Πολλές και όμορφες καλησπέρες, παίδες! Προτού μιλήσουμε για το σημερινό θέμα, θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνω μια αναφορά στις πηγές έμπνευσης για το σημερινό άρθρο. Πρώτον, στο αγαπημένο μου μάθημα για αυτό το εξάμηνο μάθαμε πρόσφατα τα στάδια "ψαξίματος" όσον αφορά την ταυτότητα κάθε ατόμου. Όταν λέω ταυτότητα, εννοώ οποιαδήποτε πτυχή της ζωής, όπως επαγγελματικός προσανατολισμός, πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, στόχοι για το μέλλον κ.λπ. Η πιο υγιής κατάσταση φυσικά είναι να έχουμε καταλήξει σε κάτι μετά από ψάξιμο και έρευνα πρώτα, αλλά το ίδιο φυσιολογικό είναι, τουλάχιστον σε μικρότερες ηλικίες, να ψαχνόμαστε αλλά να μην έχουμε καταλήξει τι θέλουμε, ή ακόμα και να μη μας έχει απασχολήσει καν ένα συγκεκριμένο θέμα και να μην έχουμε αρχίσει καν το ψάξιμο. Βέβαια δεν υπάρχει μόνο μαύρο-άσπρο και απλά αριθμημένα στάδια επειδή κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Σήμερα όμως θα αναλύσουμε τους λόγους ενός εκ των σταδίων αυτών, όταν ο άνθρωπος έχει καταλήξει σε κάτι χωρίς να έχει κάνει το απαραίτητο ψάξιμο πρώτα. Πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί δεν έχουν ερευνήσει πρώτα το θέμα αυτό; Καταλαβαίνουν πως αυτό που θέλουν δεν το θέλουν στα αλήθεια ή όχι; Αφορμή για να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο στάδιο είναι ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, το οποίο όμως πήρε μια απόφαση για τον επαγγελματικό του προσανατολισμό χωρίς καν να λάβει υπ' όψιν άλλες επιλογές. Είμαι σίγουρη πως αυτό συνέβη λόγω οικογενειακών επιρροών, αλλά αυτό δε με εμποδίζει ώστε να ανησυχήσω για εκείνο το άτομο διότι έχω σοβαρές υπόνοιες πως αυτό που "διάλεξε" δεν κάνει για αυτό.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή... Και ας μιλήσουμε με το παράδειγμα που ήδη φέραμε στο προσκήνιο: τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Κλασσική ιστορία στο Ελλαδιστάν
που το παιδί θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο της καρδιάς του -συνήθως
σχετικό με την τέχνη ή γενικά με κάποιο επάγγελμα που δεν έχει ιδιαίτερο
"κύρος"- αλλά οι γονείς του επιμένουν να γίνει γιατρός ή δικηγόρος,
άντε και να σπουδάσει τίποτα σχετικό ώστε να του κληροδοτήσουν την
οικογενειακή επιχείρηση. Και φυσικά στα τέτοια τους αν το παιδί δεν θα
είναι ευτυχισμένο με αυτή την επιλογή, αυτούς τους μοιάζει μόνο να
πλασάρουν ένα ωραίο προφίλ στον κόσμο ή να πραγματοποιήσει το παιδί τους
τα όνειρα που εκείνοι δεν κατάφεραν. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα; Προσοχή: δε μιλάω για το ότι κάποιος ήθελε μια σχολή και πέρασε σε άλλη με τις Πανελλήνιες, διότι αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό και ικανό να αποτελέσει από μόνο του ολόκληρο άρθρο. Υπάρχουν άτομα που γνωρίζουν πως γονείς/σχολείο/κακές εμπειρίες/whatever τους οδήγησαν σε σπουδές (και μετέπειτα επάγγελμα) που για εκείνους δεν είναι παρά μια πεντάμορφη ΠΑΤΑΤΑ, αλλά γνωρίζουν πως ήθελαν συγκεκριμένα κάτι άλλο, όπως ας πούμε ζωγραφική ή μουσική ή ξέρωγω... Το δεύτερο στάδιο αυτής της επιρροής είναι όταν ναι μεν οι γονείς έχουν πάλι συγκεκριμένες προσδοκίες από το παιδί τους ενώ εκείνο θέλει κάτι άλλο, αλλά το έχουν επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό που το παιδί δεν ήταν σε θέση να διαμορφώσει μια συγκεκριμένη επιθυμία. Ξέρει πως δεν του αρέσει αυτό που το προόρισαν να κάνει, νιώθει να ασφυκτιά, αλλά δεν βλέπει φως στο τούνελ. Αυτό το στάδιο είναι ακόμα πιο δύσκολο διότι δεν ξέρεις προς τα πού να βαδίσεις, άρα δεν μπορείς και να εναντιωθείς. Δυστυχώς άλλο ένα αγαπημένο μου πρόσωπο βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, στο οποίο εύχομαι και να βρει τελικά το δρόμο του!
Η τρίτη κατηγορία όμως, και αυτή που στην τελική με ενέπνευσε και περισσότερο, είναι όταν οι γονείς επηρεάζουν το παιδί ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ, που το παιδί από τη στιγμή που θυμάται τον εαυτό του εκτίθεται μόνο σε συγκεκριμένα ερεθίσματα. Μάλιστα οι εν λόγω γονείς έμμεσα αποτρέπουν το παιδί να ψαχτεί περαιτέρω. Ως αποτέλεσμα έχουμε ένα άτομο που δεν αποδίδει σε αυτό που διάλεξε (βασικά αυτό που διάλεξαν άλλοι για πάρτη του, μην ξεχνιόμαστε) και πολλές φορές ίσως να αισθάνεται δυστυχισμένο χωρίς καν να ξέρει τον λόγο. Ειδικά όταν αυτό το επάγγελμα δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του όπως π.χ. κάποιος υπερβολικά ντροπαλός να ασχολείται με το εμπόριο και να προσπαθεί να πείσει τους πελάτες, τότε τα πράγματα είναι χειρότερα. Όταν μιλήσεις στο άτομο, ακόμα κι αν κάνει μπαμ τι πάει στραβά με τη ζωή του, θα το αρνηθεί. Και θα συνεχίσει να το αρνείται γιατί έτσι του έμαθαν. Μα κουκλάκι μου, όταν δεν έψαξες ποτέ τι είναι αυτό που σου ταιριάζει και τι στ' αλήθεια θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, ενώ ακούς απ' τα γεννοφάσκια σου να εγκωμιάζουν μόνο έναν τρόπο ζωής, τι περιμένεις; Δυστυχώς εδώ δεν γίνεται τίποτα, από τρίτους τουλάχιστον - διότι η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα για τα πάντα.Το πραγματικό πρόβλημα βέβαια υφίσταται όταν το άτομο όχι μόνο δεν ακούει κανέναν αλλά κάθεται και ευαγγελίζει τις αρετές της μελλοντικής/τωρινής δουλειάς του, αδυνατώντας να απαντήσει σε λογικά αντεπιχειρήματα. Απλά θυμώνει που πας κόντρα σε αυτό που κάνει. Μετά όμως όταν είναι στενοχωρημένο δεν ξέρει τι του φταίει. Αυτό συμβαίνει μεταξύ άλλων επειδή όλοι μας έχουμε την τάση να φοβόμαστε το άγνωστο. Ως ένα σημείο αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά όταν γίνεται τροχοπέδη στην έκφραση του πραγματικού μας εαυτού και στην εξέλιξή μας, τότε πρέπει να έχουμε τα κότσια να το σταματήσουμε. Το παράδειγμα που έχω εγώ στο νου μου αφορά μια εργασία που καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της ζωής του ατόμου, ακόμα και έξω από τα επαγγελματικά του. Άρα αν το άτομο καταλάβει πως αυτή η εργασία δεν είναι αυτό που θέλει, ουσιαστικά καταρρέει η ζωή του και πρέπει να την ξαναχτίσει από την αρχή. Λίγοι όμως έχουν το θάρρος να το κάνουν αυτό, φοβούμενοι την αβεβαιότητα. Προτιμούν λοιπόν να συμβιβάζονται με αυτό που ΝΟΜΙΖΟΥΝ πως θέλουν, παρά να βγουν να το ψάξουν.
Το σημερινό θέμα συζήτησης είναι πολύ σοβαρό επειδή πρέπει να κάνουμε μια δουλειά που αγαπάμε. Αξίζει να προσπαθήσουμε/ξοδέψουμε κάτι παραπάνω, αν γνωρίζουμε πως σε όλη μας τη ζωή το ένα τρίτο της μέρας μας θα είναι γεμάτο από κάτι που μας δίνει χαρά. Άλλωστε, οι χαρούμενοι άνθρωποι απολαμβάνουν περισσότερο τη ζωή τους, έχουν καλύτερη υγεία και ζουν περισσότερα χρόνια. Δυστυχώς, πάμπολλοι άνθρωποι μετάνιωσαν στη δύση της ζωής τους που δεν έκαναν αυτό που πραγματικά γούσταραν. Η ζωή σου ανήκει σε σένα και μόνο σε σένα. Είσαι ο/η μοναδικός/ή που έχει το δικαίωμα να αποφασίσει πώς θα τη χειριστεί. Μην αποφασίσεις τι θα κάνεις με βάση τα χρήματα, το κύρος, τις επιθυμίες άλλων ή οτιδήποτε άλλο πέραν της καρδιάς σου. Μπορεί να ακούγεται μελό, αλλά είναι αλήθεια. Η ζωή σου είναι πολύτιμη και πολύ μικρή ώστε να τη χαραμίσεις σε κάτι που δεν θέλεις και που δεν σκέφτηκες καλά πριν το επιλέξεις.Απόλαυσε τη ζωή σου όσο προλαβαίνεις με τον τρόπο που θες ΕΣΥ!
Katie :*:*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου