Μαθήματα ζωής από τους αδελφούς μου

Πολύ καλησπέρα σας μετά από 20 (κάτι) ημέρες πραγματικού... ράλι! Κι επειδή το καλό πράγμα αργεί, σήμερα πάμε από τους γονείς στα αδέλφια. Γιατί όσα μαθήματα ζωής μας δίνουν οι γονείς μας, άλλα τόσα μπορούν να μας δώσουν και τα αδέλφια μας. Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι καρδιακοί φίλοι που είναι σαν αδέρφια μας, όμως προς το παρόν θα μιλήσουμε για τα αδέρφια τα βιολογικά, που ζήσαμε στο ίδιο σπίτι από τη γέννησή μας. Συγκεκριμένα για τους αδελφούς! Θα έλεγα ότι είμαι αρκετά τυχερή γιατί έχω ζήσει όλες τις φάσεις με τα αδέρφια μου. Με τον έναν μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί επειδή έχουμε μικρή χρονική διαφορά, και περάσαμε πολλά μαζί. Το ίδιο βλαμμένα ήμασταν μικρά, το ίδιο παραμείναμε. Με τον άλλο όμως, τον μικρό μας, έχω αρκετά χρόνια διαφορά, τον πήρα υπό την προστασία μου από όταν άνοιξε τα ματάκια του και ουσιαστικά τον μεγάλωσα. Αν είμαι περήφανη στη ζωή μου για κάτι, είναι για το ότι στάθηκα καλή αδελφή - και εξακολουθώ να κάνω ό,τι μπορώ, παρ' όλο που είμαι πλέον μακριά τους. Τι μου έμαθαν λοιπόν;

1) Το να αρχίσετε να παίζετε παιχνίδια φαντασίας στη μέση της νύχτας είναι απόλυτα φυσιολογικό...

Σας βεβαιώνω ότι το να μοιράζεσαι το δωμάτιό σου με τον αδερφό σου - τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσετε και να φανεί η φυλετική σας διαφορά- είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα του κόσμου. Κατά τη διάρκεια της μέρας κάνετε πως κοιμάστε το μεσημέρι για να μη σας καταλάβει κανείς και παίζετε μαζί θέλετε δε θέλετε - που τελικά θέλετε! Πιάνετε την πάρλα πριν κοιμηθείτε -μέχρι οι γονείς σας να αγανακτήσουν και να αρχίσουν να χτυπάνε τον τοίχο- ενώ απορείτε γιατί υπάρχουν δύο κρεβάτια στο δωμάτιο μιας και πάντα καταλήγετε να μοιράζεστε το ένα από τα δύο κρεβάτια για το χαβαλέ. Και κυρίως, μέσα στη μέση της νύχτας κουκουλώνεστε με τα σκεπάσματα, γίνεστε Τυραννόσαυρος και Διπλόδοκος και εξερευνάτε τη Νέα Χώρα των Δεινοσαύρων. Ποιος το σκέφτεται το σχολείο και το πρωινό ξύπνημα αύριο! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

2) Η καλύτερη εξάσκηση για τα μελλοντικά σου παιδιά έρχεται από την ανατροφή του αδελφού σου...

Όταν με τουλάχιστον ένα από τα αδέρφια σου έχεις μεγάλη διαφορά ηλικίας, θα γίνεις ένας μίνι γονιός, τουλάχιστον εάν οι γονείς σου δεν είναι υπερπροστατευτικοί και σε αφήνουν να το αγγίξεις. Οι δικοί μας κάθε άλλο παρά έτσι ήταν, άρα είχα το ελεύθερο με το καινούριο μωρό. Εξαρτάται βέβαια και πώς θα πάρουμε την έλευση ενός νέου μωρού στην οικογένεια. Εγώ είχα ενθουσιαστεί, σκεπτόμενη κυρίως ότι δύο αδέρφια αντί για ένα σημαίνουν διπλή αγάπη και διασκέδαση. Για χρόνια, τελικά, ο μικρός με φώναζε μερικές φορές "μαμά" καταλάθος. Όταν έχουμε ένα κατά πολύ μικρότερο αδερφάκι μαθαίνουμε σε χρόνο dt πώς το ταϊζουμε, πώς το κρατάμε σωστά, πώς το προσέχουμε όταν είμαστε μόνοι, πώς του αλλάζουμε τις πάνες και πώς το κρατάμε χαρούμενο. Ποιος χρειάζεται κούκλες όταν έχεις να ασχολείσαι με κάτι πολύ πιο διασκεδαστικό που σε αγαπάει από την πρώτη στιγμή;


