ήταν πως για να δουλέψει μια οποιαδήποτε επιπέδου σχέση, φιλική, ερωτική κ.λπ. πρέπει να θέλουν και οι δύο πλευρές. Σας έτυχε ποτέ να νιώθετε ότι κάποιος απομακρύνεται από κοντά σας και παρ' όλα αυτά εσείς να προσπαθείτε να του μιλήσετε, να τον καλοπιάσετε ή να του φερθείτε περισσότερο ευνοϊκά; Δυστυχώς όμως αυτά δεν πείθουν κανέναν... Αν ο άλλος δε γουστάρει να σου δώσει πράγματα, δε θα σου τα δώσει.

Τελικά το μεγαλύτερο μάθημα που αποκόμισα από αυτή την εμπειρία ήταν ότι πρέπει να δίνεσαι στους ανθρώπους μόνο εάν και εκείνοι σου δίνονται, χωρίς φυσικά να αποκλείεται να κάνεις το πρώτο βήμα. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται ενθάρρυνση οπότε είναι καλή ιδέα να τους προσεγγίζεις. Σαν περνάει ο καιρός όμως και βλέπεις πως ότι δίνεις δεν σου επιστρέφεται ούτε εκτιμάται, και μάλιστα χωρίς σοβαρό λόγο, πρέπει να κάνεις πίσω. Άλλο επιμένω στο στόχο μου, άλλο ματαιοπονώ σε αδιέξοδα. Μόνο σε σένα κάνεις κακό, πρέπει να το αντιληφθείς. Η αξιοπρέπειά μας μάς επιβάλλει να διατηρούμε έναν άλφα εγωισμό και να προστατεύουμε τα αισθήματά μας. Περισσότερο απ' όλους, πρέπει να σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Πρώτον, επειδή αλλιώς δεν θα μπορείς να τα έχεις καλά με κανέναν άλλον. Και δεύτερον, αυτό θα ήθελαν και οι ίδιοι οι άνθρωποι που σε αγαπούν αληθινά.

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Μη χάνετε την πίστη σας. Οι άνθρωποι που φεύγουν απ' τη ζωή σας, όσο κι αν αυτό σας πόνεσε, έγινε για κάποιο λόγο. Δε σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος είναι κακός ή κάτι τέτοιο, απλά δεν ήταν για να είναι στη ζωή σου. Δεν είναι κάθε ανθρώπινη διάδραση παντοτινή ούτε θετική, δυστυχώς ή ευτυχώς. Τουλάχιστον κάθε εμπειρία σου δίνει μαθήματα. Το καλύτερο όμως ξέρετε ποιο είναι; Πως οι άνθρωποι που είναι να μείνουν στη ζωή σου, θα μείνουν για πάντα. Στο χέρι σου είναι να ξεχωρίζεις τους μεν απ' τους δε. Κι όταν το κάνεις, σε περιμένει μια πολύ ευτυχισμένη ζωή!

Να είστε ευτυχισμένοι και να "επενδύετε" στους σωστούς ανθρώπους!

Katie :*:*

Ο έρως χρόνια δεν κοιτά;;;

Καλησπέρα και πάλι! Τι θα συζητήσουμε σήμερα;;; Στην αρχή έλεγα να γράψω κάτι σχετικό με την Ημέρα της Γυναίκας, αλλά θα κατέληγα να γράφω για τον φεμινισμό, και έγραψα ήδη παρόμοιο άρθρο για την ισότητα αντρών και γυναικών. Γιατί αυτό είναι ο φεμινισμός, άσχετα αν κάποιοι νομίζουν πως σημαίνει να είναι η γυναίκα πάνω από τον άντρα. Οι λαμπρές πρωτοστάτισσες του φεμινισμού αγωνίστηκαν για την ισότητα που κανονικά έπρεπε να εξυπακούεται, και τίποτα άλλο. Ξεκαθαρίστηκε αυτό, παρακάτω στο σημερινό μας θέμα. 

Εμπνεύστηκα και πάλι αυτή τη φορά από φιλικό πρόσωπο και το θέμα μου είναι η διαφορά ηλικίας ανάμεσα στα ζευγάρια. Η αλήθεια είναι πως στο το θέμα αυτό μπουρδουκλώνονται οι "ο έρως χρόνια δεν κοιτά" με αυτούς που μένουν στα κοινωνικά στερεότυπα με αποτέλεσμα μπάχαλο. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ξεμπερδέψουμε αυτό το κουβάρι και να δούμε τι συμβαίνει επιτέλους.

