Παρά την προχωρημένη ώρα, καλησπερίζω παρέα με την έμπνευσή μου. Ίσως πολλούς από εσάς να σας ξένισε ο τίτλος του άρθρου. Ίσως να τον θεωρήσατε πολύ απότομο ή πολύ απόλυτο. Όμως θέλω να δω ποιοι θα με κρίνουν μόνο από τον τίτλο και θα με κράξουν, ή ποιοι πολύ απλά θα αναρωτηθούν το γιατί και θα ανοίξουν το link. Γιατί δεν μπορεί βρε αδερφέ, ολόκληρο άρθρο κάτι θα εξηγεί! Ας δούμε λοιπόν γιατί πιστεύω πως ναι, έκανα καλά που έφυγα από τη χώρα μου και έκανα καλά που άρχισα και θέλω να τελειώσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Και γιατί όχι, να βρω μια καλή δουλειά και να μείνω μόνιμα. Να ξεκαθαρίσω βέβαια πως σε καμία περίπτωση δεν κατακρίνω αυτούς που θέλουν να μείνουν στη χώρα, παρ' όλο που μερικές φορές το κάνουν ΑΥΤΟΙ. Πάμε!
Άσε και το άλλο: για να πάω αλλού απ' τα συνηθισμένα μου ενώ προσπάθησα πρώτα να μπω σε ελληνικό πανεπιστήμιο, πάει να πει πως η ίδια μου η χώρα με έδιωξε - βασικά αυτοί που τη διοικούν, γιατί η ίδια η χώρα είναι από τις πιο όμορφες του κόσμου. Μου πάσαραν τον μύθο της δωρεάν εκπαίδευσης την ίδια στιγμή που οι γονείς μου μέσα από στερήσεις πλήρωναν τα φροντιστήρια, διότι είναι κοινό μυστικό πια (και αυτό είναι που με εκνευρίζει) πως χωρίς φροντιστήρια δεν περνάς πουθενά στις πανελλήνιες. Όμως ακόμα και έτσι, το άθλιο σύστημα που έχουμε το οποίο οδηγεί μέχρι και σε αυτοκτονίες από την ψυχολογική πίεση που ασκεί στους μαθητές πολλές φορές δεν κρίνει καν αντικειμενικά. Γιατί λοιπόν, εφόσον εγώ ξέρω τι αξίζω, να κουβαλάω το στίγμα των πόσων μορίων έβγαλα τότε και να μην κάνω αυτό που μου αρέσει; Από πότε οι πανελλήνιες εξετάσεις καθορίζουν την ταυτότητα και τη ζωή μας;
Κι όμως μου λείπει η θάλασσα, τα πανέμορφα τοπία, το νησί μου, η παράδοσή του που χάνεται στα βάθη των αιώνων, η αίσθηση του γνώριμου και φυσικά η οικογένειά μου μαζί με τους αγαπημένους μου φίλους που αξίζουν όλο το χρυσάφι του κόσμου. Όμως όταν κάτι το έχεις στην καρδιά σου, δεν το ξεχνάς. Αναγνωρίζω πως οι κυβερνήτες της Ελλάδος την έκαναν ένα χάλι μαύρο για να μείνεις (ή τουλάχιστον όπως το θέλω εγώ - και πολύς κόσμος ακόμη) αλλά η ίδια η χώρα μου διατηρεί το ίδιο πνεύμα που με καλωσορίζει πάντα όταν την ξανασυναντώ. Γιατί πάντα την ίδια συγκίνηση αισθάνομαι όταν πατώ ξανά το κρητικό το χώμα. H Ελλάδα είναι σπίτι μου. Απλά, οι καταστάσεις το επιβάλλουν ώστε να μην είναι το μοναδικό...
