Πολλοί από εμάς πιστεύουμε πως το "εγώ" μας πρέπει να το περιορίζουμε όσο γίνεται περισσότερο διότι ο κόσμος θα μας πει εγωιστές και δεν διεκδικούμε καν τα θέλω μας. Άλλοι από εμάς πάλι, είναι στο αντίθετο άκρο και σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους. Γιατί άραγε εμείς οι άνθρωποι είμαστε ή του ύψους ή του βάθους; Σίγουρα υπάρχει μια μέση λύση! Όμως σήμερα δεν θα μιλήσω για τους "κακούς" εγωιστές, διότι το κείμενο δεν είναι ένα κήρυγμα τύπου "σκέψου τον πλησίον σου". Το θέμα μου είναι οι άνθρωποι που, αποφεύγοντας να είναι "εγωιστές" όπως ο διάολος το λιβάνι, κάπου χάνουν το παιχνίδι με τον εαυτό τους.
Καταρχήν ας συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι πρώτος σε προτεραιότητα έρχεται πάντα ο εαυτός μας και ότι αυτό είναι ένας χρυσός κανόνας των ανθρώπινων σχέσεων. Και όχι, δεν είμαι ούτε αλαζονική ούτε "εγωίστρια". Μιλάω βάσει του πρωταρχικού ένστικτου επιβίωσης και κάτι που υπάρχει στον άνθρωπο από την αρχή της δημιουργίας του. Δεν λέω πως πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο την πάρτη μας, προς Θεού, γιατί έτσι χάνεται το νόημα και η χαρά της ζωής. Αυτό που λέω είναι πως όποια πράξη κι αν κάνουμε, οποιαδήποτε, την κάνουμε γιατί με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο θα ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας, ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα που η ευχαρίστησή τους είναι και δική μας - οπότε να τος πάλι ο εαυτός μας. Η απόλυτη ανιδιοτέλεια δεν υπάρχει γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος.
Δεν επιδιώκουμε βέβαια όλοι ανταμοιβή όπως τα χρήματα ή το στάτους. Η Μητέρα Τερέζα έκανε σημαντικότατο έργο βοηθώντας τον κόσμο, όμως ήθελε στην ψυχή της να έχει τη χαρά πως βοήθησε τον διπλανό της. Άρα, ήθελε να νιώθει γαλήνη μέσα της. ΑΡΑ, ήθελε να κάνει κάτι για τον εαυτό της. Κι οι πράξεις που έκανε, είναι καλές, όχι κακές. Σε ποιο συμπέρασμα φτάνουμε λοιπόν; Ο εγωισμός δεν είναι κακό πράγμα. Πολλοί το νομίζουν αυτό επηρεασμένοι από τα άτομα που είναι στο άλλο άκρο. Κι όποιος δοκιμάσει να υιοθετήσει απόλυτη ανιδιοτέλεια, πολύ απλά είναι δυστυχισμένος και νιώθει πως οι άλλοι είναι "λίγοι" απέναντί του, ακόμα κι αν έχει στο νου του το γνωστό "ότι κι αν κάνεις σου επιστρέφεται". Ακόμα κι όταν αγαπάμε, θέλουμε το άτομο που αγαπάμε να είναι χαρούμενο για τη δική μας τη χαρά - και όταν το άτομο μας αγαπά επίσης, θέλει το ίδιο για μας, πάλι για τη δική του τη χαρά. Οπότε υπάρχει ισορροπία!Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεται κανείς για το ότι βάζει τον εαυτό του πρώτο, ούτε να ζητάει συγγνώμη - απλά, έτσι είναι η ζωή, απλά έτσι είναι γραμμένο στον "σκληρό δίσκο" του εγκεφάλου μας. Δεν είναι έγκλημα να θέλεις να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Δεν καταργεί τους υπόλοιπους να θέλουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι πρώτα καλά μέσα μας. Διότι, αν δεν είσαι καλά πρώτα με τον εαυτό σου, την καρδιά και την ψυχή σου, δεν μπορείς να είσαι καλά με κανέναν άλλον. Ίσως να δώσεις αγάπη όμως οι ίδιοι άνθρωποι που την λαμβάνουν, αν στα αλήθεια σε αγαπούν, θα καταλάβουν πως δεν είσαι καλά μέσα σου εσύ. Για τη χαρά σου, αλλά και για τη δική τους επειδή σε έχουν στην καρδιά τους, θέλουν να είσαι καλά. Κι αν δε σε αγαπούν, τότε δεν αξίζουν να τους δίνεσαι 100%.
Μέση λύση λοιπόν; Ναι, να προσφέρεις πράγματα στους άλλους. Αλλά σε αυτούς που πράγματι αξίζουν. Ναι, να τρέχεις να βοηθήσεις όποιον χρειάζεται και να τον νοιάζεσαι, και μάλιστα να μη φοβάσαι να κάνεις το πρώτο βήμα στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν όμως προσπαθείς και βλέπεις πως ο άλλος δεν εκτιμά αυτά που του δίνεις, τότε δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις. Γιατί στο τέλος μετά νιώθεις τελείως μαλάκας, νιώθεις πως αναιρείσαι τελείως σαν άτομο. Και δεν σου αξίζει, πίστεψέ με! ΔΕΝ είναι εγωισμός να προσπαθείς το καλύτερο για τον εαυτό σου και να απομακρύνεις τα άτομα που δε σου αξίζουν. ΔΕΝ είναι εγωισμός να βάζεις τον εαυτό σου πρώτο όσον αφορά το αυτοσεβασμό. Ο καθένας μας αξίζει το καλύτερο όταν κι ο ίδιος προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. ΝΑΙ στο σεβασμό προς τους άλλους, αλλά ΝΑΙ και στο σεβασμό προς τον εαυτό μας!
Εγωισμός με τη σωστή έννοια και βεβαίως με τις σωστές δόσεις!
Katie :*:*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου