Μύωπας; Join the club! #eyecontactsversion

Να 'μαστε και πάλι ύστερα από μια βδομάδα... σχεδόν. Αυτή τη φορά, απολαύστε νωρίτερα από το κανονικό το νέο μου άρθρο, μιας και την καθιερωμένη μέρα απλά θα αδυνατώ να γράψω λόγω... δουλειών με φούντες! Λοιπόν, όπως σας υποσχέθηκα, αυτή τη φορά επανήλθα με το θέμα της μυωπίας (ή ό,τι έχεις τέλος πάντων) αλλά με εσάς τους φίλους που συνηθίζετε τους φακούς επαφής αντί για τα γυαλιά. Εγώ δεν τους συνηθίζω ιδιαίτερα, αλλά παραπονεμένους θα αφήσω όσους το κάνουν; Πάμε λοιπόν!

Όλοι θυμόμαστε την πρώτη φορά που βάλαμε φακούς και τα στοιχήματα που βάλαμε με τους εαυτούς μας. Αν θα βγάλουμε το μάτι μας, αν το πιέσουμε μέχρι τέρμα, πόσες γενιές μικροβίων θα του μεταδώσουμε... Ωραίες αναμνήσεις! Άσε που έπρεπε να υπολογίσουμε να μείνουμε τουλάχιστον μια αιωνιότητα στο μπάνιο για να τα καταφέρουμε. Βέβαια τώρα μας φαίνεται αστείο και θέμα δευτερολέπτων, αλλά ακόμα είναι εφιάλτης το πρωινό ξύπνημα νωρίτερα για να μη στραβωθούμε από τη βιασύνη.

Και τελικά ΜΠΑΙΝΟΥΥΥΝ. Επιφανειακά, όσοι τους φοράμε δείχνουμε σαν να μην έχουμε τίποτα στα μάτια - τουλάχιστον για όποιον δεν το ξέρει. Αλλά, έχουμε και εμείς τα προβλήματά μας. Καταρχήν, όταν πρέπει να βάλουμε/βγάλουμε τους φακούς πρέπει να γίνει ολόκληρη ιεροτελεστία. Αυτό είναι ένα από τα βασικά μειονεκτήματα που με κάνουν να τους αποφεύγω γιατί βαριέμαι τέτοιου τύπου διαδικασίες. Όχι ότι παίρνει υπερβολική ώρα, αλλά είναι πολύ λεπτεπίλεπτη δουλειά και εγώ δεν είμαι τύπος που τα καταφέρνει εύκολα με αυτά. Κέντημα με βάλανε να μάθω μητέρα και γιαγιά και σιχάθηκα τη ζωή μου. Άσε που πρέπει να κουβαλάς όοολο τον εξοπλισμό μαζί σου. Θήκη φακών, θήκη γυαλιών, υγρό και δε συμμαζεύεται. Κι αν ταξιδέψεις με αεροπλάνο παίζει να μη σου περάσουν το υγρό. Δεν κάθομαι και στο σπίτι μου μωρέ.

Επίσης όταν φοράμε φακούς φοβόμαστε να τρίψουμε το μάτι μας γιατί έχουμε πάντα αυτό το αίσθημα πως θα φύγει ο φακός στην πίσω μεριά και πρέπει να βγάλουμε το μάτι μας για να βγει και αυτός. Εμένα δε μου έχει τύχει, αλλά συμβαίνει να χάνεται φακός μέσα στο μάτι και τρέχα γύρευε να τον βρεις. Ή το άλλο που όταν βγάζεις τους φακούς και σε δει κάποιος που δεν ξέρει από αυτά, σε κοιτάει σαν το χάννο περιμένοντας πως θα χώσεις το δάχτυλό σου στην κόχη και θα πετάξεις το μάτι σου έξω. Πάλι καλά που δεν έρχεται να δει αν θα το κρατάμε στη χούφτα μας μετά. 

Κι όταν τελειώσει το υγρό φακών και δεν ευκαιρείς να πεταχτείς να πάρεις επειδή είναι νύχτα/Κυριακή/θεομηνία έξω/περίοδοι αφραγκιάς; Είναι κι ακριβό το άτιμο. Ειδικά εγώ που πρέπει να το χρησιμοποιήσω εντός τριών μηνών και ξέρω πως δεν θα χρησιμοποιήσω ούτε το μισό του μισού, πονάει η ψυχή μου με τα λεφτά που δίνω. Αλλά δεν πειράζει. Καλύτερα αυτό, παρά να πάθω κάτι και να τρέχω στον οφθαλμίατρο έχοντας στα μάτια Κύριος οίδε τι. Όλοι ξέρουμε πως πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τη χρήση φακών και ιδιαίτερα με το υγρό. Ποτέ πέραν το διάστημα που επιβάλλεται και σίγουρα όχι μετά την ημερομηνία λήξης. 

Σημαντικό: ΠΟΤΕ μην κοιμάσαι με φακούς. Εκτός του ότι παίζει να τον χάσεις μέσα στο μάτι, είναι και σπάσιμο νεύρων. Ξεραίνονται, σε ενοχλούν, τσούζουν, δε βλέπεις μπροστά σου και νιώθεις τη στραβομάρα σε όλο της το μεγαλείο. Και έχεις δύο επιλογές: ή τους βγάζεις ΠΑΡΑΥΤΑ, ή αποδέχεσαι πως θα μείνεις σαν τον πρώην πεθερό της Σάσας από το Ντόλτσε Βίτα που είχε στραβισμό ΚΑΙ γλαύκωμα. Ηθικό δίδαγμα, όταν είσαι σε περίσταση που ξέρεις πως θα σε πάρει ο ύπνος, όπως μια πολύωρη εκδρομή με λεωφορείο ή όταν διαβάζεις το πιο βαρετοτερότατο (FUCK GRAMMAR :P ) μάθημα που υπήρξε ποτέ, έχε τα γυαλάκια σου για παρέα.

Η άλλη ιστορία είναι αυτό που πρέπει να προσέχεις μη χάσεις το φακό και μείνεις γκαβάδι. Πόσες φορές δε μας έχει συμβεί να μας πέσει ο φακός από το χέρι στο πάτωμα, ειδικά τα πρωινά που μόλις έχουμε ξυπνήσει και οι ικανότητες προσαρμογής μας στην καινούρια μέρα είναι υπό το μηδέν. Οκέι, αν είσαι κασκαντέρ θα τον πιάσεις πριν πέσει ή αμέσως μετά. Αλλά επειδή δεν είμαστε αίλουροι οι κακομοίρηδες... έτσι και πέσει στο πάτωμα ο καημένος ο φακός πάει, τον χάσαμε. Γιατί, αγαπητοί μου, σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, ο φακός διακτινίζεται όπως ακριβώς ο Χάρι Πότερ και η παρέα του - άρα, τα πιο πιθανά σημεία που πήγε είναι ΟΛΟ το μπάνιο. Οπότε, σταματάς να κουνάς τα πόδια σου, σαν να είσαι σε κινούμενη άμμο (ή σαν να παίζεις Twister) ώστε να μην τον πατήσεις κατά λάθος και τον κάνεις σούπα, σε περίπτωση που είναι κάπου εκεί.

Και με αυτή τη στάση λοιπόν κάθεσαι και εξετάζεις κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του μπάνιου, με τη μειωμένη ικανότητα όρασης που σε χαρακτηρίζει εκείνη τη στιγμή έτσι κι αλλιώς. Περιττό να προσθέσω πως εκείνη τη στιγμή σε διακατέχει όλο το θρησκευτικό σου αίσθημα: ή επικαλείσαι τον Άι-Φανούρη και του τάζεις φανουρόπιτα με σταφίδες αποξηραμένες από παρθένες τα μεσάνυχτα, ή πιάνεις και κατεβάζεις ότι καντήλια και Χριστοπαναγίτσα θυμηθείς αδιαφορώντας αν θα καείς στην κόλαση. Κι επειδή κανείς δε γλιτώνει από το νόμο του Μέρφι, όταν (και ΑΝ) βρεις τελικά το φακό στην πιο απρόσιτη γωνία που δεν θα χωράει ούτε η τρίχα μας, και αν με κάποιο θαύμα καταφέρουμε και τον πιάσουμε θα είναι τελείως χαλασμένος. Και φυσικά, ανταλλακτικό ζευγάρι δεν υπάρχει. Ε ΓΑΜΩ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟΝ ΑΞΟΝΑ ΔΗΛΑΔΗ.

Άλλο σενάριο, βγαίνεις έξω με φακούς και τους φοράς όλη μέρα. Στεγνώνουν. Πρέπει να τους κάνεις ένα πέρασμα από το υγρό.Τουαλέτα γιοκ, ή αν υπάρχει δεν είναι και η σούπερ καλύτερη ή βαριέσαι να πας. Τι κάνεις; Plan A, προσπαθείς να χασμουρηθείς για να δακρύσει λίγο το μάτι μπας και υγρανθούν οι κακομοίρηδες και σταματήσουν να διαμαρτύρονται μαζί με το μάτι σου. Αλλά αν δεν πετύχει αυτό; Τότε πάμε για τα μεγάλα μέσα, που δεν είναι άλλα από τον πρώην σου τον Μπάμπη που σε κεράτωσε ή εκείνη τη βλαμμένη κομμώτρια που της είπες να σου κόψει το μαλλί δύο δάχτυλα και σε έκανε σαν τον Ράμπο στο απόγειό του και ναααα το δάκρυ. Μπορεί λίγο περισσότερο απ' όσο το θέλαμε αλλά στην αναβροχιά, καλό και το χαλάζι. 

Το ίδιο αποτέλεσμα βέβαια θα υπάρξει αν μπει λίγη σκόνη ή σκουπιδάκι στο μάτι, γιατί αν δε φοράς φακούς, το ανοιγοκλείνεις, σ' το φυσάνε, τέλος. Όταν όμως παγιδευτεί εξωτερικό ερέθισμα πίσω από το φακό, την πάτησες. Αν δεν υπάρχει τουαλέτα, λίγες είναι οι εναλλακτικές λύσεις. Ή κοιτάς προς όλες τις κατευθύνσεις με γουρλωμένα μάτια σαν να βρήκες το φως σου (ενώ μόλις το έχεις χάσει) ή ανοιγοκλείνεις το μάτι σου σαν να έχεις τικ, σε σημείο να νομίζει πως του την πέφτεις ο παππούς απέναντι ή αρχίζεις να τραβάς το μάτι σου και να μοιάζεις σαν καθυστερημένο. Αποτέλεσμα; Έσκασες στο δάκρυ και όλο το μακιγιάζ σου πήγε περίπατο. Και το καταραμένο σκουπιδάκι/σκονιδάκι είναι ΑΚΟΜΑ ΕΚΕΙ.

Βέβαια όπως ξέρουμε τους φακούς τους προτιμούν περισσότερο οι γυναίκες παρά οι άντρες λόγω κοκεταρίας. Δυστυχώς τους περνιούνται τα μηνύματα πως δείχνουν ωραιότερες χωρίς τα γυαλιά και δεν συμβιβάζονται με τη μυωπία τους. Βέβαια η καθεμία έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει, όμως δεν είναι καλό για τα μάτια να φοράς συνέχεια φακούς γιατί πρέπει να ξεκουράζονται τακτικά. Αλλά νομίζω πως κάποιες από μας το παρακάνουμε! Επίσης οι φακοί επαφής που αλλάζουν το χρώμα των ματιών, δε βοηθάνε στο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως είμαστε... Καλό θα είναι να χρησιμοποιούμε λοιπόν και γυαλιά, και φακούς επαφής.

Παρ' όλα αυτά, δεν είμαι εναντίον των φακών επαφής, όπως ίσως συμπεράνατε... Μου αρέσει πολύ να τους φοράω σε κάποια επίσημη έξοδο ή σε θεατρικές παραστάσεις όπου χρειάζεται το πρόσωπό μου να είναι πιο "ελεύθερο"! Όμως παρ' όλα αυτά στην καθημερινότητά μου προτιμώ τα γυαλιά μου, τα οποία με βοηθούν να έχω το... φως μου, με συνοπτικές διαδικασίες.

Κλείνοντας, θα αναφερθώ σε εκείνη τη γαμάτη αίσθηση που βιώσαμε όλοι όταν βάλαμε πρώτη φορά φακούς επαφής, η οποία ήρθε μετά από πολύ κόπο, μόχθο και ιδρώτα(!) Θυμάστε; Ήταν εκείνη η φορά που τσιρίξατε "ΒΛΕΠΩΩΩΩΩΩ" αγγίζοντας το πρόσωπό σας για να θαυμάσετε την αίσθηση του χωρίς τα γυαλιά - μαζί με high definition! Για αυτό εσείς που προτιμάτε τους φακούς, απλά χρησιμοποιήστε τους σωστά και... απολαύστε τους!

Τα λέμε πάλι την άλλη εβδομάδα, αυτή τη φορά κανονικά την Τετάρτη!

Katie :*:*