3) Τι τα θέλετε τα μαθήματα πολεμικών τεχνών αν έχετε μάθει να επιβιώνετε μαζί;

Δηλώνω τυχερή που επέζησα από την παιδική ηλικία με τον αδερφό μου, ιδίως τον μεγαλύτερο. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούσαμε να ηρεμήσουμε ΠΟΤΕ, αλλά ακόμα και η μικρότερη αφορμή ήταν αρκετή για να αρχίσουμε την πάλη και το ξύλο. Οι καημένοι οι γονείς μας ωρύονταν για να σταματήσουμε, αλλά εμείς είχαμε κάνει το σαλόνι ρινγκ του μποξ. Μήπως κατά βάθος το ευχαριστιόμασταν; Αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα που μας εκπαίδευσαν για τη σκληρή ζωή εκεί έξω, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Μάθαμε τελικά ότι τα προβλήματα δε λύνονται με το ξύλο, αφού το δοκιμάσαμε ουκ ολίγες φορές και δεν έπιασε! Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μόνο εμείς επιτρεπόταν να τρωγόμαστε σαν τα κοκόρια - αν πήγαινε κανείς άλλος να βλάψεις τα αδέρφια μας, μετάνιωνε την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε. Μόνο εγώ μπορώ να σπάσω τη μύτη του αδερφού μου, εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να αγγίξεις ούτε τρίχα γιατί θα πεθάνεις. 


4) Μια μεγάλη αδερφή ξέρει τα πάντα... ή τίποτα!

Το να είσαι μεγάλη αδερφή είναι καμιά φορά μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Δεν επιτρέπεται να δείξεις αδύναμη, δεν επιτρέπεται να πεις "δεν ξέρω". Όχι μόνο επειδή από εκεί που σε θεωρούν θεά θα φας το δούλεμα της ζωής σου, αλλά και επειδή δεν θέλεις να τους απογοητεύσεις. Θέλεις να έχουν κάποιον στον οποίο μπορούν να υπολογίζουν, ενώ λατρεύεις να τους μαθαίνεις διάφορα πράγματα. Όσο είναι μικρά δηλαδή, γιατί μετά αρχίζουν να σε αμφισβητούν και τρέχα γύρευε. Άσε που με τον καιρό χάνεις την αίγλη σου ως υπερ-ήρωας επειδή πλέον έχουν μεγαλώσει και ανακαλύπτουν πράγματα από μόνοι τους, αλλά και επειδή ψηλώνουν ενώ εσύ μένεις στο ίδιο ύψος. Πώς να συνηθίσω ότι για χρόνια ήμουν ψηλότερη από τον μεσαίο αδερφό μου και τώρα μου ρίχνει δύο ολόκληρα κεφάλια; Αυτό δε χωνεύεται με τίποτα!


5) Όταν είναι μικροί, μπορούν να είναι σκέτα αγγελούδια...

Και όμως είναι τόοοοοσο γλυκούληδες, κυρίως όταν είναι μικροί, αλλά -ω ναι- και όταν μεγαλώσουν. Όσων χρόνων και να φτάσετε, πάντα θα είναι "οι μικροί" και εσύ μπορείς να βρεις πάτημα να τους κοροϊδεύεις. Πάντα στα μάτια σου θα φαίνονται τα παιδάκια που ήσασταν. Δεν έχει σημασία αν είναι υπόδειγμα υπακοής ή σκέτα διαβολάκια, εσύ πάντα θα τους αγαπάς. Σε κάνουν να νιώθεις περήφανη που τους έχεις, ενώ συνήθως δεν μπορείς να αντισταθείς εάν σου ζητήσουν μια χάρη. Απόδειξη ότι τους αφήνω να κλέβουν τις σοκολάτες μου. 


6) Κι όταν μεγαλώσουν, σε προστατεύουν!

Το καλό με το να έχεις ψηλότερο αδερφό είναι ότι νιώθεις προστασία. Ο μικρός μεγάλωσε και έγινε ένα θεριό μέχρι εκεί πάνω, και ξέρω ότι άμα πάει κανείς να με πειράξει θα τον σκοτώσει. Ο... ακόμα πιο μικρός είναι ακόμη μικρούλης -αν και δεν του αρέσει να τον λέω έτσι- αλλά φαντάζομαι ότι κι αυτός θα βγει ψηλός και εγώ στις εξόδους μου θα έχω δύο σωματοφύλακες παρέα. Όταν μεγαλώσουν λίγο, σου προσφέρουν μια θαυμάσια ευκαιρία να καταλάβεις το ανδρικό φύλο και να μην έχεις προβλήματα με άντρες που θα γνωρίσεις αργότερα. Πιστέψτε με, είναι πραγματικός θησαυρός να μπορείς να επικοινωνείς τόσο με άνδρες όσο και με γυναίκες. 


Πάντα ήθελα μια αδερφούλα, και νομίζω πως είναι το μοναδικό απ' όσα όνειρα έκανα που τελικά δεν ήταν στο χέρι μου -ως γνωστόν :p- να πραγματοποιήσω. Τελικά όμως, δεν πειράζει. Αυτούς τους δύο αδερφούς δεν θα τους άλλαζα για τίποτα στον κόσμο. Τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, και όμως ο καθένας -αλλά και οι δύο μαζί επίσης- είναι δυο τεράστιοι θησαυροί. Χωρίς παρεξήγηση προς τα μοναχοπαίδια, αλλά προσωπικά πιστεύω πως ούτε κατά διάνοια δεν θα είχα μια όμορφη ηλικία χωρίς τα αδέρφια μου. Αν μάλιστα πάρεις ως δεδομένο ότι ειδικά πριν μπω στο Γυμνάσιο δεν είχα φίλους ούτε για δείγμα, είναι εκείνοι ο λόγος που δεν μεγάλωσα μόνη, που έμαθα πως δεν είναι όλοι οι άντρε γουρούνια (δυστυχώς πολλές από εμάς το πιστεύουν) και που έκαναν κάθε μέρα στο σπίτι επεισοδιακή και άξια να τη θυμάμαι. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορούσαν να μου προσφέρουν οι γονείς μου, ενώ και οι ίδιοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να κάνω για αυτούς.

Βέβαια η καλή μας σχέση δεν είναι ποτέ δεδομένη. Ξέρετε από προηγούμενα άρθρα μου πως δεν πιστεύω ότι το αίμα αρκεί από μόνο του για να είστε καλά με κάποιον. Το να είστε συγγενείς δε λέει τίποτα, για μένα τουλάχιστον. Όπως με κάθε αγαπημένο άνθρωπο, έτσι πρέπει να θέλουν όλες οι πλευρές να καλλιεργήσετε μια όμορφη σχέση και να προσπαθείτε για αυτήν. Δυστυχώς, πολλοί δεν τα πάμε καλά με τα αδέρφια μας για πολλούς και διάφορους λόγους. Όμως τα αδέρφια μας μπορούν να εξελιχθούν σε κάποιους από τους καλύτερους φίλους που μπορούμε να έχουμε, οπότε δεν αφήνουμε αυτή την ευκαιρία να φύγει. Εγώ δυστυχώς είμαι μακριά από την οικογένειά μου, και μάλλον το τίμημα για τις σπουδές που θέλω να είναι η απομάκρυνση από αγαπημένα πρόσωπα. Ξέρουν ότι δεν τους ξεχνάω ποτέ, ξέρουν ότι κάθε μέρα μου λείπουν απίστευτα πολύ. Όμως καλύτερα να αγαπάς, κι ας είναι οι αγαπημένοι σου μακριά, παρά να μην αγαπάς καθόλου. 

Τα αδέρφια μας είναι πάντα κομμάτι της ψυχής μας. Εγώ δυστυχώς δεν θα μπορέσω να δώσω μια αγκαλιά στα αδέρφια μου παρά μόνο ύστερα από πολλούς μήνες, οπότε τώρα που τελειώσατε να διαβάζετε αυτό το άρθρο, πηγαίνετε εσείς που μπορείτε. Τώρα. 

Μέχρι το επόμενο άρθρο, πολλά φιλιά! 

Katie :*:*