Κατ΄αρχήν ξέρουμε πως υπάρχουν ζευγάρια με μεγάλη διαφορά ηλικίας, είτε είναι ο άντρας μεγαλύτερος είτε η γυναίκα, και αυτή η διαφοροποίηση αξίζει μια ανάλυση και από τις δύο πλευρές των ενδιαφερόμενων. Είναι πιο αποδεκτό να είναι ο άντρας μεγαλύτερος, διότι έχουμε στο μυαλό μας πως διατηρεί το προφίλ του "προστάτη" της γυναίκας και του "αρχηγού" της οικογένειας, ιδιαίτερα στις δικές μας παραδοσιακές κοινωνίες. 

Από την πλευρά της γυναίκας, πιθανόν να επιδιώκει υποσυνείδητα προστασία, ασφάλεια και πόρους, κάτι που πιθανόν ένας νεότερος άντρας δεν μπορεί να δώσει ή δεν πιστεύει εκείνη πως μπορεί να δώσει. Ο άντρας, πάλι, ίσως να αισθάνεται μια τονωτική ένεση ζωντάνιας με την πολύ νεότερη γυναίκα δίπλα του ή αν το δούμε βιολογικά ίσως το αναπαραγωγικό ένστικτο να του επιβάλει να βρει νέα, υγιή και γόνιμη γυναίκα για να διαιωνίσει το γονίδιό του. 

Πιο σπάνιο αλλά όχι απίθανο είναι να είναι η γυναίκα πολύ μεγαλύτερη, που και αυτό σηκώνει συζήτηση. Ένας άντρας πιθανόν να έλκεται από την εμπειρία μιας γυναίκας, να θέλει να τη θαυμάζει και να αισθάνεται πως θέλει και αυτός μια στήριξη. Η γυναίκα ίσως τον διαλέξει για να αισθανθεί πάλι ελκυστική ή ίσως κάνει την προσωπική της "επανάσταση", ή ακόμα και να έχουν την αίσθηση πως ένας άνδρας μικρότερης ηλικίας είναι κάτι λιγότερο σοβαρό. 

Βέβαια πρέπει να σκεφτούμε και το ότι δεν είναι ανάγκη να φαίνεται ντε και καλά η ηλικία και πως δε χρειάζεται να περιμένουμε να δούμε μια γεροντομπεμπέκα με ένα λυκειόπαιδο ούτε μια συλφίδα με ένα χούφταλο! Ίσως να μη φαίνεται καν η διαφορά...  Και επίσης θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπ' όψιν μας πως... ο έρωτας είναι τυφλός! Ποιος ξέρει ποιος άντρας και ποια γυναίκα θα ερωτευτούν μεταξύ τους, και όχι απαραίτητα για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, οι οποίοι παρ' όλο που υφίστανται δεν είναι απόλυτοι.

Τα κοινωνικά στερεότυπα είναι κάτι, βέβαια - και κάτι αρκετά μπερδεμένο είναι η αλήθεια. Στα χωριά τυχαίνει να παντρεύουν κοριτσάκια με παππούδες, που λέει ο λόγος, αλλά αν συμβεί αυτό στην πόλη θα της βγάλουν βρώμα πως είναι μαζί του για τα λεφτά του και πως αυτός είναι μαζί της για να ξαναθυμηθεί τι ακριβώς είναι το σεξ. Το αντίθετο, να είναι η γυναίκα μεγαλύτερη, είναι λιγότερο αποδεκτό και υπάρχουν άσχημες φήμες τόσο για την γυναίκα που κυνηγάει τα πιτσιρίκια όσο και για τον άντρα με το "περίεργο γούστο". Όλα αυτά όμως, είναι κοινωνικές συμβάσεις που δημιουργούν άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν καν περάσει αυτή την κατάσταση. 

Το σοκ βέβαια σε ορισμένες περιπτώσεις είναι κάτι αναπόφευκτο ακόμα και από καλοπροαίρετους ανθρώπους. Το θέμα είναι όμως πως στην τελική δε μας πέφτει λόγος. Αν δε συμφωνούμε με κάτι, ας μην το κάνουμε. Όταν δε βλάπτει κανέναν, δεν υπάρχει λόγος να τσινάμε εμείς. Όταν κάποιος είναι ενήλικος, υπεύθυνος και ξέρει τι ζητάει, μπορεί να διαθέσει τον εαυτό του όπως ακριβώς θέλει!

So, stay cool!

Katie :*:*

Το μικρό (και θαυματουργό μας) στήθος είναι και το καλύτερο

Ήρθα και πάλι! Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα αυστηρώς γυναικείο θέμα, αν και οι άντρες δεν έχουν αντίρρηση να ασχοληθούνε με αυτό! ;) Συγκεκριμένα, ένα θέμα... επιστήθιο! Κι επειδή αν δεν παινέψεις το στήθος... εεε... το σπίτι σου (!) θα πέσει να σε πλακώσει, σήμερα θα αναλύσουμε τι γίνεται με εμάς που έχουμε μικρό στήθος. Join the club, girlz! Είστε πολλές και σας ξέρω, και σας καταλαβαίνω απολύτως - πιστέψτε με!

Μπορεί μικρές που η βασιλεία του μεγάλου στήθους κυριαρχούσε απόλυτα στα αγοράκια του γυμνασίου, να νιώθαμε μειονεκτικά. Μπορεί καμιά φορά να είχαμε (ή ίσως και να έχουμε ακόμα) την αίσθηση πως στο στέρνο μας δεν έχουμε στήθος, αλλά σπυράκια. Μπορεί να νιώθουμε σαν ηλίθιες δίπλα σε φίλες με μεγάλο στήθος όταν τις κοιτάνε τα αγόρια. Ξέρω πως το ντεκολτέ φαντάζει για μας κακόγουστο αστείο, ενώ τα σουτιέν με ενίσχυση έχουν γίνει κολλητοί μας. Καμιά φορά τα γεμίζουμε κιόλας και τρέμουμε μην γίνει αντιληπτό - γνωστό σενάριο, έτσι; Πιστεύουμε στο μύθο πως το κοτόπουλο αυξάνει το στήθος και λέμε μήηηπως, ενώ δεν ξαπλώνουμε ποτέ ανάσκελα μήπως εξαφανιστεί και φρικάρουμε όταν βλέπουμε μικρότερες κοπέλες με μεγαλύτερο στήθος. Εγώ προσωπικά όχι μόνο τρέμω μήπως φαίνεται η κοιλιά μου περισσότερο απ' τα μίνι μπαλκονάκια μου, αλλά επί χρόνια σκεφτόμουν πως έγινε κάποιο λάθος και πήρα το στήθος του μπαμπά μου αντί για της μαμάς μου. :p

ΑΛΛΑ, ΚΟΠΕΛΕΣ, μπορώ να σας αριθμήσω ένα κάρο λόγους που όχι μόνο δεν πρέπει να αισθανόμαστε άσχημα για το μικρό μας στήθος, αλλά ίσα ίσα να αισθανόμαστε και τυχερές που το έχουμε.  Πάμε λοιπόν να δούμε τους -για την ακρίβεια, πάμπολλους- λόγους για να πάψουμε να μιζεριάζουμε με το κακόμοιρο το στήθος μας που δε φταίει σε τίποτα και να αρχίσουμε να το αγαπάμε. 

Ας ξεκινήσουμε από το λιγότερο σημαντικό - τη σκοπιά των άλλων... παρατηρητών. Ένα καλό που έχει το μικρό στήθος είναι ότι αποκλείεις εξαρχής την πιθανότητα να σου την πέσει κάποιος μόνο και μόνο για τα πεπόνια σου. :P Ξέρω πως αυτό δεν ακούγεται ιδιαίτερα κολακευτικό για εσάς τις φίλες που έχετε πλούσια τα ελέη, αλλά δεν φταίτε εσείς. Ας δεχτούμε πως οι άντρες είναι άντρες και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες θα πέσει το βλέμμα τους εκεί. Δεν έχουν συνειδητό σκοπό να φανούν απρεπείς, απλά είναι στο DNA τους. Εντάξει, υπάρχουν φυσικά και οι τελείως επιφανειακοί που βγάζουν προς τα έξω μόνο το ζώον, αλλά τέλος πάντων. Όπως υπάρχουν και οι γυναίκες που επαναπαύονται σε αυτήν την αντρική τάση και θεωρούν πως μόνο με το στήθος τους θα κατακτήσουν τον κόσμο. 

Επίσης, πρακτικά ένα μικρό στήθος είναι πολύ πιο βολικό στην καθημερινή ζωή. Μπορείς να βρεις σχετικά πιο εύκολα το κατάλληλο σουτιέν, ενώ παράλληλα καμιά φορά μπορείς να βγεις και χωρίς αυτό, χωρίς να έχεις πρόβλημα. Μπορείς να φορέσεις διάφορα ρούχα που οι γυναίκες με πιο μεγάλο στήθος δεν μπορούν. Βρίσκεις πιο εύκολα μαγιό, μπορείς να φορέσεις κάτι λίγο πιο βαθύ χωρίς να φαίνεσαι πρόστυχη και μπορείς να φορέσεις ζιβάγκο χωρίς να φαίνεται πως αντί για στήθη κρύβεις στο στέρνο σου δυο σακιά πατάτες. Όσο για τον δανεισμό ρούχων, δανείζεσαι από φιλενάδες ακόμα και από μικρές ξαδέρφες χωρίς να σου παραπονεθούν μετά πως τα ξεχειλώνεις. Last but not least, σου πάνε όλα σχεδόν τα ρούχα χωρίς να φαίνεσαι... δευτεροκλασάτη!

Μπορείς να φοράς πολλά και μακριά κολιέ χωρίς να φοβάσαι μη χαθούν στα Πυρηναία Όρη :p και γενικά να αναδείξεις περισσότερα ρούχα και αξεσουάρ. Στις αγκαλιές σου μπορείς να νιώσεις πιο κοντά τον εκάστοτε άνθρωπο που έχεις στα χέρια σου χωρίς να φοβάσαι μήπως πάει από ασφυξία. Μπορείς να φας κάτι χωρίς να αγχωθείς πως αν σου πέσει θα το ψάχνεις μέσα στα στήθη σου και η γυμναστική σου είναι ευκολότερη διότι δε χρειάζεται να τα κρατάς όλη την ώρα. Το βράδυ μπορείς να κοιμηθείς σε όποια στάση θέλεις και κυρίως μπρούμυτα, χωρίς κανένα πρόβλημα, ενώ γενικά οι μετακινήσεις σου είναι πολύ πιο εύκολες - φαντάσου να είσαι φορτωμένη με ψώνια και να έπρεπε να κουβαλάς και τρία κιλά στήθος κι από πάνω.

Σε θέματα υγείας, είναι λιγότερο πιθανό το στήθος σου να κρεμάσει με τον καιρό και να φαίνεται χάλια, συνεπώς ένα μικρό στήθος σου κόβει χρόνια - και ίσως τώρα να σου φαίνεται σπαστικό αλλά αργότερα θα το εκτιμήσεις. Με ένα μικρό στήθος είναι λιγότερο πιθανόν να καμπουριάζεις και να εμφανίσεις προβλήματα στη στάση του σώματός σου, αλλά και λιγότερο πιθανό να εμφανίσεις πόνους στην πλάτη και στον αυχένα. Τέλος, πιο σοβαρές παθήσεις όπως διαβήτης τύπου 2 και όγκοι στο στήθος είναι λιγότερο πιθανόν να εμφανιστούν. Για αυτό το τελευταίο, είναι πιο εύκολη και η διάγνωση στο μικρό στήθος. Η κλασική διαδικασία αυτοεξέτασης επιτρέπει στη γυναίκα με μικρό στήθος να βρει ευκολότερα κάτι που ίσως θα πρέπει να κοιτάξει πιο λεπτομερώς. So, better safe than sorry. 

Ξέρω, ξέρω, τις πιο πολλές σας απασχολεί το θέμα του άντρα και τις ερωτικής ζωής. Ε λοιπόν, έχουμε εξαιρετικά νέα κι από κει μεριά! Μικρό στήθος, λιγότερο λίπος, περισσότερη ευαισθησία, άρα τα όσα σου κάνει εκεί ο καλός σου θα τα ευχαριστηθείς πολύ περισσότερο. Και για να ξέρετε, κάθε μέγεθος στήθους σκλαβώνει τους άντρες - είτε μοιάζει με λεμόνια είτε με καρπούζια. Αφήστε τους να κάθονται να μιλάνε για "βυζάρες" και έτσι, και με την πρώτη ευκαιρία θα σας αποδειχθεί το αντίθετο!

Οπότε, κοριτσάρες με τα μικρά στήθη, μην έχετε κόμπλεξ για αυτό! Αντίθετα, να αισθάνεστε τυχερές που το έχετε και να αυξήσετε την αυτοπεποίθησή σας. Φίλες με... μεγαλύτερα προσόντα, δεν θέλω να σας αποξενώσω, αλλά όπως ξέρετε και όπως επαναλάβαμε, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου... θα πέσει να σε πλακώσει! 

Εις το επανιδείν!

Katie :*:*