Τα φοιτητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα

Γεια σας και πάλι, και χαιρετώντας εσάς, αποχαιρετώ τον Αύγουστο και προϋπαντώ τον Σεπτέμβρη. Αυτό είναι το τελευταίο άρθρο που γράφω από την Ελλάδα, γιατί την επόμενη Κυριακή θα είμαι στην Κύπρο. Και το γράφω όχι μόνο για να κάνω τον απολογισμό μου, αλλά και σαν ένα βοήθημα για την καινούρια φουρνιά των μελλοντικών πρωτοετών, που ενώ ήθελαν τόσο καιρό να τελειώσουν οι Πανελλήνιες και να μπουν σε αυτό το λούνα παρκ που λέγεται φοιτητική ζωή, ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι είναι γεμάτοι ανασφάλειες και δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα. Κι εσείς όμως οι παλιοί, ευκαιρία να θυμηθείτε και να κάνετε τον απολογισμό σας.

Δεν κρύβω τα γλυκόπικρα συναισθήματά μου, το ότι έχω ζωή και στις δύο χώρες πια και νιώθω χαρμολύπη σε κάθε πηγαινέλα από τη μια χώρα στην άλλη. Όμως αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, "χορτασμένη" από τα υπέρ της ζωής στην Ελλάδα (οκέι, ίσως όχι τόσο όσο θα ήθελα, αλλά δεν πειράζει) θέλω να μιλήσω για τα φοιτητικά χρόνια στην Κύπρο. Συγκεκριμένα, για τον πρώτο που, γεμάτος καθώς υπήρξε με συμβάντα παντός είδους, μόνο βαρετός που δεν ήταν!

Στην αρχή δεν ήθελα να πάω. Πικραμένη από τα αποτελέσματα των Πανελληνίων, γεμάτη αμφιβολία για την άφιξη σε άλλη χώρα με άλλα δεδομένα, δυσκολία αποχωρισμού από την οικογένεια, όλα μαζί συνέβαλλαν ώστε να νιώθω πίκρα για την αναχώρησή μου. Όμως με κράτησε ένα και μόνο πράγμα: θα έπαιρνα το πτυχίο των ονείρων μου, και για αυτό άξιζε κάθε θυσία. Τελικά πράγματι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς - και αυτούς που είναι θετικά διακείμενοι για νέες εμπειρίες ενώ είναι πρόθυμοι και να παλέψουν, συμπληρώνω εγώ. 

Τελικά ο χρόνος αυτός αποδείχθηκε ένας από τους καλύτερους της ζωής μου. Δεν έγινε όμως διά μαγείας, ούτε χωρίς δυσκολίες. Η οικογένειά μου μού έλειπε φοβερά (αλλά ευτυχώς, thanks to Skype!) και ήταν περίεργο να συνηθίσω να ζω μόνη συντηρώντας ένα σπίτι, ενώ μέχρι πρότινος έμενα σε ένα πενταμελές πολύβουο μελίσσι όπου τα βασικά τα είχα έτοιμα. Το ότι έβρισκα το πανεπιστήμιο μου καταπληκτικό και τα μαθήματα μου ενδιαφέροντα δεν καλυτέρευε την διάθεσή μου. Πέρασα πολλές μέρες που ένιωθα μελαγχολική και δεν έβρισκα νόημα σε τίποτα. Επ, φοιτηταριό; Γνωστά συναισθήματα, έτσι;

Όμως ευτυχώς, είχα ήδη γνωριστεί με μια κοπέλα που ήταν από την ίδια πόλη με εμένα, και θα σπουδάζαμε στο ίδιο πανεπιστήμιο και στον ίδιο κλάδο. Στην αρχή ήταν απλώς μια παρέα και μια αντιπρόσωπος του τόπου μου, και τελικά κατέληξε να γίνει μία απ' τις καλύτερες μου φίλες. Νιώθαμε ακριβώς το ίδιο, οπότε σταδιακά δεθήκαμε. Με έσωσε από ασιτία γιατί είναι καλύτερη μαγείρισσα από εμένα, αλλά κι εγώ τη βοήθησα εκεί που μπορούσα. Τώρα δε γίνεται να φανταστούμε τη φοιτητική μας ζωή η μία χωρίς την άλλη. Τρωγόμαστε συνέχεια, αλλά συνεννοούμαστε με μια ματιά ή με μια παλαβή λέξη που δεν καταλαβαίνει κανείς άλλος. Και ο κόσμος να χαλάσει, θα είμαστε πάντα εκεί η μία για την άλλη - αυτό δεν το ανατρέπει κανείς.

Μέχρι και οι Δευτέρες του δεύτερου εξαμήνου ήταν τελικά ωραίες, γιατί μπορεί να είχαμε μισητά μαθηματικά και μάλιστα εννέα το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι, αλλά το ότι παίρναμε μαζί τον καφέ μας και σχολιάζαμε τον καθηγητή μπας και ξυπνήσουμε, είχε μια χαρά που δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Πότε στο πανεπιστήμιο, πότε στο σπίτι της μίας και πότε της άλλης, γιατί για να βγαίνουμε συνέχεια δεν υπήρχε ούτε σάλιο, έχουμε πολλές αναμνήσεις. Μερικές μας πληγώνουν, μα άλλες τις κρατάμε σαν φυλαχτό. Και ξαφνικά, κοιτάζοντας πίσω ανακαλύπτουμε πως ακόμα και οι βλακείες που λέμε γελώντας σαν χαζές, ή οι στιγμές που σιωπηλές ετοιμάζουμε και πίνουμε καφέ, έχουν αξία.

Σταδιακά μπήκαν και άλλα πράγματα και άτομα στη ζωή μου, που την ομόρφυναν κατά πολύ. Δραστηριότητες, καινούρια άτομα, καινούριοι φίλοι, κάποια ήδη πέρασαν και έφυγαν αλλά όσα αξίζουν έχουν μείνει και θα παλέψω να τα κρατήσω. Ένιωθα ευτυχία όταν ξυπνούσα το πρωί και φωτιζόταν το σπίτι από τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα. Ένιωθα ευτυχία όταν έτρωγα το πρωινό μου και μετά περπατούσα προς το πανεπιστήμιο, που πλέον τον δρόμο τον γνωρίζω με κλειστά μάτια. Ένιωθα ευτυχία όταν έβγαινα με τους φίλους μου, πίναμε το καφεδάκι μας και κάναμε βόλτα στην όμορφη πόλη μας. Πολλές φορές, ένιωθα ευτυχία όταν απλώς περνούσα ένα ήσυχο βράδυ στο σπίτι μου, χαζεύοντας βίντεο στο YouTube και τρώγοντας τον άμπακο. Στο τέλος ένιωθα ευτυχία ακόμα κι όταν διάβαζα για την εξεταστική, διότι αγαπώντας τα μαθήματά μου και διαβάζοντας από λίγο κάθε μέρα, τελικά έμαθα πολλά, αρίστευσα και εξακολουθούσα να ασχολούμαι με αυτά που θέλω.

Και φυσικά δεν ξεχνώ εκείνη τη συνάντηση που έγινε κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, με ένα "τυχαίο" αγόρι που με γοήτευσε και δεν είχα ιδέα πως τελικά θα είμαστε μαζί. Φυσικά τότε οι στιγμές της ευτυχίας μου πολλαπλασιάστηκαν, όμως δεν νομίζω πως θα έρχονταν αν δεν είχα ήδη μάθει να σκέφτομαι θετικά, και να κάνω μια καινούρια αρχή αντί να παραπονεθώ. Ούτε και αν ξαφνικά τα παρατούσα στη σχέση μου με την πρώτη δυσκολία, γιατί είχαμε πάρα πολλές. Και ακόμα έχουμε, αλλά αν υπάρχουν αληθινά αισθήματα όλα ξεπερνιούνται.

Πάντα υπάρχουν δυσκολίες σε όλους τους τομείς της ζωής. Δεν ισχυρίζομαι πως ήμουν πάντα σε θέση να τις ξεπεράσω, πολλές φορές μάλιστα με κατέβαλαν και χρωστάω την παραμονή μου στην Κύπρο σε όσα πράγματα την ομορφαίνουν και με έκαναν να κάνω υπομονή. Και αυτά τα πράγματα, ήταν περισσότερο απλά και καθημερινά, γιατί όπως είπα σε προηγούμενο άruro, η μοναδικότητα βρίσκεται κρυμμένη στην καθημερινότητα. Στους φίλους, περισσότερο ή λιγότερο κοντινούς, στο πανεπιστήμιο, στις δραστηριότητες, σε κάθε ευτυχισμένη στιγμή, αλλά ίσως και πιο δύσκολη που μου δίδαξε πράγματα - αλλά και στην στήριξη των ανθρώπων μου στην Ελλάδα, γιατί ό,τι αξίζει μένει, μην το ξεχνάτε.

Για αυτό δεν πρέπει να ανησυχείτε, αν τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς με την τροπή που είχατε στο νου σας. Η ζωή ξέρει σίγουρα τι κάνει, απλά ανταμείβει λίγο παραπάνω όσους σκέφτονται θετικά ή έστω έχουν ελπίδα να παλέψουν για να δουν τι θα συμβεί παρακάτω. Έμαθα, και έτσι πρέπει να μάθουν όλοι, πως η θετική σκέψη σου δίνει να καταλάβεις πως η ευτυχία δεν κρύβεται σε τίποτα το "μεγάλο" και εξαιρετικό. Πως πρέπει να δώσεις ευκαιρία στη ζωή, στο Θεό, ότι τέλος πάντων μπορεί ίσως να "ρυθμίζει" τη ζωή μας, και να μην τα παρατάς ποτέ. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στα όνειρά μας, ακόμα κι αν δεν είναι αυτοί που σκεφτήκαμε. 

