Ελλάδα: Τι λείπει στους ξενιτεμένους (και τι όχι)

Καλησπέρα και φιλιά σε όλους ύστερα από καιρό! Μπορεί τα απαιτητικά μαθήματα να μη με αφήνουν να γράφω και τόσο συχνά, πάντα όμως επανέρχομαι δριμύτερη... Μιας και πλησιάζει ο καιρός που γυρνάω έστω και προσωρινά στη μαμά πατρίδα, έχοντας παράλληλα να αποχαιρετήσω την αγαπημένη, φιλόξενη Ολλανδία, ας συζητήσουμε τι λείπει σε εμένα και σε όσους βγήκαμε έξω από την Ελλάδα. Για να δούμε, συμφωνείτε;


Μου λείπει...

1) Εεεε... ο καιρός;

Όπως μάλλον θα ξέρετε όσοι με γνωρίζετε, δεν είμαι φαν του ήλιου - δώσ' μου σύννεφα, βροχή και χιόνι και πάρε μου την ψυχή! Όχι ότι με πειράζει το φως του, αλλά συνήθως ήλιος ίσον ζέστη και εγώ με τη ζέστη αρρωσταίνω ενώ το κρύο το αντέχω. Πολλοί λένε ότι τους λείπει ο καιρός της Ελλάδας με τον ήλιο και τον ανοιχτό ουρανό, τόσοι που δε γίνεται να μην σας αφιερώσω μια παράγραφο, ρε παιδιά! Αυτός ο καιρός μου αρέσει και εμένα, αλλά μόνο το καλοκαίρι. Αν όμως το πάρουμε από την άλλη μεριά, ο καιρός της Ελλάδας είναι καλύτερος από αυτόν της Κύπρου, ο οποίος είναι εννιά μήνες καλοκαίρι και άλλους τρεις... μίνι καλοκαίρι. Πολλά θα μου λείψουν από την Κύπρο όταν πάρω το πτυχίο μου, όμως τον καιρό θα τον αποχαιρετήσω μετά χαράς και... διά παντός. Άρα ναι, ο καιρός μου λείπει και εμένα γιατί όταν πρέπει έχουμε χειμώνα - ήπιο, αλλά χειμώνα. 

2) Η γλώσσα  

Τα ελληνικά είναι σίγουρα πανέμορφη γλώσσα και τρομερά πλούσια (ας έχουμε κάτι πλούσιο :p) και παρά τα όσα αγγλικά ξέρω ή όποια άλλη γλώσσα θέλω να μάθω, τα ελληνικά είναι και παραμένει η αγαπημένη μου. Σίγουρα όλοι εσείς που σαν και εμένα είστε έξω γυρνάτε σαν πυξίδα που κοιτάει το βορρά όταν ανάμεσα στις διάφορες ομιλίες ακούτε ξαφνικά ελληνικά. Εγώ προσωπικά ενθουσιάζομαι, και μάλιστα πιάνω πολύ συχνά κουβέντα με τον εκάστοτε άνθρωπο. Σίγουρα θα έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία που εξηγεί γιατί ξενιτεύτηκε και αν του αρέσει έξω... αν θέλει να τη μοιραστεί, φυσικά.

3) Το φαγητό

Λατρεύω όλα τα φαγητά, κι αν έτρωγα όσα (και όσο) άντεχα, θα συναγωνιζόμουν το Έβερεστ σε μέγεθος. Αν και για αυτή την άποψη ευθύνεται μάλλον η μητέρα μου που μπροστά της η Βέφα δεν είναι τίποτα, τα ελληνικά φαγητά είναι από τα πιο αγαπημένα μου και μου λείπουν πάρα πολύ έξω. Κάποια δεν τα τρώω, ΑΛΛΑ κάποιες συγκεκριμένες σπεσιαλιτέ δεν τις αλλάζω με τίποτα. Φυσικά θα βρεις πιτόγυρο και στο εξωτερικό, όμως πρώτον δεν είναι ούτε μισή μερίδα και δεύτερον τον χρυσοπληρώνεις, άρα σου βγαίνει ξινός. Επιπλέον, είναι πιο δύσκολο να βρεις καλά λαχανικά και όχι τίγκα στα πρόσθετα. Δεν πρόκειται να φτάσω στο άλλο άκρο πολλών που λένε ότι "έξω από την Ελλάδα δεν έχει φαϊ", διότι παντού έχει καλά και κακά προϊόντα. Επίσης, μάλλον εκείνοι συνδέουν το φαγητό και με άλλες, ευχάριστες στιγμές. 

4) Η αίσθηση του γνώριμου

Δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω, και κανείς άλλος φαντάζομαι. Είναι επειδή γυρίζουμε εκεί που μεγαλώσαμε; Νιώθουμε ότι αυτό είναι το σπίτι μας; Η ιδέα που έχουμε για την Ελλάδα; Ο συνδυασμός όσων αναλύουμε; Όλα μαζί; Πάντως είναι συγκεκριμένη αίσθηση όταν βγαίνουμε από το καράβι/αεροπλάνο που είναι τελείως διαφορετική για τον καθένα. Όχι μόνο γιατί καθένας μας εκτιμάει και διαφορετικά χαρακτηριστικά της πατρίδας, αλλά και επειδή δεν περιγράφεται ακριβώς με λέξεις. Εγώ θα αναφέρω ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό: την αίσθηση χαλαρότητας. Σου τηλεφωνεί κάποιος να πάτε για καφέ, ρίχνεις κάτι πάνω σου και πας. Όχι να ετοιμαστείς, να είσαι εκεί ακριβώς την τάδε ώρα, να πρέπει να το έχετε οργανώσει εντελώς... Καλή κι η οργάνωση, αλλά καμιά φορά το θέλουμε και το φλου μας. 

5) Οικογένεια και φίλοι

Ο πιο πολύτιμος θησαυρός και για μένα προσωπικά το μόνο αναντικατάστατο από την πατρίδα. Και στον παράδεισο να είσαι, χωρίς αγαπημένους ανθρώπους, χωρίς καλή παρέα... δεν έχει κανένα νόημα. Καλή κι η μοναξιά στις σωστές δόσεις, όμως η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Δυστυχώς δεν μπορούμε να μείνουμε μόνο για αυτούς όταν φεύγουμε έξω από τη χώρα για βιοποριστικούς λόγους. Δεν πειράζει όμως, γιατί όσο και να μας λείπουν δεν τους βγάζει κανείς από την καρδιά μας. Δόξα τον Θεό, η τεχνολογία έχει προχωρήσει και η επικοινωνία είναι πολύ εύκολη. Πάντα θα μας λείπει μια αγκαλιά, όμως τελικά έτσι δεν τους θεωρούμε ποτέ δεδομένους και εκτιμάμε καλύτερα αυτές τις σχέσεις...

~~



Δε μου λείπει...

1) Μιζέρια και κατήφεια

Οκέι, καταλαβαίνω ότι τα τόσα τεκταινόμενα μας έχουν λίγο-πολύ κλέψει το χαμόγελο. Αλλά ειλικρινά, αξίζει να τους κάνουμε τη χάρη και να είμαστε συνέχεια με μούτρα μέχρι το πάτωμα; Η διαφορά με χτύπησε ιδιαίτερα όταν ήρθα στην Ολλανδία και όλοι ανεξαιρέτως είναι ναι μεν όχι ιδιαίτερα ανοιχτόκαρδοι, αλλά παραμένουν χαμογελαστοί και ευγενικοί. Για παράδειγμα, εάν υπάρχει κάτι που ευχαρίστως δεν θα ξανάκουγα ποτέ, είναι η στιχομυθία στη σειρά εξυπηρέτησης "Καλημέρα σας" "Ένα φρέντο εσπρέσο μέτριο". Το χαμόγελο και η καλημέρα είναι του Θεού, και προτού πεταχτεί κανένας κακιασμένος... όχι, δεν χρειάζεται να έχεις καπνίσει μαριχουάνα για να έχεις καλή διάθεση! Πού είναι το αγωνιστικό πνεύμα που ξέρω πως κουβαλάει η χώρα μου; Ας αγωνιστούμε τώρα για το χαμόγελό μας και τη διάθεση για ζωή. 

2) Η έλλειψη οργάνωσης

Η αλήθεια είναι πως η υπερβολικά πολλή οργάνωση στη ζωή μου δεν μου αρέσει, γιατί θέλω να αφήνω και περιθώρια για κάτι που θα μου έρθει εκείνη τη στιγμή. Όμως η βασική οργάνωση στην καθημερινότητά μας είναι απαραίτητη. Δεν θέλω στρατιωτική πειθαρχία, αλλά δεν είναι δυνατόν να απευθύνεσαι σε δημόσια υπηρεσία για να πάρεις κάτι που δικαιούσαι και να μην ξέρεις ούτε ποια είναι η διαδικασία, ούτε αν ο εργαζόμενος θα σου κάνει τη χάρη επειδή θα είναι στα "φεγγάρια του", ούτε αν τελικά θα πάρεις αυτό που θέλεις. Χωρίς έναν βασικό σκελετό, ένα σύστημα, μια χώρα καταρρέει και αυτό εμείς οι Έλληνες πρέπει να το βάλουμε καλά στο νου μας. Δεν είναι όλα ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, μέχρι και η ζούγκλα διαθέτει κάποια βασική ιεραρχία! Όπως όλοι, χρειαζόμαστε κάποια στοιχειώδη πράγματα π.χ. μέριμνα για τους πολίτες και όχι αυτή την -πολλές φορές- εξαθλιωμένη κατάσταση. 

3) Η οικονομία

Καμιά φορά πετάγονται μερικοί "έξυπνοι" και μου λένε "θα έπρεπε να είσαι ευχαριστημένη που δε ζεις σε μια χώρα της Αφρικής/Μέσης Ανατολής και έχεις λεφτά να ζήσεις". Εγώ μπορεί να έχω για να περάσω, κάποιοι όμως δεν έχουν και το βλέπω ξεκάθαρα. Και δεύτερον ο άνθρωπος το έχει στη φύση του να ψάχνει πάντα το καλύτερο. Ο σωστός τρόπος για να εκτιμήσεις αυτά που έχεις είναι να βοηθάς εκείνους που δεν έχουν και να προσπαθείς να πατήσεις σε ψηλότερα σκαλιά. Προφανώς και είμαστε ευγνώμων, αλλά δεν περιοριζόμαστε μόνο σε αυτά. Εγώ προσωπικά θα ήθελα κάτι παραπάνω για τη ζωή μου πέρα από φαγητό και νερό. Θέλω να κάνω τη δουλειά που αγαπώ και να αποκτήσω καινούριες εμπειρίες, και στην τελική αυτό δεν είναι κανένα έγκλημα. Δεν είναι ανάγκη να είσαι αηδιαστικά πλούσιος, κανείς όμως δεν λέει όχι σε μια διευκόλυνση παραπάνω. Την οποία όχι μόνο δεν έχουμε στην Ελλάδα, αλλά δεν έχουμε καν τα μέσα πλέον για να την αποκτήσουμε.

4) Ρατσισμός, στενομυαλιά and friends

Ένα από τα χειρότερά μου, το οποίο με ενοχλεί πολύ περισσότερο από τα τρία προηγούμενα. Ειδικά αν έχεις και προφίλ στα social media και κυκλοφορεί κόσμος που πίσω από μια οθόνη εκφράζεται πιο ανοιχτά, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Τις προάλλες κύριο θέμα ήταν η Gay Pride Parade στην Αθήνα... και μια ματιά στα ανάλογα σχόλια μου θύμισε γιατί δεν θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα. Θα μου πεις παντού υπάρχουν κάθε είδους άνθρωποι, όμως καλώς η κακώς και η ίδια η χώρα έχει μια συγκεκριμένη ροπή. Ξεκάθαρα υπάρχουν χώρες που είναι περισσότερο προοδευτικές και δεν πιστεύουν ότι οι κάτοικοί της είναι οι μόνοι που αξίζουν στον κόσμο. Δεν ενοχλούνται όλοι από αυτή την κατάσταση, αλλά αυτοί που ενοχλούνται -καλή ώρα- έχουν κάθε δικαίωμα να το εκφράσουν. Εκτός αυτού, με προσβάλλει προσωπικά όταν γυρνάει κάποιος Έλληνας σε έναν αλλοεθνή και του λέει "μας κλέβετε τις δουλειές, γύρνα στη χώρα σου". Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

5) Η έλλειψη ονείρων και ευκαιριών, ο συμβιβασμός

Νομίζω ότι είναι αυτό που με θυμώνει και με πονάει περισσότερο στη χώρα που με γέννησε. Χάσαμε τα όνειρά μας και είτε φεύγουμε μακριά για να τα πραγματοποιήσουμε -όχι χωρίς πόνο στην καρδιά μας- είτε μένουμε για τους δικούς μας λόγους και τελικά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τη ζωή μας. Το χειρότερο όμως είναι πως όταν κάποιος έχει μεγάλα όνειρα και θέλει να τα πραγματοποιήσει, δεν τολμάει να το πει σε κανέναν. Στην καλύτερη θα τον κοιτάξουν σαν ξαφνικά να τρελάθηκε, στη χειρότερη θα γελάσουν μαζί του και θα του πουν πως καβάλησε το καλάμι. Έτσι πολλά μεγάλα όνειρα θάβονται κάτω από την πίεση γύρω μας και καταλήγουμε να συμβιβαζόμαστε με κάτι που κατά βάθος ξέρουμε πως δεν αγαπάμε. Αν για κάποιον έχει μεγαλύτερη βαρύτητα να μείνει στην πατρική του γη, πάω πάσο. Ο καθένας μας άλλωστε έχει διαφορετικές προτεραιότητες. Αν όμως ξέρω ότι θέλω μόνο μια συγκεκριμένη δουλειά και που στην Ελλάδα δεν υπάρχει ή θα μου αποφέρει ψίχουλα, τότε δεν μιλάμε για επιλογή, αλλά για μονόδρομο. 



Θα μου πείτε τελικά την αγαπάς ή δεν την αγαπάς την Ελλάδα; Ο καθένας βάσει του άρθρου μου και απ' όσο με ξέρει, ας σχηματίσει όποια εντύπωση θέλει! Εδώ μιλάμε για τα κύρια πράγματα που νοσταλγούμε ζώντας στα ξένα, και τα κύρια πράγματα που μας ανάγκασαν να φύγουμε. Για τον καθένα έχουν διαφορετική βαρύτητα, αλλά λίγο-πολύ αυτά είναι.

Με το καλό λοιπόν να ξαναδούμε την Ελλάδα μας εμείς οι "έξω", είτε για να μείνουμε είτε για διακοπές... όπως ταιριάζει στον καθένα μας!

Katie :*:*