Κλασικά ως παιδιά και έφηβοι θέλουμε να φύγουμε μακριά, να ζήσουμε χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι μας, να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να νιώσουμε ενήλικοι και τέτοια. Στην πορεία όμως ανακαλύπτουμε πως αφήσαμε ένα σημαντικό κομμάτι της καρδιάς μας πίσω. Και - άκουσον, άκουσον!- μας λείπουν στιγμές τις οποίες βρίσκαμε σπαστικές παλιότερα. Μας λείπει που καθόμαστε όλοι μαζί το μεσημέρι για φαγητό, ή το βράδυ που βλέπουμε μια ταινία. Μας αρέσει η ασφάλεια που νιώθουμε στο πατρικό μας σπίτι. Δεν το παραδεχόμαστε, μα όταν είμαστε κοντά στους γονείς μας αισθανόμαστε άτρωτοι και πως τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί όσο είναι εκείνοι κοντά μας. Η ζωή με τα αδέρφια μας ίσως μας έσπαγε τα νεύρα και τώρα μας λείπουν μέχρι και στιγμές που μαλώνουμε.
Όσες φορές σκέφτομαι τη μαμά μου που μου ζητούσε να πιούμε ένα τσάι έξω στο μπαλκόνι ή τον μπαμπά που ήθελε να βγούμε έξω για καφέ και εγώ δεν είχα σχεδόν ποτέ διάθεση και χρόνο... Τώρα πια, είναι τα πρώτα πράγματα που θα κάνω όταν πάω. Κάθε φορά που πάω για ύπνο, θυμάμαι τις φορές που διάβαζα βιβλία στα αδέρφια μου ή βλέπαμε όλοι μαζί μια ταινία. Κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, από την αρχή έως το τέλος κάθε μέρας. Γιατί τελικά, το πιο μοναδικό πράγμα είναι η καθημερινότητά μας. Όταν την αναλογιστούμε, θα δούμε πως ακόμα μια μέρα στη ζωή μας δίνει σημαντικά βιώματα. Κι ας μην το καταλαβαίνουμε...Αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνουμε ούτε βήμα από την οικογένειά μας. Ίσα ίσα, ποτέ δεν εκτιμάμε κάτι εάν δεν σταματήσουμε να το έχουμε κάθε, μα κάθε μέρα. Επίσης, το πολύ το Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο παπάς! Είναι φυσιολογικό να μη θέλουμε να είμαστε με τα ίδια πρόσωπα όλη μέρα, κάθε μέρα, γιατί αυτό είναι το υγιές και το φυσιολογικό. Οκέι, στην Ελλάδα το έχουμε πάει σε άλλο επίπεδο και μπορεί κάποιος να μένει με τους γονείς του μέχρι τα 40 του, αλλά το σωστό είναι όταν ενηλικιωθείς με το καλό να κάνεις το δικό σου σπίτι και τη δική σου ζωή.
Κάποιοι μένουν δυο πόρτες παρακάτω και άλλοι ίσως δυο... χώρες. Όμως η απόσταση δεν καθορίζει πόσο αγαπάμε την οικογένεια και τους φίλους μας. Ποτέ δεν ξέρεις γιατί επέλεξε κάποιος να φύγει, αν είχε επιλογή ή όχι. Θα έλεγα μάλιστα πως όσο πιο μακριά είσαι, τόσο δυσκολότερο είναι να κρατήσεις τις σχέσεις και ως εκ τούτου είναι πιο πιθανόν να κρατήσουν μόνο αυτές που αξίζουν στα αλήθεια. Σίγουρα θα δημιουργήσεις μια ζωή που σου αρέσει όπου κι αν πας, σίγουρα θα ευτυχήσεις, όμως αυτό δε σημαίνει πως δε θα σου λείπει αυτό που νιώθεις όταν επισκέπτεσαι τον τόπο σου. Από μια μεριά, καλύτερα έτσι. Διότι οι στιγμές που περνάτε μαζί όταν συναντηθείτε είναι πάντα στην καρδιά σου. Ξέρετε πως είναι αποτέλεσμα πολλής δουλειάς, το αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης ότι πραγματικά αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Δεν μπαίνετε στο τριπάκι να είστε κοντά μόνο από συνήθεια, αλλά γιατί αλήθεια το θέλετε. Και δόξα τον Θεό, η τεχνολογία έχει προχωρήσει και δε βασιζόμαστε στα ταχυδρομικά περιστέρια. Μπορούμε να μιλάμε κανονικά και να είμαστε ο ένας στη ζωή του άλλου. Όχι πως τέτοιες σχέσεις δε γίνονται και με άτομα κοντινά σε φυσική απόσταση, μα εμείς που είμαστε μακριά ας μη στενοχωριόμαστε.
Υπάρχουν άτομα κοντινής απόστασης που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ξένοι, και αντίθετα άτομα στην άλλη άκρη του κόσμου που είναι μέρος της καρδιάς μας - και το δεύτερο είναι σαφώς καλύτερο. Ζωντανή απόδειξη για μένα μια φιλία που τη χώριζαν μόνο δυο δρόμοι και αποδείχθηκε εφήμερη -και μάλιστα χωρίς λόγο- ακριβώς την ίδια στιγμή που μια άλλη φιλία επιβίωσε όταν τη χώρισαν όχι μόνο χιλιόμετρα αλλά και διάφορα άλλα συμβάντα... Αλλά αυτή την ιστορία, με την οποία σίγουρα θα ταυτιστείτε πολλοί, θα τη διηγηθώ στο επόμενο μου άρθρο - οπότε μείνετε συντονισμένοι!
Να θυμάστε, η αγάπη δεν ξέρει όρια και γυρνάει σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τον κόσμο ολόκληρο, εάν εμείς το θέλουμε!
Katie :*:*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου