Σήμερα χαιρετώ ειδικά εσάς τους ομοίους, που μοιραζόμαστε το ίδιο κόλλημα και στη γενιά μας μπήκε η ίδια σφραγίδα: Χάρι Πότερ! Ένα όνομα, επτά βιβλία, οκτώ ταινίες, μια ιστορία και κυρίως μια τεράστια αγάπη χωρίς την οποία είναι αδύνατον να φανταστούμε πώς θα είχε εξελιχθεί η ζωή μας. 26 Ιουνίου του 1997 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο -ένα χρόνο αργότερα στην Ελλάδα- και το ταξίδι της μαγείας ξεκίνησε... χωρίς ελπίδα γυρισμού! Ενώ σήμερα, 31 Ιουλίου, γιορτάζουμε εις διπλούν τα γενέθλια του Χάρι Πότερ και της δημιουργού του!
Καθένας μας έχει να διηγηθεί και μια διαφορετική ιστορία για το πώς έπεσε το πρώτο βιβλίο ή η πρώτη ταινία στα χέρια του, έναν διαφορετικό τρόπο με τον οποίο απλά μπήκε και εκείνος δυναμικά στο κλαμπ της μαγείας. Εδώ θα πω τη δική μου... Δεν ήταν παράξενο που γνώρισα τα βιβλία αυτά από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού, διότι αγαπούσα πάντα τα βιβλία και ο Χάρι Πότερ ήταν ήδη δημοφιλής εκείνη την εποχή. Θυμάμαι σαν τώρα το εξώφυλλο με το κόκκινο background και τον Χάρι να κοιτάζει με περιέργεια το τρένο της πασίγωνστης πλατφόρμας 9 και 3/4. Με την ίδια περιέργεια άνοιξα και εγώ το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω. Απλά... μαγεία - απ' όλες τις απόψεις! Σαν ταινία εξελισσόταν μέσα στην φαντασία μου, μιας και δεν είχα δει ακόμα τις ταινίες, με απορρόφησε στο κόσμο του και δεν πρόσεχα γύρω μου τίποτα και κανέναν.
Ξαφνικά το σχολείο μου δε μου άρεσε, ήθελα να βρίσκομαι στο Χόγκουαρτς που είχε πολύ πιο ενδιαφέροντα μαθήματα και ας υπήρχε η απειλή του Βόλντεμορτ. Ήθελα να κάνω παρέα με τον Χάρι, να γελάσω με τον Ρον, να διαβάσω βιβλία με την Ερμιόνη και κυρίως να γίνω κολλητή με την αδελφή ψυχή μου, την Τζίνι. Ο Νέβιλ απεικόνιζε για μένα τις κοροϊδίες που δέχτηκα στο σχολείο, ο Ντράκο έγινε εκείνα τα άτομα που μου τις εκτόξευαν, ο Ντάμπλντορ και η ΜακΓκόναγκαλ οι καθηγητές που θα ήθελα να έχω, ο Φρεντ και ο Τζορτζ η απεικόνιση του αδελφού μου (γιατί τότε είχα μόνο έναν) και η μαμά Ουέσλι η δική μου μητέρα, η ζεστή αγκαλιά για όλους με την αγάπη της. Γιατί για μένα και για εκατομμύρια άλλα άτομα ο κόσμος του Χάρι Πότερ ήταν πέρα για πέρα αληθινός.
Μπήκαμε στην Κάμαρα με τα Μυστικά μαζί με τους δύο κολλητούς και συγκινηθήκαμε από το πώς σώθηκε η Τζίνι, που είχε από τότε αισθήματα για τον Χάρι, και περάσαμε την αγωνία της εξόντωσης του βασιλίσκου. Σώσαμε όλοι μαζί τον Αιχμάλωτο του Αζκαμπάν μαζί με τον Ωραιόραμφο, που αγαπούσε τον βαφτισιμιό του και μου θύμισε και μένα τον υπέροχο νονό μου, και πήγαμε κρυφά στο όμορφο Χόγκσμιντ παρέα με τον μαγικό χάρτη. Μέχρι εδώ τα βιβλία είχαν πολύτιμα διδάγματα μέσα και μας πρόσφεραν υπέροχες ώρες, όμως στον πυρήνα τους παρέμεναν περισσότερο παιδικά. Μα η παρέα μεγάλωνε και μαζί της και εμείς, μαζί μας και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζαμε.
Το τέταρτο βιβλίο έγινε σαφέστατα εκτενέστερο από τα προηγούμενα και πιο "σκοτεινό", μα και συνάμα πιο ενδιαφέρον. Συμμετείχαμε και εμείς στο Τρίαθλο αφού μας διάλεξε το Κύπελλο της Φωτιάς και ζήσαμε την επιστροφή του Βόλντεμορτ. Στο πέμπτο ζήσαμε και εμείς την αγανάκτηση με τη βλακεία της κυβέρνησης (κάτι μου θυμίζει αυτό :p ) και για πρώτη φορά βρεθήκαμε μπροστά σε θάνατο που μας πόνεσε πραγματικά. Θυμάστε εκείνη τη μαχαιριά στην καρδιά, που μας προετοίμαζε για τις επόμενες; Το έκτο βιβλίο συνεχίστηκε μέσα σε κλίμα απειλής και στο τέλος ανέτρεψε εντελώς τα δεδομένα μας, ενώ για το έβδομο τα λόγια είναι περιττά - ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσες φορές κράτησα την ανάσα μου!