Μην το βάλετε ποτέ κάτω. Μην τα παρατήσετε. Πάντα να έχετε θετική σκέψη και να απολαμβάνετε το κάθε δευτερόλεπτο. Να έχετε στόχους, όνειρα, και να τα κυνηγάτε με πάθος.
Σίγουρα ο πρώτος χρόνος της φοιτητικής μου ζωής δεν ήταν όπως τον φαντάστηκα.
Ήταν πολύ, μα πολύ καλύτερος!

Έτσι θα είναι κι ο δικός σας, αλλά και όλα τα χρόνια, εάν το θέλετε και το κυνηγάτε!

(Υ.Γ.: Μεταξύ άλλων, το άρθρο αυτό το αφιερώνω περισσότερο σε μια από τις πιο στενές μου φίλες, η οποία είναι ένας από τους δυνατότερους ανθρώπους που ξέρω και ταυτόχρονα ένας από τους ελάχιστους που με κάνει να γελάω τόσο πολύ. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου πλέον, και εύχομαι να συνεχίσει να είναι.)

Katie :*:*

Το αίμα νερό... και γίνεται, και πίνεται!

Ήρθα πάλι εδώ, και σας καλησπερίζω. Ωραίο να 'σαι συνεπής στα ραντεβού σου όμως. Ναι ξέρω, πρωτάκουστο να το λέει αυτό Ελληνίδα, έτσι; Τέλος πάντων, θα διαβάσετε και άλλα πράγματα που ίσως είναι πρωτάκουστο να τα πει μια (κλασική) Ελληνίδα, οπότε προχωράμε. Ανθρώπινες σχέσεις πάλι, αλλά τι περιμένετε από φοιτήτρια Ψυχολογίας που ομολογεί ανοιχτά πως είναι καμμένη με τις σπουδές της.

Θέμα μας σήμερα είναι οι συγγενείς, παντός είδους. Οικογένεια, θείοι, πρώτα έως εκατοστά ξαδέρφια, γαμπροί νύφες, κουνιάδοι, συννυφάδες, εξ αίματος, εξ αγχιστείας και τρέχα γύρευε. Τι έχω λοιπόν να πω άραγε για όλους αυτούς;

Ας αρχίσουμε από την στενή οικογένεια, δηλαδή γονείς και αδέρφια (και αργότερα σύζυγο και παιδιά) που την θεωρώ τον ύψιστο και σημαντικότερο βαθμό "συγγένειας" και, συνεπώς, ΤΟΝ ΜΟΝΟ που αξίζει έστω και τον στοιχειώδη σεβασμό σε κάθε περίπτωση. Ευτυχώς έχω την τύχη να μεγαλώνω με γονείς που με αγαπούν και πάντοτε παλεύουν για το καλό μου ενώ προσπαθούν πάντοτε να είναι κοντά μου, και με επιτυχία μάλιστα. Καλά, δε λέω, έχουμε και εμείς τους καβγάδες μας, και λογικό είναι, αλλά ξέρω πως αξίζουν πραγματικά να λέγονται ο πατέρας και η μητέρα μου. Το ίδιο ισχύει και για τα αδέρφια μου, και είμαι περήφανη που τα έχω δικά μου αδέρφια. 

Υπάρχουν όμως άνθρωποι, που δε γεννήθηκαν σε μια τόσο καλή οικογένεια. Που ίσως τα αδέρφια τους να τους αντιμετώπιζαν σαν ξένους και οι γονείς τους να τους είχαν κακομεταχειριστεί με οποιονδήποτε τρόπο ή πολύ απλά να έκαναν μόνο τα "στοιχειώδη" για αυτούς χωρίς στην πραγματικότητα να τους αγκαλιάσουν με αγάπη. Πρέπει να εξακολουθείς να τους σέβεσαι διότι σε έφεραν στον κόσμο όπως και να έχει, αλλά από τη στιγμή που θα φύγεις από το σπίτι και κάνεις τη ζωή σου, έχεις κάθε δικαίωμα να δείξεις πως δε γουστάρεις πολλά-πολλά. Γονιός είναι αυτός που ανατρέφει ένα παιδί, με πράξεις μέσα από την καρδιά του και κυρίως πολλή αγάπη, ακόμα κι αν κάνει λάθη - γιατί όλοι κάνουμε. Όμως αν δεν πάρεις αγάπη από κάποια άτομα και δεν έχεις μετά και την διάθεση να τη δώσεις, δικαίωμα σου. Όπως είναι και δικαίωμά σου η άλλη λύση, να αποφασίσεις τελικά να τη δώσεις. Ανθρώπινα και τα δύο. 

Πάμε τώρα στην πιο "έξω" οικογένεια. Στην Ελλάδα είμαστε πολύ παραδοσιακοί τύποι και τείνουμε να θεωρούμε τους συγγενείς εξαιρετικά σημαντικούς. Αν κάποιος συγγενής μας είναι σημαντικός ή κάνει κάτι καλό χαιρόμαστε, ενώ στην αντίθετη περίπτωση στραβώνουμε. Νομίζουμε πως η δική μας εικόνα εξαρτάται άμεσα από τους συγγενείς μας. Ισχύει, δε λέω, αλλά μόνο έως ένα βαθμό. Μπορούμε να μεγαλώσουμε με κάποιες από τις αξίες που μας δίνουν οι γονείς μας, αλλά ποιος ο λόγος να μας νοιάζει τι έκανε ο τάδε θείος ή θεία και να νομίζουμε πως καθορίζει το ποιοι είμαστε εμείς;

Έχω συγγενείς τους οποίους εκτιμώ και πράγματι σκέφτομαι πως χαίρομαι που είμαστε συγγενείς. Χαίρομαι όμως επειδή τους θεωρώ καλούς ανθρώπους, ενώ παράλληλα τα προτερήματά τους δεν έχουν καμιά σύνδεση με μένα. Υπάρχουν συγγενείς που δεν γνωρίζω καλά για ποικίλους λόγους, και ίσως να μη θέλω να τους γνωρίσω και ιδιαίτερα γιατί ο καθένας μας έχει χαράξει δική του πορεία ζωής. Υπάρχουν συγγενείς που δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί τους, αλλά δεν έχω ιδιαίτερες επαφές γιατί πολύ απλά ως άνθρωποι δεν τα βρίσκουμε. Από πότε είναι υποχρεωτικό να έχεις στενές σχέσεις με κάποιον που δεν "κολλάει" σε σένα, απλά και μόνο επειδή κάποια ml του αίματος σας είναι ίδια;

Όμως η χειρότερη κατηγορία είναι συγγενείς που σου φέρονται σαν να είστε εχθροί. Που δεν τους νοιάζει αν είστε συγγενείς, αλλά με την κακή έννοια. Κληρονομικά θέματα, σύντροφοι που επηρεάζουν την προσωπικότητα, κοινή εργασία, οικονομία, είναι πράγματα για τα οποία ο καθένας μπορεί να σε προδώσει. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ που δεν σε αγαπά στ' αλήθεια. Και επιλέγουν να το κάνουν συγγενείς σου. Αφού λοιπόν εκείνος τη γράφει στα αποτέτοια του τη συγγένειά σας, εσύ γιατί πρέπει να τη σκέφτεσαι; Γιατί να λες "ήταν συγγενής, γιατί το έκανε αυτό;". Για τον ίδιο λόγο που θα το έκανε και ένας οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος: για προσωπικό όφελος. Και δυστυχώς, σήμερα ο άνθρωπος βάζει το συμφέρον του πάνω από το οτιδήποτε. Σε γενικές γραμμές πάντα, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καταφέρει να έχουν αγνή ψυχή και τους βγάζω το καπέλο.

Λένε πως "το αίμα νερό δε γίνεται". Διαφωνώ όμως, γιατί τα μάτια μου έχουν δει αρκετά. Και μπορώ να σας βεβαιώσω πως μια χαρά νερό γίνεται, και πίνεται κιόλας. Για να είναι ένας άνθρωπος κοντινός μου, θα πρέπει να τον εκτιμήσω εγώ προσωπικά για αυτό που είναι, όχι για το τι συγγένεια έχουμε. Έχω δει συγγενείς καλούς, μα έχω δει και άλλους που έχουν προξενήσει ζημιά με αδιαφορία ή και υστεροβουλία. Αν φυσικά εξαιρέσεις τους γονείς και τα αδέλφια μου, οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι και οι πιο απαραίτητοι στη ζωή μου δεν έχουν ούτε μία σταγόνα αίματος κοινή με μένα. 

Ειδικά με αυτή την παρωδία κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, τι γίνεται ρε φίλε; Δεν δίνω δεκάρα για παραδόσεις που θέλουν τους συγγενείς να περνάνε αυτές τις μέρες μαζί. Για μένα, οι ιδανικές συγκεντρώσεις θα ήταν με τη στενή μου οικογένεια, άλλους συγγενείς που θα εννοούν τις ευχές τους, τους καρδιακούς μου φίλους και τον σύντροφό μου. Αυτοί οι τελευταίοι δεν είναι συγγενείς μου και αν τολμήσω να ζητήσω τέτοιο πράγμα στην κοινωνία που ζω θα με κοιτάξουν όλοι λες κι έγινα ξαφνικά αποστάτης και πρέπει να συλληφθώ, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει. Καμιά όρεξη δεν έχω να χαρίσω ψεύτικα χαμόγελα και ευχές, για να λάβω ακριβώς τα ίδια.

Δεν με νοιάζει τι αίμα έχεις και κατά πόσο μοιάζει με το δικό μου. Τους συγγενείς δεν τους επιλέγεις, άρα μπορεί να έχεις οποιονδήποτε. Όμως τους υπόλοιπους τους διαλέγεις και τους βάζεις στη ζωή σου εσύ. Δε σε υποχρεώνει ούτε παράδοση ούτε τίποτα. 
Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να επιλέξει ο ίδιος τα άτομα που θα έχει στη ζωή του, ώστε να αισθάνεται πλήρης από αγάπη. 

Να είστε μόνο με αυτούς που σας προσφέρουν αληθινή ευτυχία, ομοαίματους ή μη!
Αυτοί, άλλωστε, είναι η αληθινή μας οικογένεια - που ενώνεται με δεσμούς κυρίως αγάπης και όχι απαραίτητα αίματος.

Katie :*:*

Η αγάπη δεν έχει πάντα παραμυθένιο ξεκίνημα

Πάλι έλειψα για μια εβδομάδα αλλά δυστυχώς την προηγούμενη Κυριακή δεν είχα πρόσβαση στο ίντερνετ, άρα δεν γινόταν να αναρτήσω και νέο άρθρο. Όμως ήταν καλύτερο να περιμένω μέχρι την επόμενη εβδομάδα γιατί το ραντεβού μας είναι την Κυριακή, σωστά; Να 'μαι πάλι εδώ λοιπόν, και συνεχίζω να παραμένω στα χωράφια των ανθρώπινων σχέσεων. Θα αλλάξω όμως λίγο την πορεία μου, μιας και τώρα μπαίνουμε στο χώρο των ερωτικών σχέσεων. 

Ας αναλύσουμε πρώτα τον όρο "κεραυνοβόλος έρωτας" ή αλλιώς "έρωτας με την πρώτη ματιά". Σαφώς έχει τύχει σχεδόν στον καθένα μας να δει κάποιο άλλο άτομο και να νιώσει σαν να ανοίγει μέσα του μια δικλείδα ασφαλείας απελευθερώνοντας ένα συναίσθημα που μας κυβερνάει ολοκληρωτικά. Δεν μπορεί να πάψει να σκέφτεται αυτό το άτομο και ανυπομονεί να το δει γιατί νιώθει πως αντικρίζει το τελειότερο που υπάρχει. Επίσης, ίσως έχει ήδη αρχίσει να κάνει σενάρια για το μέλλον τους τα οποία ίσως να είναι τρελά αλλά για εκείνον είναι απόλυτα φυσιολογικά. 

Γνωστό, έτσι;

Δεν αρνούμαι την ύπαρξη αυτού του συναισθήματος. Όμως θα πρέπει να το ονομάζουμε σωστά. Δεν γίνεται να το αποκαλούμε έρωτα, ή ακόμα χειρότερα το κλασικό "σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε είδα". Λίγο να προσέχουμε τα λόγια μας, γιατί οι λέξεις ασκούν μεγάλη επιρροή στον ανθρώπινο νου. Αυτό το αίσθημα, τουλάχιστον στην αρχή, δεν είναι παρά ορμόνες και χημικές αντιδράσεις. Εσείς οι πιο ρομαντικοί μπορείτε να επαναστατήσετε και να πείτε πως μιλάω πολύ πεζά για κάτι τόσο όμορφο. Δεν αρνούμαι ότι είναι όμορφο, και πιστεύω πως ίσως και κάποιες φορές να είναι "γραφτό" να συναντήσουμε κάποιον και η ζωή να ενώσει τους δρόμους μας. 

Ο έρωτας είναι κάτι που έρχεται όταν περάσεις έστω και λίγο χρόνο μαζί με τον άλλον, όταν μοιραστείτε αυτό που δημιουργείται στις καρδιές σας. Όταν τα βλέμματά σας έχουν το χρόνο να χαθούν το ένα ανάμεσα στο άλλο. Όταν περάσετε χρόνο μαζί, γενικώς. Πώς γίνεται να λες "ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά"; Δε γίνεται να υποβιβάζεις την έννοια του έρωτα στο επίπεδο της απλής έλξης, κάτι που ένιωσες για έναν άνθρωπο στα πρώτα δευτερόλεπτα της γνωριμίας σας. 

Αυτή βέβαια η έλξη, είναι απαραίτητη. Απαραίτητη για να προχωρήσει ο άνθρωπος που τη νιώθει στην προσπάθεια κατάκτησης του ατόμου για το οποίο την ένιωσε. Είναι σημαντική, είναι το δώρο που μας έδωσε η φύση για να ορμήσουμε ώστε να κατακτήσουμε αυτό που θέλουμε. Είναι ικανή να μας δώσει θάρρος και να αποσοβήσει για λίγο τις δεύτερες σκέψεις, γιατί όταν μιλάει η έλξη, τυπικά ο σκοπός είναι η αναπαραγωγή. Όμως επειδή ο άνθρωπος έχει προχωρήσει πολύ πιο μακριά από αυτό το βασικό στάδιο, πρώτον ας την ελέγξουμε, και δεύτερον ας την εκλάβουμε σαν ένα βοήθημα που θα μας βοηθήσει να δούμε ποιο πραγματικά είναι το άτομο που βάλαμε στο μάτι.

Μετά τον έρωτα έρχεται και η αγάπη. Αν είσαι τυχερός και επιμένεις, και ξεπερνάτε τυχόν δυσκολίες, και αν έχετε την υπομονή να την αφήσετε να ωριμάσει στην καρδιά όσον καιρό χρειαστεί. Μπορεί ο έρωτας να μην έχει να κάνει με τη λογική, η αγάπη όμως ναι. Δεν θεωρώ αληθινή αγάπη ιστορίες διάσημες όπως του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας -και ναι, έχω ερευνήσει αρκετά το έργο αυτό λόγω θεατρικών σπουδών, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα- ούτε και άλλες ιστορίες όπου ο άλλος κάνει κάτι εξαιρετικό, η ριψοκίνδυνο, ή γενικά δείχνει πως δε φοβάται το θάνατο ή κάτι τέτοιο... όχι τουλάχιστον όταν δεν έχουν περάσει μαζί κάποια πράγματα. 

Θεωρώ αληθινή αγάπη τα ζευγάρια που γέρασαν μαζί και στο βλέμμα τους βλέπεις ακόμα την αγάπη, μετά από όλα όσα έζησαν μαζί, μετά από σαράντα κύματα. Η αγάπη τους επιβίωσε μέσα από μια ολόκληρη ζωή, άρα είναι και αληθινή. Επιβίωσε μέσα από τη φυσιολογική φθορά της καθημερινότητας συν δυσκολίες που ο καθένας μας έχει. Και ζευγάρια όμως νεότερα θαυμάζω, που παρ' όλα αυτά εκτιμούν την αξία της αγάπης και προσπαθούν για αυτήν κάθε δευτερόλεπτο. Επειδή η αγάπη ξέρει πως το εξαιρετικό δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά η κάθε μέρα ξεχωριστά που περνάει. Αυτό που θεωρούμε συνηθισμένο είναι στην πραγματικότητα το μοναδικό. 

Ο παππούς και η γιαγιά μου πέρασαν από κάθε είδους δυσκολίες, όμως οι καρδιές τους παρέμειναν αγκαλιασμένες μέχρι που ο παππούς μου έκλεισε τα μάτια του ύστερα από εξήντα περίπου χρόνια κοινού βίου. Πώς κατέληξα από την απλή έλξη στην αγάπη; Ας πάρουμε παράδειγμα τον παππού και τη γιαγιά μου. Δεν ξεκίνησαν από κάτι "κεραυνοβόλο". Δεν ξεκινάνε όλα τα ζευγάρια έτσι. Κάποιες φορές, ο ένας ή και οι δύο σε μια σχέση δεν ξεκινάνε με τέτοιο αίσθημα. Κάποιες φορές, ίσως περισσότερες απ' όσο νομίζουμε, υπάρχει μια απλή εκτίμηση τόσο για την ομορφιά όσο και για αυτά που μαθαίνεις για το άτομο, όσο περνά ο καιρός. Και η αγάπη έρχεται μετά από βιώματα, ωριμάζει σιγά-σιγά, μέσα από την ίδια τη ζωή.

Η αγάπη όταν είναι να έρθει, θα έρθει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες να σε βρει. Θα ξεκινήσει με οποιονδήποτε τρόπο. Ίσως με τρόπο που δεν μπορείς ούτε καν να φανταστείς, και μην ανησυχήσεις αν αυτός σου φαίνεται λίγο αλλοπρόσαλλος. Η ζωή δεν είναι παραμύθι, εξακολουθεί να γράφει όμως τα πιο γοητευτικά σενάρια. Όμως να θυμάσαι κάτι: μόνο εσύ σε συνεργασία με τον άνθρωπό σου θα τη χτίσετε σωστά και θα την κρατήσετε. Μόνο αν υπάρχει εμπιστοσύνη, επικοινωνία και επιθυμία να κρατήσετε τη φλόγα της αγάπης σας αναμμένη και ζωντανή. Μόνο εσείς μπορείτε να βρείτε το κλειδί για να ανοίξετε το μπαούλο της αγάπης και να κερδίσετε τους θησαυρούς του.

Και πίστεψέ με, είναι πραγματικά ανεκτίμητοι.

(Υ.Γ. Μιας και πήρα σβάρνα τις αφιερώσεις σε κόσμο και ντουνιά, αυτό το άρθρο θα το αφιερώσω με πολλή αγάπη στο αγόρι με το οποίο είμαστε μαζί, καθώς και σε όλα όσα αντιπροσωπεύει...) 

Katie :*:*

Η φιλία είναι (και) γυναικεία υπόθεση!

Να με και πάλι, αγαπητοί! Κανονικά είναι Δευτέρα και έχει αλλάξει η μέρα, αλλά για μένα μέχρι να πέσω να κοιμηθώ θεωρείται Κυριακή και θα κάτσω να γράψω αυτό που σχεδίαζα όλη την εβδομάδα. Και αυτό που σχεδίαζα, είναι η φιλία μεταξύ ατόμων ιδίου φύλου. Και επειδή δεν είμαι άντρας, θα γράψω για φιλία μεταξύ γυναικών.

Έχω ακούσει πολλούς να υποστηρίζουν πως οι φιλίες μεταξύ γυναικών δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από λυκοφιλίες που έχουν σκοπό κάποιο συμφέρον και μόνο. Για άλλη μια φορά, εκνευρίζομαι απίστευτα διότι αυτά τα λόγια προέρχονται από τους ίδιους ανθρώπους που λένε πως "δεν υπάρχει φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας". Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, έχουν την τάση να βάζουν όλες τις καταστάσεις και όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι. Μα ΠΩΣ να γίνει αυτό, όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι ποικίλλουν, και κανείς δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον;

Το αν θα υπάρξει λοιπόν φιλία μεταξύ γυναικών, εξαρτάται από τον χαρακτήρα και τις απόψεις των ίδιων των γυναικών. Δεν είναι όλοι οι άνδρες ίδιοι, όπως δεν είναι και όλες οι γυναίκες ίδιες. Το πόσο δυνατή θα είναι λοιπόν μια φιλία δεν είναι θέμα συνδυασμού φύλων, αλλά θέμα συνδυασμού ανθρώπων. Το μόνο που έχει να κάνει με το φύλο, είναι ο τρόπος εξέλιξης της φιλίας. Έχω έναν αδελφικό φίλο -που μίλησα για εκείνον στο προηγούμενο άρθρο μου- αλλά και μια αδελφική φίλη. Οπότε, ίσως και να γνωρίζω κατιτίς παραπάνω, για να δούμε...

Η γυναικεία φιλία μπορεί να μην είναι ισχυρότερη ή ασθενέστερη από την ανδρική, διαφέρει όμως σε πολλά χαρακτηριστικά. Ας ξεκινήσουμε με βάση την επιστήμη - και συγκεκριμένα, την επιστήμη που με έχει αιχμαλωτίσει. Σύμφωνα λοιπόν με την ψυχολογία -και συγκεκριμένα, την εξελικτική- ενώ ο άνδρας εξελίχθηκε ως "κυνηγός", η γυναίκα εξελίχθηκε ως "φύλακας της φωλιάς", μένοντας πολύ περισσότερο στην εστία τους και έχοντας το χρόνο να εξελίξουν το χειρισμό της γλώσσας και την έκφραση των συναισθημάτων τους. Άρα, με σύγχρονους όρους, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι γυναίκες τα καταφέρνουν καλύτερα στην επικοινωνία και στο να μοιράζονται τα πάντα. 

Μπορώ λοιπόν να σας πω πως όταν δυο γυναίκες είναι καρδιακές φίλες, μοιράζονται ΤΑ ΠΑΝΤΑ, και το εννοώ. Τους αρέσει μεν να συζητούν τα προσωπικά τους γενικώς, αλλά πάντα εξαρτάται το βαθμό της φιλίας. Και όχι, η εικόνα που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ για τη γυναικεία φιλία δεν είναι καθόλου αληθινή. Δε συζητάμε όλη την ώρα (μόνο) για το πόσο ωραίο κωλαράκι είχε ο τάδε άντρας, το πόσο κάνει το νέο κραγιόν της τάδε μάρκας ή το αν αυτή η τσάντα ταιριάζει με αυτό το φόρεμα. (Προσωπικά, εγώ θα συζητήσω μόνο για το πρώτο. :P ) Αν το πιστεύεις αυτό, τράβα να μάθεις λίγο καλύτερα τις γυναίκες - και εννοώ τις αληθινές γυναίκες, όχι τις επιφανειακές. Όχι πως οι άντρες φίλοι δεν θα ξέρουν τι συμβαίνει ο ένας στη ζωή του άλλου, εννοείται, αλλά δεν θα το αναλύσουν μέχρι τελικής πτώσης. Αυτό δε σημαίνει κάτι, ούτε καθορίζει το βαθμό της φιλίας. Απλά, τα δύο φύλα είναι διαφορετικά.

Πάμε τώρα στο θέμα της ζήλιας και της ανταγωνιστικότητας, που έχει πολυσυζητηθεί γενικώς. Υποστηρίζεται πως σε μια γυναικεία φιλία υπάρχει περισσότερη ζήλια απ' ότι σε μια αντρική, και εν μέρει αυτό είναι αλήθεια. Οι γυναίκες είναι περισσότερο συναισθηματικές, άρα και περισσότερο επιρρεπείς σε συναισθήματα - η ζήλια είναι ένα από αυτά. Δεν αρνούμαι πως έχω πετύχει και φιλίες που γίνονται μόνο για προβολή εαυτού, συμφέρον ή για λόγους εκτός αληθινής αγάπης και εκτίμησης. Όμως σε μια αληθινή φιλία, που έχει δοκιμαστεί με το χρόνο και με τις εμπειρίες, αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν. Μετά από αυτά, αγαπάς τον άλλον όπως και να είναι.

Πέρασα από φιλίες συμφέροντος, εκμετάλλευσης, από φιλίες που προσπάθησαν να σκάψουν το λάκκο μου, που με ζήλεψαν. Όμως από όλες τις φιλίες μου, υπάρχει μία που δεν θα την άλλαζα ποτέ και την κρατάω σαν φυλαχτό. Δεν είναι άλλη παρά εκείνη με την καλύτερη μου φίλη, την αδερφή που δεν είναι βιολογική αλλά της καρδιάς μου. Μπορεί να είναι κλισέ έτσι όπως το λέω, αλλά όχι, δεν είμαστε μόνο λουλουδάκια και καρδούλες. 

Σε αυτά τα έξι σχεδόν χρόνια που είμαστε φίλες, από εκείνη την ημέρα που, άγνωστη ακόμα, ήρθε απλώς και μου πρότεινε όταν ήμουν ολομόναχη, να μοιραστούμε το ίδιο θρανίο, έχουμε ζήσει όσα δεν μπορεί να φανταστεί κανείς σας. Μπορεί να μην γεννηθήκαμε μαζί, να μην παίξαμε κουτσό και σκοινάκι, να μην ανταλλάξαμε αυτοκόλλητα, όμως αργότερα ήμασταν εκεί. Μας πήρε βέβαια καιρό να γίνουμε πραγματικά αδελφικές φίλες, κυρίως επειδή δεν έχουμε καμιά σχέση η μία με την άλλη. Μαύρο λέω εγώ, άσπρο εκείνη. Νύχτα λέω εγώ, μέρα εκείνη. Μακρύ λέω εγώ, κοντό εκείνη. Ε, και πάει λέγοντας. Όμως, όπως οι πόλοι της μπαταρίας πρέπει να είναι ο ένας θετικά και ο άλλος αρνητικά φορτισμένος για να λειτουργήσει μια συσκευή, έτσι και αυτή η διαφορετικότητα είναι η κινητήριος δύναμη της φιλίας μας.

Έτσι καταφέραμε να... επιβιώσουμε σήμερα μέσα από καβγάδες, φωνές, προβλήματα, στενοχώριες, όμως όπως ήμασταν η μία παρούσα στον αγώνα της άλλης, έτσι είμαστε και στη χαρά, και στην ευτυχία. Είμαστε εκεί σε όλα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν αντέχαμε η μία την άλλη και θέλαμε να το διαλύσουμε, αλλά μείναμε. Αγαπάμε η μια την άλλη όπως ακριβώς είμαστε, κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Θα φτάσουμε γιαγιάδες και πάλι θα τσακωνόμαστε για μαλακίες, σίγουρα πράγματα. Η αγάπη που έχω για εκείνη θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με αυτή για τον καλύτερό μου φίλο, μα ταυτόχρονα είναι και τελείως διαφορετική - κάτι που με έμαθε πως η αγάπη μπορεί να... κυκλοφορεί σε πολλές διαφορετικές εκδόσεις(!) ωστόσο αν είναι δυνατή, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. 


Κλείνω λοιπόν το κείμενο με επαναφορά στο θέμα μας για αυτήν την εβδομάδα, τη γυναικεία φιλία. Πολύ διαφορετική από την αντρική, μα ποιος νοιάζεται; Μια φιλία, όταν προορίζεται να γίνει σχέση ζωής, δεν κοιτάει το φύλο - ούτε και τίποτα άλλο, εδώ που τα λέμε.
Όταν υπάρχει αγάπη, όλα είναι δυνατά.
Η πιο κλισέ φράση που υπάρχει, είναι τελικά και η πιο αληθινή.

(Υ.Γ. Το άρθρο αυτής της εβδομάδας είναι αφιερωμένο στην καλύτερή μου φίλη, που όταν άκουσε πως θα της αφιερώσω κάτι που γράφω, έτρεξε προς την αντίθετη κατεύθυνση - άλλωστε, έτσι κάνουν οι αδελφές, σωστά; :P )

Καλή εβδομάδα να έχουμε!
Katie :*:*