Νευριάζω απίστευτα με όποιον μου λέει "Γιατί φεύγεις; Πρέπει να μείνεις και να παλέψεις στη χώρα σου" Και ερωτώ γιατί; Γιατί φίλε μου με θεωρείς προδότρια και λιποτάκτισσα; (δεν ξέρω αν είναι αυτή η σωστή λέξη :P ) Νομίζεις πως χαίρομαι που φεύγω; Μέχρι που τέλειωσα το σχολείο, δε φανταζόμουν τη ζωή μου έξω από τη χώρα μου. Που όσον αφορά το φυσικό της περιβάλλον είναι ένας επίγειος παράδεισος και εκεί βρίσκονταν όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τουλάχιστον την περίοδο που πήγαινα στο λύκειο. Όταν όμως είσαι μικρός, τα πράγματα σου φαίνονται πολύ πιο απλά και ρόδινα. Δεν είναι έτσι, όμως... Όλα τα κοντινά μου πρόσωπα ξέρουν πως έφυγα με το ζόρι και με κλάματα. Και όμως, ήταν ο μόνος τρόπος για να σπουδάσω αυτό που ονειρεύτηκα.
Κι αυτό μου έδωσε δύναμη να δω τα πράγματα θετικά και να ανακαλύψω χίλιους και βάλε λόγους να λατρέψω τη φοιτητική μου ζωή. Δεν είχα καμιά όρεξη να μπω σε σχολή που δε θα μου άρεσε. Είμαι από τους ανθρώπους που ή κάνουν κάτι και το γουστάρουν ή απλά δεν το κάνουν. Ήξερα πολύ καλά πως το να πάω να σπουδάσω κάτι αδιάφορο θα ήταν απλά σπατάλη χρόνου και χρήματος. Για αυτό και όσοι με κράζουν που πάω σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο δεν έχουν καθόλου δίκιο, καθώς θα μου δώσει το πτυχίο που αγαπώ μαζί με πολλές ευκαιρίες. Δε μιλάμε λοιπόν για σπατάλη χρημάτων, αλλά για κανονική επένδυση!
Άσε και το άλλο: για να πάω αλλού απ' τα συνηθισμένα μου ενώ προσπάθησα πρώτα να μπω σε ελληνικό πανεπιστήμιο, πάει να πει πως η ίδια μου η χώρα με έδιωξε - βασικά αυτοί που τη διοικούν, γιατί η ίδια η χώρα είναι από τις πιο όμορφες του κόσμου. Μου πάσαραν τον μύθο της δωρεάν εκπαίδευσης την ίδια στιγμή που οι γονείς μου μέσα από στερήσεις πλήρωναν τα φροντιστήρια, διότι είναι κοινό μυστικό πια (και αυτό είναι που με εκνευρίζει) πως χωρίς φροντιστήρια δεν περνάς πουθενά στις πανελλήνιες. Όμως ακόμα και έτσι, το άθλιο σύστημα που έχουμε το οποίο οδηγεί μέχρι και σε αυτοκτονίες από την ψυχολογική πίεση που ασκεί στους μαθητές πολλές φορές δεν κρίνει καν αντικειμενικά. Γιατί λοιπόν, εφόσον εγώ ξέρω τι αξίζω, να κουβαλάω το στίγμα των πόσων μορίων έβγαλα τότε και να μην κάνω αυτό που μου αρέσει; Από πότε οι πανελλήνιες εξετάσεις καθορίζουν την ταυτότητα και τη ζωή μας;
Όσο για τα ίδια τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, μπορεί να λειτουργούν με τις καλύτερες προθέσεις και να θεωρούνται αξιόλογα (τουλάχιστον κάποια από αυτά) αλλά δεν έχω ακούσει και τα καλύτερα για τον εξοπλισμό, το προσωπικό και τις καταλήψεις που σε κάνουν να χάνεις το εξάμηνο... Τυπικά βέβαια το ίδιο πτυχίο σου δίνουν, αλλά εγώ θέλω να πάρω πτυχίο στα τέσσερα χρόνια και όχι να με καθυστερεί η ίδια μου η χώρα. Και πες πως αποφοίτησες, πήρες το πτυχίο σου. Δουλειά πώς θα βρεις; Εδώ όσοι έχουνε πτυχία τα κρύβουνε επειδή κάτοχος πτυχίων δικαιούται μεγαλύτερο μισθό, τον οποίο και δεν πρόκειται να λάβει ποτέ έτσι όπως είμαστε! Πού θα κατέληγα; Σερβιτόρα ή να φτιάχνω καφέδες. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή φυσικά και εννοείται πως είμαι υπέρ της part-time εργασίας που ως σκοπό έχει να σου εξασφαλίσει χρήματα, αλλά αρνούμαι να έχω το πτυχίο για το οποίο κόπιασα και τελικά να κάνω κάτι που ουδεμία σχέση έχει με αυτό.
Έχω δικαίωμα να έχω τη δουλειά που μου αρέσει και που στην τελική για αυτή προετοιμάζομαι και για αυτή τρώω τα μάτια μου στο διάβασμα. Και ξέρεις κάτι, φίλε μου; Αυτό σε άλλη χώρα δεν θα ήταν καν υπό... διαπραγμάτευση. Ξέρεις τι μου λένε όσοι μαθαίνουν πως ονειρεύομαι συγκεκριμένο μεταπτυχιακό και διδακτορικό στον κλάδο μου και ψάχνομαι ανάμεσα στις χώρες πως θα μου προσφέρουν μια ευκαιρία; Πως ξιπάστηκα και μεγαλοπιάνομαι! Είναι λυπηρό πως φτάσαμε σε τέτοια κατάσταση στη χώρα μας που ακόμα και το να έχουμε τη δουλειά που θέλουμε θεωρείται ουτοπία. Δεν θέλω να φτάσω σε αυτό το σημείο. Η δουλειά είναι μεγάλο κομμάτι από τη ζωή μας και πρέπει να είναι κάτι που αγαπάμε, αλλιώς δεν αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι.
Εκτός από το αντικείμενο της δουλειάς, είναι και ο μισθός. Όταν ξέρεις πως μπορείς να κυνηγήσεις κάτι παραπάνω και να ξεφύγεις από το να μετράς ακόμα και τα μπρούντζινα στο πορτοφόλι σου, γιατί να μην το κάνεις; Με το χρήμα, λένε, δεν αγοράζεις την ευτυχία. Αγοράζεις όμως πολλά μέσα ώστε να την αποκτήσεις. Ας μην μπλέκουμε τελείως τα μπουτάκια μας, παιδιά! Δεν θέλησα ποτέ μου να γίνω αηδιαστικά πλούσια και να αγοράζω δέκα δέκα τις γόβες μου, αλλά ρε γαμώτο, να μπορώ να ξοδέψω για την ευχαρίστησή μου χωρίς να νιώθω πως διαπράττω έγκλημα και να μπορώ να προσφέρω τόσο στην τωρινή όσο και στη μελλοντική μου οικογένεια. Και στην τελική, ας προσγειωθούμε λίγο στη γη. Δε θα με ταϊσει η πατριδολατρεία, δεν θα με βοηθήσει να βγάλω το μήνα και δεν θα μου φέρει λεφτά στα χέρια μου. Να μη μιλήσω για τις παροχές της Ελλάδας που δικαιούται κάθε κάτοικος, οι οποίες σε σύγκριση με άλλες χώρες... ε, δεν είναι και οι καλύτερες! Δε μου εγγυήθηκε ποτέ κανείς πως έξω θα με περιμένουν με κόκκινα χαλιά. Θέλει τρεχάματα, θέλει να μάθεις τη γλώσσα φαρσί, να μάθεις εντελώς καινούρια πράγματα, να αγχωθείς, να μοχθήσεις - αλλά εκεί τουλάχιστον θα αποζημιωθώ για τους κόπους μου.
Κι όμως μου λείπει η θάλασσα, τα πανέμορφα τοπία, το νησί μου, η παράδοσή του που χάνεται στα βάθη των αιώνων, η αίσθηση του γνώριμου και φυσικά η οικογένειά μου μαζί με τους αγαπημένους μου φίλους που αξίζουν όλο το χρυσάφι του κόσμου. Όμως όταν κάτι το έχεις στην καρδιά σου, δεν το ξεχνάς. Αναγνωρίζω πως οι κυβερνήτες της Ελλάδος την έκαναν ένα χάλι μαύρο για να μείνεις (ή τουλάχιστον όπως το θέλω εγώ - και πολύς κόσμος ακόμη) αλλά η ίδια η χώρα μου διατηρεί το ίδιο πνεύμα που με καλωσορίζει πάντα όταν την ξανασυναντώ. Γιατί πάντα την ίδια συγκίνηση αισθάνομαι όταν πατώ ξανά το κρητικό το χώμα. H Ελλάδα είναι σπίτι μου. Απλά, οι καταστάσεις το επιβάλλουν ώστε να μην είναι το μοναδικό...
Katie :*:*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου