Μαμά, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε...

Καλησπέρεεεες - σας έλειψα; Σίγουρα! (το ψώνιο) Σήμερα λέω να γίνουμε πιο συναισθηματικούληδες, μιας και εστιάζουμε στη σχέση μητέρας και κόρης. Ή γενικά μητέρας και παιδιού, τουλάχιστον για ορισμένα από αυτά που θα γράψω... Τι να πρωτοπείς για αυτή τη σχέση και από πόσα κύματα περνάτε μαζί... Καταρχήν, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν εκτιμάει όσο πρέπει τη μητέρα τους μέχρι κάτι να τους ταρακουνήσει. Δεν θέλω να μιλήσω για αρνητικές περιστάσεις, παρά μόνο για το πιο "light": όταν φεύγεις από το σπίτι της οικογένειάς σου για να κάνεις τη δική σου ζωή. Αυτό λοιπόν συνέβη και με μένα μιας και έφυγα για να σπουδάσω.

Ε, λοιπόν, τώρα που βλέπω τα γεγονότα αντικειμενικά, μιας και μεγάλωσα και ωρίμασα (υποτίθεται :p ) μπορώ να πω ότι θαυμάζω τη μαμά μου που είχε να ανεχτεί τη δικιά μου την εφηβεία. Χωρίς ίχνος υπερβολής, ήμουν πολύ δύσκολο παιδί και διάσημη στην οικογένεια για τις εκρήξεις νεύρων μου. Όπως επίσης και αρκετά εγωίστρια και ξεροκέφαλη, ενώ ΠΟΤΕ δε σκεφτόμουν πριν μιλήσω. ΄"Οι γονείς" λέει ένα ρητό που είχα διαβάσει κάποτε "είναι αυτοί που πάνω τους τα παιδιά ακονίζουν τα δόντια τους". Υποσυνείδητα ξέρεις ότι μπορείς να φερθείς όπως θες σε τόσο κοντινά άτομα όπως τους γονείς, διότι θα είσαι παιδί τους ούτως ή άλλως πάντα. Με τους υπόλοιπους όμως, όλο και κάτι ελέγχεις, όλο και κάτι προσέχεις.

Όχι πως οι γονείς είναι αλάνθαστοι, όπως έχουμε την τάση να νομίζουμε στα παιδικά μας χρόνια. Μικροί, νομίζουμε πως έχουμε να κάνουμε με θεούς, αργότερα τους αμφισβητούμε για τα ΠΑΝΤΑ και μόνο όταν μεγαλώσουμε τους βλέπουμε στην πραγματική τους διάσταση, η οποία είναι αυτή που αξίζει στον κάθε γονέα. Όταν μεγαλώσεις μπορείς να δεις αν σε αγαπάνε οι γονείς σου στα αλήθεια ή όχι (ναι, υπάρχουν κι αυτοί) και τότε βλέπεις πως η αγάπη τους και όσα έκαναν για σένα είναι πολύ πιο σημαντικά από τυχόν λάθη που έκαναν στην ανατροφή σου. Και λογικό, ούτε είμαστε όλοι τέλειοι ούτε είναι και εύκολο να μεγαλώσεις ένα παιδί. Κάθε μέρα μαθαίνεις και κάτι, για να ανακαλύψεις τελικά ότι δεν ξέρεις τίποτα. Μόνο η αγάπη μπορεί να σου δείξει το δρόμο.

Και μόνο που η μητέρα σου τραβάει τόσους πόνους για να σε γεννήσει, είναι κάτι πολύ σημαντικό. Όταν είσαι μωρό, την ξυπνάς συνέχεια για να φας - αν και δε φταις, προσπαθείς να επιβιώσεις και εσύ. Προσωπικά, όταν μεγάλωσα λίγο έπιανα και χαλούσα τα πάντα για να δω πώς λειτουργούν, έσπαγα το κεφάλι της μαμάς "τι είναι αυτό; τι κάνει αυτό; πώς λειτουργεί αυτό;" συνέχεια. Απορώ πώς δε μου έφερε το μπιμπερό μου στο κεφάλι - α, ξέχασα! Άργησα να σταματήσω το μπιμπερό, γιατί έπινα μόνο γάλα και ίδρωνε εκείνη να με κάνει να φάω και κάτι άλλο, μην παρουσιάσω καμιά έλλειψη βιταμινών και τρέχουμε. Οκέι, ήμουν όμορφο παιδάκι, τυπικά τουλάχιστον -ξανθά μαλλιά, μπλε μάτια και τέτοια- αλλά έπρεπε κάποιος να έχει υπομονή για να με αντέξει. 

Για δεκαοκτώ -και μισό- χρόνια λοιπόν, η σχέση με τη μαμά μου ήταν πιο ταραχώδης κι από τα κύματα της Αυστραλίας που αρέσουν στους σέρφερ. Δοκίμασα σκληρά την υπομονή της, ενώ όταν μεγάλωσα νευρίαζα με το παραμικρό και τα τυχόν λάθη της από μικρά τα έκανα τεράστια. Φωνές, κακό, ιστορίες και πολλές φορές δεν ήθελα ούτε να τη βλέπω, ενώ θεωρούσα σταθερά ότι δεν με καταλάβαινε. Δεν θέλησα καν να της εξομολογηθώ ότι όταν ήρθε η ώρα να πάω να σπουδάσω, ένιωθα περίεργα που δεν θα ζούσαμε μαζί κάθε μέρα. Σε όλους μας αρέσει να το παίζουμε δυνατοί όταν οι μαμάδες μας γίνονται συναισθηματικές που θα μας αποχωριστούν, και να λέμε "σιγά μωρέ μαμά, δεν πάω και στον πόλεμο!"
 
Στην αρχή δεν μου έλειψε και τόσο, ίσως γιατί είχα καινούρια πράγματα να ανακαλύψω και να προσαρμοστώ... Μου άρεσε που μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω, όπως το θέλω, που δεν είχα κανέναν πάνω από το κεφάλι μου να μου λέει τι να κάνω και να μου βάλει κανόνες. Γρήγορα βέβαια κατάλαβα πως τους περιορισμούς έπρεπε να τους βάλω μόνη μου στον εαυτό μου, και χάρηκα που τα κατάφερα αρκετά καλά σε αυτό ώστε να κανονίσω τη ζωή μου σωστά. Αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ωρίμασα. Τα πρώτα Χριστούγεννα που πήγα πίσω στο οικογενειακό σπίτι, χάρηκα βέβαια που είδα όλη μου την οικογένεια. Κάπου όμως έπιανα τον εαυτό μου να μην μπορεί να ακολουθήσει το πρόγραμμα που εγώ είχα θέσει στην καινούρια μου ζωή, το πρόγραμμα της δικής μου επιλογής που σαφώς είχε διαφορές από το οικογενειακό. Δεν ήταν κάποιο καλύτερο ή χειρότερο, σίγουρα όμως ήταν διαφορετικό. Είδα πως η ελευθερία μου περιοριζόταν, και, αν και χαλάστηκα, δεν με πείραξε και τόσο. Πόσο συχνά, άλλωστε, θα έβλεπα τους δικούς μου από εκεί και ύστερα;

Και εδώ, οφείλω να ομολογήσω ότι η μαμά μου έπαιξε πολύ έξυπνο παιχνίδι, ή, για να το πω με τους δικούς της όρους... έπραξε σωστότατα! Ενώ ο μπαμπάς μου αποχωρίστηκε τη μικρή του πριγκίπισσα (δεν έχει άλλη κόρη, βλέπεις) και ήθελε να μου μιλάει είκοσι φορές την ημέρα, η μαμά τον καθησύχαζε και του έλεγε πως δεν υπήρχε λόγος να μιλάμε συνέχεια με τις ώρες. Ήθελε μόνο να ξέρει ότι είμαι καλά, ενώ θεώρησε ότι αν εγώ ήθελα να μιλήσουμε θα τους έψαχνα μόνη μου. Τελικά, με ξέρει πολύ καλύτερα απ' ότι εγώ νομίζω, ή ίσως και καλύτερα απ' όσο ξέρω εγώ η ίδια τον εαυτό μου... Γιατί έπρεπε να μαλώσουμε για τις διαφορές μας προκειμένου να καταφέρουμε να δούμε στο βάθος πόσο μοιάζουμε. Ποιο βάθος βασικά, που όλοι όταν μας βλέπουν μου λένε ότι είμαι αντίγραφο της μητέρας μου! Έπρεπε να φύγω μακριά, να κανονίζω μόνη μου τη ζωή μου ώστε να καταλάβω τι έκανε η μαμά μου για μένα όλα αυτά τα χρόνια.

Το ίδιο έκανε κι εκείνη άλλωστε στην ηλικία μου ώστε να σπουδάσει την τέχνη που ονειρευόταν. Και έπιασε τόπο, παιδιά, γιατί σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει καλύτερη κομμώτρια από τη μαμά μου. Όταν διαθέτει τα σύνεργα φτιάχνει εκείνη τα μαλλιά μου, ενώ όταν είχε το δικό της κομμωτήριο κάθε πελάτης ορκιζόταν ότι δεν τον έλουσαν ποτέ πιο απαλά χέρια και μάλιστα με αποτέλεσμα ελαφριά και όμορφα μαλλιά. Μαμά, πάντα μου άρεσε να με χτενίζεις κι ας γκρίνιαζα συνέχεια που δεν μπορούσα να κουνηθώ στην καρέκλα. Πάντα μου άρεσε το αποτέλεσμα, αν και από εγωισμό δεν το ομολογούσα. Αυτόν τον καιρό βλέπω τα μαλλιά μου στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι πού είναι το μαγικό σου χέρι, να τα κάνει πάλι εντυπωσιακά κι όχι να κρέμονται σαν τη σφουγγαρίστρα.

Μεγάλωσα, μαμά. Μπορεί τυπικά να μη υπάρχει μεγάλη διαφορά από τα δεκαοκτώ έως τα είκοσί μου χρόνια, αλλά ουσιαστικά υπάρχει και μεγάλη μάλιστα, τόσο που άλλαξε η ζωή μου. Ξέρω να μαγειρεύω πλέον, όμως όσο καλό και να είναι το φαγητό μου, μου λείπει το δικό σου. Εκτός του ότι είσαι η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου, το φαγητό σου είναι γεμάτο με την μαμαδίστικη φροντίδα σου - το κύριο συστατικό που πρέπει να έχει κάθε φαγητό. Ξέρω πλέον να βάζω το κατάλληλο πλυντήριο για κάθε τύπο ρούχων και έμαθα να πλένω μόνη μου τις κάλτσες μου χωρίς να περιμένω να εμφανιστούν μαγικά στο συρτάρι μου. Όμως εσύ βάζεις αυτό το συγκεκριμένο μαλακτικό στα ρούχα που μου φέρνει στο νου ένα κάρο αναμνήσεις. 

Δεν σε χρειάζομαι πλέον με την τυπική έννοια του όρου, στα πρακτικά πράγματα, για αυτό και ζητάω την άποψή σου πλέον επειδή το θέλω, όχι επειδή μου επιβάλλεται. Ξέρεις πως την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, αντί να κλάψω και να θέλω να γυρίσω σε σένα βιαζόμουν να πάω στο σχολείο και να δω τι καινούριο υπάρχει. Ξέρεις πως την πρώτη φορά που πήγα στην κατασκήνωση έβλεπα τα άλλα παιδιά να γκρινιάζουν. "Θέλω τη μαμά μου" άκουγα και έσπαγαν τα νεύρα μου, επειδή δεν καταλάβαινα τι κακό είχε μερικές μέρες να είσαι χωρίς τη μαμά σου, και μάλιστα παρέα με διάφορα άτομα και με τόσα να κάνεις. Ως παιδί, ούτε μία φορά δεν είπα τη φράση "θέλω τη μαμά μου" και ίσως ενδόμυχα αυτό να το είχες παράπονο.

Πλέον έχω φτάσει είκοσι χρονών γαϊδούρα μέχρι εκεί πάνω (δεν είμαι και κοντή!) και μακάρι να ήξερες πόσες φορές έχω σκεφτεί, αλλά έχω πει και δυνατά πως... θέλω τη μαμά μου! Ήρθε η ώρα να το πω κι εγώ, δε νομίζεις; Καλύτερα έτσι όμως, επειδή όταν αυτή τη φράση τη λες σαν ενήλικος πια, δεν τη λες επειδή χρειάζεσαι τη μαμά να σου κρατάει το χέρι και να σου φτιάξει το φαγητό, αλλά γιατί θες τις καρδιές σας να βρίσκονται δίπλα-δίπλα. Τώρα πια, σε ψάχνω μόνη μου στο Skype. Όχι επειδή θέλω να μάθω μυστικά για να καθαρίζω το σπίτι, αλλά για να συζητήσουμε περί ανέμων και υδάτων. Τώρα που οι φυσικές μας παρουσίες είναι μακριά, εμείς νιώθουμε πιο κοντά. Δεν χρειάζεται λοιπόν να είσαι τυπικά δίπλα σε κάποιον για να τον αγαπάς. 

Τελικά, δεν άλλαξε αυτό που έλεγα από την Γ' Δημοτικού. "Η δική μου ηρωίδα είναι η μαμά μου". Μια ήρεμη δύναμη με καρδιά χρυσάφι, ολύμπια υπομονή και ανεξάντλητα αποθέματα αγάπης και φροντίδας, αυτή είναι η γυναίκα που με γέννησε, με μεγάλωσε και μου έδωσε ό,τι καλύτερο έχει. Τώρα ήρθε η ώρα να της τα δώσω πίσω, και να της δείξω ότι όσα έκανε έπιασαν τόπο και ότι όσο περήφανη είμαι που την έχω για μαμά, έτσι θα την κάνω κι εγώ ως κόρη της. Κι αν δεν το έκανα παλιότερα, τώρα ευχαριστώ το Θεό που έχω την πιο υπέροχη μαμά σ' όλο το σύμπαν. Ελπίζω κάθε παιδί να μπορεί να λέει το ίδιο και για τη δική του τη μαμά! Μάνααααα, τα καλύτερα έρχονται - και μάλιστα χωρίς να πρέπει να φοράω πάντα ζακέτα. Α, και τώρα πια δεν περπατώ ποτέ ξυπόλητη στο σπίτι. Συνήθισα πια τόσα χρόνια που γκρίνιαζες, βλέπεις, άσε που μερικές φορές που το έκανα άρπαξα αμέσως κρύωμα. Είχες δίκιο για πολλά, τελικά! Έχεις όλα τα φιλιά και την αγάπη μου, ενώ το ότι βρίσκομαι σε άλλη χώρα είναι απλώς λεπτομέρεια. Θα σε αγκαλιάσω τα Χριστούγεννα πάλι!

Katie :*:*


Υ.Γ. Με αυτό το άρθρο δεν επιχείρησα να αποσπάσω περισσότερα κλικς ή να συμβουλέψω κανέναν. Ήταν απλά μια κατάθεση ψυχής, την οποία έγραψα απλώς όπως μου ήρθε. Παρ' όλα αυτά, ελπίζω ειλικρινά να σας άρεσε ή ακόμα και να ταυτιστείτε! Αφιερωμένο λοιπόν στην αγαπημένη μου μαμά, αλλά και σε όλες τις μαμάδες και παιδιά αυτού του κόσμου που εκτιμούν αυτή τη σχέση μεταξύ τους... <3