Ναι, είμαστε η γενιά που μεγάλωσε με Χάρι Πότερ και περίμενε με αγωνία το γράμμα για το Χόγκουαρτς. Η γενιά που κάθε μέλος της αναρωτιόταν σε ποιον κοιτώνα ανήκει, ποιους θα έκανε παρέα και τι γεύση είχε η βουτυρομπίρα. Η γενιά που από τη μια σκεφτόταν τι ωραία που θα ήταν να υπήρχε ένα ξωτικό να κάνει τις δουλειές μας αλλά τελικά άλλαξε γνώμη μέσα από τις ιστορίες τους. Η γενιά που παρομοίαζε κάθε στραβό κι ανάποδο καθηγητή με την Άμπριτζ ή τον Σνέιπ (αν και για τον δεύτερο κάναμε στροφή 180 μοιρών) και ήθελε μετά μανίας να ξέρει πώς θα έμοιαζε ο προστάτης της. Ήμουν από τους πρώτους που ανακάλυψαν το επίσημο website για τους χαριποτεροβαρεμένους, το Pottermore, και έκαναν με κάθε ειλικρίνεια το τεστ ένταξης σε κοιτώνα, σχεδιασμένο από την ίδια την J.K.Rowling! Πληροφοριακά εντάχθηκα μετά βαϊων και κλάδων στο Γκρίφιντορ και μέχρι και σήμερα είμαι εξαιρετικά περήφανη για αυτό. ;)
Σήμερα βγήκε και το script του πασίγνωστου θεατρικού "Ο Χάρι Πότερ και το Καταραμένο Παιδί". Στα αγγλικά βέβαια, αλλά ακόμα καλύτερα. Και είμαι σίγουρη ότι σε δυο-τρεις μέρες το πολύ τα ράφια θα έχουν αδειάσει. Τρέξτε να το προλάβετε! Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρη, πως τα βιβλία του Χάρι Πότερ θα παραμείνουν διαχρονικά και πως όταν με το καλό κάνω παιδιά, θα είναι τα πρώτα που θα τους δώσω να διαβάσουν. Γιατί είναι μια ιστορία που, αν και "μαγική", έχει να διδάξει πολλά για την δική μας καθημερινότητα - για αυτό και την αγαπάμε. Άλλωστε, όπως λέει κι ο John Green... "maybe Harry Potter is real and you're not!"
Katie :*:*
Καθένας μας έχει να διηγηθεί και μια διαφορετική ιστορία για το πώς έπεσε το πρώτο βιβλίο ή η πρώτη ταινία στα χέρια του, έναν διαφορετικό τρόπο με τον οποίο απλά μπήκε και εκείνος δυναμικά στο κλαμπ της μαγείας. Εδώ θα πω τη δική μου... Δεν ήταν παράξενο που γνώρισα τα βιβλία αυτά από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού, διότι αγαπούσα πάντα τα βιβλία και ο Χάρι Πότερ ήταν ήδη δημοφιλής εκείνη την εποχή. Θυμάμαι σαν τώρα το εξώφυλλο με το κόκκινο background και τον Χάρι να κοιτάζει με περιέργεια το τρένο της πασίγωνστης πλατφόρμας 9 και 3/4. Με την ίδια περιέργεια άνοιξα και εγώ το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω. Απλά... μαγεία - απ' όλες τις απόψεις! Σαν ταινία εξελισσόταν μέσα στην φαντασία μου, μιας και δεν είχα δει ακόμα τις ταινίες, με απορρόφησε στο κόσμο του και δεν πρόσεχα γύρω μου τίποτα και κανέναν.
Ξαφνικά το σχολείο μου δε μου άρεσε, ήθελα να βρίσκομαι στο Χόγκουαρτς που είχε πολύ πιο ενδιαφέροντα μαθήματα και ας υπήρχε η απειλή του Βόλντεμορτ. Ήθελα να κάνω παρέα με τον Χάρι, να γελάσω με τον Ρον, να διαβάσω βιβλία με την Ερμιόνη και κυρίως να γίνω κολλητή με την αδελφή ψυχή μου, την Τζίνι. Ο Νέβιλ απεικόνιζε για μένα τις κοροϊδίες που δέχτηκα στο σχολείο, ο Ντράκο έγινε εκείνα τα άτομα που μου τις εκτόξευαν, ο Ντάμπλντορ και η ΜακΓκόναγκαλ οι καθηγητές που θα ήθελα να έχω, ο Φρεντ και ο Τζορτζ η απεικόνιση του αδελφού μου (γιατί τότε είχα μόνο έναν) και η μαμά Ουέσλι η δική μου μητέρα, η ζεστή αγκαλιά για όλους με την αγάπη της. Γιατί για μένα και για εκατομμύρια άλλα άτομα ο κόσμος του Χάρι Πότερ ήταν πέρα για πέρα αληθινός.
Μπήκαμε στην Κάμαρα με τα Μυστικά μαζί με τους δύο κολλητούς και συγκινηθήκαμε από το πώς σώθηκε η Τζίνι, που είχε από τότε αισθήματα για τον Χάρι, και περάσαμε την αγωνία της εξόντωσης του βασιλίσκου. Σώσαμε όλοι μαζί τον Αιχμάλωτο του Αζκαμπάν μαζί με τον Ωραιόραμφο, που αγαπούσε τον βαφτισιμιό του και μου θύμισε και μένα τον υπέροχο νονό μου, και πήγαμε κρυφά στο όμορφο Χόγκσμιντ παρέα με τον μαγικό χάρτη. Μέχρι εδώ τα βιβλία είχαν πολύτιμα διδάγματα μέσα και μας πρόσφεραν υπέροχες ώρες, όμως στον πυρήνα τους παρέμεναν περισσότερο παιδικά. Μα η παρέα μεγάλωνε και μαζί της και εμείς, μαζί μας και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζαμε.
Το τέταρτο βιβλίο έγινε σαφέστατα εκτενέστερο από τα προηγούμενα και πιο "σκοτεινό", μα και συνάμα πιο ενδιαφέρον. Συμμετείχαμε και εμείς στο Τρίαθλο αφού μας διάλεξε το Κύπελλο της Φωτιάς και ζήσαμε την επιστροφή του Βόλντεμορτ. Στο πέμπτο ζήσαμε και εμείς την αγανάκτηση με τη βλακεία της κυβέρνησης (κάτι μου θυμίζει αυτό :p ) και για πρώτη φορά βρεθήκαμε μπροστά σε θάνατο που μας πόνεσε πραγματικά. Θυμάστε εκείνη τη μαχαιριά στην καρδιά, που μας προετοίμαζε για τις επόμενες; Το έκτο βιβλίο συνεχίστηκε μέσα σε κλίμα απειλής και στο τέλος ανέτρεψε εντελώς τα δεδομένα μας, ενώ για το έβδομο τα λόγια είναι περιττά - ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσες φορές κράτησα την ανάσα μου!
Ναι, είμαστε η γενιά που μεγάλωσε με Χάρι Πότερ και περίμενε με αγωνία το γράμμα για το Χόγκουαρτς. Η γενιά που κάθε μέλος της αναρωτιόταν σε ποιον κοιτώνα ανήκει, ποιους θα έκανε παρέα και τι γεύση είχε η βουτυρομπίρα. Η γενιά που από τη μια σκεφτόταν τι ωραία που θα ήταν να υπήρχε ένα ξωτικό να κάνει τις δουλειές μας αλλά τελικά άλλαξε γνώμη μέσα από τις ιστορίες τους. Η γενιά που παρομοίαζε κάθε στραβό κι ανάποδο καθηγητή με την Άμπριτζ ή τον Σνέιπ (αν και για τον δεύτερο κάναμε στροφή 180 μοιρών) και ήθελε μετά μανίας να ξέρει πώς θα έμοιαζε ο προστάτης της. Ήμουν από τους πρώτους που ανακάλυψαν το επίσημο website για τους χαριποτεροβαρεμένους, το Pottermore, και έκαναν με κάθε ειλικρίνεια το τεστ ένταξης σε κοιτώνα, σχεδιασμένο από την ίδια την J.K.Rowling! Πληροφοριακά εντάχθηκα μετά βαϊων και κλάδων στο Γκρίφιντορ και μέχρι και σήμερα είμαι εξαιρετικά περήφανη για αυτό. ;)
Σήμερα βγήκε και το script του πασίγνωστου θεατρικού "Ο Χάρι Πότερ και το Καταραμένο Παιδί". Στα αγγλικά βέβαια, αλλά ακόμα καλύτερα. Και είμαι σίγουρη ότι σε δυο-τρεις μέρες το πολύ τα ράφια θα έχουν αδειάσει. Τρέξτε να το προλάβετε! Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρη, πως τα βιβλία του Χάρι Πότερ θα παραμείνουν διαχρονικά και πως όταν με το καλό κάνω παιδιά, θα είναι τα πρώτα που θα τους δώσω να διαβάσουν. Γιατί είναι μια ιστορία που, αν και "μαγική", έχει να διδάξει πολλά για την δική μας καθημερινότητα - για αυτό και την αγαπάμε. Άλλωστε, όπως λέει κι ο John Green... "maybe Harry Potter is real and you're not!"
Katie :*:*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου