Πολλές πολλές καλησπέρες! Ακόμα μια εβδομάδα, ακόμα ένα άρθρο. Βασικά μέχρι πρότινος ακολουθούσα σε γενικές γραμμές το πρόγραμμα της Τετάρτης, φαίνεται όμως πως είναι αρκετά δύσκολο να το εφαρμόζω για τη συγκεκριμένη μέρα. Οπότε σας λέω πως γενικά τα νέα μου άρθρα θα έρχονται στα μέσα κάθε εβδομάδας. Πάμε λοιπόν στο συγκεκριμένο άρθρο... λίγο διαφορετικό βασικά, που μάλλον μου έδωσαν την ιδέα κάποιες πρόσφατες αλλαγές κάνοντάς με να κάνω μια... ανασκόπηση. Πήγα λοιπόν στα κατάβαθα του υπολογιστή μου για να ταξινομήσω τις φωτογραφίες μου. Και ανακάλυψα πως κάποιες από τις οποίες είχα πεισματικά διαγράψει, είχαν ξεμείνει σε ξεχασμένους φακέλους. Πολύ γνωστό σενάριο, σωστά;Κάποιες από τις φωτογραφίες που ανακαλύπτουμε, μας πάνε σε άλλα δεδομένα, άλλα χρόνια - που μας φαίνονται χιλιετίες μακριά, ακόμα κι αν είναι σχετικά πρόσφατες. Δεν είναι τόσο τα χρόνια που πέρασαν λοιπόν, όσο τα σημάδια που αφήνουν μέσα μας. Σημάδια από πληγές που ξέρεις πως κατάφερες να επουλώσεις, που ξέρεις πως μετά από τόσο κόπο, πόνο και δάκρυα δεν θα ξανανοίξουν, αλλά η ουλή μένει εκεί και αν την αγγίξεις πονάει. Σε αυτές τις φωτογραφίες βλέπεις ανθρώπους που έχασες από τη ζωή σου, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ή που οι συνθήκες άλλαξαν τις σχέσεις σας χωρίς να το θέλεις. Ή ίσως, ανθρώπους που πολύ απλά σε πέταξαν οι ίδιοι έξω από τις ζωές τους. Με λόγο ή χωρίς.
Όπως και να 'χει, η ζωή αλλάζει μα οι φωτογραφίες όχι. Οι φωτογραφίες μένουν πάντα ίδιες και ο χρόνος ίσως φθείρει το υλικό τους, αλλά δεν αλλάζει αυτό που δείχνουν. Είναι πάντα εκεί, αποδεικτικό στοιχείο ότι, ναι, πράγματι υπήρξαν αυτές οι εποχές, πράγματι είχες άλλους ανθρώπους δίπλα σου. Δεν είναι αποκύημα της φαντασίας σου. Δείχνουν πως δεν είσαι τρελός να σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα χωρίς λόγο. Τότε, που νόμιζες πως είσαι ευτυχισμένος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά φωτογραφίες με ανθρώπους που δεν είναι στη ζωή μου για διάφορους λόγους, και είμαστε με το χαμόγελο στα χείλη. Ανήκω στους τυχερούς ανθρώπους που η ευτυχία φαίνεται και στις τωρινές τους φωτογραφίες - βασικά, πιο πολύ. Τι γίνεται όμως με ανθρώπους που αναπολούν τις χαρές τους μόνο μέσα από το παρελθόν; Τι γίνεται με ανθρώπους που δεν ήθελες να χάσεις κι όμως τους έχασες;
Δυστυχώς, μέσα στη ζωή είναι κι αυτό. Αν εσύ που με διαβάζεις έχεις βιώσει κάτι τέτοιο, σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ. Υπάρχουν άνθρωποι που από κοντινοί και αγαπημένοι έγιναν ξένοι για μένα ή και (ακόμα χειρότερα) μακαρίτες. Το καθένα έχει τον δικό του πόνο. Εγώ όμως θα εστιάσω περισσότερο στην πρώτη περίπτωση για σήμερα, μιας και από αυτή έχω την περισσότερη εμπειρία, αλλά και επειδή είναι και λίγο περισσότερο... προς συζήτηση. Και γιατί δυστυχώς όταν βιώνεις τον θάνατο αγαπημένου προσώπου, δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς. Εσύ ο ίδιος μαθαίνεις σιγά-σιγά να προσαρμόζεσαι και "θεραπεύεις" τον εαυτό σου. Προτού το καταφέρεις εσύ ο ίδιος, οποιεσδήποτε συμβουλές και να σου δώσουν, σου φαίνονται τετριμμένες μπούρδες.
Μια περίπτωση είναι μόνο που με πονάει ιδιαίτερα, και αυτό επειδή ήταν η περισσότερο ασαφής. Υπήρξαν βέβαια, όπως για όλους μας, πολλοί άνθρωποι που πέρασαν και έφυγαν, αλλά έναν-δυο πάντα θα τους θυμόμαστε. Ούτε ξέρω γιατί μπήκε τόσο δραστικά αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου, μέσα στα τρία χρόνια που ήταν δεν ξέραμε που παν τα τέσσερα και τελικά δεν έμαθα και ποτέ γιατί έφυγε... ή μάλλον γιατί με πέταξε έτσι. Το πρώτο μάθημα που πήρα τότε είναι πως ό,τι είναι σημαντικό για σένα δεν είναι απαραίτητα και για άλλους ανθρώπους. Το δεύτερο ήταν πως για να δουλέψει μια οποιαδήποτε επιπέδου σχέση, φιλική, ερωτική κ.λπ. πρέπει να θέλουν και οι δύο πλευρές. Σας έτυχε ποτέ να νιώθετε ότι κάποιος απομακρύνεται από κοντά σας και παρ' όλα αυτά εσείς να προσπαθείτε να του μιλήσετε, να τον καλοπιάσετε ή να του φερθείτε περισσότερο ευνοϊκά; Δυστυχώς όμως αυτά δεν πείθουν κανέναν... Αν ο άλλος δε γουστάρει να σου δώσει πράγματα, δε θα σου τα δώσει.Τελικά το μεγαλύτερο μάθημα που αποκόμισα από αυτή την εμπειρία ήταν ότι πρέπει να δίνεσαι στους ανθρώπους μόνο εάν και εκείνοι σου δίνονται, χωρίς φυσικά να αποκλείεται να κάνεις το πρώτο βήμα. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται ενθάρρυνση οπότε είναι καλή ιδέα να τους προσεγγίζεις. Σαν περνάει ο καιρός όμως και βλέπεις πως ότι δίνεις δεν σου επιστρέφεται ούτε εκτιμάται, και μάλιστα χωρίς σοβαρό λόγο, πρέπει να κάνεις πίσω. Άλλο επιμένω στο στόχο μου, άλλο ματαιοπονώ σε αδιέξοδα. Μόνο σε σένα κάνεις κακό, πρέπει να το αντιληφθείς. Η αξιοπρέπειά μας μάς επιβάλλει να διατηρούμε έναν άλφα εγωισμό και να προστατεύουμε τα αισθήματά μας. Περισσότερο απ' όλους, πρέπει να σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Πρώτον, επειδή αλλιώς δεν θα μπορείς να τα έχεις καλά με κανέναν άλλον. Και δεύτερον, αυτό θα ήθελαν και οι ίδιοι οι άνθρωποι που σε αγαπούν αληθινά.
Πού καταλήγουμε λοιπόν; Μη χάνετε την πίστη σας. Οι άνθρωποι που φεύγουν απ' τη ζωή σας, όσο κι αν αυτό σας πόνεσε, έγινε για κάποιο λόγο. Δε σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος είναι κακός ή κάτι τέτοιο, απλά δεν ήταν για να είναι στη ζωή σου. Δεν είναι κάθε ανθρώπινη διάδραση παντοτινή ούτε θετική, δυστυχώς ή ευτυχώς. Τουλάχιστον κάθε εμπειρία σου δίνει μαθήματα. Το καλύτερο όμως ξέρετε ποιο είναι; Πως οι άνθρωποι που είναι να μείνουν στη ζωή σου, θα μείνουν για πάντα. Στο χέρι σου είναι να ξεχωρίζεις τους μεν απ' τους δε. Κι όταν το κάνεις, σε περιμένει μια πολύ ευτυχισμένη ζωή!
Να είστε ευτυχισμένοι και να "επενδύετε" στους σωστούς ανθρώπους!
Katie :*:*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου