Παιδιά με ομόφυλους γονείς: Γίνεται;

Καλησπέρα και πάλι! Δεν άργησα, έτσι; Κάθε εβδομάδα είπαμε! Από εδώ και πέρα θα γράφω σταθερά μία φορά την εβδομάδα σε αυτό εδώ το blog, και λιγότερο συχνά στο φοιτητικό website του StudentLife. Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε τι και πώς για να μπορείτε να συνεχίσετε να με διαβάζετε, πάμε στο σημερινό μας θέμα. Θα μείνουμε στο κλίμα της προηγούμενης εβδομάδας - τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους. Πάμε σε ένα θέμα όπου οι απόψεις διίστανται ιδιαίτερα, γιατί εδώ πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν περισσότερες παραμέτρους. Πρέπει τα ομόφυλα ζευγάρια να έχουν παιδιά; Με οποιονδήποτε τρόπο, είτε το παιδί είναι του ενός εκ των δύο ή το έχουν υιοθετήσει. Γίνεται; Μπορεί να υπάρξει;

Δεν είναι λίγοι που δεν συμφωνούν με αυτό. Εντάξει, έχεις κάθε δικαίωμα να διαφωνήσεις με κάτι όπως υποστηρίζω γενικά, αλλά τουλάχιστον να έχεις επιχειρήματα να το στηρίξεις. Πολλοί, ειδικά στο υπέροχο Ελλαδιστάν, είναι εναντίον των γκέι και τους θεωρούν "κακό πρότυπο" για τα παιδιά. Άλλοι δεν έχουν πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία, απλά δεν είναι σίγουροι για το κατά πόσο ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει σωστά με ένα πρότυπο οικογένειας διαφορετικό από το συνηθισμένο. Με λίγο ψάξιμο όμως, όλα γίνονται και όλα τα βρίσκεις. 

Έψαξα κι εγώ σχετικά, όμως ένας από τους καθηγητές μου -ο καλύτερος που μου έχει τύχει μέχρι σήμερα, θα έλεγα- μας διαβεβαίωσε πως δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ έρευνα που δείχνει πως ένα παιδί που μεγαλώνει με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες αντίστοιχα, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να γίνει γκέι. Όπως είπαμε και στο προηγούμενο άρθρο, αν δεν υπάρχουν βιολογικές τάσεις πώς ο άλλος να γίνει γκέι; Τώρα για το πώς θα μεγαλώσει σωστά, δεν λέω πως είναι εύκολο να μεγαλώσεις ένα παιδί. Είναι όμως ευκολότερο για έναν μπαμπά και μια μαμά; Ας αναρωτηθούμε. 

Μήπως είναι πιο σημαντικό η προσωπικότητα του γονέα και η αγάπη που θέλει να δώσει; Και στην τελική, μήπως είναι πιο σημαντικό ένα παιδί να ΕΧΕΙ γονείς που θα το μεγαλώσουν και θα το φροντίσουν παρά να μείνει στο ορφανοτροφείο; Σκέψου το παιδί που μεγαλώνει σε ίδρυμα. Σκέψου το παιδί που μεγαλώνει στο ίδρυμα μόνο του. Σκέψου το παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια που ο μπαμπάς χτυπάει τη μαμά, ή υποτιμάται ο ρόλος της γυναίκας ή οτιδήποτε άλλο. 


Αυτά είναι άσχημα πρότυπα, αυτά μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή του παιδιού και όχι ο σεξουαλικός προσανατολισμός του γονέα. Ο άνθρωπος πρέπει να κρίνεται με βάση τον χαρακτήρα του και όχι το ποιο φύλο προτιμάει. Αν λοιπόν ένα ζευγάρι γκέι ατόμων νιώθουν πως θέλουν να γίνουν γονείς και θα αγαπάνε το παιδί τους, ενώ θα του προσφέρουν όσα είναι απαραίτητα και του προσφέρουν μια σωστή διαπαιδαγώγηση, γιατί να μην έχουν παιδί; Ίσα-ίσα, που ακριβώς επειδή είναι πιο δύσκολο για εκείνους να το αποκτήσουν, είναι πολύ πιο πιθανό όταν το θέλουν, να το θέλουν στα αλήθεια. 

Θα σου πω γιατί, τουλάχιστον στην προοδευτική μας χώρα. Γιατί εδώ δεν έχουμε αποδεχτεί καλά καλά το ότι ένας γκέι είναι άνθρωπος όπως όλοι και έχει ίσα δικαιώματα, πόσο μάλλον την υιοθεσία του παιδιού. Σε μια χώρα που ο ρατσισμός ευδοκιμεί ακόμα και αν εσένα σου αρέσει το κόκκινο και του άλλου το πράσινο, ένα παιδί με δύο μαμάδες/μπαμπάδες θα είναι μόνιμα δακτυλοδεικτούμενο και τελικά η υιοθεσία του από τους γκέι γονείς του θα του κάνει ζημιά όχι από τους ίδιους τους γονείς, αλλά από τον τρόπο που το αντιμετωπίζει η κοινωνία. Βλέπουμε λοιπόν πως παρ' όλο που ουσιαστικά δεν βλάπτει το παιδί τέτοιου είδους υιοθεσία, αντίθετα το ωφελεί γιατί έχει γονείς που το αγαπούν, σε μια χώρα παραδοσιακή δεν γίνεται αποδεκτή και για αυτό δεν ενδείκνυται. Αυτό είναι ένα αδιέξοδο, γιατί όσο δεν κάνει κανείς τίποτα δεν πρόκειται να προχωρήσουμε επιτέλους μπροστά. 

"Τα ισοπεδώνουμε όλα σήμερα" ακούω τους ομοφοβικούς, οπισθοδρομικούς να λένε. Καλά όταν είναι πιο μεγάλοι άνθρωποι που έχουν άλλη ανατροφή, γιατί τότε δικαιολογούνται κάπως. Όταν όμως βλέπω άτομα τις ηλικίας μου να έχουν απόψεις του 1900, δεν μπορώ, αηδιάζω. Το ότι επιδεχόμαστε αλλαγές στην μορφή της οικογένειας δεν δείχνει πως δε σεβόμαστε το θεσμό της. Η οικογένεια δεν μπαίνει σε καλούπια και τυπικότητες, ούτε ακόμη και σε δεσμούς αίματος. Συμφωνώ, δεν είναι απλό ζήτημα, αλλά πιστεύω πως περισσότερος χαλασμός γίνεται στην αποδοχή του από την κοινωνία παρά στο γεγονός αυτό καθαυτό.

 Ας προσπαθήσουμε να το δεχτούμε επιτέλους και ας κάνουμε χώρο στην ευτυχία να περάσει, χωρίς να θέτουμε εμπόδια απαρχαιωμένες ιδέες και ηλίθια κοινωνικά πρότυπα.Αληθινή οικογένεια σημαίνει ενδιαφέρον, φροντίδα, αγάπη. 

Katie :*:*