Μ' αρέσει ρε φίλε που θα έγραφα κάθε Κυριακή. Τι να κάνουμε όμως, χωρίς ίντερνετ δε γίνεται δουλειά! Και τώρα που μπορώ, ας μιλήσουμε για το θέμα αυτής της βδομάδας. Κατ' αρχήν δε μπορώ να ΞΑΝΑμιλήσω για πολιτικά. πρώτον επειδή μπούχτισα και εγώ με τόσο μπάχαλο (και σίγουρα δεν είμαι η μόνη) και δεύτερον, περιμένω να δω πώς θα προχωρήσουν τα πράγματα με τη νέα συμφωνία. Αν παρουσιαστεί ανάγκη, φυσικά και θα πω τη γνώμη μου.
Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Μέσα Ιουλίου και σίγουρα όλοι οι φοιτητές (σχεδόν) ξεμπέρδεψαν πια από την εξεταστική και, αν σπουδάζουν εκτός της πόλης που ζούσαν ως μαθητές, πλέον θα έκαναν την τιμή στο πατρικό τους. Εδώ όμως θα μιλήσουμε για εκείνους που φέτος πήραν την πρώτη γεύση από το λούνα παρκ που λέγεται φοιτητική ζωή. Τα κωθώνια και τους πρωτάρηδες.
Ανήκω και εγώ σε αυτή την κατηγορία φοιτητών, και μάλιστα ήρθα όχι απλώς από άλλη πόλη, αλλά από άλλη χώρα. Ξέρω λοιπόν τι θα σκεφτείτε εσείς οι ομοιοπαθείς: κι άλλη αλλαγή, τώρα τι; Προσωπικά, δυσκολεύτηκα αρκετά να προσαρμοστώ στη φοιτητική ζωή, και δεν πίστευα ποτέ πως θα έρθει κάποια στιγμή... που ένας χρόνος φοιτητικής ζωής θα με έκανε να δυσκολευτώ να προσαρμοστώ πάλι στους ρυθμούς του σπιτιού μου, τους οποίους ακολουθούσα εδώ και δεκαοχτώ (και μισό) χρόνια!
Κι όμως, έτσι είναι. Όταν μένεις μόνος σου, αρχικά ζορίζεσαι. Όταν έχεις μείνει χωρίς φράγκο στις 20 του μήνα ενώ το επόμενο έμβασμα έρχεται στις 30, όταν πρέπει να μάθεις πώς θα πληρώνεις λογαριασμούς κ.λπ., όταν χάνεις την εξέταση επειδή ξενύχτησες διαβάζοντας, ή (ακόμα χειρότερα) χορεύοντας στο κλαμπ, όταν δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ να φας και είσαι σε φάση "α ρε μάνα, πού είσαι να μου φέρεις φαγητό"... τότε ναι, αρχίζεις να αναπολείς τις εποχές που ήσουν μαθητής και όλα ήταν πιο απλά. Τα έζησα κι εγώ αυτά. Όταν είδα μέσα στο σπίτι μου μια μέλισσα ΝΑ, δεν ήταν εκεί ο μπαμπάς να καθαρίσει με την παντόφλα Νο46. Όταν κάηκε το φαγητό, δεν ήταν εκεί η μαμά να μου φτιάξει άλλο. Όταν ένιωθα το σπίτι τελείως άδειο τη στιγμή που έπεφτα για ύπνο και μου έλειπαν ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ, δεν ήταν κανείς εκεί - τουλάχιστον όχι στην αρχή...
Μεταξύ μας όμως, αυτά ξεπερνιούνται. Ομολογώ πως στην αρχή ήθελα να γυρίσω στον τόπο μου και να παρατήσω τα πάντα, αλλά με κρατούσε πάντα η τάση μου να εξερευνώ καθετί καινούριο και φυσικά το ότι είχα την ευκαιρία να σπουδάζω αυτό που μου αρέσει. Και έτσι σκέφτηκα τι στο καλό, για κάποιο λόγο ήρθα εδώ! Τι έχω πάθει τώρα, όλη μου η ζωή άλλωστε ήταν μια αλλαγή. Έτσι ανακάλυψα πως τα καλά πράγματα έρχονται μόνο αν είσαι δεκτικός σε τέτοιου είδους προοπτικές, ενώ αντίθετα αν είσαι προκατειλημμένος δεν θα ζήσεις τίποτα καλό.
Άρχισε να μου αρέσει η καθημερινότητά μου. Το πρωινό ξύπνημα ήταν λίγο δύσκολο, αλλά ο πρωινός καφές (και αργότερα το τσάι, γιατί μετά αυτόν τον έκοψα) σηματοδοτούσε την έναρξη της μέρας μου, την όρεξη να κάνω νέα πράγματα. Είτε διάβαζα για το πανεπιστήμιο, είτε πήγαινα στο μάθημά μου, είτε μαγείρευα ή μάζευα το σπίτι, είτε έβγαινα με φίλους, είτε άραζα απλώς το βράδυ παρέα με βιντεάκια και σίριαλ... ένιωθα πως ήμουν πραγματικά τυχερή για τη ζωή που ζούσα.
Η ελευθερία είναι κάτι υπέροχο, αλλά έχει τίμημα. Μα έτσι δεν είναι σε όλα; Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Δική σου είναι η δουλειά να βάλεις προτεραιότητες για το τι προτιμάς να έχεις, γιατί ποτέ δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Για μένα το να τα έχω όλα εύκολα δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο το να μαθαίνω σιγά-σιγά να ορίζω τη ζωή μου και να βελτιώνω τελικά τον εαυτό μου. Μπορεί άλλοι να προτιμούν άλλα, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.
Και να με πάλι εδώ, όπως και τόσοι άλλοι, πίσω στο πατρικό μου για όλο το καλοκαίρι μετά από παραμονή το πολύ δεκαπέντε ημερών. Άντε τώρα να συνηθίσω να είμαι σε ένα πρόγραμμα που ορίζουν άλλοι για μένα, να πρέπει να γυρίζω συγκεκριμένη ώρα στο σπίτι αν μη τι άλλο από αίσθημα ευθύνης, σε ένα σπίτι που θυμίζει πολύβουο μελίσσι από εκεί που είχα συνηθίσει μόνο μουσική και ησυχία. Αυτό ο καθένας μας το αντιμετωπίζει διαφορετικά, αλλά εγώ βρίσκω και καλά και κακά στοιχεία σε αυτό. Από τη μία με εκνευρίζει να ακούω σούσουρο απ' τη στιγμή που συνήθισα την ησυχία μου, από την άλλη όμως ίσως αυτό να μου έλειψε. Σίγουρα προτιμώ να βγάζω δικό μου πρόγραμμα, αλλά τώρα που ήρθα εδώ, υπάρχουν πράγματα που θέλω να χαρώ και θα προσπαθήσω να το κάνω στο μέγιστο. Τα περισσότερα αγαπημένα μου πρόσωπα είναι στην πατρίδα μου, αν και υπάρχουν εξίσου αγαπημένα και στον τόπο σπουδών μου.
Μιας και αναφερθήκαμε σε αυτό το κομμάτι, αρκετοί από εμάς τους φοιτητές εκτός της πόλης μας έχουμε ερωτική σχέση που αφήσαμε πίσω στο πανεπιστήμιο, είτε επειδή το "πρόσωπο" είναι από την πόλη σπουδών είτε από τελείως άλλο τόπο στον οποίο και πρέπει επίσης να επιστρέψει. Άουτς, έτσι; Χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό διότι κι εγώ αυτό διαχειρίζομαι τώρα. Κακά τα ψέματα, είναι κι αυτό ένας λόγος για να θέλεις να γυρίσεις πίσω. Καλή η ανεξαρτησία σου, καλές οι σπουδές κι ειδικά αν τις αγαπάς, αλλά ένα άλλο άτομο αποτελεί από μόνο του έναν σημαντικό παράγοντα. Πονάει να μην μπορείς να δεις ένα σημαντικό άτομο για σένα επί δύο μήνες, από εκεί που το έβλεπες σχεδόν κάθε μέρα. Καλή η τεχνολογία βέβαια, δε λέω, κάνει την επικοινωνία ευκολότερη από ποτέ... αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει εκείνα τα βλέμματα, τις αγκαλιές, τα φιλιά, το κράτημα του χεριού, την αίσθηση πως η Γη γυρίζει σταθερά στον άξονά της και τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή.
Όλοι μας ανησυχήσαμε λίγο όταν έπρεπε να χωριστούμε από αυτό το άτομο για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο διάστημα. Θα τα καταφέρουμε; Θα κρατήσει; Θέλουμε όντως να κρατήσει; Πώς θα τη βγάλουμε χωρίς να βλεπόμαστε για δύο μήνες; Πόσο θα μας επηρεάσει η έλλειψη. Κι εγώ τα σκέφτηκα αυτά, και για αυτό το λόγο η αναχώρηση για μένα πνίγηκε στη χαρμολύπη. Περίεργο αίσθημα, ένιωθα χαρά που θα δω την οικογένεια και τους κολλητούς μου αλλά ένιωσα λύπη για ότι (και όποιον) άφηνα πίσω έστω και προσωρινά.
Όμως αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις για την ελευθερία σου και για τις καινούριες εμπειρίες που θα ζήσεις μακριά. Όπου και να είσαι, νιώθεις πως είσαι "σπίτι" αλλά και ταυτόχρονα πως δεν είσαι, γιατί ένα κομμάτι της καρδιάς σου λείπει πάντα. Όμως καλύτερα να λείπει απλώς από το φυσικό κοντινό σου περιβάλλον, παρά να μην υπάρχει καθόλου. Όπως προείπα, δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Για μένα όμως, είναι κάτι το οποίο μπορώ να διαχειριστώ διότι ζω τη ζωή που θέλω - οκέι, στο περίπου. Αλλά τα βασικά που θέλω για να είμαι ευτυχισμένη τα έχω, και είμαι ευγνώμων.
Για αυτό εσείς που γυρίσατε στο πατρικό σας, να έχετε την υπομονή μέχρι να ξαναγυρίσετε στη βάση σας αλλά και τη μαγκιά να χαρείτε όσα υπάρχουν στην μαμά πατρίδα -σίγουρα όλο και κάτι θα υπάρχει- και χαρείτε τις διακοπές σας, γιατί το δεύτερο έτος θα έρθει γρηγορότερα απ' όσο νομίζετε. Η ευτυχία που νιώθεις, είναι και θέμα οπτικής γωνίας. Και εσείς που περιμένετε τον Σεπτέμβρη για να δείτε το αμόρε, τσάκω τη σοφή φράση του Γάλλου συγγραφέα Λα Ροσφουκώ:
"Ο χωρισμός ελαττώνει τα μέτρια πάθη και δυναμώνει τα μεγάλα, όπως ο άνεμος σβήνει τα κεριά αλλά φουντώνει τις φωτιές".
Να περνάτε τέλεια!
Katie :*:*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου