Τα φοιτητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα

Γεια σας και πάλι, και χαιρετώντας εσάς, αποχαιρετώ τον Αύγουστο και προϋπαντώ τον Σεπτέμβρη. Αυτό είναι το τελευταίο άρθρο που γράφω από την Ελλάδα, γιατί την επόμενη Κυριακή θα είμαι στην Κύπρο. Και το γράφω όχι μόνο για να κάνω τον απολογισμό μου, αλλά και σαν ένα βοήθημα για την καινούρια φουρνιά των μελλοντικών πρωτοετών, που ενώ ήθελαν τόσο καιρό να τελειώσουν οι Πανελλήνιες και να μπουν σε αυτό το λούνα παρκ που λέγεται φοιτητική ζωή, ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι είναι γεμάτοι ανασφάλειες και δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα. Κι εσείς όμως οι παλιοί, ευκαιρία να θυμηθείτε και να κάνετε τον απολογισμό σας.

Δεν κρύβω τα γλυκόπικρα συναισθήματά μου, το ότι έχω ζωή και στις δύο χώρες πια και νιώθω χαρμολύπη σε κάθε πηγαινέλα από τη μια χώρα στην άλλη. Όμως αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, "χορτασμένη" από τα υπέρ της ζωής στην Ελλάδα (οκέι, ίσως όχι τόσο όσο θα ήθελα, αλλά δεν πειράζει) θέλω να μιλήσω για τα φοιτητικά χρόνια στην Κύπρο. Συγκεκριμένα, για τον πρώτο που, γεμάτος καθώς υπήρξε με συμβάντα παντός είδους, μόνο βαρετός που δεν ήταν!

Στην αρχή δεν ήθελα να πάω. Πικραμένη από τα αποτελέσματα των Πανελληνίων, γεμάτη αμφιβολία για την άφιξη σε άλλη χώρα με άλλα δεδομένα, δυσκολία αποχωρισμού από την οικογένεια, όλα μαζί συνέβαλλαν ώστε να νιώθω πίκρα για την αναχώρησή μου. Όμως με κράτησε ένα και μόνο πράγμα: θα έπαιρνα το πτυχίο των ονείρων μου, και για αυτό άξιζε κάθε θυσία. Τελικά πράγματι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς - και αυτούς που είναι θετικά διακείμενοι για νέες εμπειρίες ενώ είναι πρόθυμοι και να παλέψουν, συμπληρώνω εγώ. 

Τελικά ο χρόνος αυτός αποδείχθηκε ένας από τους καλύτερους της ζωής μου. Δεν έγινε όμως διά μαγείας, ούτε χωρίς δυσκολίες. Η οικογένειά μου μού έλειπε φοβερά (αλλά ευτυχώς, thanks to Skype!) και ήταν περίεργο να συνηθίσω να ζω μόνη συντηρώντας ένα σπίτι, ενώ μέχρι πρότινος έμενα σε ένα πενταμελές πολύβουο μελίσσι όπου τα βασικά τα είχα έτοιμα. Το ότι έβρισκα το πανεπιστήμιο μου καταπληκτικό και τα μαθήματα μου ενδιαφέροντα δεν καλυτέρευε την διάθεσή μου. Πέρασα πολλές μέρες που ένιωθα μελαγχολική και δεν έβρισκα νόημα σε τίποτα. Επ, φοιτηταριό; Γνωστά συναισθήματα, έτσι;

Όμως ευτυχώς, είχα ήδη γνωριστεί με μια κοπέλα που ήταν από την ίδια πόλη με εμένα, και θα σπουδάζαμε στο ίδιο πανεπιστήμιο και στον ίδιο κλάδο. Στην αρχή ήταν απλώς μια παρέα και μια αντιπρόσωπος του τόπου μου, και τελικά κατέληξε να γίνει μία απ' τις καλύτερες μου φίλες. Νιώθαμε ακριβώς το ίδιο, οπότε σταδιακά δεθήκαμε. Με έσωσε από ασιτία γιατί είναι καλύτερη μαγείρισσα από εμένα, αλλά κι εγώ τη βοήθησα εκεί που μπορούσα. Τώρα δε γίνεται να φανταστούμε τη φοιτητική μας ζωή η μία χωρίς την άλλη. Τρωγόμαστε συνέχεια, αλλά συνεννοούμαστε με μια ματιά ή με μια παλαβή λέξη που δεν καταλαβαίνει κανείς άλλος. Και ο κόσμος να χαλάσει, θα είμαστε πάντα εκεί η μία για την άλλη - αυτό δεν το ανατρέπει κανείς.

Μέχρι και οι Δευτέρες του δεύτερου εξαμήνου ήταν τελικά ωραίες, γιατί μπορεί να είχαμε μισητά μαθηματικά και μάλιστα εννέα το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι, αλλά το ότι παίρναμε μαζί τον καφέ μας και σχολιάζαμε τον καθηγητή μπας και ξυπνήσουμε, είχε μια χαρά που δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Πότε στο πανεπιστήμιο, πότε στο σπίτι της μίας και πότε της άλλης, γιατί για να βγαίνουμε συνέχεια δεν υπήρχε ούτε σάλιο, έχουμε πολλές αναμνήσεις. Μερικές μας πληγώνουν, μα άλλες τις κρατάμε σαν φυλαχτό. Και ξαφνικά, κοιτάζοντας πίσω ανακαλύπτουμε πως ακόμα και οι βλακείες που λέμε γελώντας σαν χαζές, ή οι στιγμές που σιωπηλές ετοιμάζουμε και πίνουμε καφέ, έχουν αξία.

Σταδιακά μπήκαν και άλλα πράγματα και άτομα στη ζωή μου, που την ομόρφυναν κατά πολύ. Δραστηριότητες, καινούρια άτομα, καινούριοι φίλοι, κάποια ήδη πέρασαν και έφυγαν αλλά όσα αξίζουν έχουν μείνει και θα παλέψω να τα κρατήσω. Ένιωθα ευτυχία όταν ξυπνούσα το πρωί και φωτιζόταν το σπίτι από τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα. Ένιωθα ευτυχία όταν έτρωγα το πρωινό μου και μετά περπατούσα προς το πανεπιστήμιο, που πλέον τον δρόμο τον γνωρίζω με κλειστά μάτια. Ένιωθα ευτυχία όταν έβγαινα με τους φίλους μου, πίναμε το καφεδάκι μας και κάναμε βόλτα στην όμορφη πόλη μας. Πολλές φορές, ένιωθα ευτυχία όταν απλώς περνούσα ένα ήσυχο βράδυ στο σπίτι μου, χαζεύοντας βίντεο στο YouTube και τρώγοντας τον άμπακο. Στο τέλος ένιωθα ευτυχία ακόμα κι όταν διάβαζα για την εξεταστική, διότι αγαπώντας τα μαθήματά μου και διαβάζοντας από λίγο κάθε μέρα, τελικά έμαθα πολλά, αρίστευσα και εξακολουθούσα να ασχολούμαι με αυτά που θέλω.

Και φυσικά δεν ξεχνώ εκείνη τη συνάντηση που έγινε κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, με ένα "τυχαίο" αγόρι που με γοήτευσε και δεν είχα ιδέα πως τελικά θα είμαστε μαζί. Φυσικά τότε οι στιγμές της ευτυχίας μου πολλαπλασιάστηκαν, όμως δεν νομίζω πως θα έρχονταν αν δεν είχα ήδη μάθει να σκέφτομαι θετικά, και να κάνω μια καινούρια αρχή αντί να παραπονεθώ. Ούτε και αν ξαφνικά τα παρατούσα στη σχέση μου με την πρώτη δυσκολία, γιατί είχαμε πάρα πολλές. Και ακόμα έχουμε, αλλά αν υπάρχουν αληθινά αισθήματα όλα ξεπερνιούνται.

Πάντα υπάρχουν δυσκολίες σε όλους τους τομείς της ζωής. Δεν ισχυρίζομαι πως ήμουν πάντα σε θέση να τις ξεπεράσω, πολλές φορές μάλιστα με κατέβαλαν και χρωστάω την παραμονή μου στην Κύπρο σε όσα πράγματα την ομορφαίνουν και με έκαναν να κάνω υπομονή. Και αυτά τα πράγματα, ήταν περισσότερο απλά και καθημερινά, γιατί όπως είπα σε προηγούμενο άruro, η μοναδικότητα βρίσκεται κρυμμένη στην καθημερινότητα. Στους φίλους, περισσότερο ή λιγότερο κοντινούς, στο πανεπιστήμιο, στις δραστηριότητες, σε κάθε ευτυχισμένη στιγμή, αλλά ίσως και πιο δύσκολη που μου δίδαξε πράγματα - αλλά και στην στήριξη των ανθρώπων μου στην Ελλάδα, γιατί ό,τι αξίζει μένει, μην το ξεχνάτε.

Για αυτό δεν πρέπει να ανησυχείτε, αν τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς με την τροπή που είχατε στο νου σας. Η ζωή ξέρει σίγουρα τι κάνει, απλά ανταμείβει λίγο παραπάνω όσους σκέφτονται θετικά ή έστω έχουν ελπίδα να παλέψουν για να δουν τι θα συμβεί παρακάτω. Έμαθα, και έτσι πρέπει να μάθουν όλοι, πως η θετική σκέψη σου δίνει να καταλάβεις πως η ευτυχία δεν κρύβεται σε τίποτα το "μεγάλο" και εξαιρετικό. Πως πρέπει να δώσεις ευκαιρία στη ζωή, στο Θεό, ότι τέλος πάντων μπορεί ίσως να "ρυθμίζει" τη ζωή μας, και να μην τα παρατάς ποτέ. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στα όνειρά μας, ακόμα κι αν δεν είναι αυτοί που σκεφτήκαμε. 

Μην το βάλετε ποτέ κάτω. Μην τα παρατήσετε. Πάντα να έχετε θετική σκέψη και να απολαμβάνετε το κάθε δευτερόλεπτο. Να έχετε στόχους, όνειρα, και να τα κυνηγάτε με πάθος.
Σίγουρα ο πρώτος χρόνος της φοιτητικής μου ζωής δεν ήταν όπως τον φαντάστηκα.
Ήταν πολύ, μα πολύ καλύτερος!

Έτσι θα είναι κι ο δικός σας, αλλά και όλα τα χρόνια, εάν το θέλετε και το κυνηγάτε!

(Υ.Γ.: Μεταξύ άλλων, το άρθρο αυτό το αφιερώνω περισσότερο σε μια από τις πιο στενές μου φίλες, η οποία είναι ένας από τους δυνατότερους ανθρώπους που ξέρω και ταυτόχρονα ένας από τους ελάχιστους που με κάνει να γελάω τόσο πολύ. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου πλέον, και εύχομαι να συνεχίσει να είναι.)

Katie :*:*